Tag: {[1]}

Συχνά παρατηρώ τι λίγη σπουδαιότητα που δίδουν οι άνθρωποι στα λόγια. Ας εξηγηθώ. Ένας απλούς άνθρωπος (με απλούς δεν εννοώ βλαξ: αλλά όχι διακεκριμένος) έχει μιαν ιδέα, κατακρίνει ένα θεσμόν ή μιαν γενικήν γνώμην· ξεύρει ότι η μεγάλη πλειοψηφία σκέπτεται αντιθέτως προς αυτή· ως εκ τούτου σιωπά, θαρρώντας πως δεν οφελεί να ομιλήση, στέκοντας που με την ομιλία του δεν θ’ αλλάξη τίποτε. Είναι ένα μεγάλο λάθος. Εγώ πράττω αλλέως. Κατακρίνω λ.χ. την θανατικήν ποινήν. Μόλις τύχει ευκαιρία, το κηρύττω, όχι διότι νομίζω ότι επειδή θα το πω εγώ θα την καταργήσουν αύριον τα κράτη, αλλά διότι είμαι πεπεισμένος ότι λέγωντάς το συντείνω εις τον θρίαμβον της γνώμης μου. Αδιάφορον εάν δεν συμφωνή κανένας μαζί μου. Ο λόγος μου δεν πάγει χαμένος. Θα τον επαναλάβη ίσως κανείς και μπορεί να πάγη σε αυτιά που να τον ακούσουν και να ενθαρρυνθούν. Μπορεί από τους μη συμφωνούντας τώρα να τον θυμηθή κανένας – εις ευνοϊκήν περίστασιν εις το μέλλον, και, με την συγκυρίαν άλλων περιπτώσεων, να πεισθή, ή να κλονισθή η εναντία του πεποίθησις. – Έτσι και εις διάφορα άλλα κοινωνικά ζητήματα, και εις μερικά που κυρίως απαιτείται Πράξις. Γνωρίζω που είμαι δειλός και δεν μπορώ να πράξω. Γι’ αυτό λέγω μόνον. Αλλά δεν νομίζω που τα λόγια μου είναι περιττά. Θα πράξη άλλος. Αλλά τα πολλά μου τα λόγια – εμού του δειλού– θα τον ευκολύνουν την ενέργειαν. Καθαρίζουν το έδαφος. ― Κ.Π. Καβάφης, 16.10.1902

Η αρχή του “ελληνικού Me Too” έγινε με τη Σοφία Μπεκατώρου, που κατέθεσε με παρρησία την εμπειρία της στη Δικαιοσύνη και στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Πολλές γυναίκες εγκαρδιώθηκαν και άρχισαν να μιλούν πιο ανοιχτά για τις δικές τους κακοποιήσεις και τους βιασμούς. Τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης τους έδωσαν τη δυνατότητα να καταθέσουν τις εμπειρίες τους σε ευρύτερο κύκλο, και να τις δημοσιοποιήσουν αδιαμεσολάβητα. Αυτός είναι ο λόγος που οι αρχικές καταγγελίες, για να είναι αποτελεσματικές, και στην απονομή δικαιοσύνης αλλά και αποτρεπτικές για το μέλλον, είναι καλό να είναι επώνυμες, αλλοιώς υπάρχει κίνδυνος να αποδυναμώσουν το κίνημα ακριβώς τη στιγμή που η κοινωνία μοιάζει έτοιμη να το αποδεχτεί και να το αγκαλιάσει. Τα παραδοσιακά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης θα φιλοξενήσουν και θα διαδώσουν καταγγελίες αν δεν είναι επώνυμες; Επίσης, θα δεχτούν να δημοσιοποιήσουν καταγγελίες για το συνάφι των δημοσιογράφων ή άλλων διακεκριμένων μελών των παραδοσιακών συντεχνιών εξουσίας, όπως οι δικηγόροι ή οι πολιτικοί; Γιατί η αρχή καλώς έγινε, αλλά πρέπει να δοθεί συνέχεια. Εδώ είμαστε, και εδώ θα κριθεί το μέλλον.

ΥΓ. Στις 26 Ιανουαρίου, η κυρία Έλενα Ακρίτα, που δεν διακρίνεται για τη δυσκολία στη δημόσια έκφρασή της, έγραψε στο φέισμπουκ πως “Ανοίγουν τα στόματα στο θέατρο. Άντε να ανοίξουν και στη δημοσιογραφία. Έντυπη και τηλεοπτική.” Την επομένη, σε ανάρτηση με αφορμή τον Γιώργο Κιμούλη, έγραψε πως “Kάποτε το απόστημα πρέπει να σπάσει. Και στο θέατρο, αλλά και στην δημοσιογραφία όταν με το καλό, ανοίξουν κι εκεί τα στόματα.” Δεδομένου ότι η κυρία Ακρίτα διακονεί και το θέατρο και τη δημοσιογραφία, έντυπη και τηλεοπτική, για πάνω από σαράντα χρόνια, σίγουρα θα ξέρει κάτι παραπάνω. Γιατί περιμένει να μιλήσουν άλλοι για αυτά, είναι δικό της θέμα. 

