Tag: {[1]}

Στο νηπιαγωγείο δεν είχε ξύλο. Μόνον μαλώματα σε αταξίες. Από την πρώτη τάξη και εφεξής, άρχιζε μια εξαετία (πολυετία για αρκετούς) όπου λειτουργούσε η βέργα, το χαστούκι και μια ιδιαίτερη μεταχείριση, εξαιρετικά σκληρή, με καθολικό ξύλο, όταν έσκαζε έκφραση μαθητή που αυθαδίαζε ή χτυπούσε συμμαθητή του. Δεν υπήρχε αποβολή. Το πολύ μια τιμωρία, ήτοι να σταθεί όρθιος ο μαθητής στη γωνία ώσπου να χτυπήσει κουδούνι. Το «έλα με τον κηδεμόνα σου» ήταν μαζί εκλεκτό και σπάνιο φαινόμενο. Απ΄αυτό γλυτώναμε ως δασκαλοπαίδια, διότι ο γονιός θα έπρεπε να καλέσει εαυτόν.

Ως προς τη βέργα, υπήρχε η εκδοχή της βίτσας (εύκαμπτο κλαδί που μάστιζε την παλάμη), της βέργας (κλαδιού απογυμνωμένου από φλούδα, προτιμητέα η κρανιά) και του χάρακα που ανήκε στο διδακτικό προσωπικό και είτε έμοιαζε με το χαράκι που είχαν οι υφασματέμποροι να μετράνε πήχες και ρούπια, είτε ήταν μαύρο, πρισματικής διατομής, λαδομπογιατισμένο, έως 30 εκατοστά, σύνηθες σε γραφεία υπαλλήλων.

Υπήρχε προσωπικό που ζητούσε από τον επιμελητή να φροντίζει να φέρνει βέργες ή βίτσες στην τάξη. Αποφάσεις τιμωρίας έπεφταν σε κρυφομιλήματα, σε ξαφνικά μαλώματα συμμαθητών στη μέση του μαθήματος, σε «αταξία» και «αυθαδίαση» που ήταν ερμηνεύσιμα κατά βούλησιν.

Ο μαθητής που προκαλούσε την τιμωρία του στεκόταν έναντι του διδασκάλου και σε παρότρυνσή του άπλωνε την παλάμη ανοιχτή και δέχονταν το πρώτο χτύπημα, συχνά επιστρέφοντας την παλάμη πίσω, χωρίς να την φάει την ξυλιά, πράγμα που απλώς επέτεινε την τιμωρία. Τέσσερις ή πέντε ραβδισμοί ήταν ο κανόνας. Μετά από κάθε ραβδισμό, ο τιμωρημένος έβαζε το χτυπημένο χέρι κάτω από την μασχάλη του άλλου χεριού, έσκυβε δείχνοντας ότι πονάει φρικτά. Αν έδειχνε ατάραχος, κινδύνευε να καταχεριαστεί επ΄άπειρον διότι τον θεωρούσαν μορφή Ούρσου. Ούρσος ήταν αγαθός χριστιανός γίγαντας που προστάτευε χριστιανούς εραστές σε έργα σαν το Κβο Βάντις και παρόμοια.

Μερικοί διδάσκοντες με πολυετή πείρα απαιτούσαν να προβάλουμε την παλάμη με την ράχη προς την βέργα και ο πόνος ήταν εξαιρετικά οξύς, γι΄αυτό και οι ξυλιές ήταν τρεις το πολύ.

Τιμωρίες γραπτής ομολογίας, ήτοι να γράψουμε εκατό φορές «δεν θα αντιμιλήσω στον συμμαθητή μου» και τέτοια, ήταν εύκολες, διότι στη λούφα γράφαμε το «δεν» το «θα» το «αντιμιλήσω» κατά στήλες.

Αν αυτά συνέβαιναν στο σχολείο, και μάλιστα σε μερικά με περισσότερη βία και ομαδικά καψώνια, ας μνημονεύσω ότι σπανίως υπήρχαν σπίτια μαθητών όπου δεν έπεφτε ξύλο, ράβδος, δέσιμο σε μπαλκόνι ή σε στύλο του Δήμου ή του Δημοσίου, ζωνάρι λυμένο, χώρια οι μητρικές προσκλήσεις προς σύζυγο του τύπου «εσύ τον έκανε έτσι, κάτσε τώρα να το φας στη μάπα, κουράστηκα πια» που επέφερε νέους ξυλοδαρμούς.

