Tag: {[1]}

“…  Άλλως, με αρέσουν τα χωρατά, η αστειότης, η ειρωνεία η με ευφυή λόγια, το χαμπαγκάρισμα (humbugging).
Aλλά δεν κάμνει.
Δυσκολεύει τες δουλειές.
Διότι ως επί το πλείστον έχεις να κάμνεις με ζευζέκηδες και αμαθείς. Aυτοί δε είναι πάντοτε σοβαροί. Mούτρα, σέρια ζωωδώς· πού να αστειευθούν· αφού δεν καταλαμβάνουν. Tα σέρ[ι]α τους μούτρα είναι αντικατοπτρισμός. Όλα τα πράγματα είναι προβλήματα και δυσκολίες για την αγραμματοσύνη τους και για την κουταμάρα τους, γιαυτό σαν βώδια και σαν πρόβατα (τα ζώα έχουν σοβαρότατες φυσιογνωμίες) είναι περιχεμένη επάνω στα χαρακτηριστικά τους η σοβαρότης.
O αστείος άνθρωπος γενικώς περιφρονείται, τουλάχιστον δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν σημαντικά, δεν εμπνέει πολλήν πεποίθησιν…”

Δεν έχω τρανς φίλους ή φίλες. Δεν μπορώ με τίποτε να κατανοήσω πώς είναι ζεις ως διεμφυλικό άτομο στον υπέροχο κόσμο μας — δεν λέω “στην Ελλάδα” γιατί τα είδαμε και τα χαΐρια των Αμερικανών με τις τουαλέτες. Ό,τι γνωρίζω για το θέμα είναι από δεύτερο και τρίτο χέρι.

Επίσης αντιλαμβάνομαι ότι για πάρα μα πάρα πολύ κόσμο, κάθε ηλικίας, καταγωγής αλλά και μορφωτικού επιπέδου, δεν υπάρχουν γκέι, μπάι, ιντερσέξ, τρανς, ασεξουαλικοί κ.ο.κ. Δεν υπάρχουνε βεβαίως τρανς άντρες. Δεν υπάρχουν ούτε λεσβίες (κακάσχημες γεροντοκόρες, το δίχως άλλο). Υπάρχει μόνον ένας ενιαίος αξεχώριστος αντρικός πληθυσμός από αδερφές που τον παίρνουν από τον κώλο. Μέχρι εκεί πάει η αντίληψη και η διορατικότητα των πολλών, εκεί εξαντλείται η χρήση και το ενδιαφέρον τους για κάθε άντρα που δεν είναι ή δεν το παίζει στρέιτ.

Αυτός ο πολύς κόσμος, που σήμερα καταλαμβάνεται από αγανάκτηση και ηθικό πανικό, θα μάθει κάποια στιγμή και θα καταλάβει. Όπως έμαθε ότι κανείς δεν είναι φύσει δούλος ή ότι οι γυναίκες μπορούν να ψηφίζουν. Εμείς βεβαίως μάλλον θα έχουμε πάψει προ πολλού να χαιρόμαστε, όσο μας αφήνουν, αυτόν τον υπέροχο κόσμο.

Δίπλα στις λοιδωρίες, στις χυδαιότητες και στη στρεψοδικία πλέον υπάρχει και θα υπάρχει η διασφάλιση, με τον ατελή τρόπο των νόμων, μιας μικρής περιοχής ελευθερίας για μερικούς εφήβους και για κάποιους ενηλίκους, πολλοί από τους οποίους έφαγαν τη ζωή τους στη χλεύη, στον εξευτελισμό και στον καθαρό πόνο. Απέναντι από τη βοή της απροσμάχητης μοχθηρίας θα στέκονται αυτές οι εικόνες. Και κάποτε θα θυμούνται αυτούς τους ανθρώπους, μα και άλλους που δεν πρόφτασαν, όπως εμείς θυμόμαστε τις σουφραζέτες: χωρίς να κατανοούμε τι αντιπολέμησαν αλλά πάντως με δίκαιη συγκίνηση.

