Blog

20 Ιουνίου, ώρα 23:02, αλλά του έτους 1978, συνέβη στη Θεσσαλονίκη ο μέγας σεισμός, πάνε χρόνοι 43.

Αλλά προηγουμένως η πόλις είχε περάσει ουκ ολίγες δονήσεις, με πρώτη μια μονοκόμματη κι απότομη του 1975. Ήμεσθεν σε μία παρέα Μητροπολίτου Ιωσήφ και παίζαμε με μία οχτάρα κινηματογραφική λήψεως. Θα υπάρχει ακόμη η καημένη η ταινία πουθενά.

Τέλος Μαΐου του 1978, έδωσε της πόλης και κατάλαβε ένας πιο σοβαρός σεισμός, μετά από αλλεπάλληλους. Γανωμένοι και συνυπάρχοντες με θρασείς και φοβίτσους, ξέραμε την τεχνική: διαβατήρια στα δόντια, αυτοκίνητο και φευγιό. Συνήθως με την τότε οικογένειά μου, καταλήγαμε Αγροσυκιά για διανυκτέρευση. Με ιδιαιτερότητες βέβαια. Διότι, επιστρέφοντας την επομένη από το χωριό, δέχτηκα βραδιάτικα ένα τηλεφώνημα μιας κοπέλας με την οπoία είχαμε μια καλημέρα. Ήθελε να μάθει αν ήμουν πληροφορημένος πως την άλλη μέρα το πρωί, ένα πλήθος υποψηφίων θα έπρεπε να βρίσκεται στην Αθήνα, όπου θα μας ξεσκόνιζε μια επιτροπή της «Ελληνικής Εταιρείας» για να πάει ένα άτομο υπότροφος σε ένα Ινστιτούτο του Γιορκ, να σπουδάσει Αναστηλώσεις ή ξερωγώ. Δεν ήμουν πληροφορημένος. Και βέβαια ήμην αδιάβαστος. Αλλά ήμην νέος και αυτά τα θεωρούσα λυτρωτικές διοσημείες. Ευθύς άφησα τον οίκο και με το Κατρέλ «Αριστείδης» λίγο πριν τα μεσάνυχτα, πέταξα προς Αθήνα, όπου και βρέθηκα πρωί, σε ένα δωμάτιο ολίγων δεκάδων ατόμων, συνυποψηφίων, μερικών μάλιστα φίλων ανάμεσά τους. Δεν ξιππάστηκα που κανένας δεν με ειδοποίησε. Στην Επιτροπή, ήσαν ο Μπούρας, ο Τραυλός, ο Δημακόπουλος (πρώτος υπότροφος, προ διετίας) ο Ζίας και δεν θυμάμαι άλλον. Εξετάστηκα και γύρισα στην πόλη που ανησυχούσε από το τρέμουλο. Φθίνοντος του Μαΐου, πληροφορήθηκα πως ήταν η σειρά μου για το Γιορκ.

