Tag: {[1]}

Αυτό που με είχε εντυπωσιάσει από το 32% του Σύριζα, του 2019, ήταν η ταχύτατη δημοσκοπική κατάρρευσή του, στο 20% – 22%. Διότι στιγμή δεν έχαψα πως ο Μητσοτάκης ήταν πειστικός και ο Σύριζα (που είχε καταφέρει να κομματιάσει μια κεντροδεξιά το 2014) δεν θα μπορούσε με κάνα δυό λασπόλουτρα ευεξίας να τον στομώσει.

Το μυστικό ήταν κοινοποιημένο από καθε γειτονιά: ο Τσίπρας, όταν «ανέλαβε», τρομάρα του, να επιτεθεί στον Μητσοτάκη, έκανε το χειρότερο ματς της ζωής του: λάθος πολιτικές επιλογές, λάθος εκμετάλλευση μιας μπαγιατεμένης νεότητας, εν τω βάθει αμόρφωτος και τελείως, μα τελείως άξιος της βύθισής του. Το 32% που κέρδισε, ήταν και το μνημόσυνο των δεξιοτήτων του: αν ερχόταν ίσα βάρκα ίσα νερά, μπορεί σε επαναληπτικές εκλογές να δικαιώνονταν. Το 10-12% που λάκισε τον Αύγουστο του 2019, απλώς έπαψε να πιστεύει στο θαύμα του Τσιπρισμού. Και ο Σύριζα με ανάξιο ηγέτη, ιδεολογικά ανίδεον, ψευτοκεντριστή που θεωρούσε «επιθυμητό κέντρο» τα παραλέκατα ενός Γιωργάκη, έχασε το όποιο ανάστημά του.

Τα κόμματα με αριστερό πρόσημο, μπορεί να είναι Λαφαζανικά, σοβιετόφιλα, Ανταρσυακά, Μ-Λ έτσι, Μ-Λ αλλιώς, αλλά διαθέτουν μια σπάνια αρετή: όταν αντιπολιτεύονται, μπορεί να τρελάνουν κόσμο και κοσμάκη. Και επίσης, τα κόμματα με αριστερό πρόσημο, όπως απέδειξαν τα λίγα παραδείγματα του Δυτικού κόσμου αλλά και της Υφηλίου, ξέρουν από μανούβρες. Ο Σύριζα του Τσίπρα, δεν ήξερε. Και ξαφνικά, ένας από την Κρήτη που έγινε μπαίγνιο του «ορθώς σκεπτόμενου χώρου», ονόματι Πολάκης, όχι ακριβώς παράνομος, αλλά κρητικά παράνομος, έσκασε τη δήλωση και συμπαθάτε με: «το γαμήσαμε και ψόφησε».

Για την ακρίβεια, «γαμήσαμε τη μεσαία τάξη και χάσαμε τις εκλογές»

Η μεσαία τάξη αρκετά μηνάκια ήδη γαμημένη από την ποικίλη δράση των στοχαστικών προσαρμογών του ντιλετάντη-μη μου άπτου, Ηγέτη, είμαι σίγουρος πως ανέκραξε «πες τα χρυσόστομε». Διότι έτσι αλλάζουν αιφνιδίως οι πλειοψηφίες: με έναν λυγμό. Και οι μειοψηφίες, παρότι βαρέθηκαν τις εκρήξεις ειλικρίνειας ενός γανωμένου από βαρβατίλα όντος, διέκριναν την σκιά ενός Όρμπαν στον ορίζοντα, και δη «αριστερού».

Χαρακτηριστική είναι η αντίδραση συνεργάτη του συγκροτήματος Μαρινάκη που για την ώρα αποσιωπώ.

Είναι γνωστό οτι κύριο μέλημα παντός φιλοκυβερνητικού όντος, είναι να υποδείξει την ποθητή μορφή αντιπολίτευσης. Ο Πολάκης, προβάλοντας το δικό του «γαργάλατα» έχει μπροστά του μια ανεμπόδιστη λεωφόρο: έξωση του Τσίπρα, κατά κεραία μίμηση της Τραμπογενούς απλόνοιας, ρεφάρισμα του δημοσκοπικού 20-22% σε ένα αναβιωτικό 32% και μετά, καθώς ο Ηγέτης που λέγαμε δεν θα τολμάει να βήξει, κι άχι να πάει σε εκλογές, υπερπροσπάθεια να εμβολιαστεί ο κόσμος, με ταυτόχρονη απομείωση των τζίρων και των αποκλεισμών.

Ο τρώσας και ιάσεται, κοθώνια!

