Tag: {[1]}

Εισαγωγή (με μια φράση, ώστε αν δεν συμφωνείτε, να μη χαλάσετε την ζαχαρένια σας, διαβάζοντάς το)

Το μόνο δημόσιο αγαθό που δεν θα ήθελα ποτέ να πέσει σε χέρια ιδιώτη, είναι ο ελληνικός ορυκτός πλούτος.

Από την ιστορία

Ο χρυσός της Μακεδονίας και της Θράκης είναι μαρτυρημένος από την αρχαιότητα. Υπήρχε στον Γαλλικό, στην πεδιάδα των Βασιλικών, στο βουνό Στρεμπενίκος, στο Παγγαίο και αλλού.

Οι Αργεάδες απέκτησαν την “επίκτητη” λεγόμενη Μακεδονία, ώς τον Νέστο, απωθώντας Θράκες και αποικιστές από τη νότια Ελλάδα (Θασίτες, Αθηναίους) για τα μεταλλεία.

Ωσπου να πέσουν στις αρίφνητες ποσότητες χρυσού μετά την πανελλήνια εκστρατεία, στα Σούσα, έβγαζαν χρυσάφι και άλλα χρήσιμα μέταλλα, είτε από την χρυσοφόρα άμμο, είτε από ορυχεία.

Έγκατέστησαν Γαλάτες στην λεκάνη του Αξιού και από τα χρόνια του Πεισίστρατου έπαιρναν χρυσό από την Ανθεμουσία και τα πρόβουνα του Χορτιάτη. Κερδίζοντας το Παγγαίο, έκαναν τη  τύχη τους.

Δεν μπορούσαν να εκμεταλλευτούν τα βαθιά πετρώματα. Κι όταν “εξαντλούσαν” τον χρυσό έβγαζαν ασήμι, χαλκό και μαντέμια, όπου υπήρχαν.

Από τη βόρεια Χαλκιδική παρέμειναν εκμεταλλεύσεις στα Σιδηροκαύσια, αργότερα Μαντεμοχώρια και τανύν Σκουριές. Στο Βυζάντιο, η Ιερισσός και ψηλότερα, η Σελάδα και το Μετάλλιν, ήταν οι πιο μεγάλοι και παραγωγικοί οικισμοί. Ειδικά στα Σιδηροκαύσια, η εκμετάλλευση απλώνονταν σε μεγάλη έκταση, που ανιχνεύθηκε ανασκαφικά.

Ο Belon που είδε τον τόπο αρχές του 16ου αιώνα, παρομοιάζει την περιοχή με  ανάλογες της βόρειας Ευρώπης, σε παραγωγή, φυσερά και καπνίλα. Οι Οθωμανοί διοικούσαν το μέρος με έναν Εμίνη.

Το νομισματοκοπείο της Σαλονίκης, στα ύστερα ρωμαϊκά και παλαιοχριστιανικά χρόνια, υπήρχε διότι ξανάνοιξαν τα χρυσωρυχεία στα Πλατανάκια, στην κάτω Περιστερά και στον Γαλαρινό, χώρια το Κάλικουμ, νότια του Κιλκίς.

Πάμε παρακάτω.

Κατά κάποιον τρόπο μεγάλωσα σε ενδιαφέρουσα εποχή.

Όταν ήμουν πολύ παιδί, αναρωτιόντουσαν οι μεγάλοι τι επώνυμο θα παίρνουν τα παιδιά που γεννιούνται σε “ελεύθερες σχέσεις”, δηλαδή εκτός γάμου. Οι απαντήσεις σε τέτοια δυσεπίλυτα τότε ζητήματα δόθηκαν το 1982 με το νέο οικογενειακό δίκαιο.

Μετά αναρωτιόντουσαν όταν έβλεπαν ζευγάρια αντρών “ποιος από τους δύο κάνει τη γυναίκα”. Εδώ οι απαντήσεις δόθηκαν παρακολουθώντας τα βάσανα του Στηβ Κάρινγκτον στη Δυναστεία — διότι μέγα το της ποπκουλτούρας κράτος.

Κατόπιν αναρωτιόντουσαν πώς τη βγάζουν τα ζευγάρια γυναικών χωρίς φαλλό. Μάλλον ακόμα την ψάχνουν την απάντηση οι μεγάλοι, οι μεγάλες βεβαίως τη γνώριζαν ανέκαθεν.