Ο μήνας Ιούνιος ήταν ταραγμένος — πολλές δονήσεις. Όργωνα το βαθύπεδο των μυγδονικών λιμνών, πήγα και στη Θάσο για αποτυπώσεις οικοπέδων, ως τυπικός μπλοκάκιας της Υπηρεσίας, είδα και τον Καλοκύρη και κάναμε θαλάσσια λουτρά στην σκάλα Ποταμιάς, και επιστρέφοντας, πέρασα από την βόρεια όχθη της λίμνης Βόλβης. Το κτίσμα που είχαμε πρωτοδεί με τον Σταμάτη να κείται βυθισμένο στο χωριό Μεγάλη Βόλβη, είχε βγει ένα μέτρο από τα νερά — τζάμπα πριν εφτά χρόνια το μετρούσαμε με μάσκα και αναπνευστήρα. Ερεθισμένος από το φαινόμενο, πήρα τον δρόμο του κυρΓιάννη Κατακουζηνού και από τους Κρητικούς (τανύν Προφήτη) ανέβηκα Γερακαρού (Ζαβερνίκεια) και κατέληξα στην βρύση Φοσκίνα, έξω της Σουρωτής, κάποτε χώρας των Φουσκούλων, όπου η μοναδική βυζαντινή του βρύση είχε πλημμυρίσει τον τόπο από άφθονο νερό που ξεχείλιζε. Ο τόπος έμοιαζε έτοιμος να σκάσει σαν κολοκύθα. Επιστρέφοντας, τηλεφωνήθηκα με μέλη της παρέας που ήξερα πως συχνά συνεδρίαζαν με τον Μάρτη στο Υπουργείο για να λάβουν κάποια μέτρα. Η έκπληξη ήταν πελώρια. Οι σύνεδροι την είχαν κάνει, αγόρια και κορίτσια, μηχανικοί και συβουλάτορες, για τα εξοχικά τους στην Χαλκιδική. Πάλι κανένας δε με είχε ειδοποιήσει. Άρα, κατέληξα, ήμην είτε αναλώσιμος, είτε πιστευαν πως «ήξερα, αλλά δεν μιλάω».

Πέρασε το βράδι με κούνια μπέλα και το πιο λανθασμένο πρωτοσέλιδο στην ιστορία των σαλονικιών εφημερίδων: γιατί η δόνηση δεν ήταν προσεισμός. Πήρα όθεν την τότε  οικογένειά μου, μπήκαμε στον «Αριστείδη» και από Κούσκουρα ευθύναμε το τιμόνι στην θερινή Κορωνίδα της Μαρτίου, όπου έπαιζε το «Πυρετός στο Αίμα» του Καζάν, με Νάταλι Γουντ και Ουώρεν Μπίτι. Στην έξοδο από Μητροπόλεως αιφνιδίως πέτυχα τον Γούφα που ήξερα πως ψάρευε στις ακτές της Ζαγοράς πηλίου παρέα με έναν γάτο που τον έτρεφε με τις ψαριές του. Συμφωνήσαμε να τηλεφωνηθούμε και ηύθυνα το τιμόνι στη Μαρτίου, κάτωθι ενός γιαπιού γωνία με Ναταλίας Μελά και μπήκαμε σινεμά. Είχε δεν είχε τριάντα νοματαίους.

Με τα πρώτα καρέ του «προσεχώς», οι εκατέρωθεν πολυκατοικίες όλολυξαν, τα ρετιρέ των πλησιάστηκαν, ένας απαίσιος τριγμός ακούστηκε και μία κιτρινη σκόνη απλώθηκε στο σινεμά, στην όλγας και στην πόλη. Βγαίνοντας ταχύπτεροι, παρακινούσαμε τους τριάκοντα να μας ακολουθήσουν, αλλά είχανε ζαρώσει. Το οδοιπορικό μας περιελάμβανε στάση στην κατοικία προς άγραν χρημάτων και διαβατηρίων, είτα Αγροσυκιά, και βλέπουμε. Από την Κορωνίδα στην Κούσκουρα, ώρα μία. Στο διαμέρισμα όλα είχαν αλλάξει θέση, ειδικά το γραφείο με τις βιβλιοθήκες — είχε λαλήσει το Κρακατόα. Διαβατηριαζόμαστε, αρπάμε από ένα τσαντικό και βουρ για Αγροσυκιά. Ψυχή ζώσα, μετά το Βαρδάρι. Ένα Φάιηκ νιού κυκλοφορούσε: πως η Έσο πάπας πήρε φωτιά ωσάν το Κορδελιό στο οικείο τραγούδι. Άρα, καθώς δεν υπήρχε περιφερειακή, επιστρέψαμε μέσω της πόλης προς Φοίνικα. Στο δρόμο (άλλη μια ώρα) καταυγάζονταν από προβολείς η πολυκατοικία άνωθι του «Νίκου» και με τους συνοδηγούς, ανταλλάσσαμε τερατολογίες. Στο πίσω κάθισμα ενός αμαξιού, ο Γιώργος Κάτος με γουρλωμένα μάτια, καθώς δούλευε στη Ναυαρίνου την καινούργια φωτοσύνθεση και η πόρτα μάγκωσε και τον έπιασε άγχος.

