Tag: {[1]}

Η κακοκαιρία στην Αττική ήταν γνωστή. Την ουρίτσα της μετά την 15η Φεβρουαρίου δεν θυμάμαι να την ανέφερε κάποιος. Αστικά γιοκ, σμήνη ΙΧ αυτοκινήτων πολλά και σε άγνωστους προορισμούς, τρένα και λοιπά γιοκ, ρεπόρτερ να τους τρώει το αγιάζι, πίττα και το εξωφρενικό της στιγμής: αναγγελία χτες απόγευμα πως η σύσκεψη των δύο γιγάντων της Άμυνας των Πολιτών θα συνεχιστεί σήμερα το πρωι στες 11. Για ποιον λόγο; Έχουμε ανάγκη από ανθρώπους που κάνουν σιωπηλά τη δουλειά τους. Γκώσαμε από δηλώσεις. Πάλι καλά που δεν είχαμε παρηγοριά από πρωθυπουργό. Άραγε κλαίει από ανημπόρια; Συντάσσει κατάλογο παρλαπιπάδων προς εκδίωξη; Ρίχνει το φταίξιμο στον γνωστό Τσίπρα;

Αμάν, να κληθεί ο Τράγκας να τελειώνουμε με αυτά.

(κείμενο που έμεινε έξι χρόνους στη σαλαμούρα)

0

Kανονικά, ο δωδεκάλογος αυτός έπρεπε να είναι έμμετρος. Ποίημα. Αλλά ο καιρός οξύς και ο Πετεφρής έβαλε μυαλό. Χρειάζεται για τους πενήντα στίχους του πενήντα μέρες νηστεία και περισυλλογή, πεντακόσιες μέρες συλλογή στοιχείων και επιλογή του αποθέματος που μπορεί να υπαχθεί σε στιχική τριών λέξεων για κάθε θέμα και μερικά κιλά ψυχοτροπική, ιδιοπαθή και σχιζοειδή παραγωγή ύφους, συν την απαραίτητη ποιητική ιδέα. Και δεν υπάρχει μήτε ο τόπος, μήτε ο χρόνος για αυτά τα πολυτελή. Επιστρέφω λοιπόν στις σιγουράντζες: ύφος αξιωματικό τραυλού μανάβη («έχω…μπρόκολα, λαχανίδες, κοτσιπέρι, καρπούζια, βαλανίδια, και πέστροφες από τη Ζάζαρη») διατυπώσεις κομψές με ξυπναδίστικο υπόστρωμα που μοιάζουν του Κοέλη («aν η πολιτική έβγαζε ρίζες και ιδέες, ο Μητσοτάκης θα ήταν σπανός») και η σύνδεση των προτάσεων χαλαρή με γυφτόκαρφα, επειδή με διαβάζουν φασίστες και ποτάμεν, κουκουέδες και υπέρυθροι, η σερμαγιά των φιλελέδων και οι νοσταλγοί της σάρκας όταν υπήρχε λαγνεία.

1

Συρία. Αλεβίτες, Σιίτες και μπόλικοι μηδέτεροι, πονεμένοι που τους ήφαγαν οι Οθωμανοί την Αντιόχεια επειδή οι Γάλλοι έλαβαν την Εντολή της και νομίζουν ότι την ελέγχουν, Μπαάθ όσο πατάει η γάτα και Μέλος της ηνωμένης Αραβικής Δημοκρατίας. Λιμάνι στους Μοσκόβους με ευκολίες, υψώματα του Γκολάν, αγάπες με το Ιράν, βοήθεια από Κινέζους. Ενα μίγμα που δεν μπορούσε να αντέξει το πρακτοριλίκι που ονομάστηκε «επανάσταση του Ίντερνετ» και σάρωσε το Μαγκρίμπι, Λιβύη και Αίγυπτο και στόχευε την Συρία εξαρχής. Στα άντερά της, φύτρωσε το ISIS, επειδή για τους Αμερικάνους, η πίκρα που δεν υπέταξαν το Ιράν, δεν ήταν ποτέ λόγος να μη του στερήσουν την επίδραση στον Σιιτικό κόσμο. Όπως και η Αλ Κάιντα, έτσι και το ΙSIS είναι επακολούθημα των ατρύτων υπερατλαντικών πόθων. Πενήντα χιλιάδες ελαφρά οπλισμένοι φανατίλες που έπιασαν τους δρόμους και τις κλεισούρες, ωσάν καρκίνος της λέμφου και εμποδάνε κάθε ενωτικό κλαράκι, παραλλαγή της απόλυτης διάλυσης του Ισλάμ μετά την διάσπαση των χαλιφάτων, στο τέλος της πρώτης χιλιετίας.