Τώρα που είμαι εγώ μεγάλος αναρωτιόμαστε πώς θα επιλύουν το θέμα της ζήλειας και της κτήσης όσοι συνάπτουν πολυσυντροφικές σχέσεις. Εκ πείρας όμως πλέον ψυλλιαζόμαστε ότι μάλλον ήδη γνωρίζουν την απάντηση οι ίδιοι.

Δεν είναι τωρινό!

Τον Τδραίο Βούλγαρη, τον έλεγαν και Τζουμπέ, ενώ σατίριζαν που όταν πείσμωνε, πετούσε το αρβανίτικο “άστε α ντούα”, ήτοι “έτσι θα γενεί”

Γενικώς, έπρεπε να φτάσουμε σε πολύ πρόσφατα χρόνια, για να υπάρξουν σάτιρες και δούλεμα σε πρωθυπουργούς, που να άπτονται της γλωσσικής τους επάρκειας. Από τον γερο Καραμανλή, πρόσεχαν τα γαλλικά του σε σερραίικο αξάν- και εκείνο το Chamonix υπό παραφθορά, δεν νομίζω να το είπε ποτέ.

Του Ράλλη ψιλοκορόιδευαν το “γω” και το “δεν θέλω ου”, παρότι ήταν υπέρ αυτού.

Ο Σημίτης υπέφερε από την Μαλβίνα συστηματικά ,και το “μακέτο” του, το θυμόμαστε ακόμη.

Για τον Γεωργάκη, άσε τον Γεωργάκη.

Ας καταλάβουν μια και καλή, οι υποστηρικτές του, ότι ο Τσίπρας νεωτερίζει σε αυτόν τον τομέα. O τρόπος που εκφράζεται, το σμίξιμο των φρυδιών, η ωχρότητα του προσώπου θυμίζει ακριβώς αυτό που είναι: παιδί που γεννήθηκε με την μεταπολίτευση. Δεν καταλαβαίνει (ακόμη) πως σε κάθε σόι, υφίσταται ο ανθρωπότυπος του τέκνου ή του προγονού που συμβίωσε μαζί μας εκείνα τα πρώτα χρόνια. Έχω να διηγηθώ πολλές εμπειρίες από την αντιληπτική ικανότητα αυτής της γενιάς.

Αν δεν τον αφήνουμε σε χλωρό κλαρί, είναι νομίζω για δυο λόγους:

Πρώτος: έχουμε φτάσει στο αμήν από την Κρίση.

Δεύτερος: τους πρωθυπουργούς τους έπιαναν στο στόμα τους από σπάνια δημοσιεύματα, κι αργότερα, από τηλεκατεθυνόμενες εκπομπές. Αλλά η Κρίση συνέπεσε με την ομαδική βακχεία του ίντερνετ.

Η αγενής αυτή ενασχόληση, ας μη θεωρηθεί πολιτική. Όποιος λέγει την παλούκα, ένα μιλιούνι αθρώποι, το προσέχουν.

Κι έως εκεί.

Όσο διαβάζω για τον Αρκά (και παλιότερα για τον Χαντζόπουλο και τον Πετρουλάκη, που επίσης σέβομαι και υπολήπτομαι) τόσο χαίρομαι τη δουλειά του, και τόσο μου λείπει ο Reiser, ο Don Martin, o Gotlib και άλλοι υπερήρωες που μας έμαθαν να βλέπουμε τον κόσμο με άλλα μάτια. Ευτυχώς δεν μένουν μόνον τα γραπτά, μένουν και τα ζωγραφιστά!

Όπως εύστοχα επισήμανε φίλος, στην Ελλάδα το πολιτικό προσωπικό βεληνεκούς προέρχεται είτε από το Κολλέγιο είτε από την ΚΝΕ — κάτι που εξηγεί γιατί είναι προβληματικό.

Ειδικά οι αριστεροί πολιτικοί που βγήκαν μέσα από τα σπλάχνα της ΚΝΕ (Άλιεν μού θυμίζει αυτό) είναι πρόβλημα: με δογματικές τάσεις, με τη λατρεία της γραμμής που άνωθεν κατεβαίνει και με την μπλαζέ κι εργαλειακή προσέγγισή τους προς ό,τι συλλογικό και αυτοοργανωμένο δεν ελέγχει η Οργάνωση.

