Tag: {[1]}

Εκείνοι που χρησιμοποίησαν την Κρίση και το Προσφυγικό εργαλειακά με σκοπό να έρθουνε στα πράγματα ώστε να διαχειρίζονται την Κρίση και το Προσφυγικό όπως οι προηγούμενοι χρέωσαν την ελληνική κοινωνία με τη μεγαλύτερη πολιτική βλάβη της μεταπολίτευσης.

Μετά τις δηλώσεις Ραγκούση ότι υπάρχουν ομοφυλόφιλοι μητροπολίτες, διαβάζουμε ότι η Ιερά Σύνοδος με εξώδικο κράζει τον κ. Ραγκούση απαιτώντας με μια απρόσμενα BDSM διατύπωση να καταθέσει εντός πενθημέρου στην Αρχιγραμματεία της Ιεράς Συνόδου τα σχετικά στοιχεία «άλλως θα υποστεί την ανάλογη δικαστική βάσανο». Είναι πολλαπλώς αστείο αυτό που αξιώνει η Σύνοδος, και μάλιστα με τρόπο τόσο προφανή, που δεν χωράει σχολιασμό ουσίας: υπάρχουν ομοφυλόφιλοι κληρικοί; μια κατάλληλα απάντηση είναι η σχετική ρητορική ερώτηση για τις λειτουργίες του πεπτικού των αρκούδων στο δάσος· κρύβονται; μόνον αν δεν είναι Αγγλικανοί· πρέπει να τους κράξει ο κ. Ραγκούσης; μάλλον άκομψο θα ήταν αυτό, αν όχι παράνομο.

Προσπερνάμε λοιπόν το άνωθι ανούσιο καλιάρντεμα εκ μέρους της Συνόδου. Προσπερνάμε και το θράσος των εσχάτως ξεθαρρεμένων δεσποτάδων που δηλώνουν ότι η Πολιτεία δεν μπορεί να νομοθετεί μονομερώς, ζητώντας δημόσια διαβούλευση με δικούς τους όρους σε ζητήματα δικαιωμάτων και μέριμνας για τους μη-προνομιούχους ενώ ταυτόχρονα επωφελούνται από χίλιες-δυο κρυφές τροπολογίες που τους βολεύουν, κι αυτούς και τα μοναστήρια.

Μένουμε σε αυτή τη δήλωση Ραγκούση:

«Συγκεκριμένα για την εκκλησία, είμαι απ’ αυτούς που πιστεύουν ότι και αυτή πρέπει να βγει μπροστά σ΄ αυτόν τον αγώνα. Υποστηρικτικά. Γιατί αν θέλει να χτίσει μια σχέση εμπιστοσύνης με την κοινωνία, πρέπει να σταματήσει να υποκρίνεται.»

Η δήλωση θα ήταν πατερναλιστική αν δεν ήταν εκπάγλως αφελής: η Εκκλησία δεν χρειάζεται να χτίσει καμμία σχέση εμπιστοσύνης με την κοινωνία. Μετά το 1991 και τον Μακαριστό της η Εκκλησία έχει την κοινωνία και, εσχάτως, την πολιτική εξουσία, για γιουσουφάκια της. Η Εκκλησία, αν θέλει να ενισχύσει περαιτέρω τη σχέση εμπιστοσύνης της με την κοινωνία δεν έχει μάλιστα κανέναν λόγο να σταματήσει να υποκρίνεται, όπως αποφαίνεται ο κ. Ραγκούσης. Ίσα ίσα, αν έχει ανάγκη περισσότερη επιρροή, εξουσία και λεφτά (η ανθρώπινη απληστία των λειτουργών του θείου διαφαίνεται ιστορικώς απεριόριστη), η Εκκλησία θα έπρεπε να γίνει ακόμα πιο χαρντκόρ. Άλλωστε ακριβώς αυτός είναι ο ρόλος της εκκλησίας στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, όπως και σε άλλες ευρωπαϊκές: επικαλούμενη αδιασάλευτες αρχές να συνεχίσει να καλλιεργεί φοβικά και αντιδραστικά αντανακλαστικά χωρίς την ευτραπελία ταξικών καταγγελιών και κοινωνικών αναταραχών (πολλώ μάλλον πυρός, μαχαίρας και εμφυλίου πολέμου).

