εξήγησέ μου*

Μέχρις ενός σημείου είναι κατανοητό (όχι απαραίτητα αποδεκτό, αλλά πάντως κατανοητό), μπροστά στον φόβο των χειρότερων που ίσως έρθουν, να ανέχεσαι ορισμένα πράγματα με τα οποία διαφωνείς. Να ανέχεσαι, ας πούμε, να τρώνε ξύλο και χημικά εργαζόμενοι, φοιτητές, όσοι αντιστέκονται στους πλειστηριασμούς. Να ανέχεσαι να βγαίνουν σε πλειστηριασμό πρώτες κατοικίες για να σωθούν οι τράπεζες. Να ανέχεσαι να ξυλοκοπούνται άγρια Κούρδοι συλληφθέντες. Να ανέχεσαι να πουλάει η κυβέρνησή σου όπλα στην Σαουδική Αραβία. Να τα ανέχεσαι όλα αυτά και να μην αντιδράς, γιατί δεν θες να έρθει ο Κούλης, γιατί δεν ήθελες να πάμε σε ρήξη, γιατί δεν βλέπεις να υπάρχει άλλη, καλύτερη λύση. Το είπε άλλωστε εξαιρετικά ο oldboy το 2011 «Καταπλακωμένοι από το φόβο μην τυχόν και αλλάξει ριζικά η ζωή μας, παρακολουθούμε τη ζωή μας να αλλάζει ριζικά»

Από το να τα ανέχεσαι όλα αυτά όμως,  μέχρι το να τα υπερασπίζεσαι, να υπεραμύνεσαι μιας πολιτικής που ως πολύ πρόσφατα καταδίκαζες, υπάρχει μια απόσταση η οποία δεν κατανοώ πως μπορεί κάποιος να την διανύσει – εκτός αν δεχτούμε ότι όλοι όσοι υποστηρίζουν την κυβερνητική πολιτική το κάνουν αμειβόμενοι άμεσα ή έμμεσα. Και το βρίσκω κρίσιμο, το βρίσκω ένα ιστορικό φαινόμενο άξιο ανάλυσης, από το οποίο θα μπορούσαν να εξαχθούν σημαντικά συμπεράσματα για την ανθρώπινη φύση. Συμπεράσματα που ίσως είναι απαραίτητα για να δούμε αν και πως θα μπορούσε αυτός ο λαός, εμείς δηλαδή, που το καλοκαίρι του ’15 εμπιστευτήκαμε έναν πολιτικό ηγέτη να μας οδηγήσει προς μία κατεύθυνση και συνεχίζουμε, σε κάποιο ποσοστό μας, έστω μικρό, να εμπιστευόμαστε τον ίδιο πολιτικό ηγέτη να μας οδηγήσει προς την αντίθετη κατεύθυνση, ενώ σε ένα μεγαλύτερο ποσοστό μας ανεχόμαστε όλα αυτά με απάθεια, να πάρουμε κάποτε την ευθύνη των επιλογών μας.

Δεν θα μπορούσαμε, ακόμα και αν δεν είμαστε με τον Κούλη, ακόμα κι αν δεν είμαστε με την ρήξη και τον σοσιαλισμό, ακόμα κι αν θεωρούμε την κυβέρνηση αυτή την καλύτερή μας επιλογή, να αντιδράσουμε μαζικά για συγκεκριμένες κυβερνητικές επιλογές όπως αυτές της πρώτης παραγράφου; Είναι, εν τέλει, απαραίτητο να έχουμε μια εφικτή, πειστική και βιώσιμη πρόταση για την διακυβέρνηση της χώρας για να σταματήσουμε να ανεχόμαστε τον αυταρχισμό και την εξαθλίωση;

*