Πάει καιρός που δεν αντέχω πια την πόλη. Ξεχαρβαλωμένες κόρνες, πόδια παντού, μάτια που ρημάζουν πάνω σε κολώνες της ΔΕΗ. Λαβωμένα περιστέρια στα αποτεφρωτήρια των φωταγωγών, μυξωμένοι τροχονόμοι της ηθικής ευταξίας με ράσα.

Κάθε μέρα στρίβω στον πεζόδρομο «Μάρκος Μπότσαρης». Πέφτω πάνω στα γαμψά νύχια ενός γέροντα καπνιστή. Έχει κρόκους αυγών αντί για κόρες ματιών και το καρό του βαμβακερό πουκάμισο γίνεται όλο και πιο σκονισμένο.

Μερικές φορές είναι τόσο λαμπερές οι μέρες που μου έρχεται να τρελαθώ από τις γκρι αντανακλάσεις του ήλιου. Μου έρχεται να χτυπήσω το κεφάλι μου σε όλους τους τοίχους, στα θεμέλιά των μαγαζιών, στις λαμαρίνες τους… να γεμίσει κόκκινο, βελούδο, ψαχνό εγκεφάλου, να πέσει το τοίχος, να καταπέσει ο κόσμος, να μπω στη θάλασσα που κρύβεται από κάτω, να γίνω μια κερένια κούκλα, να ζεσταθώ. Μερικές φορές μου έρχεται πραγματικά να τρελαθώ. Και όμως, δεν τρελαίνομαι. Και όμως ο άντρας με το πρωινό του τσιγάρο και το χτιστό του πρόσωπο και τα αποκόμματα για δέρμα κάθεται στο παγκάκι με το συνηθισμένο του απέραντο ύφος και εγώ περνάω από μπροστά του. Και είναι και αυτός εκεί και εγώ απέναντί του. Δυο έκπτωτοι νεκροί με ρήξεις χιαστών και μπουσουλάμε ανάμεσα στους καπνούς και τις ιδέες των ανθρώπων λες και θα βρούμε άκρη, λες και θα βρούμε έρωτα, λες θα βρούμε μόνιασμα.

Δεν είμαστε μειονότητα.

Έχουμε όλα τα εφόδια για να ανήκουμε στους πλουσιοπάροχους κόπι πέιστ υπανθρώπους, αλλά καταφέραμε κάτι παραπάνω από το να σφραγίζουμε τα μάτια μας μπροστά στο φως. Γιατί όποιος έχει άνθρωπο που ανήκει στο σπάνιο, το άλλο, το εκείνο, δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια μπροστά στους θλιμμένους ανθρώπους που βιάζονται καθημερινά από την δική μας δυσανεξία στις επιλογές. Ανθρώπινο δικαίωμα του πεθαμένου μου ήταν να μη ζει ξέχωρα από όλους και όμως οι δάσκαλοι, τα παιδιά, οι συμφοιτητές ήξεραν πως κάτι πήγαινε αντίστροφα με αυτό το αγόρι. Είχε κίτρινα μάγουλα, μικρή μυτούλα γαμψή που ίσα-ίσα ανάπνεε μέσα από τις τριχούλες των ρουθουνιών και χρειαζόταν άμεσα την βοήθεια των άλλων. Και οι άλλοι του γύριζαν την πλάτη. Τότε κατάλαβα ποτέ ξανά με εκείνους που ξεχωρίζουν.

Ανθρωπιά είναι να είσαι με όλους.

Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Όποιος υποστηρίξει πως υπάρχει έστω και ένας αριστερός στην Κυβέρνηση, θα του στείλω ένα εξώδικο, να ΄χει να πορεύεται.

Μας πήρανε τη φάλαινα και μας μοιράζουν μια αθερίνα στα τέσσερα. Απορώ που τους ακούμε.

Σήμερα, 9 Οκτωβρίου, πρώτη χαρούμενη αγωνιστική ημέρα του πρωταθλήματος, πρώτευσε το ακόλουθο απόσπασμα (γραπτού – στα προφορικά το ανταγωνίζονται καμπόσες «εισηγήσεις» και «ομιλίες» στη σημερινή συζήτηση του νομοσχεδίου για την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου στη Βουλή ) κειμένου, που λεπτουργήθηκε από επιμελητή έκθεσης έργου τέχνης:

 

«Ο καλλιτέχνης αξιοποιεί τον ιστορικό αυτό χώρο για να επανασυστήσει τη σημαντικότητα του κτιρίου στο κοινό, ενώ ταυτόχρονα απευθύνει τις καινούργιες και αναπάντεχες σχέσεις μεταξύ χώρου και έργων τέχνης που αναπτύσσονται σε ένα τόσο ιδιαίτερο περιβάλλον.