Η ελλαδική Εκκλησία δεν έχει καμμιά ανάγκη τη μέριμνα του κ. Ραγκούση, στελεχών του Κέντρου ή του ΣΥΡΙΖΑ για το πώς θα αγκαλιάσει την κοινωνία κτλ.: αγκαλιασμένη την έχει, και μάλιστα αρκούντως σφιχτά ώστε να ασφυκτιά μεν αλλά να μη στραγγαλίζεται.

Να το πω και αλλιώς, χρησιμοποιώντας την ποιμαντική ρητορική επί το νεορεαλιστικότερον: η ελλαδική Εκκλησία συμπεριφέρεται όντως σαν Μητέρα και Τροφός του Γένους, πλην όμως σαν βαριά διαταραγμένη μητέρα, η οποία ανέχεται τα τέκνα της να εξαθλιώνονται και να υποσιτίζονται αλλά φροντίζει επιμελώς μη τυχόν δείξουνε βυζί-μπούτι και μην τυχόν τα πουν αλήτες ή — τρισχειρότερα — πουτάνες ή πούστηδες.

Σημειώσεις για τον Ήχο

του ΡΟΜΠΕΡ ΜΠΡΕΣΟΝ

 

Η ΟΡΑΣΗ ΚΑΙ Η ΑΚΟΗ

Ώστε να γνωρίζουμε τι δουλειά έχει εδώ ο τάδε ήχος (ή η τάδε εικόνα).

 

• Ό, τι απευθύνεται στο μάτι οφείλει να μην αναπαράγει ό, τι απευθύνεται στο αυτί.
• Αν το μάτι έχει κερδηθεί ολοκληρωτικά (από την εικόνα), μη δίνετε τίποτα ή σχεδόν τίποτα στο αυτί. Και αντιστρόφως. Δεν είναι δυνατόν να είναι κανείς όλος αυτιά και όλος μάτια ταυτοχρόνως.
• Όταν ένας ήχος μπορεί να αντικαταστήσει μια εικόνα, φύγετε από την εικόνα ή κάντε την ουδέτερη. Το αυτί στρέφεται περισσότερο προς τα ενδότερα, το μάτι προς τα έξω.
• Ο ήχος ποτέ να μην έρχεται να υποβοηθήσει την εικόνα ούτε η εικόνα τον ήχο.
• Αν ένας ήχος είναι το υποχρεωτικό συμπλήρωμα μιας εικόνας, ρίξτε το βάρος είτε στον ήχο είτε στην εικόνα. Αν δοθεί το ίδιο βάρος, αλληλοζημιώνονται ή αλληλοεξοντώνονται, όπως συμβαίνει και με τα χρώματα.
• Η εικόνα και ο ήχος να μην αλληλοϋποστηρίζονται, αλλά να λειτουργούν εναλλάξ, να κάνουν βάρδιες.
• Το μάτι, αν παρακινηθεί μόνον αυτό, μεταδίδει ανυπομονησία στο αυτί, το αυτί αν παρακινηθεί μόνον αυτό, μεταδίδει ανυπομονησία στο μάτι. Χρησιμοποιήστε την ανυπομονησία τους. Ισχύς του κινηματογραφιστή που μπορεί να κατευθύνει την επίκληση των αισθήσεων. Στην τακτική της ταχύτητας, του θορύβου, αντιπαραθέστε την τακτική της βραδύτητας, της σιωπής.

[…] Το αυτί είναι πολύ πιο δημιουργικό από το μάτι. Το μάτι τεμπελιάζει, το αυτί, αντιθέτως, επινοεί. Οπωσδήποτε, «τείνει πολύ πιο ευήκοον ους», ενώ το μάτι αρκείται να προσλαμβάνει  ̶  εκτός από τις εξαιρετικές περιπτώσεις, όταν επινοεί, αλλά τότε η επινόηση είναι έργο της φαντασίας. Η αίσθηση της ακοής είναι πολύ πιο πυκνή και έχει μεγάλη παραστατική δύναμη.

