Tag: {[1]}

Οι πρόγονοι των Τουαρέγκ, των ομορφότερων ανθρώπων του κόσμου, εμπορεύονταν με τους Καρχηδονίους από το 500πΧ, πολλά χρόνια πριν εφευρεθεί ο νους Αδώνιδος του Γεωργιάδου. Η ίδια μέθοδος αναφέρεται στον ίδιο τόπο στα χρόνια του Εδρισή, κάπου 17 αιώνες αργότερα.

Παραλία πέραν της Λίξου, ατενίζουσα τον Ωκεανόν. Κατέφθαναν Καρχηδόνιοι, αφήνοντας πλάκες χρυσού στην άμμο και επέστρεφαν στα πλοία των.

Αύθις οι Αφρικανοί επιθεωρούσαν τον χρυσό και έφερναν εμπορεύματα. Ήτοι λάπις λαζούλους, μπανάνας, ύφασμα καμηλότριχας, γεγλυμένα οστά ρινοκέρων, ελεφαντόδοντα και σαπφείρινα ζάρια.

Oι Καρχηδόνιοι περίμεναν στο σκαφίδι τους, ρίχνοντας κάναν πεζόβολο να φάνε κάτι. Οι ψηλοκρέμαστοι σοφοί εκτιμούσαν τα εμπορεύματα και είτε έπαιρναν το χρυσάφι, είτε πρόσθεταν ή αφαιρούσαν εμπορεύματα, ώσπου να μείνουν οι δύο πλευρές ευχαριστημένες.

Τέτοια μπερεκέτια και μπαϊράμια, μη περιμένετε στην Πόλη σήμερα. Όλων τα κινητά είναι ανοιχτά, μη και δηλώσει κάτι ο γέρο Μπάιντεν. Κάθε συμφωνία μεταξύ των δύο μερών, ανεβάζει τις μετοχές του Σαμαρά ενώ εάν τσακωθούν έξαφνα, αυτό οφείλεται στο ότι οι Τουαρέγκ ζήτησαν ηλεκτροκινητές γκαμήλες και προσφέρουν δυο αβγκά Τουρκίας από αλανιάρα κοτα.

Στις πορείες μου στα χωράφια, δεν έμενα στην γοητεία της χλωρίδας και της πανίδας μιας ακατανόητα εχθρικής υπαίθρου. Βρήκα μπουφάκι που προσπάθησα εις μάτην να συνέλθει, έχασκα στο θέμα πέρδικας που έβγαζε βόλτα στη σειρά τα τέκνα της, είδα λύγκα και μόλις απέφυγα να με καρφώσει στο λαιμό σαΐτα πίνοντας νερό από ανάβρα.

Και με πύθωνακο εντόπιο συνέπεσε να περπατώ στο ρέμμα στα Πλατανάκια που ποθούσε να χωνέψει έναν βάτραχο και σέρνονταν υποχρεωτικά αποφεύγοντας την συντροφική πορεία.

Αλλά συχνά αντάμωνα σκυλιά, κυρίως ποιμενικά, και εφάρμοζα την ρήση του πατέρα μου: αν πέσεις σε αγριόσκυλα ή ο βοσκός δεν υπάρχει, κάτσε κατάχαμα, με το ραβδί σου όρθιο, ώσπου να σε μυρίσουν.

Ώσπου κοντά στο Μελάνθιο, Κιλκίς περιφέρεια, ένα βοσκοπουλο μου ζήτησε τσιγάρο και φουμάραμε αφού μοιραστήκαμε μια γκοφρέτα. Κουβέντα ό,τι να΄ναι. Συμφώνησε με το κωλοκάθισμα ενώπιον αγριόσκυλων, αλλά πρόσθεσε: «γιατί δεν τα δένεις;».

Δεν ήξερα πως «δένουν» τα σκυλιά, πάρεξ το περιεχόμενο μιας καντάδας της συμφοράς που έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα. Το παιδί ήταν αναλυτικό: «μπορώ να σου μάθω να περνάς κι αυτά να σε πιστεύουν σα να μη υπάρχεις. Αλλά πρόσεξε: αφού τα δέσεις και τα προσπεράσεις, μη λησμονήσεις να τα λύσεις. Αν δεν το κάνεις, το στόμα τους θα μείνει κλειστό και θα ψοφήσουν από την πείνα».

