Tag: {[1]}

Είμαι 48 ετών. Μέχρι στιγμής έχω γνωρίσει τέσσερις γυναίκες που επειδή ήρθαμε πιο κοντά μου ανοίχτηκαν και μου εξομολογήθηκαν ότι είχαν κακοποιηθεί σεξουαλικά σαν παιδιά από άτομα του κοντινού τους περιβάλλοντος.

Θείος, πατριός, πατέρας, οικογενειακός φίλος. Όταν μου το είπαν, καμία δεν ήταν δακρυσμένη ή έδειξε ταραχή. Μου το είπαν εντελώς ήρεμα, και οι τέσσερις. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Αργότερα κατάλαβα το πόση δύναμη είχαν καταβάλει για να σιωπήσουν αυτούς τους απαίσιους δράκους που ρήμαζαν την ψυχή τους όταν ήταν παιδιά. Υποκλίθηκα στην δύναμή τους εγώ, που σαν μικρός Δημητράκης έλαβα μόνο ωκεανούς αγάπης απ’ την οικογένειά μου.

Τώρα το γεγονός ότι μόνον εγώ έχω γνωρίσει τέσσερα τέτοια περιστατικά από κοντά και άλλα είκοσι από μακριά, κάνοντας μια πρόχειρη σταστική στο μυαλό μου, υπολόγισα ότι γίνεται ο κακός χαμός εκεί έξω. Γίνεται ο κακός χαμός αλλά όλα είναι ήσυχα, ήσυχα όπως ήσυχες ήταν κι αυτές όταν μου μαρτυρούσαν τον κατασπαραγμό της ψυχής τους. Κι εγώ, που αγαπώ την ησυχία, θέλησα τόσο πολύ να ξεκουφαθώ απ’ τις φωνές. Μαθαίνουμε δηλαδή ότι ένα παιδί, ένα νεαρό αγόρι ή κορίτσι πέρασε ένα τέτοιο ψυχολογικό και σωματικό μαρτύριο, το καταδικάζουμε και συνεχίζουμε. Όχι, δεν θα έπρεπε να συνεχιστεί η ζωή τόσο απλά, κι εκείνα τα κορίτσια, ναι ξέρω ότι νίκησαν τον δράκο και τις θαυμάζω για αυτό, αλλά ξέρω ότι είδαν και τα κοφτερά μάτια του μια και δύο και τρείς φορές από κοντά. Κι αυτό πολύ απλά. Δεν μπορώ να το δεχτώ τόσο εύκολα κι αβίαστα.

Τώρα για κάτι ανθρώπους, που σε μόνιμη βάση και σε οποιαδήποτε ιστορία ή περιστατικό, επιλέγουν το να δικαιολογούν τον θύτη και να καταδικάζουν το θύμα δεν είμαι ψυχίατρος για να ερμηνεύσω το πού οφείλεται η στάση τους, αλλά είναι πραγματικά θλιβερή και μου προκαλεί πονόκοιλο, είτε πρόκειται για περιστατικό σεξουαλικής κακοποίησης, είτε πρόκειται για επαγγελματική βαναυσότητα, αστυνομική βία είτε για το ο,τιδήποτε. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε γι αυτούς είναι να τους πούμε ένα δημοκρατικό “σκάσε ρε κοπριά”.

Και ναι τα γράφω τώρα αυτά, που κόπασαν κάπως οι φωνές για την περίπτωση Μπεκατώρου, όχι μόνο γιατί δεν τα πάω καλά με την επικαιρότητα, αλλά γιατί ο δράκος με τα κοφτερά μάτια δεν νικήθηκε και γυρίζει γύρω από τις τρυφερές ψυχές κάθε μέρα. Κάθε μέρα.

Ας μάθουμε τα παιδιά μας να μιλούν. Όποτε έχουν να πουν κάτι ας προσπαθήσουμε να λέμε σπανιότερα: “Όχι τώρα αγάπη μου έχω δουλειά”. Ας τα μάθουμε από πολύ μικρά ότι το σώμα τους είναι ένας ναός, όπου κανένας μα κανένας δεν έχει το δικαίωμα να τον βεβηλώσει και τέλος, ας παρακαλέσουμε τον Θεό να μας δώσει φώτιση για να μην κοπανήσουμε κάποιον υπάνθρωπο, που θα υπερασπιστεί το νοσηρό τέρας.