Η σύλληψη και ανάπτυξη του [καλλιτεχνήματος] αντανακλούν την επιθυμία του [καλλιτέχνη]να ξαναζωντανέψει αυτές τις πολλαπλές αφηγήσεις και να δημιουργήσει ένα διάλογο ανάμεσα στις σχέσεις και την πρακτική της καθημερινότητας, της ιδιωτικότητας και της πολιτικής.

Ερευνώντας τη συμβολική σχέση με τον χώρο, ο καλλιτέχνης αναλαμβάνει μία ανάθεση η οποία εμπερικλείει μια ευρεία γκάμα από εκφραστικά μέσα που εξετάζουν τις εννοιακές δυνατότητες της τέχνης υπερβαίνοντας το δίλημμα των αντιθέσεων στη μεταχείριση της φόρμας. Ο [καλλιτέχνης] φανερώνει τις αντιφάσεις και προτείνει τη συνύπαρξη πολιτιστικών αισθητικών και ιδεολογικών αφηγήσεων, συνενώνοντας το κωμικό με το τραγικό, καθώς επίσης και κοινωνικά, πολιτικά και ψυχαναλυτικά στοιχεία και επιρροές που αποτελούν κεντρικά χαρακτηριστικά τόσο της ιστορίας του οικήματος, όσο και της ίδιας της δουλειάς του.»

Η οργανωτική του πρωταθλήματος επιτροπή επαφίεται ψύχραιμα στον μαζοχισμό των αναγνωστών για το αντικειμενικό λαμπικάρισμα της πεμπτουσίας του ως άνω κειμένου.

Ἥρα καὶ Ζεὺς, ἀμφισβητοῦντες πότερον τὰς γυναῖκας ἢ τοὺς ἄνδρας ἥδεσθαι μᾶλλον ἐν ταῖς συνουσίαις συμβαίνοι, τοῦτον [ τον Τειρεσίαν ]ἀνέκριναν. ὁ δὲ ἔφη δέκα μοιρῶν περὶ τὰς συνουσίας οὐσῶν τὴν μὲν μίαν ἄνδρας ἥδεσθαι, τὰς δὲ ἐννέα γυναῖκας. ὅθεν Ἥρα μὲν αὐτὸν ἐτύφλωσε, Ζεὺς δὲ τὴν μαντικὴν αὐτῷ ἔδωκεν.

 

Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκη, Γ, 6.9

 

Υπάρχουν πυρομανείς στην Πυροσβεστική, παιδεραστές και παρθενοπίπες παιδαγωγοί και οικογενειακοί φίλοι, σαδιστές ανθρωποφύλακες, αιμομίκτες γονείς, εφαψίες και περιστεράδες διαφόρων υποτροφιών, ενώ φυλακές, στρατώνες και ιδρύματα πρόνοιας ανηλίκων, διαθέτουν ενίοτε καταδίκους, συναδέλφους και επιτηρητές που την βρίσκουν ασελγώντας η αμοιβαίως ενηδονίζονται. Δεν λογαριάζω τους πανηδονιστές ή τους ανηδονικούς όλων των φύλων.

 

‘Ολα αυτά τα φρούτα οργανώνουν την εργαλειοθήκη του συστήματος που προκαλεί προβλήματα ή ετεροκαθορισμό στα παιδιά. Ειδικά την κατάθλιψη που είναι μια άγνωστη χημική χώρα.

 

Γι΄αυτό και παίζων ή εμπαίζων το σύστημα, δεν μου αρκούσε η αναγραφή τριών φύλων (άνδρες, γυναίκες και  ομοφυλοφιλες υπάρξεις) αλλά ζητούσα να θεσπιστεί ο άνδρας, η άνδρα, το ανδρί, η γυναίκα, ο γυναίκας, το γυναικί, και καμιά δεκαριά μεταξύ τους συζυγίες, δυικές ,τριαδικές η ομαδικές.