Τρία ζεύγη δημοσιογράφων παρακολουθώ αλλάζοντας κανάλια. Φιλοξενούν απόψεις ιατρών, ρεπόρτερς, δημάρχων και τέτοια. Ένας βασικός σχολιαστής, ένας ανά κανάλι, μπαίνει σε βάρδια πριν τες οκτώ. Το μόνο που νοιάζει τους χειριστές των πρωινών εκπομπών, είναι το «διάλειμμα», ακόμη κι αν κάποιος καλεσμένος σε ιντριγκάρει περιγράφοντας έξι εντολές παραπάνω από του Μωϋσή: «και τώρα ένα σύντομο διαφημιστικό διάλειμμα και θα επανέλθουμε».

Μερικοί νομίζουν οι έρμοι πως είναι Αταχουάλπα της δημοσιογραφίας. Μόνο να συντύχετε κάποιον ντεφορμέ Συριζαίο να καταγγέλει κάτι επουσιώδες και τον σκαιό τρόπο που τον διακοπτει ο πρωτοπόρος σε τέτοια Χασαπόπουλος, χωρίς να υστερούν οι Νηρηίδες υποστηρίκτριες.

Οι ιατροί, ελπίζω να το πιάκατε, δεν είναι μονόμπατοι. Έχουν απόψεις, σμιλεμένες πάνω στις σπουδές τους και ευτυχώς δεν φανερώνουν πως μερικες φορές συνυπάρχουν με επιστημονικούς αντιπάλους. Κι επειδή τα μέλη της γνωστής Επιτροπής δυσκολεύονται να παρέχουν παρασκήνιο και εντυπωσιακές ειδήσεις, υπάρχει πάντα ο επικεφαλής μιας έδρας ή ενός νοσοκομείου. Από απόψεις, να φαν και οι κότες.

Είχα την τύχη ή την κατάρα να βασανίζομαι κυρίως από προβλήματα καθαρής, ανεμπόδιστης, αβίαστης αναπνοής. Και τυχαίνει ο ιός περί ου ο λόγος να είναι μανούλα της δύσπνοιας και άρχων της ασφυξίας. Οπότε τα δυο τρίτα του διαλογισμού και η διερεύνηση των τσάκρας, αμή και ο τρίτος οφθαλμός των άλλων σωμάτων, να περιστρέφονται γύρω από την απελευθέρωση κοινωνικών ομάδων ίνα επιστρέψουν στις δουλειές τους.

Παράδειγμα: να ανοίξουν όλα ή τα μισά σχολειά; Με τα μαγαζά, θα μείνουμε στις εμπνεύσεις του Αδώνιδος; Ο τουρισμός που επέρχεται θα υπάρξει το 1821-2021, ή θα αναλάβει ο Καβάκος άλλη μια ομορφιά διαδίδοντας στους επιγόνους των δολοφόνων του Καποδίστρια μια παννυχίδα με τον Εθνικό Ύμνο; Και γιατί δεν κάνουμε λίγο κράτει για τους δύο αιώνες της Παλιγγενεσίας;

Κοιτάχτε: Γυμνάσια και Λύκεια, αν είχαμε νιονιό και όχι δημοπρασίες για μάσκες μεγέθους πεσκιριού, θα οργανώναμε δωμάτια ή γωνίες μαθητών κατ΄οίκον, με κανονικά τηλεμαθήματα, ώσπου να λήξει ο συναγερμός.

Και τα μαθητάκια να διδάσκονταν από πολλούς δασκάλους και καθηγητές, χωρίς αγωνία πού να διοριστούν, διότι το τηλεμάθημα γίνεται και μέσω Αετομηλίτσας. Αλλά οι ζαχαρένιες που θα χαλάσουν είναι, βλέπετε, πολλές. Και οι ζαχαρένιες ψηφίζουν.

Επίσης η συνένωση φροντιστών και καθηγητών, αφού ούτως ή άλλως οι άνθρωποι θα πληρώνονται, είναι ευκταία και αποκαθιστά την Μάθηση σε επίπεδο κατ΄οίκον διδασκαλίας. Αυτή ήταν μια ιδέα απλώς και νομίζω πως ξεκινώντας απ΄αυτήν μπορείτε να πλάσετε παπάδες.

Παρόμοια εύρετρα απλών, βασικών κινήσεων στις μαζικές συγκοινωνίες στις συνωστισμένες συγκεντρώσεις και στο ξεκαθάρισμα της υπόθεσης Κουφοντίνα μαζί με την κάμψη της διεκδίκησης στην διοίκηση των Δρόμων από δεκαεξάρηδες, δεν νομίζω πως είναι δα και ακατόρθωτες. Εδώ αντέχουμε χωρίς να ρίχνουμε χτεσινή μπουγάτσα στο θέαμα ενός υπουργού, υφυπουργού, γενικού γραμματέα ή πονεμένου ηγέτη, σε αναλογία ενός ανά δέκα λεπτά τηλεθέασης.