Σε άκρα αντίθεση με την μαύρη εκείνη αίσθηση απειλής, οι καβγάδες μας στην γειτονιά ήταν πιο έντονοι, αλλά έληγαν όταν οι μανάδες μας, σκασμένες από τα λαβωμένα γόνατα και κασίδες στο κεφάλι από πετριά, κάθονταν στην πόρτα κάθε αυλής και μας καταχέριαζαν κανονικά, επαινώντας ανάμεσα στους φούσκους πόσο καλό παιδί ήταν ένα τσικουλατόπαιδο γειτονάκι που επέστρεφε ειρηνικά στο σπίτι του.

Εδώ πρέπει να αναφέρω και σφαλιάρες που έπεφταν αφήνοντάς μας απροετοίμαστους. Από τον πατέρα μου θυμάμαι δύο περιπτώσεις: περπατούσαμε παρέα και έξω από το σπίτι του Ζεγγίνη, αντάμωσε μαθητή του που προφανώς ήταν σε κατάσταση σκασιαρχείου. Τον φώναξε, εκείνος πλησίασε κατουρημένος δίπλα μου, κι ο πατέρας σήκωσε τη χερούκλα για να τον χαστουκίσει, αλλά ο άλλος, έμπειρος, έκανε προς τα πίσω και το χτύπημα έπεσε κατάκεφαλής μου. Ο σκασιάρχης εξαφανίστηκε κι ο πατέρας μου ατάραχος «σε χτύπησα αγόρι μου;» είπε και συνεχίσαμε το περπάτημα.

Και στου Καϊάφα το παλιό σχολείο με την εξωτερική σκάλα και τις τουαλέτες στο μπαλκόνι απέναντι από την είσοδο, έπιασε επ΄αυτοφώρω έναν εκταίο που κρυφοκοίταγε ένα κοριτσάκι στην τουαλέτα. Μαζευτήκαμε μερικά περίεργα επτάχρονα και ο ένοχος έκανε πάλι πίσω και η σφαλιάρα με έκαμε να δω τον ουρανό σφονδύλι. Δεν μου είπε τίποτε, επειδή είχα κουτρουβαλήσει ως την γωνία της εξωτερικής σκάλας.

Άργησα όθεν πολύ να τσακωθώ με μαθητή, πάρεξ σε ένα διάλειμμα στο παλιό Γυμνάσιο, όπου καθόμουνα στη ρίζα μιας αγριομουριάς και την διεκδίκησε ένας μεγαλύτερος, αλλά  αυτό πρέπει να το έχω διηγηθεί ήδη, άσχετο αν δεν θυμάμαι πού βρίσκεται η αφήγηση.

Το άκουσα από κάποιον φίλο και το έψαξα να το διαβάσω, να το επιβεβαιώσω. Για το τουριστικό πακέτο που συνδυάζει πολυτελείς διακοπές τριών εβδομάδων και τις δύο δόσεις του εμβολιασμού στο Ντουμπάι. Το κόστος 45.000 Ευρώ. Αλλά καθώς το πακέτο προσφέρεται από τουριστικό κλαμπ, εφόσον κάποιος δεν είναι μέλος θα πρέπει να πληρωθεί και συνδρομή 30.000 Ευρώ – ύστερα πάντα από πρόσκληση.

Δεδομένων των προβλημάτων με τον προγραμματισμό στους εμβολιασμούς, η είδηση φωτίζει ξεκάθαρα το λόγο γιατί δεν τιμά την Ελλάδα να είναι η επισπεύδουσα στην ΕΕ για την εφαρμογή ψηφιακού πιστοποιητικού εμβολιασμού.

Αναφερθήκαμε σε καταστάσεις Elysium.