Άλλες δύο ωρίτσες ως το Φοίνικα, αλλά πλέον δούλευε η ιστορική τοπογραφία. Έκοψα αριστερά προς τα Πατριαρχικά, μετόχι Μπασίς και έτσι, φτάνω στα όρια του Αγίου Φαντίνου και πλακώνομαι στο στρατί της Καρδίας και αντίς Χαλκιδική, προσεγγίζω Μονοπήγαδο-Άγιο Αντώνιο, έρημα χωριά κατά τες δύο αχάραγα. Αλλά μας κινούσε περιέργεια και αγωνία για φίλους και συγγενείς, οπότε από ρωμαϊκό παράδρομο φτάνω άνω Περαία και στην παραλία έβραζε ο τόπος από κόσμο, καβούρια, καλαμπόκια και ουρά στα δημόσα τηλέφωνα. Οι οικογένειες αποδείχτηκαν υγιείς, οπότε και επί πέντε αξέχαστες μέρες ανεβοκατέβαζα φίλους και γνωστούς σε Αθήνα, Αγροσυκιά, Χαλκιδικές και άλλους προορισμούς, ώσπου, με τον Αλέξανδρο Ίσαρη και τον αδελφάκο μου, κατεβήκαμε Τορώνη όπου περίμενα την Αυστραλιανή αρχαιολογική αποστολή με τον «Αριστείδη» φορτωμένο με τεσσάρων καμηλών μάννα και ακρίδες και ένα ψυγείο και η Θεσσαλονίκη κόντεψε να μπατάρει, αλλά ορθώς μας λένε μπαγιάτηδες — όλο λόγια είμαστε και επιβιώσαμε.

Σκεπτόμενος την τεράστια επιτυχία των Μπακς του μεγάλου Γιάννη Αντετοκούμπο που τους οδήγησε στους τελικούς της ανατολής στο NBA, παρατηρώ το ποσό ισχύει αυτό που μου έλεγε η μητέρα μου όταν άρχισα τον αθλητισμό.

“Άσε το ποδόσφαιρο, να ασχολείσαι με το μπάσκετ. Με το ποδόσφαιρο ασχολούνται όλα τα γελαδια”. Και πράγματι, όλοι μου οι φίλοι που ασχολούνται με το μπάσκετ, είναι αξιόλογες προσωπικότητες.

Εγώ πάλι μόνο μπάλα και Πανάθα, λάσπη αίμα και βροχή. Ήλιος και ξεροβόρι.

Το παρκέ το έχω συνδιάσει με πάτωμα πολυκατοικίας.

Επίσης αυτοί του μπάσκετ, πολύ κουλτουρέ τα λένε, πολύ ανάλυση πέφτει, επιχειρήματα, πολιτισμός, ακόμη και όταν βρίζουν το κάνουν με τακτ.

Ενώ η μπάλα φίλε… Βλέπεις το πράσινο του γηπέδου και ηρεμείς. Έχεις πρόεδρο εγκληματία παλιάνθρωπο, η ντόπα είναι ανώτερη και τα επιχειρήματα δεν είναι σαν των μπασκετόφιλων. Π.χ. Ρωτάει κάποιος ποδοσφαιρόφιλος: “Και γιατί ρε είναι καλή μεταγραφή ρε ο Κώτσιρας ρε για δεξί Μπακ;” Και εκθέτει ο άλλος το επιχείρημα του : “Για το μουνί της μάνας σου μήπως;;;” Ένα άλλο επίπεδο πολιτισμού.

