Tag: {[1]}

Ότι ο Τσαβούσογλου έρχεται με τεφτεράκι φορτωμένο δημόσιες επκρίσεις και δεν μνημονεύεται επίσκεψη στο «σπίτι του Κεμάλ» στη Σαλονίκη, μήπως σημαίνει πως θα λουστούμε την χαλιφική ανακρίβεια σε όλη της την μεγαλοπρέπεια;

Εάν η Τουρκία υποσχεθεί πως αδρανοποιεί τους S 400 και «εν ευθέτω» θα τους αποσύρει έναντι μιας ντουζίνας Πάτριοτ, μήπως θα έχουμε εισαγωγή σε νέον μήνα του μέλιτος με την «σκληροτράχηλη» Αμέρικα;

Την άποψή μου για τον Σύριζα σίγουρα βαρεθήκατε να την ακούτε. Εν περιλήψει, η άποψή μου είναι αλλάξτε αρχηγό για να κυβερνήσετε. Αλλά ο περονικός εκστασιασμός του πρωθυπουργού, εκτιμώ πως έχει σπάσει όλα τα ράμματα.

Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΙΑ ΤΑ 40 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΝΤΑΞΗΣ ΣΤΗΝ Ε.Ε.

«Γύρω από το ζητούμενο της δυνατής ευρωπαϊκής Ελλάδας οικοδομήθηκαν, λοιπόν, ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές συναινέσεις αναβαθμίζοντας την ποιότητα της εσωτερικής πολιτικής ζωής.

Από το 1981, είδαμε την Ευρώπη ως αγελάδα με τριπλά μαστάρια. Μας έδωσαν χρήματα για το κάθε τι, και υπό αγαστή σύμπνοια τα πήραμε για πλήθος προγραμμάτων που δεν σεβαστήκαμε. Ένα δίκτυο πλασματικής νομιμότητας κάλυψε την χώρα. Η κοινωνική και πολιτική μας συμπεριφορά, έμοιαζε με του Τριαντάφυλλου, του νέου Τυρταίου του Ελληνισμού.

Με ένα μόνο σκοτεινό διάλειμμα: την περίοδο κατά την οποία επικράτησε ο διχαστικός λαϊκισμός, το 2015

Κύριε πρωθυπουργέ, ο «διχαστικός λαϊκισμός» ήταν διφυής: από τη μιά η σύμπραξη τριών κομμάτων από το 2012 έως το 2015 και από την άλλη η διπλή νίκη του Σύριζα στις εκλογές του 2015. Και ο μεν Σύριζα, τελείως άσχετος ως κυβερνήτης, κατάφερε να επιπλεύσει χάρη στην δεξιά καταγωγή των Ανέλων του Καμμένου, και επειδή προέβη σε έξωση των αριστεριστών της παράταξης. Εσείς δε, όταν η Νέα Δημοκρατία λόγω ήττας, οδηγήθηκε σε εκλογή αρχηγού, υπερβήκατε πάν εσκαμμένον, φλερτάροντας ασύστολα με φασματικές μουχρίτσες, όπως η απογύμνωση των στελεχών Καρατζαφέρη υπέρ υπουργικών θώκων, αλλά και αντλώντας πολιτική δύναμη από την αυτοδιοίκηση του βορείου χώρου, ενωτιζόμενος την ήπια βασιλοφροσύνη και τον αναθρώσκοντα καραμανλισμό από τον Νέστο στον Αλιάκμονα. Και μία μαθηματική ανακρίβεια: το «σκοτεινό διάλειμμα» διήρκεσε από το 2015 έως τα μέσα του 2019 (απολύστε λοιπόν τον ενθουσιώδη και ανακριβή κειμενογράφο σας) αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη, το «σκοτεινό διάλειμμα» αντικαταστάθηκε από «ασθένεια της ωχράς κηλίδος» ήτοι ένα ξεγυρισμένο γλαύκωμα που διαρκεί από τις εκλογές έως και σήμερα και είναι μια θλιμμένη «εκδρομή στην Κούβα» που ιστορείται στο δεύτερο μέρος του «Νονού». Η διοίκησή σας δεν είναι εξέλιξη των πρόσφατων δεξιών κυβερνήσεων, αλλά η συμπεριφορά ενός πρωθυπουργού που διέπεται από νεποτισμό και ξερολίαση αφήνοντας άθικτα τα κτήματα των βογιάρων του συστήματος.

Τότε που η χώρα οδηγήθηκε ένα μόλις βήμα πριν τον γκρεμό

Ο γκρεμός έπαψε να είναι ορατός με την έξωση Βαρουφάκη και την αδρανοποίηση Κωνσταντοπούλου. Είναι ανακριβές πως η χώρα την γλύτωσε. Η χώρα συνέχισε την πορεία της από το βάθος της χαράδρας, αλλά συνέχισε.