 

«Τι να πούμε για όσα κάνουμε με τα χέρια; Παρακαλούμε, υποσχόμαστε , καλούμε, αποπέμπουμε , απειλούμε, προσευχόμαστε, ικετεύουμε, αρνιόμαστε, αποποιούμαστε, ρωτάμε, θαυμάζουμε, λογαριάζουμε,  εξομολογούμε,  μετανοούμε, φοβούμαστε, αισχυνόμαστε,  αμφιβάλλουμε,    διδάσκουμε,  διοικούμε, προτρέπουμε , ενθαρρύνουμε, ορκιζόμαστε, μαρτυρούμε, κατηγορούμε, καταδικάζουμε, συγχωρούμε, βρίζουμε , περιφρονούμε,  προκαλούμε, εξοργίζουμε, κολακεύουμε, χειροκροτούμε, ευλογούμε, ταπεινώνουμε, ειρωνευόμαστε, συμβιβάζουμε,  συνιστούμε, εγκωμιάζουμε, γιορτάζουμε, διασκεδάζουμε, συμπονούμε,   θλίβουμε, απελπίζουμε, απελπιζόμαστε, εκπλήσσουμε, ανακράζουμε , αποσιωπούμε· και τί δεν κάνουμε;  με τέτοια  ποικιλία και πολλαπλότητα σα να συναγωνίζονται τη γλώσσα.»

ΜΙΣΕΛ ΝΤΕ ΜΟΝΤΕΝΙ, Δοκίμια, Βιβλίο Δεύτερο, Κεφάλαιο ΧΧΙ, Απολογία του Ρεμόν Σεμπόν

 

 Ρομπέρ Μπρεσόν (1901-1999)

Φιλμογραφία

1939 Τα δημόσια πράγματα(Σενάριo: Ρομπέρ Μπρεσόν- δεν σώζεται κόπια)

1943 Οι άγγελοι της αμαρτίας (Σενάριο: Ρομπέρ Μπρεσόν, Διάλογοι: Ζαν Ζιροντού)

1944-1945 Οι κυρίες του Δάσους της Βουλόνης (Σενάριο: Ρομπέρ Μπρεσόν από ένα απόσπασμα του «Ζακ ο μοιρολάτρης» του Ντιντερό, Διάλογοι: Ζαν Κοκτό)

1950 Το ημερολόγιο ενός εφημέριου (Σενάριο και διάλογοι: Ρομπέρ Μπρεσόν, από το μυθιστόρημα του Ζορζ Μπερνανός)

1956 Ένας καταδικασμένος σε θάνατο δραπέτευσε (Σενάριο κα διάλογοι: Ρομπέρ Μπρεσόν, από την αφήγηση του ταγματάρχη Αντρέ Ντεβινί)

1959 Ο πορτοφολάς (Σενάριο και διάλογοι: Ρομπέρ Μπρεσόν)

1961-1962 η δίκη της Ζαν ντ’ Αρκ (Σενάριο και διάλογοι: Ρομπέρ Μπρεσόν)

1965-1966 Στην τύχη Μπαλταζάρ (Au hazard Balthazar) (Σενάριο και διάλογοι: Ρομπέρ Μπρεσόν)

1966-1967 Μουσέτ (Mouchette)(Σενάριο, προσαρμογή και διάλογοι: Ρομπέρ Μπρεσόν, από το Nouvelle histoire de Mouchette του Ζορζ Μπερνανός)

1968-1969 Γλυκιά γυναίκα (ελληνικός τίτλος: Το δράμα μιας όμορφης, Une femme douce) (Σενάριο, προσαρμογή και διάλογοι: Ρομπέρ Μπρεσόν, από τη νουβέλα του Ντοστογέφσκι «Μια τρυφερή ψυχή»)

1970-1971 Τέσσερις νύχτες ενός ονειροπόλου (Quatre nuits d’ un rêveur) (Σενάριο, προσαρμογή και διάλογοι: Ρομπέρ Μπρεσόν, από τη νουβέλα του Ντοστογέφσκι «Λευκές νύχτες»)

1973-1974 Ο Λανσελότος της λίμνης (Διάλογοι: Ρομπέρ Μπρεσόν)

1977 Ο διάβολος πιθανώς (Σενάριο: Ρομπέρ Μπρεσόν)

1982 Το χρήμα (Σενάριο: Ρομπέρ Μπρεσόν, από το διήγημα «Το πλαστό νόμισμα» του Τολστόι)

Ο κίτρινος Τύπος αφού γαλούχησε καλά-καλά τα βρέφη τουιτεράδων και φειςμπουκ περσόνων στο λιντσάρισμα, τώρα εκπνέει στο ένα ευρώ με δώρο τσόντα, βατραχοπέδιλα, προσφορά θαλάσσιων μπάνιων με το πούλμαν μας στα ιαματικά λουτρά στην Αθηνών. Όμως, ο κανιβαλισμός, ο διδακτισμός και το ξέσκισμα σαρκών συνεχίζονται με ακρίβεια και προσήλωση που μαθητής του είκοσι θα ζήλευε.  Ο κόσμος περίμενε τα σόσιαλ μίντια για να κουτσομπολεύει σε κοινή θέα και τώρα ο καλύτερος βραβεύεται με δημοτικότητα στο Διαδίκτυο και «πέσταχρυσοστομε».