2

Εναπομένει το τίμημα με το οποίο Ρώσοι και Κινέζοι, αμή και εκείνη η Χεζμπολά θα πουλήσουνε την Συρία μπιρ παρά. Οι Αμερικάνοι τα βρήκαν με το Ιράν ή τουλάχιστον προσποιούνται. Εφεξής, όποιος πειράζει το Ισραήλ, θα δέχεται φάπες από το Ιράν, με βάση αυτό το τρελό σχέδιο. Μακροπρόθεσμα. Το Ιράκ, που αλληλοσφάχτηκε με το Ιράν χρόνους αμέτρητους, δεν υπάρχει πια. Την εποχή των παρανοϊκών τοπικών ηγετών διαδέχεται ο αιώνας των ανύπαρκτων τοποτηρητών. Αλήθεια, ποιος κυβερνάει το Αφγανιστάν, τη Λιβύη, το Ιράκ, και ποιος θα κυβερνάει αύριο την Συρία;

3

Η βόρεια Αφρική και ο αραβικός κόσμος θα πληρώσει την λατρεία στον Ρόμμελ και την εμφύλια ροπή προς το απόλυτο μηδέν, που κατάντησε την Ευρωπαϊκή Ένωση υποχείριο της πλάνης ότι επέρχεται νέα εποχή Σαρακηνών και Βερβερίνων στο μαλακό της υπογάστριο. Η αγωνία μήπως αναστηθεί ο Σαλαδίνος, φέρνει αποτελέσματα. Μια απέραντη περιοχή, από την Μπουχάρα κι ως την Καζαμπλάνκα, διαλύεται και παγώνει τους ψοφοδεείς που πιστεύουν σε φράχτες και σε ευρωπαϊκές ομπρέλες. Τα Βαλκάνια και η Ανατολία, το κέρας της Αφρικής και ο περσικός προορίζονται να κατοικηθούν με φτηνό ενοίκιο, όχι από τους «άγριους ισλαμιστές» όπως φοβούνται τα δικά μας εθνίκια και το ένα τρίτο της Ευρώπης, αλλά από απαθή γιουρούκια που θα νομίζουν πως υπερασπίζονται τη Σαρία τους. Μιά τεράστια αγορά, που νομίζει πως έχει όραμα τις δυτικές δημοκρατίες και επιβραβεύεται με μια νέα Μετανάστευση λαών.

4

Οι λευκοπροβατάδες Τούρκοι που πάλευαν με τα κοπάδια τους στα ανατολικά, στις πύλες της Κασπίας, από τα χρόνια του Ηρακλείου, τους πήρε μερικούς αιώνες να αγοράσουν τους πληθυσμούς που φορολογούνταν από τους «πολιτισμένους» της Κωνσταντινούπολης με το μισό τους εισόδημα. Το Ισλάμ δεν είναι εισβολείς και διαγουμιστές, όπως ήταν στα πρώτα χρόνια τους οι Γότθοι και οι Αλανοί και οι Βουργουνδοί. Είναι εντόπιοι που σιχαίνονται παραδοσιακά το αριστερό τους χέρι και θυμοσοφούν καλύτερα με το Κοράνι, παρά με τα κοπτικά και αλεβίτικα πειράματα. Σε άλλα μέρη, οι τουρκογενείς τα πήγαν λάου λάου. Διότι και οι Φινλανδοί και πολλοί Ούγγροι και ποικιλία λαών που κατάφεραν να μείνουν στα Βαλκάνια, και χωνεύτηκαν στα ιδεολογήματά τους, τουρκάκια έχουν ως προγόνους.

5

Ο φόβος της επανάληψης της εισόδου των βαρβάρων από την Ανατολή, εισόδου που πέτυχε απόλυτα, εκφυλίστηκε σε τρόμο εκ Μογγόλων και Χρυσής ορδής, και έπειτα σε τρόμο μιάς Μεγάλης Ρωσίας και είτα του πολιτεύματος που διάλεξαν επί εβδομήντα χρόνια, των μπολσεβίκων εννοώ. Αλλά αυτό το καζάνι πίεσης δεν έχει εκραγεί ακόμη. Οι λαοί πιέζουν ο ένας τον άλλον. Όταν οι Κινέζοι αφομοίωσαν το Θιβέτ, κάποια τουρκμενικά και παρθικά και καρδουχικά όνειρα πήραν αναστολή. Δεν είναι τα θρησκευτικά, τα πολιτειακά και τα κοινωνικά θέσμια που παλεύουν να επικρατήσουν. Είναι τα κράτη των εμπόρων που αναζητούν την ποθητή ασυδοσία. Τώρα με τα παγκόσμια δίκτυα που στήνονται, ευρωπαϊκώς, αμερικανικώς και ρωσοκινεζικώς, ξεχάστε τις «ακατάλυτες διαφορές γλώσσας, θρησκείας και κοινωνικής οργάνωσης» που μας στοίχειωνε. Πίσω από κάθε χιπχοπ που ανεβαίνει στο youtube από τους Αζέρους, τους Λάτιν και τους Ρουμάνους, μια καραβιά όπλα και πυρομαχικά ετοιμάζεται για αποστολή.