Και πάλι όμως, οι προοδευτικές δυνάμεις αντιστάθηκαν και διέλυσαν τα έωλα συνθήματα

Μη γίνεστε ανακριβής. Το κόμμα σας πρότεινε να κόψουμε το κάπνισμα και να νοικοκυρευτούμε και υπάρχει διότι «οι άλλοι» περνάνε πολιτική κλιμακτήριο και δεν τολμούν να εξηγήσουν στον Τσίπρα πως ο ρόλος του έληξε το 2019.

Κράτησαν τον τόπο στην Ευρώπη και στο κοινό νόμισμα

Αυτά, και με το συμπάθειο, έγιναν επί Σύριζα-Καμμένου, όταν ως αρχηγός ενός διασαλευμένου κόμματος το χτίζατε και ήταν στα μπετά.

Και τελικά συνέτριψαν τη δημαγωγία μαζί με το διπλό αντιευρωπαϊκό και αντιδημοκρατικό ψέμα, τόσο αυτό με το αριστερό προσωπείο όσο και εκείνο με το ακροδεξιό πρόσωπο του φασισμού και του μίσους»

Την κατάντια της τελευταίας πρότασης, αρνούμαι να εξηγήσω.

Προλαβαίνουμε να διοργανώσουμε φέτος το Pride στην Ακρόπολη και λοιπούς αρχαιολογικούς χώρους, ακριβώς στα πρότυπα του Dior, απαιτώντας ίση μεταχείριση βάσει του σκεπτικού του ΚΑΣ. Και ουσιαστική σχέση με τους αρχαίους έχουμε, και θα περάσουμε πολλά μηνύματα παγκοσμίως για την ελευθερία έκφρασης, τη χρήση της χλαμύδας και την αναστηλωτική πρόοδο από τη δεκαετία του ’50 μέχρι σήμερα. #win-win

Επιτέλους θα μάθουμε τι σημαίνει ντεφιλέ, τι πασαρέλα, τι φωτογράφηση, και ποιες είναι οι διαφορές τους #dior

Εύχομαι να σταματήσει η πανδημία, για να μείνουμε αντικοινωνικοί αυτοί που ήμασταν και πριν, γιατί τώρα έχουν γίνει όλοι και κάπου έχει χαθεί το νόημα της ζωής.

Εύχομαι να σταματήσει η πανδημία, για να μείνουμε αντικοινωνικοί αυτοί που ήμασταν και πριν, γιατί τώρα έχουν γίνει όλοι και κάπου έχει χαθεί το νόημα της ζωής.

Δεν ξέρω άτομο που δεν κρύβει με τον έναν ή άλλον τρόπο, σκηνές από τη εφηβεία του. Όσο πιο «ειλικρινής», τόσο περισσότερα σκουλήκια στη μηλιά, αλλότριο δέρμα που ριγά στο αγιάζι, η χρήση της λέξης «μούχτι» (αλλά «μουντάρω» ο ρηματικός τύπος) η βία κατά κοριτσιών, η ομαδική κατά θηλέων παραφορά, ο λεκτικός οχετός κατά «διαφορετικών», τα σαδιστικά παίγνια κατά κατοικιδίων, εντόμων, ερπετών και ξένων.

Κι αν ποθείτε περισσότερα, έχει και παραέχει ο πήρος: μια κλωστή σάλιου στα χείλη του καυλιάρη εκπαιδευτικού με άριστες συστάσεις, τα δάκρυα και οι οιμωγές των μαθητριών της έκτης δημοτικού που ψιθύριζαν στη μάνα μου σημεία και τέρατα φρικτής εκπαιδευτικής συμπεριφοράς, ενώ ο υφασματοπώλης έκοβε από το τόπι 3,05 μέτρα για να ραφτεί το κοστούμι του αλητάμπουρα πλην γοητευτικού βαλεντίνου. Ασφαλώς μεμονωμένα περιστατικά (πόσο εύκολη η απλοποίηση των πάντων!) ασφαλώς ζωντανές αποδείξεις ήθους και καλής συμπεριφοράς, αλλά όταν έπεφτε η θεραπαινίς νύχτα και η συμμορία του παιγνίου «μπαμ» ανακάλυπτε τον τελευταίο πιτσιρικά πίσω από τα τσουβάλια με τα όσπρια, τα χέρια μάκραιναν, οι παλάμες ίδρωναν και το υποψήφιο μέλος της παιδικής συμμορίας είχε επίχειρα να εξοφλήσει.

Φυσικά τώρα, απλώς γελώ με την «εφηβική παραβατικότητα» στα πρωτοσέλιδα που όλο και περισσότερο μου θυμίζουν τα αγγλικά του Ατζούν, που είναι πάντως καλύτερα από τα τουρκικά του. Ηοmo homini lupus, καταλήγω. Και επι το φιλοσοφικώτερο, η ερήμην αγάπη.