Είναι να απορείς πως τόσα βοθρόνερα δεν σαπίζουν τα δάχτυλα των ανθρώπων που θεωρούν χόμπι το να ξύνουν τα δικά τους μαύρα και μείον έντεκα βαθμούς κελσίου σάπια κρέατα, παρά να κάνουν κάτι δημιουργικό με αυτήν την απλόχερη αιωνιότητα του σου χαρίζει το Ίντερνετ. Δεν θα πεθάνουμε ποτέ για την Φόρθνετ και τη Σίτα, αλλά παρόλα αυτά προτιμάμε τον ζόφο της κοροϊδίας των άλλων.

Καλύτερα η εσωστρέφεια της ποίησης και ας γίνεσαι γραφικός, παρά αυτό το δώρο άδωρο.

Είναι σχετικά απλό να θυμάσαι την πηγή των ορμονών σου και να εκτιμάς με άνεση το ποσοστό της «αρσενικής» ή «θηλυκής» σου πλευράς.

 

Περιορίζομαι σε προσωπικές εμπειρίες, για να μη με ταράξουν στα εξώδικα.

 

Από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω τον κόσμο (δεν είχε ξεσπάσει ο πόλεμος της Κορέας) η λιβιδώ μου ήταν επηρεασμένη από την Τέχνη: την Μαντόνα με το βρέφος της και τα αγγελάκια στυλ Ρούμπενς.

 

Μήτε μαμά, μήτε μπαμπάς, μήτε γιαγιάδες και ξαδέρφια: ήταν η έκσταση που με δυνάστευε τις σπάνιες φορές που με κρατούσε στην αγκάλη της η θεία Χρυσάνθη.

 

Απρόσιτη, αβρή, ξανθοκάστανη, μου μιλούσε τρυφερά (άνκαι δεν καταλάβαινα τα λόγια της) και μου χαμογελούσε. Εκ των υστέρων έμαθα πως ήθελε να κάνει παιδί.

 

Τα αγγελάκια ήταν παντού. Κυρίως στα σκαλιστά. Έχοντας μπούκλες και δίπλες, είχα την πεποίθηση πως ανήκα στα «αγγελούδια», σύμφωνα με τον τρόπο που με κοίταζαν οι θηλυκές υπάρξεις και με καμάρωναν.

 

Τέλεια αντιπαράθεση με τις περιγραφές που διάβαζα και έβλεπα αργότερα. Οι άγγελοι ήταν ξυπόλητοι και λαμπροφορεμένοι, άσαρκοι και άφυλοι, ενίοτε πάνοπλοι και σίγουρα τελούντες εν υπηρεσία.

 

Το αντριλίκι το εξέμαθα κατά πιστή μίμηση των αγοριών της γειτονιάς.

 

Το «είσαι γυναίκα», το «μόνο τα κορίτσια κάνουν έτσι», ήταν προσβολή, κριτήριο απομόνωσης και εμπαιγμού.

 

Γρήγορα κατέληξα πως για να γίνω άνδρας, έπρεπε να έχω ενσωματωμένον έναν Κόφτη. Τον αυτόματο πιλότο μιας συμπεριφοράς που όριζε την κόκκινη γραμμή που με χώριζε από τα κορίτσια.

 

Ήμουν στα νήπια όταν άρχιζα να νιώθω πως κάτι φοβερό συνέβαινε με το τσουνί μου. Κι αυτό, χάρη στη μάνα μου.

 

Στον μεσημεριανόν ύπνο, στους μήνες που δεν είχαν «ρώ», μ έβαζε να κοιμηθώ μέσα σε ένα σεντονάκι τεντωμένο , με τα χέρια έξω απ΄αυτό και μάλιστα απλωμένα εκατέρωθεν της κεφαλής. Πάντα έλεγε ,πριν τραβήξει την κουρτίνα «έτσι, σαν αγγελάκι».