6

Αυτήν την πυρκαγιά που δουλεύει αφανώς στα παγκόσμια ενεργειακά δίκτυα και στις αχανείς ομάδες των καταναλωτών που επιθυμούν με πάθος κάθε γκατζετάκι της μόδας χάριν του οποίου είναι πρόθυμες να μη γαμήσουν επί μία δεκαετία για να το αποκτήσουν, οι Ευρωπαίοι προσπαθούν να την σβήσουν κατεβάζοντας τους διακόπτες της προσφυγιάς, οι Αμερικανοί ρίχνοντας νερό στα γυμνά καλώδια και οι Άραβες με τους Κινέζους δαγκώνοντας τα ηλεκτροφόρα σύρματα με πάθος, νομίζοντας πως δεν κινδυνεύουν επειδή φοράνε υποδήματα με γείωση.

7

Στην Ελλάδα, μας έχουν στείλει πολύτομες οδηγίες χρήσεως, αλλά δεν διαβάσαμε ποτέ παραπάνω από τον πρόλογο. Διότι είμαστε έξυπνοι εμείς.

8

Δεν είναι τυχαίο ότι έχουμε σιχαθεί κάθε πολιτευτή που μας κυβέρνησε και δεν σκοπεύουμε να κόψουμε την συνήθεια αυτή. Σμπρώχνοντας εμείς τους πρόσφυγες στα βόρεια, οι χώρες που μεσολαβούν ως την Αυστρία, θα κλείνουν μία προς μία. Ποιός θυμάται ότι δέκα χρόνια πριν υπήρχε αεροπορική σύνδεση Μέσης Ανατολής με Κροατία, που ξεφόρτωνε τους επίδοξους μετανάστες; Αφού κλαίμε και υποστηρίζουμε τη Συρία και τους πρόσφυγές της, τι εμποδίζει στα ελληνικά καράβια να δένουν σε Σμύρνη και Τρίπολη και να μεταφέρουν τους πρόσφυγες με διαβατήριο στον «δυτικό παράδεισο;». Για ποιόν λόγο ο Κοτζιάς δεν ξημεροβραδιάζεται σε Σόφια, Σκόπια, Τίρανα, σε Κόσσοβο, Μαυροβούνιο και Βελιγράδι προκειμένου οι Βαλκάνιοι να οργανώσουν την Μετανάστευση που δεν θα αργήσει;

9

Τα βαλκανικά όπλα προέρχονται από παλιά οπλοστάσια. Είναι ο αγροτισμός, η υπερβολική αγάπη στις τοπικές πατρίδες, οι μπερδεμένες οικογένειες που λατρεύουν τις γενεαλογίες τους, τα μαχαιρώματα για ένα άγονο στρέμμα, τα μαχαιρώματα επειδή «ήταν πουτάνα» ή «ήταν άπιστη και πήγε με τον πεθερό της», ο τζόγος, τα πνευστά, η θλίψη και η χλίψη, η θρηνωδία και το παράνομο εμπόριο. Ακόμη και σε μέρη που δεν πάτησαν Σαρακηνοί, ο φόβος των Σαρακηνών δεν υποχώρησε. Καβγάδες μεταξύ αλλοφρόνων και αλλογλώσσων γειτόνων, είναι χίλιες φορές πιο σπάνιοι, όσο δεν ανακατεύονται Προστάτιδες δυνάμεις. Έχει επίσης χιλιάδες Τσιριμόκους προς εξαγωγήν. Αντί να ονειρευόμαστε κοινές επιχειρήσεις, ας δοκιμάσουμε τις κοινές, εγκάρδιες απατεωνίες. Δεν ξεκίνησαν διαφορετικά τον χρυσόν τους αιώνα οι «πολιτισμένες κοινωνίες».

