Γκουλντ-Λιστ-Μπετόβεν

Comments

3 responses to “Γκουλντ-Λιστ-Μπετόβεν”

1. 

   October 17, 2017

   Έλση Σαράτση

   Προτού υποχωρήσουμε στον πειρασμό ιμπρεσιονιστικών υποθέσεων, καλό είναι να θυμηθούμε πως ο γενναιόδωρος άγιος-στην-υπηρεσία-των-άλλων Λιστ μετέγραφε, παράφραζε, διασκεύαζε για πιάνο για να αποκτήσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη έκθεση σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κοινό τα έργα που εκτιμούσε – ούτε ραδιόφωνο ούτε πικάπ ούτε σιντιέρες ούτε γιου τιουμπ υπήρχαν στην εποχή του και ούτε ήταν εύκολο να φωνάξει κανείς μια συμφωνική ορχήστρα να του παίξει την έβδομη συμφωνία του Μπετόβεν στο σαλόνι του. Ένα πιάνο λίγο ως πολύ υπήρχε τότε σε καμπόσα νοικοκυριά. Από τον μακρύ κατάλογο των 678 έργωντου Λιστ που έχει καταλογογραφήσει ο Χάμφρι Σέρλ, τα 350 είναι φιλεύσπλαχνες μεταγραφές κτλ. στην υπηρεσία των άλλων συναδέλφων. Εν παρόδω, είναι σαγηνευτικές οι παραλλαγές που συνεθεσε ο Σούμαν στο σαγηνευτικό θέμα του αλεγκρέτο της Έβδομης.

   Reply
   1. 

      October 18, 2017

      Sraosha

      Έχετε, βεβαίως, δίκιο: λειτουργούσαν κάποιες μεταγραφές για πιάνο όπως μερικές λιθογραφίες (ή και χαλκογραφίες) πινάκων. Κι αυτή η αναλογία στηρίζει περαιτέρω την απορία μου σχετικά με το γιατί να θελήσει ο Γκουλντ να ερμηνεύσει αυτή τη φιλεύσπλαχνη μεταγραφή…

      Reply
      1. 

         October 23, 2017

         Έλση Σαράτση

         Στο σημείωμα του εξώφυλλου του δίσκου του με τη μεταγραφή της 5ης Συμφωνίας του Μπετόβεν από τον Λιστ, και με τίτλο “Η Πέμπτη Συμφωνία του Μπετόβεν στο πιάνο: τέσσερις φανταστικές κριτικές”, ο Γκουλντ προσφυώς καλύπτει με μπόλικο παρωδιακό κέφι όλες τις πιθανές αρνητικές αντιδράσεις για το εγχείρημα της ηχογράφησης αυτής. Στην τέταρτη φανταστική κριτική, γραμμένη υποτίθεται από έναν ούγγρο πατριώτη και δημοσιευμένη στην εφημερίδα του σωματείου μουσικών της Βουδαπέστης, γίνεται νύξη στην επιστροφή, μέσω της μεταγραφής για πιάνο, ενός έργου συμφωνικού που απευθύνεται σε μια μάζα ανθρώπων, ένα μεγάλο κοινό, στον μοναχικό ατομικισμό της αρχικής ύπαρξής του – σε ένα πιάνο και έναν συνθέτη που παλεύει στο εργαστήρι του να δώσει πατώντας πλήκτρα υπόσταση στο μουσικό φάσμα που τον βασανίζει. Κάθε μουσικό έργο είναι τουλάχιστον τρισυπόστατο – υπάρχει σαν μουσική σκέψη, σαν μουσικό κείμενο και σαν μουσική εκτέλεση. Αυτό το πρώτο ασπρόμαυρο πιανιστικό ίχνος μας μαθαίνει καλύτερα από καθετί άλλο τί πραγματικά πάει να πει το έργο. Είναι η πραγματική ανάγνωση του μουσικού κειμένου, ο συλλαβισμός του, η ψαύση του. Χωρίς την πολυχρωμία των ηχοχρωμάτων και πέρα από αυτήν.

         Reply