Όταν η συζήτηση για τα συμβόλαια της ΕΕ με τη φαρμακοβιομηχανία, για τον πόλεμο της ΕΕ με το ΗΒ, οι λεονταρισμοί της Επιτρόπου Κυριακίδου με την αναφορά στο χασάπη της γειτονιάς, τα διδακτικά δελτία ειδήσεων για ανεύθυνους που πήγαν κυριακάτικο περίπατο στο Φλοίσβο, αποπροσανατολίζουν και διαβρώνουν – με απόλυτη επίγνωση – τη βεβαιότητα για την υγεία ως δημόσιο αγαθό.

Όταν στο προοίμιο του προχθεσινού Κανονισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την υποχρεωτική προσκόμιση άδειας για εξαγωγές εμβολίων που καλύπτονται από συμφωνίες προαγοράς με την ΕΕ, εισάγεται διαβεβαίωση ότι τα μέτρα που κρίνονται αναγκαία για την πρόληψη ή την αποκατάσταση κρίσιμων ελλείψεων πρέπει να εφαρμόζονται κατά τρόπο στοχευμένο, διαφανή, αναλογικό, προσωρινό και συνεπή προς τις υποχρεώσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου.

Εκεί η πυξίδα σταθερή, για την ΕΕ ακλόνητη αυτή η βεβαιότητα, η υποχρέωση.

Η Συνθήκη της Λισαβόνας.

Oι Ρωμιοί ρηγάδες (δεν ξέρω αν προτιμάτε το «οι βυζαντινοί αυτοκράτορες») έφεραν στο ζωνάρι τους, ή κρατούσαν, έναν κατηφένιο κυλινδράκο με χώμα. Ήταν η λεγόμενη «ακακία» μία υπενθύμιση πως ο φέρων έπρεπε να αναλογίζεται συχνά τι σωματική αποσύνθεση τον περιμένει όταν τον ανταμώσει ο θάνατος. Την έλεγαν και ανεξικακία.

Σήμερα, η ακακία είναι ένα άκακο δεντρί με ολίγα αγκάθια, περισσότερο γνωστό επειδή οι Ευρωπαίοι στα πρώτα χρόνια της ένταξης, προικοδότησαν γενναία κάθε αγροτεμάχιο που δεν θα έσπερνε κανένας, και επειδή υπήρχε δυσπιστία, όπως με τις αποσύρσεις και τους γύψους στα μπαμπάτσα, πλήρωναν μόνον αν το φύτεμα ακακιών ήταν πιστοποιημένο.

Θα τα θυμούνται όλα αυτά, τουλάχιστον οι αιωνόβιοι, οι ευτυχείς που αναπνέουν, αλλά δυστυχείς που ακόμη δεν θα καταλάβουν γιατί παιδευόμασταν για ένα πουκάμισο αδειανό.

Μία υπέρτατη, ηθική πλην άθρησκη Αρχή Συμβούλων, συνυπάρχει με έναν Καίσαρα που έμαθε να δουλεύει αλλά όχι να ηγεμονεύει. Ο Καίσαρας ακούει την Αρχή με την προθυμία που ο Ρόμπιν Χουντ κυνηγάει ελάφια για να την σπάσει σε αμφότερες τις πηγές Δικαίου. Κι ενώ οι κόκκινες περιοχές της χώρας αισθάνονται το ζωνάρι να τους σφίγγει τα άντερα, η Αττική, φαιό νταμάρι, θα επιστρέφει στες εννιά και θα μεταφέρεται με λεωφορεία που «πρήζονται με απόλαυση», φίσκα στον κόσμο, στα όρθια. Η Αθήνα είναι καμωμένη για τον θρίαμβο του Λάθους.

Η Αρχή είναι πολυμαθής, αλλά η πρωτεύουσα έχει ανάγκη τεχνοκράτες και αρχιτεχνίτες, δουλευταράδες της κοινής λογικής και ανασφάλιστους μαθητευόμενους. Και η Αρχή δεν έχει τέτοια φρούτα. Γιατρούς μόνον και αφυπνισθέντα γιατρουδάκια με άποψη, που έμαθαν να διδάσκουν και γνωρίζουν πολλά, αλλά έξω από την ποδιά τους, τα ακουστικά και τις διαγνώσεις, δεν κατέχουν την ειδικότητα του χωροτάκτη ή του συντονιστή έργων και δεν θα μάθουν ποτέ χωρητικότητες, κυβερνητική, δίκτυα και χειρισμό κρίσεων. Οι γιατροί χρειάζονται αλλού. Οι πολιτικοί αναζητούνται και δεν εννοώ έναν κύριο Γεωργιάδη που αυταπατάται.