 

Κι έτσι, αργότερα, η επαφή με το δέρμα των κοριτσιών, έστω φευγαλέα και τυχαία, έμοιαζε με είσοδο στην γλυκύτερη κόλαση.Αγγίζοντας τους φίλους μου,δεν έτρεχε τίποτε. Υπήρχε  Κόφτης.

 

Ακολούθησαν αμέτρητα χρόνια, όπου η ενατένιση γυναικών οδηγούσε αυτομάτως σε έκσταση, και, για να ειπώ την αμαρτία μου, πρίν αισθανθώ κατακαυλωμένος, αισθανόμουν πρωτίστως ασφαλής.

 

Τον Κόφτη,αντικατέστησε γρήγορα ένα είδος αναισθητικού σπρέι.

 

Έβλεπα άτομο με μακριά μαλλιά, λεπτό ,από πίσω; Μολις συνειδητοποιούσα πως ήταν τουρίστας ή ξερωγώ ,αυτομάτως το σπρέι τον ψέκαζε. Δεν με αφορούσε.

 

Ή ,σε σκοτεινές γιορτές της σάρκας, όταν και όποτε εργολαβούσα μετα φίλων θήλεια η θήλειες υπάρξεις, το σπρέι μετέτρεπε σε αδιάφορες και ψυχρές τις επαφές με τα μέλη των εν οχεία συνεταίρων μου.

 

Αυτά αρκούν για ένα κείμενο με λογοτεχνί ουρίτσες. Έχει μεγάλο βάθος αυτό το παγόβουνο και επιφυλάσσομαι.

 

 

Για να βρεθεί η Εθνική στο μουντιάλ του χρόνου, χρειάζεται να συντρέξουν τέσσερεις διαφορετικές προϋποθέσεις:

1. Να πάει η ίδια καλά στα δύο τελευταία παιχνίδια.
2. Να μην πάει η Βοσνία καλά σε ένα τουλάχιστον από τα δύο τελευταία παιχνίδια, ώστε να την ξεπεράσει και να βγει αυτή δεύτερη.
3. Να είναι μέσα στους 8 από τους 9 καλύτερους δεύτερους των ομίλων, κάτι που με τα ως τώρα βαθμολογικά δεδομένα είναι δύσκολο, άρα πρέπει να συμβούν πραγματάκια και σε έναν τουλάχιστον άλλο όμιλο.
4. Να κερδίσει το μπαράζ, στο οποίο θα συμμετάσχει μόνο αν έχει καταφέρει και δεύτερη να έρθει στον όμιλό της και να μην είναι η 9η καλύτερη δεύτερη των ομίλων.

Πρέπει δηλαδή να συμβούν ταυτόχρονα τόσα πολλά, σε τόσους πολλούς αγώνες, τμήμα μόνο των οποίων είναι αγώνες της Εθνικής, μόνο και μόνο ώστε αν τελικά συνέβαιναν όλα μαζί να λέγαμε και τι έγινε, δεν έγινε και κάτι τρομερό, δεν έχουμε ποδόσφαιρο, το ποδόσφαιρο που μας αφορά είναι ο Μαρινάκης, ο Ιβάν, ο Τίγρης, ο Αλαφούζος κι ο Βαρούχας του «Νά, βλέπουμε εδώ», πονάνε τα ματάκια μας να βλέπουμε την Εθνική, άλλη είναι η επίσημη αγαπημένη μας εμάς, θα παίζαμε κανένα πρώτο ματς με καμιά Κολομβία πάλι, θα τρώγαμε τρία, μια αηδία, ένα σίχαμα, εγκλήματα προπονητικά, θα παίζαμε μετά με καμιά Ιαπωνία πάλι και θα βαράγαμε ενέσεις να περάσει η ώρα, θα παίζαμε μετά με καμιά Ακτή, εκεί εντάξει θα γουστάραμε λίγο, θα πηγαίναμε μετά στους 16 και εντάξει καλό το γκολ στο τελευταίο λεπτό, αλλά και τι έγινε που να πας μωρέ με τον Φάνη Γκέκα που ούτε με πέναλτι δεν μπορεί να βάλει γκολ σε τελικά διοργάνωσης, Μαρινάκης, Ιβάν, Τίγρης, Αλαφούζος, «Νά, βλέπουμε εδώ», επίσημη αγαπημένη, σκεπτόμενο μπάσκετ, Νίκος Παπαδογιάννης με τι σερτ Σαϊτάμα.