 

Έχω δγιεί, κι έχω ακούσει πλήθος αναμνήσεων, καυχήσεων και των συνδυασμών τους. Και γνωρίζω το άυλο βλέμμα των όντων που κατέχονται από οίστρο και οργάζουσα συνείδηση, όπου η εφηβική περιέργεια, η βία που ασκείται ως συνδυασμός ενοχών και γονικής αφασίας τηρούνται με σχετική αμεριμνησία. Επί ζώντων, ημιθανών και νεκρών, να μη μιλήσω για τα κοσμήματα που μερικοί επιθέτουν σε κατσικούλες.

 

Βίβλο σχήματος τούβλου θα μπορούσα να συντάξω, ταχύτατα κει ενδελεχώς, αντί να παιδεύομαι πόθεν η λέξις «τραγουδώ» ή που κείται η Κουτμητζιβίτσα. Πλην η Κουτμητζιβίτσα με ερεθίζει πολύ περισσότερο, δι ο και βγάζω τον σκασμό.

 

Προτιμώ να μελαγχολώ διαχρονικώς, καθώς ακούω στην Βουλή και στην κοινωνικώς δικτυωμένη συζήτηση, όζουσα φιλανθρωπίας, υποκρισίας και πολλής κουστουμιάς,άσε τις τηλεοπτικές ασωτείες,να επιμένουν σε δικαστήρια, ληξιαρχεία και άλλα θεσμικά.

 

Αν οι ιδεολογίες αδίκως συμπυκνώνονται σε δεξιά, αριστερά και κέντρο, καθώς υπαρχουν εκατοντάδες παραλλαγές παρομοίως η Βία και η Ηδονή, όπως και η Ευήθεια με την Ανηδονία, ξεχειλίζουν απ΄ολες τις μπάντες. Και δυστυχώς, δεν βλέπω πολλούς που αποφασίζουν να πάνε για ψάρεμα. Έστω ,για κανα μυλοκόπι. Για πεταλίδες.  Για αχινούς. Για αστερίες. Είναι κι αυτά οντα που κυκλοφορούν ταχέως ξέρετε.

 

Μέσα σε τέτοιο περιβάλλον ζουν και υπάρχουν οι διεμφυλικοί και οι νομοθεσίες δεν αρκούν. Εσείς που κυβερνάτε από τις καρακοσμάρες σας (δεν είναι η Ελλάδα μόνη στον ντουνιά και κάθε κράτος και κοινωνία τραβάει τα δικά της ζόρια), φροντίστε να βάλετε στις αρμοδιότητες του Συνηγόρου του Πολίτη (και σε όποιον άλλον δικαστή) την πρόνοια για τους ανθρώπους αυτούς, πρόνοια που την χρειάζονται.Υπάρχει, βλέπετε, πολύς κόσμος που δεν χαμπερίζει από λαγνεία, εάν αυτή δεν περιέχει τον εξευτελισμό του Πόθου του. Κόσμος επιφανής ή τραμπούκος, ανδρόγυνος ή μουστακαλής, και πάντα, μα πάντα ατιμώρητος, ανάλλαγος και εν τιμητική αδεία τελών.

 

Εν αρχή ήν ο Τσάρτας. Τουλάχιστον για αυτή την ιστορία, να την αρχίσουμε από τον Τσάρτα, που μίλησε στο φέισμπουκ για τον Αδάμ και την Εύα. Έγραψε ο γίγας: «Ο θεός έπλασε τον Αδάμ και την Εύα. Τα υπόλοιπα κατασκευάστηκαν για κατανάλωση.» ΟΥΑΟΥ, θα πρόσθετα εγώ, ποιος θα το έλεγε ότι ακόμα και ο Βασίλης Τσάρτας είναι πολέμιος της καταναλωτικής κοινωνίας! Τελικά αυτή η δήθεν αριστερή/αντικαπιταλιστική ρητορική έχει εισχωρήσει πολύ βαθιά… το περίεργο είναι ότι όσοι επιδοκίμασαν τον τέως αθλητή για τη σκέψη του, ακόμα και ο πάσης Ελλάδος, δεν πρόσεξαν ότι ο θεός του Τσάρτα γράφεται με πεζό θήτα, άρα δεν είναι ο γνωστός σε όλους μας Θεός αλλά μάλλον ο Θωμάς Μαύρος (αυτό είναι ένα αστείο για τους άντρες άνω των σαράντα, αλλά αρχίσαμε τώρα τις διακρίσεις με βάση το φύλο και την ηλικία και θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα).