Επίσης μπαίνουν πολύ λιγότερα γκολ απ’ ότι καλάθια, έτσι έχει κάποιο νόημα η επιτυχία ενώ και τα φάουλ είναι πολύ πιο δραματικά. Στο μπάσκετ λέει ο άλλος “Φαουλ! Υπήρξε επαφή”. Τι υπήρξε επαφή ρε, φάουλ και να σκέφτομαι την Μπρουκ Σιλντς στην γαλάζια λίμνη; Άκου υπήρξε επαφή.

Ακόμη και το μοντέρνο ποδόσφαιρο που είναι τρισάθλιο και μια βιομηχανία ξεπλύματος χρημάτων με στιψιμο ντοπαρισμενων αθλητών, κάτι μας θυμίζει από τους ρομαντικούς καιρούς. Θέλω να πω, το μπάσκετ ποτέ δεν έβγαλε Κρόηφ και Μαραντό. Ο Γκάλης μιλούσε με την ευτυχία μελλοθάνατου ενώ οι υπόλοιποι μπασκετμπολίστες σαν ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ 3.

Τι να μας πούνε τα παιδιά με την άμυνα ζώνης και τα Πικ εν ρολ. Ποιο Πικ εν ρολ. Αυτό σου ρχεται να το παραγγείλεις στα Γκουντηζ ρε ψηλέ, κάντε μας την χάρη. Το τόπι είναι ένα.

Ναι τον κορεκτισμό, πολύ τον αγαπώ. Βρίσκει πάντα το άδικο, το λάθος, το κακό.

Λατρεύω τα λογάκια που είναι copy paste, και όλους τους συλλογισμούς που ‘χουν το ίδιο taste.

Ω ναι η μαζικότητα, μου δίνει σιγουριά κι αν κάποιος παρεκκλίνει, τον ρίχνω στα σκυλιά.

Άλλωστε οι αλήθειες ενίοτε πονούν, ε πως με εκατοντάδες λάικ βρε, θα στεφανωθούν;

Το μόνο που μετράει, να είσαι αρεστός, να δείχνεις σαν Μπακούνιν, όχι μικροαστός.

Ποιος νοιάζεται για σκεπτικό που να ‘χει ορθή κρίση; Το μόνο που μετρά καλέ, το ποστ σου να γαμήσει.

Κι αν είσαι στο δημόσιο, καβάντζα μου Κιουρία να μην ελάβεις θέσην και για την ανεργία;

Ας έρεψες τον σύζυγο με κέρατο ολκής, να μην είσαι και θύμα της πατριαρχικής;

Ελευθερία λόγου, μονάχα όταν συμφέρει, στις άλλες περιπτώσεις; Μπλόκ και ντηλήτ να φέρει.

Αχ πόσο μου αρέσει, μα τι δικαιοσύνη, δημοκρατία, ομορφιά Μ’ έξτρα καπατσοσύνη.

Μήπως λοιπόν να Μ’ έσβηνες; Να μην ταλαιπωρούμαι;

Τι να ‘χαμε να λέγαμε, για να ‘χουμε να πούμε;

Κάποτε η ΕΛ.ΑΣ. πρέπει να μάθει τι σημαίνει η λέξη “ημεδαπή” ― ώσπου να μάθει ελληνικά, ας ρωτάει τη Διεύθυνση Αλλοδαπών

H μόνη χαρά που διατηρείται μέσα μου, εν μέσω σποραδικών ειδήσεων και της γνωστής πλέον σύγκρουσης κυβερνητικού Καλατραβισμού με την αντιπολιτευτική βαρεμάρα, είναι πως ο Δένδιας, υπουργός, συνεχίζει τη δουλειά του, μπαίνοντας στο ρουθούνι των Γερμανών και ορίζοντας την περίμετρο που επιτάσσει το Σύνταγμα των Ελλήνων.