Δεν υπάρχουν πολλά τηλεοπτικά για λογοτεχνία. Μπερδεύω και τα κανάλια-κρατικά είναι σίγουρα. Σε ένα κανάλι, εμφανίζεται ποιητής η ποιήτρια, που απαγγέλει στη σειρά, και δεν υπάρχει ένα σούπερ να εξηγεί πως τον/την λένε. Μικρή βελτίωση, αλλά χρήσιμη.

Το άλλο είναι πιο σοβαρό.Ένας καλός συγγραφέας παρουσιάζει συγγραφείς, έργα και κινήματα, διαβάζοντας από ένα ασύλληπτο κατεβατό, από ένα γραπτό. Σα να δίδει διάλεξη ή να παραδίδει μάθημα. Εδώ πταίει ο σκηνοθέτης. Μόνον στη δεκαετία του 70, απαρχές, υπήρχαν τέτοια φαινόμενα στην τηλεόραση.

Για άλλες εκπομπές, επίσης “σοβαρές” δεν σχολιάζω. Αλλά θα έλεγα να μπαίνει η υπόμνηση “το παρόν περιέχει τοποθέτηση προϊόντος”, όπως γίνεται με τα τηλεπαιχνίδια ή τις μαγειρικές. Διότι υπάρχει και η τοποθέτηση προσώπων που λειτουργούν ως προϊόντα.

Σκηνοθέτες θέλουμε. Τουλάχιστον.

Πόσοι άραγε ήξεραν και θυμόντουσαν από μόνοι τους, πριν το διαβάσουν ή το ακούσουν από τους δημοσιογράφους, ότι η Λιθουανία ήταν η φιναλίστ στα δύο προηγούμενα Ευρωμπάσκετ; Ας σκεφτούμε να είχαμε παίξει εμείς δυο σερί τελικούς Ευρωμπάσκετ. Δεν θα θεωρούσαμε ότι o κόσμος μας ανήκει, δεν θα θεωρούσαμε ότι αυτό μας καθιστά μια τεράστια ευρωπαϊκή δυναστεία, δεν θα θεωρούσαμε εν πάση περιπτώσει ότι είναι ένα επίτευγμα γνωστό σε όλους; Ακόμη και όταν το θυμηθήκαμε όμως, δεν συνυπολογίστηκε και τόσο στη συνολική εικόνα. Η Λιθουανία ήταν φαβορί επειδή εμείς ήμασταν στην πρώτη φάση χάλια. Αν είχαμε πάει στην πρώτη φάση καλά, έλα μωρέ ποια Λιθουανία, έλα μωρέ τι σημαίνει φιναλίστ των δυο τελευταίων διοργανώσεων. Έχουμε τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας στο μπάσκετ, που μπορούμε να υποτιμήσουμε όχι μόνο όσους στέκει κατ’ αρχάς να θεωρούμε κατώτερους μας, όχι μόνο όσους σαν τη Λιθουανία είχαν επιτυχίες που εμείς δεν είχαμε τα τελευταία χρόνια, έχουμε τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας, που όταν τα παλιά καλά χρόνια της Εθνικής, έπαιζαν όλοι και ήταν όλοι στα ντουζένια τους, κι ο Διαμαντίδης κι ο Σπανούλης κι ο Παπαλουκάς κι ο Ζήσης και η Ισπανία είχε σερί νικών με μεγάλες διαφορές, σερί νικών που μας κέρδιζε για πλάκα, και πάλι δυσκολευόμασταν να δεχτούμε ότι αυτοί οι τύποι είναι μια και δυο κλάσεις πάνω από εμάς. Υπό αυτή την έννοια έπρεπε μάλλον να φτάσουμε φέτος στον πάτο του πηγαδιού, έπρεπε να χωνέψουμε όλοι ότι δεν είμαστε αυτοί οι φοβεροί και τρομεροί που νομίζουμε ότι είμαστε, ώστε να σπάσει επιτέλους το κακό σπυρί της μεγάλης ιδέας για τον εαυτό μας, και να αρχίσουμε να παίζουμε όπως μπορούμε, το οποίο στην περίπτωση ορισμένων παικτών μπορεί όντως να μεταφραστεί σε φοβερά και τρομερά.