Ήταν απλό. Μήτε άγριες ματιές, μήτε μαγικά. Χρήση του χεριού, ειδικά της παλάμης, ως αποτροπαϊκού κλητηρίου θεσπίσματος σε Αγροτέρα Νύμφη, άβροχο και αναίμακτο πέρασμα και είκοσι μέτρα μετά, λύσιμο των σκυλιώνε πάλι με κίνηση του χεριού, αλλά με άλλη εντολή. Βουβή. Αυτά τα κόλπα αφθονούσαν τω καιρώ εκείνω ενώ τώρα, οι μάντεις και οι Αρτεμίδωροι φλυαρούν για την πανδημία, αντί να εγκύψουν στις τεχνικές του Μαύρου Θανάτου.

Έκτοτε σκυλί δεν με εγαύγισε και αγέλη δεν με καταδέχτηκε. Δεν ξέρω εάν ξέρετε πως έχουν πεθάνει οι παλαιοί θεοί, αλλά οι νύμφες, οι σάτυροι, τα φάσματα εξ αμάξης, τυφλοπόντικες με κυρτή μύτη που γνωρίζουν επιφωνήματα των Βεσσών και παροιμίες από τα «στρατηγήματα» του Πολύαινου, βρίθει ο τόπος από τις ζωές των και ενίοτε σε καθοδηγούν εάν το έμπροσθεν μανιτάρι είναι εδώδιμο και πότε τρώγεται το μελισσόχορτο.

Αντιλαμβάνεσθε βέβαια, πως ενίοτε στην ύπαιθρο, αφθονούν και οι μυστικές τέχνες αλλοτρίων και αλλοδόξων, αμη και Χριστιανών που κάνουν το σταυρό τους και λυώνουνε τα μάγια, αλλά μετά, πρέπει να βαδίζεις ώρες και ώρες σε ματωμένα πεδία μαχών και βογκητά ετοιμοθάνατων σκουτέριων και τριαρίων.
Αυτή είναι η ψυχολογία της Ύλης για την οποία ακούσατε κάτι επαινετικό, αλλά τέτοια ώρα, τέτοια λόγια.

Ψάχνοντας σιντι με παλιές ηχογραφήσεις, βρήκα ένα σημείωμα που έλεγε: “I love you, take care, Jullia”. Μεταφέρθηκα 21 χρόνια πίσω.

Ήταν η πρώτη φορά που έβαζα μουσική σε μαγαζί, ένα παρακμιακό καφέ στον πανέμορφο Πλακιά της Κρήτης όπου ιδιοκτήτης ήταν ένας γκάκστερ απατεωνίσκος με καλή καρδιά που είχε και πάρε δώσε με μαυροπουκαμισάδες. Εκείνο το καλοκαίρι δεν το ξέχασα ποτέ για πολλούς και διαφόρους λόγους όμως είχα ξεχάσει την Τζούλια, μέχρι που πριν λίγο βρήκα το σημείωμα της.

Έβαζα φλούδες από πορτοκάλια στα μάτια, ή έσκυβα στο μπουθ και τους έπαιζα κουκλοθέατρο με τ’ ακουστικά, ή έκανα γκριμάτσες και σαπουνόφουσκες και γενικά περνούσαμε τέλεια. Οι γονείς άφηναν τα παιδιά σε μένα και πήγαιναν ήσυχοι για λίγο την βόλτα τους και το αφεντικό ήταν ενθουσιασμένο αφού όταν αυτοί επέστρεφαν, έπιναν τα κοκτέηλ της κακιάς ώρας που τους σέρβιρε.

Έτσι γνώρισα και την Τζούλια.

Η Τζούλια όταν δεν ξεκαρδιζόταν στα γέλια, με κοιτούσε με θαυμασμό, παρακολουθούσε την κάθε μου κίνηση κι εγώ την έβαζα στο μπουθ μαζί μου, πράγμα που δεν έκανα με τα υπόλοιπα παιδάκια. Αυτή σκαρφάλωνε στα πόδια μου, της φορούσα τ’ ακουστικά και βάζαμε το επόμενο κομμάτι σε συνεργασία.

Η μητέρα της μου είπε ότι με είχε ερωτευθεί παράφορα. Τους είχε υποχρεώσει μάλιστα τις δεκαπέντε μέρες που έμειναν στον νησί, να βρούνε δάσκαλο αγγλικών για να συνεννοείται μαζί μου γιατί ζήλευε την μαμά της που μπορούσε να μου μιλάει.

Το τελευταίο βράδυ η Τζούλια δεν είχε όρεξη να είναι dj μαζί μου. Καθόταν μπροστά μου κατσουφιασμένη, είχε τα χέρια της σφιχτές γροθίτσες, μου μιλούσε γεμάτη παράπονο στα Γερμανικά κι εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα.