Ξέρετε, προ ημερών, άρχισε ένα γαϊτανάκι από τα προσυμφωνημένα, πως οι «ηγέτες» δύο συμμάχων κρατών που το ένα ζαρώνει και το άλλο αλυχτάει, συμφώνησαν (sic) να περάσουν «καλό καλοκαιράκι» με το να συνεννοούνται μεταξύ των, χωρίς να μεσολαβήσουν τετριμμένα στελέχη, όπως υπουργοί Εθνικής Άμυνας και Εξωτερικών, τα Επιτελεία του Στρατεύματος και η συνύπαρξη με ευρωπαϊκές δυνάμεις που περιπολούν σε χερσαία και θαλάσσια σύνορα. Γιατί; Επειδή έτσι συνέστησε ένας απέναντι γουαναμπή Χαλίφης με έναν «δικό μας» Κάπο, ή Περονιστή, ή της φαμίλιας.

Πραγματικά δεν ξέρω πόσους νόμους και προφήτες παραβιάζει αυτή η «μιλητή» συμφωνία, καθώς αυτή η γενιά Μητσοτάκη θεωρεί προτεραιότητα να γεμίσουν όσο γίνεται, τα ξενοδοχεία. Εξάλλου, τώρα που κατάλαβαν που το πήγαινε ο πιλότος Μπάμπης ο Φλού, που σκότωσε τη γυναίκα του και σκηνοθέτησε ληστεία (αν του κατέβαινε να θυμώσει πιλοτάροντας το ελικόπτερο, ποιος ξέρει που θα το κάρφωνε) αλλά την διασαλευμένη χώρα δεν τηνε σώζει μήτε ο Τσιτσιπάς (ήδη στολίστηκε με δύο διαφημίσεις, της Ρεξόνα και των μακαρονιών «Μέλισσα») αλλά μήτε και ο εξοργιστικά εκτός ορίων υπουργός που ξαμόλυσε, παραμονή της έκρηξης των δασικών πυρκαγιών, ένα μεγαλόπρεπο επώνυμο πρόγραμμα φύτευσης εκατομμυρίων δέντρων για αναδάσωση αλλά κανείς δεν σκέφτηκε να του ανακοινώσει ότι μάλλον τα έχει χαμένα.

Φυσικά, η Βουλή, μόλις ψήφισε ονομαστικά ένα «εργατικό» νομοσχέδιο που θα το υπονομεύσουν όσο τίποτε άλλο και οι ψοφοδεείς χρήστες του, πρώτοι αυτοί θα το παραβιάσουν και μη ρωτάτε το γιατί. Και ο Δένδιας θα δεχτεί τον πρώτο αποθαρρό, καθώς θα αισθανθεί πως δεν είναι πλέον απαραίτητος στην Κυβέρνηση που θα βολέψει τον απέναντι τραμπουκισμό με ένα σπασμένο τηλέφωνο. Την Κυρία Ελένη θέλει ο Ερτοχάνης — πάλι καλά που δεν ζήτησε σε κάθε κόντρα να οργανώνεται κοινή συναυλία υπέρ των δύο πονεμένων λαών.

Μερικές φορές οικτίρω εαυτόν για τις ιστορικές πηγές που χρησιμοποιώ. Στην περίπτωση Μητσοτάκη, έχω αποκαταστήσει την μοίρα του: συνεχιστής απαθούς πατρός, σε οικογένεια με παντοδύναμα θήλεια μέλη, στο πλαίσιο των αιώνων, στέκει καλύτερα ως τοπάρχης Πομερανίας ή δούκας του Έξετερ που φοβάται ενεδρεύοντα δηλητηριαστή ή την σκιά του.

Ξανάγινε, με το Κοτζιά να του ρίχνουν ένα επιθετικό γαύγισμα σύμμαχοι της προηγούμενης κυβέρνησης, τότε, με το ερείπιο της συμφωνίας των Πρεσπών. Αλλά ως πότε θα προσποιούμαστε πως έχουμε κυβέρνηση; Όσο παίζει (απαντώ) η αντιπολίτευση την αντιπολίτευση.