Μερικές ταινίες δεν σε εκνευρίζουν απλώς, σε απελπίζουν, λες κάτσε ρε φίλε, εγώ ας πούμε γιατί να πρέπει να το υποστώ αυτό, οκ, λίγο κρατάει η ταινία σου, αν όχι για κάποιον άλλο λόγο, γιατί δεν έχεις τίποτα να βάλεις μέσα της ώστε να κρατάει πολύ, αλλά ακριβώς για αυτό, αυτό το λίγο κρατά αφόρητα πολύ, δεν αντέχεται άλλο το είδος σας, δεν αντέχεται άλλο το σινεμά τρόμου, ακόμη περισσότερο δεν αντέχεται αυτή η και καλά ανανέωσή του, αυτή η φρέσκια κι ανατρεπτική προσέγγισή του, αν το σινεμά τρόμου μιζάρει πάνω σε έναν λιγότερο ή περισσότερο απωθημένο αρχέγονο τρόμο, μια πολύ καλή ερώτηση είναι γιατί να πρέπει πάντα ο τρόμος να αφορά φαντάσματα, τέρατα, ζόμπι, πλάσματα της φαντασίας, μια πολύ καλή ερώτηση είναι γιατί κανείς δεν τολμά να φτιάξει μια ταινία τρόμου όχι πάνω σε καταστάσεις της φαντασίας, αλλά πάνω σε καταστάσεις πραγματικές. Η απάντηση βέβαια είναι τελικά προφανής, η προηγούμενη ερώτηση μάλλον δεν είναι και τόσο καλή. Το σινεμά τρόμου έχει σκοπό όχι τελικά να μας τρομάξει, αλλά να μας καθησυχάσει. Η πρόκληση μιας ταινίας τρόμου που θα σε τρομάζει με αυτά που συμβαίνουν όντως, που θα σε τρομάζει με αυτά που συμβαίνουν και εκτός οθόνης, με αυτά που συμβαίνουν σε σένα μετά τους τίτλους τέλους, παραμένει ισχυρή.

Όταν άλλαξε ο Πρόεδρος, κι άρχισε τα ζαβά, πως ο Γκάλης είναι πολύς για την ομάδα και άλλου τύπου παιχνιδαράς και θα στήσει την πεντάδα σε υγιείς βάσεις, όλοι μας, πλην εγκαθέτων, ξέραμε πως ήταν ζήτημα χρημάτων που Πρόεδρος δεν σκόπευε να “σπαταλήσει”. Όποτε αρχίζουν τα εκλογικευμένα, τα ταλέντα τυλίγονται σε αχλύ νοικοκυρωσύνης και λοιπά.

Έτυχε, ενώ το δράμα της καθόδου του Άρη ήταν σε πλήρη οργασμό, και δούλευα σε μια εταιρεία που ήθελε μεγάλο χώρο στα ανατολικά, Μίκρα και έτσι, και περιοδεύαμε στελεχικώς να βρούμε κάτι βιοτεχνί μετ΄αποθηκών. Στο τρίτο ή στο τέταρτο ακίνητο, πέσαμε στον διαχειριστή ή στον ιδιοκτήτη- αυτά ήταν πάντα μπερδεμένα στην πόλη. Δεν χρειάστηκε να παζαρέψουμε καν τα μπετά και τα μερεμέτια- μας πρότεινε ένα ενοίκιο τρεις φορές κάτω από το τρέχον. Ο αφεντικός ήταν έτοιμος να ενδώσει όταν τον τράβηξα από το μανίκι- τα κινητά ήταν στην αρχή τους και υπήρχε γενικά σεβασμός όταν σε καλούσαν. Τάχα μίλησα σκυφτά και του λέω “συγγνώμη που διακόπτω, έχετε επείγον” οπότε με ακολούθησε πέντε βήματα. Του μουρμουράω “ξέρεις ποιος είναι αυτός που μιλάμε για το ακίνητο;”

Χτύπησε το μέτωπο. “Κι έλεγα που τον ξέρω! Αυτός είναι, ο Πρόεδρος. Πάμε να φύγουμε. Για να ρίχνει τις τιμές έτσι στα δικά του, καταλαβαίνεις τι ομάδα θα φτιάξει”

Φύγαμε.