Όταν ήρθε η ώρα να φύγουν η μικρή άρχισε να κλαίει. Η μαμά της την πήρε αγκαλιά και η μικρή μου έκανε νόημα με το δαχτυλάκι της να πλησιάσω. Το έκανα και μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο. Το βλέμμα της ήταν ώριμης γυναίκας και όχι παιδιού και έβαλε την μαμά της να μεταφράζει. Μου είπε αν θα μπορούσα να την περιμένω γιατί θέλει να με παντρευτεί και έβγαλε απ’ την τσέπη της το σημείωμα και μια ζωγραφιά που έδειχνε έμενα, τον σκύλο μου, μια μπλε θάλασσα και αυτή με κίτρινα μαρκαδορένια ξανθά μαλλιά.

Η τελευταία εικόνα που έχω είναι να βρίσκεται στην πόρτα, μέσα στην αγκαλιά της μαμάς της και να με κοιτάει όπως δεν μ’ έχει κοιτάξει άνθρωπος ποτέ ξανά. Έστελνε με το μικρό της χεράκι φιλιά προς το μέρος μου, εγώ χαμήλωσα την μουσική κι αυτή μου είπε με τα μόνα αγγλικά που είχε μάθει – I love you my dear Dimitris και την επόμενη στιγμή έφυγαν.

Έπαψα να ξαφνιάζομαι με την είδηση πως «ανακαλύφθηκε κύκλωμα μαζικής μεταφοράς ανθρώπων που μπήκαν στην Ελλάδα». Ο Έβρος και ο Φράχτης του, το Δέλτα του Έβρου τις ασέληνες νύχτες και οι συνήθεις σε σύνορα συμπαιγνίες από τις δύο πλευρές των συνόρων που βγάζουν λεφτουδάκια, είναι μερικές εκδοχές αυτών των διαρροών.

Κοιτάζοντας τον Χάρτη της Δυτικής Θράκης και γνώστης των τόπων, επεσήμανα κατά καιρούς σε κείμενα, ότι δεν υπάρχουν μόνον δύο δρόμοι που συνδέουν την περιοχή Έβρου με την περιοχή Στρυμόνα. Εντάξει, στον Ίασμο και στο πορτολάγο είναι οι βασικές οδεύσεις, αλλά χαιρετίσματα πως η Ροδόπη, το Παπίκιο και άλλες οδεύσεις προς Θεσσαλονίκη μέσω Καραντάγ είναι γνωστές σε πολλούς.

Θυμίζω ότι το Παπίκιο όρος από τον 12ο αιώνα που απέκτησε σύμπλεγμα μονών, αλλά και η δυτική Ροδόπη όπου υπάρχει από τα χρόνια των Οθωμανών πυκνό δίκτυο μονοπατιών από και προς τα νταμάρια που έβγαζαν για τις ανάγκες των λουμπαρδών, σφαιρικές πέτρινες μπάλες, κατεβάζει κόσμο και κοσμάκη στον Θρακικό κάμπο, σε μέρη που είναι αρκετά αφανή.

Κυρίως, οι Έλληνες μπορεί να έχουν τα μάτια στραμμένα στην ανατολική όχθη του Έβρου, αλλά θυμίζω και αφήνω ασχολίαστο πως η περιοχή του Κίρτζαλι και στο Ασένοβο (το παλαιόν Στενήμαχος) είναι βουλγάρικες περιοχές με φοβερά ποσοστά ανταλλαξίμων Οθωμανών. Ειδικά το Κίρτζαλη, που το διαρρέει ο Άρδας και τα 12 χωριά του, αρνήθηκε μετά το 1878 ένωση με την «μητέρα» Βουλγαρία και ενσωματώθηκε σε αυτήν μόλις το 1913. Τα χωριά ψήφισαν εναντίον της Ένωσης παλαιότερα. Άρα, η οθωμανική μαγιά που υπάρχει δεν έχει σχέση με το συνήθως αιχμηρό αντιτουρκικό φρόνημα των κατοίκων βορείως των στενών της Κρέσνας κι ως την Ρίλα.

Επομένως υπάρχει συγγένεια απόψεων, για να το θέσω αβρά, όταν ένα σμάρι πρόσφυγες μπαίνει στη Βουλγαρία και του δείχνουν ένα από τα πεντέξη μονοπάτια προς την ποθητή «Ευρώπη».

Η παρατήρηση αυτή μπορεί να είναι χρήσιμη μπορεί και όχι. Πάντως αν αφήνουμε τέτοιες εισόδους εξ ανατολών, ας μη τα συσχετίζουμε με τα ελληνοτουρκικά σύνορα με τόση ευκολία.