Τη σκυτάλη την πήρε ο Τιτάνας του Πνεύματος και βουλευτής Στέργιος Γιαννάκης, που έγραψε στο ίδιο έγκυρο μέσον ότι «Αν αυτές οι καταστάσεις ήταν φυσιολογικές, τότε ο Θεός δεν θα δημιουργούσε (όπως μαθαίναμε στο σχολείο) τον Αδάμ και την Ευά… αλλά τον Αδάμ και τον…Γιώργο!»

Την περίμενα αυτή την εξέλιξη, κι ας άργησε κάπου σαράντα χρόνια. Διότι ήταν το 1977 που οι φίλοι και σύμμαχοι Αμερικανοί έκαναν πρώτη φορά λόγο για «Adam and Steve». Σε μια διαδήλωση στο Χιούστον, κάποιος κρατούσε ένα πλακάτ που έγραφε «God made Adam and Eve, but Satan came along with a Serpent named Steve». Η έκφραση «God made Adam and Eve, not Adam and Steve» έγινε παροιμιώδης, βάιραλ, όπως θέλετε πείτε το, όταν την χρησιμοποίησε ο Τζέρι Φάλουελ (τηλεπάστορας και τηλεπερσόνα, κάτι σαν τον Άδωνι στο πιο σοβαρό) το 1979. Είχε ρυθμό και ομοιοκαταληξία, και την υιοθέτησαν και οι γκέι, την οικειοποιήθηκαν (να η υγιής αντίδραση!) και άρχισαν να τη χρησιμοποιούν δημιουργικά, σε θεατρικά, ταινίες κλπ. Το 2013 ακούστηκε και στο Βρετανικό κοινοβούλιο.

Η μεταφορά της φράσης στην ελληνική πάσχει, δεν έχει το λογοπαίγνιο Eve/Steve κι αναρωτιέμαι ώς θα μπορούσε να αποδοθεί καλύτερα από το «Αδάμ και Γιώργος», που δεν έχει καθόλου φαντασία.  Προτείνω να κάνουμε έναν διαγωνισμό εδώ στο Cloud για τα αταίριαστα ζευγάρια, με έπαθλο την καταξίωση και μια προσωπική στήλη [Ξέχνα το.―Ο Εκδότης] ή τουλάχιστον να καταθέσουμε ένα κοπυράιτ για να ξέρουμε ποιοι μας κλέβουν.

Θα μπορούσαμε λ.χ. να πούμε:

Αδάμ και Μπάμπης (καλό, παραπέμπει και σε εξοχική ταβέρνα «Ο Παράδεισος»)

Αδάμ και Μήτσος (θα θυμώσει ο Λαζόπουλος)

Αδάμ και Βαγγέλης (θα θυμώσει η Calypso Larah)

Αδάμ και Μαρέβα (εδώ ξεφεύγουμε)

Αδάμ και Άβελ (συνταγή «Μακελειό», έχει και αιμομιξία μέσα)

Αδάμ και Γιάνης (τι σας φαίνεται περίεργο;)

Αδάμ και Ευκλείδης (κανείς δεν θα το πιστέψει αυτό)

Αδάμ και Διαμαντής (το φιδάκι)

Στέργιος και Γιαννάκης (αυτοαναφορικό)

Αδάμ και Σαντάμ (νάτη η πολυπολιτισμικότητα, η θρησκευτική ποικιλία και η ομοιοκαταληξία!)

 

Όπως ίσως καταλαβαίνετε, όλα αυτά τα σαχλά τα γράφω για να μην παρακολουθήσω Βουλή, που απόψε μας δίνει το απολύτως θλιβερότερο θέαμα της μεταπολίτευσης. Αν κάποιος πιστεύει ακόμα ότι υπάρχει ελπίδα, να πάει να κοιταχτεί.