Αυτές τις γνώσεις και αν τις απέκτησαν, δεν τις έχουν πιστοποιήσει. Δεν ξέρουν το επαμφότερον. Γι’ αυτό και τολμούν τον θάνατο από χιονοστιβάδα.

Τα «κόκκινα» και τα κρεμεζιά που ετοιμάζει η Πανδημία μέσα από το μπακαλοτέφτερό της, είναι μια σαλαμάντρα με κομμένη ουρά που θα φυτρώσει. Είναι ποικιλίες και ομάδες αίματος, που αγνοεί ο διαδηλωτής, ο πελάτης πολυκαταστήματος και ο αστυνομικός. Το χρώμα της πόλης θα καταλήξει υπέρυθρο, κι ας κοπούν όλα τα πλοκάμια της που νανουρίζουν την χαρά.

Ο Καίσαρας θέλει να κλείσει το παντζούρι να μη βλέπει την Δολορόσα οδό των νεκροφόρων, αλλά δεν ξέρει πώς κλείνουν παντζούρια. Παρηγοριέται μαθαίνοντας πως η Γερμανία, δήλωσε έλλειμμα της τάξης του 5%. Άρα θα δικαιολογηθεί στο εικονοστάσι του και η Αρχή θα τον δικαιώσει.Και ποθεί να ακούσει το σουίνγκ «Καλαμαζού». Zoo-zoo-zoo-zoo-zoo-zoo-zoo-zoo-zoo-zoo-zoo, Kalamazoo. Διότι πρωτομάθαμε το άσμα στην οδύνη του εμφυλίου και αν το λανσάρουμε πάλι, μερικοί πιστεύουν πως όλα θα ξαναγίνουν χλομά, αναιμικά.

Οι θρασείες δημοσκοπήσεις, οι βάρβαρες, αι ψήγμα αληθείας τρέφουσαι, δεν εξειδικεύουν με ερωτήματα στο καλούπι των κυβερνητών. Αν δεις το σφουγγάρι της Μέτρον που γεννάει αυτό που ήδη ξαναγέννησε, απλώς κρατά ζωντανόν τον Μητσοτάκη και επιβεβαιώνει πως ο Σύριζα, μόνον με την πτέρυγα Καμένεφ ορθώς διεκδικούσε εξουσία.

Απλώς, μας μπερδεύει, τόσο εμάς, όσο τους δημοσκόπους και τους κυβερνητικούς η αρχηγία Τσίπρα. Δεν θα έβλαπτε καθόλου την χώρα να απουσίαζε μερικά χρονάκια από τον εκλογικό στίβο. Εδώ, αν κοιτάξεις λίστες πρωθυπουργών, βλέπεις πως δεν υφίσταται μονοκαλλιέργεια «σωτήρων», αλλά μετεωρικές επιστροφές προσώπων που τα είχαν για χασούρα. Να αφήσουμε τα τετριμμένα ανακριβή και να εγκύψουμε στα ρήγματα και τα χάσματα.

Όσα χρόνια και να κυβερνούσε τους Φιλελεύθερους ο Καφαντάρης, πρωθυπουργία δεν θα έβλεπε. Μήτε ο Τσίπρας πλέον. Αν ο Σύριζα επιθυμεί ιδεολογική καθαρότητα, πρέπει πρώτα να την βρει, αφού την εξερευνήσει. Όσες φορές κι αν βγει το γυαλί ο φορατζής του, ή οι αξιοθρήνητοι εκπρόσωποι Τύπου, χαϊρι δεν έχει. Αν όμως πλαισιωθεί με μια δεξιά παράταξη και θεωρήσει τους αριστεριστές του μια παλιά ιστορία, όπως ο Ανδρέας τους τρότσκες του, ο ελληνικός λαός θα ξεφοβηθεί και θα επιστρέψει στο δίζυγο, στην «διπλή συντεχνία» που κοροϊδεύει την χώρα δύο αιώνες με ψευτοδιαμάχες και ενεργοποίηση εξωνημένων δήθεν «δραστήριων» απολίτικων πολιτευτών του Τίποτε.