 

Η κατάσταση ελέγχεται, λαμπρυνθώμεν λαοί. Στις Επιτροπές της Βουλής, αδελφές μου,στις Επιτροπές, εκεί βρίσκεται η ιλαρότητα. Ποια Μόσχα και κολοκύθια τούμπανα. Η μήπως να χρησιμοποιήσω το «αδελφούλες μου απρόσεχτες» του Νικηφόρου Βρεττάκου;ενώ το Κέντρο προσποιείται πως αγωνίζεται να ενωθεί (πρέπει να είναι η πρώτη σοβαρή κίνηση από την εποχή της Γραμμικής Β) οι κυβερνητικοί παραμυθατζήδες διάλεξαν ως προκεχωρημένη ζώνη επιχειρήσεων να επινοούν νομοσχέδια που διαθέτουν μπόλικη κοινωνική ευαισθησία. Να γίνωμεν αθρώποι βρε αδερφέ, αφού όλα τα άλλα γινόμενα χρειάζονται πόρους και πολιτικές αποφάσεις, που δεν περσεύουν.

 

Διότι ανιχνεύονται στην ζώνη πυρός απρόσμενες συγκλίσεις. Δε πα να κάμπτεται η βλητική ικανότητα των Ανέλων; Όλο και κάποιος νεωτερί και ουμανιστί Ποταμάκης ή αξιωματικί αντιπολιτευτί θα σπεύσει να πφηφίσει «ναι» στο ζήτημα των εθελουσίων αλλαγών φύλου. Άσε που όλα αυτά τα επί χάρτου σχεδιάσματα θα τα μαζέψει πίσω είτε η Εκκλησία, είτε το Κομιτάτο της Αβρούπας (επί άλλων ζητημάτων).

 

Οι νεοδημοκράτες αισθάνονται αμηχανία. Κάπου έσπασε η γλάστρα και δεν προλαβαίνουν να φυτέψουν βιώσιμη παραμύθα.Οι οπαδοί περίμεναν να αραιώνουν οι Κικίλιες και τα απαντητικά ραβασάκια που εκφύονται με ακεφιά γύρω από τις ελπίδες διακυβέρνησης, την ίδια ώρα που οι αλληνοί διαλέγουν έναν σύντροφο γανωμένο στην προπαγάνδα, να συμβουλεύει τον πρωθυπουργό. Αρκετά “ακαρτέρει κι ακαρτέρει” τον Κρατερό.Ο Τραμπ θα μιλήσει μαζί του, εξασφαλίζοντας έναν ιππότη για τη Βασούλα (της Σούδας ντε!) κι αυτό θα περάσει στον Τύπο και στα Μέσα (αφού δεν υφίσταται πλέον διαπλοκή!) ως ένδειξη εμπιστοσύνης του υπερατλαντικού παράγοντα στην ελληνική Κυβέρνηση.

 

Μη λησμονείτε πως τα οκτακό που περιμένουμε από τους Σωτήρες, δάνειο είναι, όχι ευεργεσία του «κορίτσια, ο στόλος».Όλοι κλαυθμηρίζουμε πως είναι «σβησμένες οι φωτιές οι πλάστρες» στη χώρα, και δε βλέπουμε πως κοντεύουμε να πνιγούμε στο σκατό. Αντλίες μας λείπουν και όχι πυροτεχνήματα.

 

Και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φαίνεται να ηρεμούν. Ξημερώνουμε με καλημέρες,ανθοδέσμες και φιλοσοφικές ενατενίσεις, το μεσημέρι κυλάει με επισημάνσεις πόσο τομάρια είναι μερικοί και δεν σταματάνε στα φανάρια και τα απολειφάδια της μέρας αργοσβήνουν με παινεσιές του τύπου «ΕΓΩ ήξερα τον Νομπελίστα όταν εσείς νοιαζόσασταν για τον Τζον Τίκης, άμουσοι».

 

Υπομονή! Έρχονται οι Σαμουράι να σώσουν τους Εσταυρωμένους και θα κάνουν μαζικό χαρακίρι , καθ΄α εξηγεί η Βίβλος του Μπράιαν. Οι γέροντες προσδοκούν επανάληψη της «Προβιντάνς», οι μεσόκοποι αναρωτιούνται «τις πταίει» και οι πιτσιρικάδες αρνούνται να ξαναδούν το «Κουρδιστό πορτοκάλι».

 

Η κατάσταση ελέγχεται, λαμπρυνθώμεν, λαοί.