Παινευόμαστε για τον πολιτισμό μας διότι έχουμε Γκούντηζ και ίντερνετ και εμβόλια και τέχνη. Από την στιγμή που ακόμη κακοποιούνται παιδιά, αρχίδια έχουμε.

Ένα φορτίο με καβαλίνες που εξερράγη και λέρωσε ένα νεοκλασικό αριστούργημα (με πιο απλά λόγια, η έκρηξη των Metoo και της συμπεριφοράς ενός θεατρώνη που οδήγησαν το πόπολο να χάσει πάσαν ιδέα για την «αψεγάδιαστη» και «παραδοσιακή κοινωνία» μας) δεν είναι δα και η είδηση, μήτε καν του μηνός. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μεγαλώνοντας σε περιβάλλον φιλικό, συντηρητικό και μάλλον βαρετό, εκπαίδευσα τον εαυτό μου να πονηρεύεται κάθε φορά που ακούγονταν κάτι επιλήψιμο για έναν δάσκαλο, έναν καθηγητή, έναν διευθυντή, έναν πολιτικό, χώρια το περιβάλλον μιας συνοικίας, μιας γειτονιάς, ενός κουτουκιού.

Τα «σταμάτα», «με πονάς» «δεν θέλω» στα βραδυνά πάρκα και στις αλάνες δεν ακούγονταν από κορίτσια ή γυναίκες που έκαναν τσαλίμια του στυλ «τράβα με κι ας κλαίω». Απλώς η κοινωνία ποτέ δεν διέθετε μηχανισμό εξόντωσης των πειρατών του ξένου δέρματος και των αφανών εκβιασμών της σάρκας. Αγόρια ή κορίτσια που αιφνιδιάζονταν και αρνούνταν σωματική επαφή με γνωστό, με συγγενή, με εξ αγχιστείας μουστερή, με γέροντα ή ανάπηρο, σπανίως ξέφευγαν την μοίρα τους κι ευθύς έκρυβαν το παθημά τους όπως η γάτα τα σκατά της.

Ο στρατός, τα ορφανοτροφεία, καθώς πρέπει πολίτες προσηλωμένοι στο μούχτι, με μια γραμμή σάλιου να κρέμεται από τα χείλη τους, δήθεν αστειευόμενοι επισκέπτες που προσέγγιζαν κάθε φύλου παιδάκια, αλλά και αρκετοί επαγγελματίες που ξεμονάχιαζαν κορίτσια στην αποθήκη του μαγαζιού τους, δρούσαν τελείως μυστικά και με ασφάλεια, καθώς τα θύματά τους, θα ήταν λυτρωμένα αν η γενική δημόσια αίσθηση οδηγούσε «απλώς» σε παρενόχληση.

Δύο μπετονένιες, υπέρογκες φραστικές κατασκευές, η πρόταση «τα ήθελε ο κώλος της» ή «τώρα βρήκε να τα θυμηθεί, αφου πέρασε τόσος καιρός» έχουν κυριαρχήσει ως ασπίδα στους ξεσαλωμένους μπήχτες και «αθώους που σπιλώνονται».

Το στρίμωγμα τέτοιων υποθέσεων στα βάθη του χρόνου, είναι, για την ώρα, ο μόνος χώρος που οι παθόντες διατηρούν φοβικά στη μνήμη. Η απώθηση ακυρώνει την παρενόχληση.

Κι όταν αναφέρεται κάτι μεμπτό, σε βιβλία του στυλ «θέλω να τα πω», η ουράνια σβήστρα της άμεμπτης κοινωνίας, λειτουργεί θαυμάσια. Ως μπουμπονοκέφαλο μάλλον, υπάρχουν  διαφημιστές που παρουσιάζουν τέτοιας μορφής ατοπήματα με υπαινικτικό τρόπο ακομη κι αν διαφημίζουν ένα γαλατάκι.

Όλες οι πληγές που αφήνει το παρελθόν, μάλλον πρέπει να θεωρηθούν συρίγγια και σηψαιμία στο ανθρώπινο σώμα. Αρκει να μη τολμήσει κάποιος να δηλώσει πως αυτά είναι φούμαρα και φταιει η φαντασία μου.