Με αυτόν τον στίχο του Ευριπίδη απάντησε ο Αλέξανδρος ορίζοντας το εύρος μιας δολοφονίας αντιφρονούντων.

«Παίζουμε τις κουμπάρες», ασφαλώς σημαίνει «κοροϊδευόμαστε», αλλά η κουμπάρα έχει άλλη πιο σαρκική προέλευση, γι αυτό και δεν υπάρχει έκφραση «παίζουμε τους κουμπάρους». Απεναντίας ο κουμπάρος και η κουμπάρα είναι παλαιόθεν δυνητικοί εραστές και δή επί αθώου αρχικά πεδίου. Αφθονούν βέβαια οι πονηροί υπαινιγμοί που πάλι παλαιόθεν, τάραζαν τις αναλύσεις του πάνελ της κυρίας KατΚαιν, όπως αποκαλούν την Κατερίνα Καινούριου, με πρωτοψάλτη την κυρία Μάρα Μεϊμαρίδη. Αν μας διαφώτιζε ο κύριος Μπαμπινιώτης, θα ανέσκαπτε μάζες λαϊκής πονηράντζας στο λήμμα «κουμπ». Σε κάθε περίπτωση, σε χείλη πρωθυπουργού, έστω Έλληνος, η φράση παίρνει άλλο νόημα. Εϊθισται Έλλησι πρωθυπουργοίς παραληρείν.

Ο συσχετισμός της κουμπάρας με επανάληψη ελληνοτουρκικών συνομιλιών, ανησυχεί την υπουργό Αμύνης της Γαλλίας («μεσιέ λε πρεζιντάν, οι Έλλενεν μάλλον θα ξεχάσουν τα Ραφάλ και τις φρεγάτες») μετατρέπει τον Ράμα τον ψηλέκα της Σκιπερίας σε μεσάζοντα που σε λίγο θα ζητήσει ανταλλάγματα, βολεύει την Τουρκία, ειδικά την Ερτοανική, στριμώχνοντας την αντιπολίτευσή τους και οι συνομιλίες μας, είτε γίνουν στην Πόλη, είτε στην Μελβούρνη, μόλις ορκιστεί ο Μπάιντεν και βρεθεί μια συνεννόηση με την Ουάσινγκτον, θα προκληθεί ένα καβγαδάκι και θα διακοπούν. Και ο Πάιατ όταν λήξει η θητεία του μπορεί να ανελιχθεί σε αστροναύτη.

Άσε που η Γερμανία, αν συμφωνήσουμε να βρεθούμε, θα «ανακαλύψουν ψυγεία εμβολίων» που τους περισσεύουν και θα μας δοθούν ενώ πραγματικές κουμπάρες, η Άνζελα και η Ούρσουλα, θα στείλουν εντελβάις η μια στην άλλη.

Εν ολίγοις, η Ελλάς, αιωνία κουμπάρα και καλόπιστη, θα παντρέψει την Τουρκία με τον Μπάιντεν, όπως ο Τσίπρας πάντρεψε τον Ζάεφ με την Μακεδονία. Ήδη ο ρόλος της χώρας μας στον παγκόσμιο στίβο θυμίζει όλο και περισσότερο πολιτική συμπεριφορά των Παλμερικών και του Πατσιφίκου, των τότε Βουλγαρικών και των καντίποτε Κριμαϊκών.

Θέλετε μια προφητεία; 25 του μηνός οι συνομιλίες, 26 ή 27 τα σπάζουν εν ύβρεσι. Και η Γερμανία, κατάλληλα ειδοποιημένη, μαζί με τους γνωστούς αγνώστους των αοράτων διαδρομών, μας πιέζει με κάθε τρόπο να «τα βρούμε». Όλοι οι «ανεξάρτητοι» πράκτορες λένε τη γνώμη τους («δεν θα τα χαλάσουμε για λίγες οργιές βρώμικο νερό» ή το παλαιό «Η Κύπρος κείται μακράν», φράση που δεν κατεδαφίζει προτομές και ανδριάντες).

Είπαμε να ψωνίσουμε από σβέρκο, καταλήγω, αλλά μας έπρηξαν προσφέροντας απολιθωμένο δεινόσαυρο.

Και τώρα πάω να σκεπάσω το κεφάλι με μανδύα πένθους και διαλέγω μια γωνιά ήσυχη, να με λιθοβολήσουν οι υπερπατριώτες. Στην άλλη ζωή, θα επιστρέψω ως Πολυνήσιος που δεν έχουν κουμπάρες.