Κάθε πεντεδέκα χρόνους, μια αυτοματική επανάληψη της βίας, συχνά άδολης, συχνότερα σαδιστικής. Και αν ανταμώσεις συνένοχο παιδικό φίλο, τριάντα και σαράντα χρόνια αργότερα, δεν θα του υπενθυμίσεις τα τερατικά που μαγειρεύατε στις αυλές με τις βρωμούσες και τον κρεμμυδοφάγο: με αβρότητα θα κυκλοφορήσουν ανάμεσά σας, παραμορφωμένα ανέκδοτα, αισχυντηλές συμπεριφορές απολύτως ανέκφραστες ή παραποιημένες. Δεν είσαι πλέον παιδάντς, μήτε εφηβάκι της μακράς ξεφτίλας, αλλά μιλάς με κάποιον που βιάζεται επίσης να εισέλθει στον ναό δωδεκαετής.

Τι νόημα έχουν «τα δάνεια του Αγώνα» όταν κρύβεται η χρήση και η διανομή τους, το ασθενές υπόλοιπο και η τοκογλυφική πρακτική που ίσχυε τότε; Τι νόημα έχουν οι παραθέσεις ονομάτων αρματολών και φιλελλήνων, όταν αγνοείται ή απλώς δεν ερευνάται ο ψυχισμός και η συμπεριφορά τους;

Αυτά και παρόμοια ερωτήματα με απασχολούν παρακολουθώντας όσο πατάει η γάτα εκδηλώσεις και κείμενα για τους δύο αιώνες από το 1821. Είχε ήδη διαφανεί, από την συσχέτιση της επετείου με την Βουλή των Ελλήνων, πως η σκαλέτα των εκδηλώσεων είχε συντονιστή μια κυρία που είχε αναλάβει τους Ολυμπιακούς του 2004, ενώ δύσκολα εκείνα τα χρόνια ήταν δυνατόν να «εμβολιάσουν» με Ιστορική γνώση κάθε προσπάθεια να απομακρυνθούν από την ακαδημαϊκή λεπτολογία. Από τις εκδηλώσεις και εκδόσεις για την ετεροχρονισμένη «εκατοναετηρίδα» περί το 1930, έμειναν μερικά έντυπα, προς ανάμνησιν ή με σημαία ευκαιρίας, ενώ από τα 150 χρόνια που «γιορτάστηκαν» το 1971, ήταν η παρουσία της χούντας που δεν άφηνε χώρο για πολλήν έρευνα. Αν εξαιρέσω μια Ιστορία του Ελληνικού Έθνους της Εκδοτικής Αθηνών, μια μουρμούρα καραβανάδων για το «Τάμα του Έθνους» και το τραγούδι «να΄τανε το 21» που διαδόθηκε εν μέσω αρνησικυρίας των δημιουργών της, όταν μια εφημερίδα σκέφτηκε να τιμήσει τους δύο αιώνες, βρήκε διαθέσιμη προς διανομήν μόνον την Ιστορία του 1971.

Δε ξέρω τι έφταιξε, ή μάλλον αγνοώ επίτηδες την ερμηνεία της ακεφιάς, η οποία φωτίζεται μόνον από μία επαινετή σύναξη των Ελληνικών Ιδρυμάτων να συζητήσουν με σοβαρότητα το ιστορικό γεγονός και από μία τηλεοπτική «μακαριά» που στάθηκε στα πόδια της χάρη στο ζωντανό ύφος μιας ιστορικού με σπίθα στις διατυπώσεις της. Αλλά μια επέτειος δύο αιώνων ήθελε, κατά την μη έγκυρη γνώμη μου, μια διαπραμάτευση που δεν θα μύριζε παλαιόν «Παρνασσό» και επετειακό θεματολόγιο. Εννοώ πως όλοι, μα όλοι οι πρωταγωνιστές και οι κομπάρσοι εκείνων των χρόνων άξιζαν κάτι εποπτικώτερο. Και δεν έχω το θράσος να προτείνω ακριβά ή ματαιόσπουδα εγχειρήματα, αλλά να σκεφτώ απλά μια οργανωμένη ιστοσελίδα με όλην την ποικιλία εκδοχών που κυκλοφορούν, ιστοσελίδα που μπαίνεις και χάνεσαι στους ρυθμούς μιας ζωντανής εποχής.

Αντ΄αυτών, το ΄21 εξακολουθεί να παραμένει ένα παιχνίδι της τράπουλας με «μάνα», «στουκ» και μόνιμη απορία αν αξίζει να τραβάς από το 15 ή το 16. Α, και την αναμενόμενη έκρηξη των διδακτορικών, με παράλληλη απουσία κάθε δημιουργικής έμπνευσης.