Από την αυγούλα έως την ώρα των ΜΑΠ (μεγάλων ανόητων παιχνιδιών) μια Φυλή έχει καραπλακώσει τις αυτάρες της και βολεύεται δίπλα από παρουσιαστές, κομπέρ και διαχειριστές του Τίποτε. Με εξαίρεση τα πρωινάδικα που ανήκουν σε άλλη σωλήνωση, τα περισσότερα κανάλια διαθέτουν, κυρίως μετά το δεκατιανό, ένα πλήθος βαλέδων κάθε φύλου, που υποστηρίζουν το άτομο που βαστάει το λάβαρο.

Είναι το πάνελ των συμπαρουσιαστών, ή μιας ομάδας που προσκομίζουν εις την Τέχνην τα ρεπορταζιακά τους αποθέματα και η Ζωή περνάει δια του φιλοπερίεργου σε ένα ξαναζεσταμένο δείπνο, καθώς οι κατακτητές των πάνελ συμπληρώνουν αμέτρητες ώρες να ξεψαχνίζουν τα κόκκαλα των νεκρών πτηνών της προτεραίας, προσφέροντας στην Αρχικουτσομπόλα ή στον Ανακατωσούρη του Καναλιού, ζουμερές (κατά τη γνώμη τους) πληροφορίες, πλαισιώνοντας και στηρίζοντας την εκπομπή ή τις εκπομπές που συντηρούν.

Αν εξαιρέσω τους κάπως ράθυμους, πλην σχετικά σεμνούς συντελεστές των κρατικών καναλιών (της Βουλής και των δημοτικών καναλιών έχουν προσβληθεί από ανήκεστη επαναληπτικότητα και κοντεύεις να αποστηθίσεις την δομή τους) πρέπει να βγει από τη μέση ο Μουτσινάς και η ώρα του, για να εκπέσουμε ώς άγγελοι χαλιαμπάλιες στην αυτοάνοση παρλαπίπα του κυρίου Ευαγγελάτου.

Ενδεικτικά αναφέρω τον συνήθως προπορευόμενον Σκάην. Όλα τα κανάλια είναι φιλοκυβερνητικά (λογικό αφού δεν στερούνται κονδυλίων) εκτός από ένα, το ΟΠΕΝ που είναι αντιμαρινακικό. Τα κόμματα, ειδικά ο Σύριζας, άριστα πράττουν και δεν εκτίθενται με ενάντιες δηλώσεις, πλην μερικών που χάνουν συνέχειες. Θα έρθει ώρα και στιγμή που θα διώκονται ποινικά οι δηλωσίες με την κατηγορία πως  “θεωρούν το Τζούφιο, ως Juicy.” Ο αυταρχισμός ανέτειλε τω κόσμω και ευτυχώς οι κυβερνήσεις που θα αλλαχθούν, δεν το πήρανε χαμπάρι.

Όταν ξεκίνησε η εξάπλωση των κατακτητών, κανένας δεν σκέφτονταν πως επρόκειτο για μιας μορφής κάθοδο των Σκλαβήνων ή των Νορμανδών. H αρχή έγινε από την Εurovision, oτε και εμφανίστηκαν οι πρώτοι «ειδικοί». Τα πρώτα ονόματα έγιναν θρυλικά, ενώ άλλα όπως ενός Λιάγκα, που δούλευε με προβληματικό συνεργείο, παρέμενε μια χρυσή εφεδρεία.

Την ώρα που γράφω, θέλω να τους ακούω. Δεν γελώ, δε με νοιάζει αλλά όταν τους περιλάβω, πρέπει να ασκώ μνημειώδεις κριτικές. Μη μου κακοκαρδίζετε, διότι ακομη χειρότερο ακρόαμα και θέαμα είναι οι καλλιτέχνες και δημιουργοί που απαγγέλουν τον εαυτό τους και ασκούν ένα δημιουργικό spleen ωσάν βικτωριανοί αζάπηδες και νύμφες που κοιμίζουν ήρεμα τον παρουσιαστή τους.

Εξάλλου, η καραντίνα δίδαξε να γράφω τα κείμενά μου, ρίχνοντας και μια ματιά στον Διόδωρο που μεταφράζω για ξεκούραση, με το χαζοκούτι σε ημίτρελο ζάπινγκ ενόσω πίνω καφέ, και μερικά τραγούδια στο Ιουτούμπη που για χάρη τους δακρύζω. Κι αυτά, αφού διαβάσω μισής ώρας σελίδες (κάπου ογδόντα) από τα κατάλοιπα της κάποτε μνημειώδους βιβλιοθήκης μου.