Ο Μητσοτάκης δεν πρέπει να έχει καταλάβει πως η πολιτική του μέθοδος δεν μετράει μία, αλλά δεν τον εγκαταλείπουν διότι καιροφυλακτεί ένας τρισχειρότερος. Άστον να νομίζει πως είναι συσπειρωτικός – στον θυρεοειδή του έχουν βλαστήσει δύο όζοι που θα τον ακυρώσουν. Αλλά η μεταμόρφωση καθυστερεί, επειδή ο Σαμαράς εκδηλώθηκε και δικαιούται κουπόνια, αλλά ο τρίτος, ο Καραμανλής με την δίπατη περιφερειακή και τα λεωφορεία με επιβάτες που ασφυκτιούν, δεν μπορεί να υπολογίζει μήτε σε σοβαρό κομμάτι του βορρά, καθώς ο τόπος μας έχει γεμίσει μερακλήδες υποψηφίους, χωρισμένους σε Φυλές, κανονικούς δεξιούς μουστερήδες.

Με δυό λόγια, η δουλειά πρέπει να γίνει σπαστά. Όχι, ο Σύριζα δεν πρόκειται να εξουσιάσει αφαιρώντας οπαδούς της Ν.Δ. Αλλα αν γίνει πιστευτός πως εκπροσωπεί το Κέντρο και συμφωνήσει με στελέχη των μικρών κομμάτων, θα εισπράξει το 15% που του λείπει, όχι μονοκοπανιά, αλλά μέσω ενός δεξιού διεκδικητή που θα αφαιρέσει μητσοτακισμό και θα στηρίξει (ως συνεταίρος) τον διάδοχο του Τσίπρα.

Και είστε γελασμένοι αν νομίζετε πως αυτή είναι η προσωπική μου συμπάθεια για την διακυβέρνηση. Απλώς παιδεύομαι να διακρίνω τα προσιόντα.

Με ξεπερνάει το γεγονός πως η Ευρώπη περηφανεύεται πως «έχει διαδικασίες» και σέβεται το «σπεύδε βραδέως». Μάλλον η ακινησία είναι ο πόθος της. Η λέξη «επίταξη» για τα εργοστάσια που παρασκευάζουν εμβόλια, ακούστηκε ως απειλή, αλλά είναι ενάντια στο αίσθημα της Κομισιόν.

Ακόμη και η καθησυχαστική νότα της Κυπρίας Επιτρόπου, πως ένα συμβόλαιο κακώς τηρεί προτεραιότητες (δηλαδή μια καραμπινάτη παράβαση σε έναν κόσμο όπου η ημερομηνία έναρξης, λειτουργίας και λήξης ενός φορέα είναι αποδεικτικό στοιχείο στην Δικαιοσύνη) με αφήνει παγερά αδιάφορο: η ευθύνη των διαπραγματευτών με τους φαρμακούς θα τους απαξιώσει πλήρως στο μέλλον.

Αυτό που κατάλαβα, και με ταρακούνησε, είναι ένα τυπικό φιάσκο. «Τα ζώα μου αργά», ήταν χαρακτηριστικό του στρατάρχη Μοντγκόμερι, υπεύθυνου μιας νίκης και πολλών χαμένων μαχών.

Από τα πόδια προς το κεφάλι, πρέπει να δημιουργούμε, όπως ο Ενγκρ στην «Αποθέωση του Ομήρου». Κι ας φαίνεται ανορθόδοξο. Το να πιστεύεις στο «γιαβάς-γιαβάς» τώρα που το 5G πάει να μας κατσικωθεί, δεν είναι ο δόκιμος τρόπος. Αγοράστε τους κερδοσκόπους. Δεν διδάσκει άλλα η Ιστορία.