Ένα από τα κύρια επιχειρήματα που «διέρρεαν» από ευρωπαϊκούς και ιθαγενείς κύκλους όταν τους ζόριζαν στα διαβούλια, ήταν πως όλο και κάποιος Έλλην προ του 2015, κατέληγε «τι θέλουτε κανάγιες; Να βαρέσω εκλογές και ο Σύριζας να τα κάμει όλα πουτάνα;»
Το είπαν μια ,το είπαν δυο, το εμπέδωσαν οι δανειστές.Αλλά έφτασε και στα αφτιά των απροσγείωτων που κέρδιζαν, σε καθε εβδομάδα και δέκα μυριάδες ψηφαλάκια, και λίγα λέω. Άρχισαν να το εμπεδώνουν κι αυτοί. Κι άρχισε το γαϊτανάκι.
Έγινε αυτό που λένε οι επιστήμονες «σύνοδος πλανητών».
Ο ελληνικός πλανήτης άρχισε να καλλιεργεί ατάκτους. Σε μια κοινωνία με παράδοση συμπάθειας στον Γιαγκούλα, στους κουτσαβάκηδες, στους βασιλείς των ορέων ,στους επίστρατους ,στους παρακρατικούς και σε άλλα άνθη ευλαβείας,που όταν σκότωνες το γελαστό παιδί ήταν πένθος, ενώ άμα καθάριζες τον Μάλλιο και τον Μπάμπαλη ήταν θεάρεστο, ήταν παιχνιδάκι να συγκεντρώνεις συμπάθειες που θα απειλούσαν έναν γιατρό «φακελάκια» ή έναν πτωματοπώλη χασάπη.
Είχαν και κάτι σαΐνια που έκαναν κονέ με πυρήνες και ποινικούς, δεν διανοήθηκαν ποτέ να φρακάρουν με μια νταλίκα το παραπόρτι του Πολυτεχνείου ,η ενόχληση των κατοίκων μέσω του συνδρόμου της Στοκχόλμης, μετατράπηκε σε εθιμική τελετουργία εντός ορίων,διακοσμημένη με τιμημένους νεκρούς, ενώ οι νεκροί που φύλαγαν σε σκοπιές ήταν ατιμοι.
Ευκολάκια.
Μια με αποφυλακίσεις, μια με φιλικότητα έναντι του μπάχαλου, η υποψία πως ο Σύριζας κατέχει την διοίκηση των δρόμων, έγινε βεβαιότητα στην Ευρωπαϊκή αυλή των άσχετων. Η μόνη σκέψη όπου κατέληγαν οι σύνοδοί τους ήταν «βρε, τα λεφτά μας δεν θέλουμε πίσω; Ο Σύριζας θα μας τα δώκει, όχι οι τρεμουλιάρηδες μελαγχολικοί».
Διότι η χαλάρα αυτή, δεν είχε, δεν έχει και δεν θα έχει στόχο να αριτσωθούν οι Έλληνοι νοικουραίοι, αλλά οι Καλβινιστές Ευρωπαίοι.
Κι ο ευρωπαϊκος πλανήτης με τον όγκο του σκίασε την σφαίρα της ελληνικής σελήνης.Κι όσο οι πρώτες δημοσκοπήσεις έδειχναν άνετη νίκη των αντιθέτων, τόσο ωρίμαζε ο φόβος πως θα υπήρχε κατενάτσιο σε ότι κι αν σχεδίαζε ο οικογενειακός εθνοσωτήρας.
Κι άρχισε η πιο εύκολη υπονόμευση στην ιστορία των εντοπίων μιναδόρων. Άρχισαν να αφαιρούνε φέτες από τον μπακλαβά. Πρώτα από τον μπακλαβά γωνία. Χρυσή Αυγή, ΚΚΕ και άλλες γωνίες, άντεχαν μοναχές τους. Οι αριστεριστές, ήθελαν και σαντιγύ-την είχαν. Κομματάρες καραμανλικών και γκρίνιες Σαμαρικών έτοιμες να αφαιρεθούν.
Τι έμενε; Ένα Κέντρο που το πάτησε το τρένο και δεν ψήθηκε καλά, και οι Μητσοτακαίοι να μιλάνε άκαιρα, να διαγράφουν, να οργανώνονται, θαρρείς και είχαν την έγκριση του ξένου παράγοντα.
Όπου ο μπακλαβάς, κατά τμήματα, έμοιαζε κρατσανιστός, με πολύ καρύδι, ήρχονταν οι ΔΗΜΑΡΙΚΟΙ και το τσιμπολογούσαν εν τη φλυαρία αυτών. Αποτέλεσμα: συμμαχίες μαγειρεύονται, με τον Σύριζα μέσα οπωσδήποτε.
Από το «να βγούμε από τα μνημόνια» στο παλαιό «ουδείς αντέστη/ το παν εχέσθη».
Τι δεν καταλαβαίνετε;
‘Οτι στο διηνεκές θα βρίσκονται στο πολιτικό παιχνίδι, ώσπου να έρθουνε τα
Ες Α (όχι η ΕΣΑ…) και να τελεύουμε;