10

Και ολίγα για τους Τούρκους. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί οι Ρώσοι, οι Γάλλοι, οι Γερμανοί, οι Άγγλοι και τα ρέστα της Ηπείρου διατηρούσαν το δικαίωμα να εχθρεύονται και να φιλεύουν με ιλλιγγιώδη εναλλαγή το Ντιβάνι, το χαλιφάτο, τον Κεμαλισμό, τις χούντες και τον Ερντογανισμό, και να απαιτούν από εμάς, ένα και μόνον πράγμα: να μη είμαστε εχθροί τους. Το αίμα που χύθηκε ανάμεσά μας, ήταν αίμα που κορυφώθηκε με τους αιώνες, άδικο αίμα, σύμφωνοι, σε βάρος μας, σύμφωνοι, αλλά σε απόλυτη κόντρα με το απλοϊκό σχέδιο των Αμερικανών, ότι μια Ελληνοτουρκική συνεννόηση θα ήταν αποτελεσματικό αντιρώσικο μπούνκερ. Μακριά απο γενικευτικές χαζομάρες, στο βάθος έχουμε μια σχέση συμπάθειας και μίσους που οφείλει πολλά στην αδυναμία να γυρίσουμε σελίδα και να προχωρήσουμε. Εννοώ, απλές, στα όρια του βλακώδους, παραδοχές. Όχι απόκρυψη στα σχολειά της βίας που ασκήθηκε, αλλά τονισμός της. Όχι στη λογική των προξενείων, όχι στην διαιώνιση του κυπριακού, όχι στο μοίρασμα του Αιγαίου. Αλλά να είμαστε τύποις σύμμαχοι τόσες δεκαετίες και να γαμιόμαστε επ΄αμοιβαιότητι άλλες τόσες, θυμίζει μάλλον το Λαφαζανικό σόφισμα «είμαστε με την κυβέρνηση, αλλά όχι με ό,τι υπογράφει».

11

Δεν έχετε τριγυρίσει πολύ, μήτε στα Βαλκάνια, μήτε στην Ανατολία, καθώς η αφεντιά μου. Θα ήθελα να τριγυρίσω κι άλλο, αλλά δεν συνέβη. Το συμπέρασμά μου: αφού δεν έχουμε μεταξύ μας ισονομία, πώς περιμένουμε να μας κάνουν τεμενάδες οι γειτόνοι;

12

Η Ελλάδα, όταν δέχτηκε την τελευταία μεγάλη προσφυγιά, ήταν στο πλαίσιο μιας ανταλλαγής πληθυσμών, κι έτσι βρέθηκαν και άδεια χωριά για να στεγάσουμε τους μισούς. Να ετοιμαζόμαστε για νέους εποικισμούς και νέες ανταλλαγές, για νέες ομογένειες και νέα Διασπορά. Η άλλη Ευρώπη έχει ήδη μπει στο νόημα και οι Γάλλοι, οι Βρεττανοί και οι Σουηδοί ετοιμάζονται να δηλώσουν «μπουκώσαμε, δεν παίρνουμε άλλους». Οι ευρωπαϊκές μεσογειακές χώρες να ετοιμάζονται μπροστά στο νέο δίλημμα: είτε γινόμαστε νεοαποικιοκράτες και αυταρχικοί, επιβάλοντας καθεστώτα εκτός Ευρώπης, όπου μπορούμε, είτε επεκτείνουμε σχέδια πόλεων και μας βυσματώνουν οι τεχνοκράτες, προκειμένου να αγωνιστούμε υπέρ του Δημοσίου και των σπαταλημένων πόρων μας.

 

Καλημέρα σας και καλά κέρδη σε όλους, ώ μοιραίοι και άβουλοι που δεν καταφέρνετε να χειριστείτε την Πρόεδρο Ζωή και τους συνταγματολόγους εργατοπατέρες σας.

Μας πήρε ο χιονιάς και φέτος.

Χιονίζει απ΄το πρωί κι ο νους στο παράθυρο να μην το σταματήσει, να το στρώσει, να το δούμε αλλιώς το σκηνικό μας.

Κάθε χρόνο η παρουσία του οδηγεί το μυαλό σε αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας, στο παλιό σπίτι που γεννήθηκα και μεγάλωσα, που πρωτοέπαιξα χιονοπόλεμο.

Θυμάμαι οτι ακουγόταν στην αυλή όταν το πύκνωνε.

Ναι ακουγόταν ένα πουπουλένιο παφ παφ σαν απόκοσμο νανούρισμα.

Ταξίδευε ο πατέρας τότε και τον περιμέναμε στο σπίτι όλοι.

Είμασταν πολλά άτομα, το παλιό τουρκόσπιτο είχε μπόλικα δωμάτια και μας βόλευε όλους.

Χιόνιζε θυμάμαι από νωρίς το απόγευμα και τη μάνα μου την έζωναν τα φίδια.

Τον περίμενε πώς και πώς κι έλεγε στη γιαγιά μου για την Κατάρα, πως είχε παγετό.

Ήμουν γύρω στα τέσσερα χρόνια μου.

Ήθελα να κρυφτώ πριν μπει στο σπίτι για να μ΄αναζητήσει όπως πάντα.

Η ώρες περνούσαν κι εκείνος αργούσε.

Είμασταν αγκαλιά με τη μάνα στον καναπέ του σαλονιού εκεί που ήταν η κεντρική σόμπα που ζέσταινε το σπίτι.

Μας πήρε ο ύπνος.

Ξαφνικά πετάχτηκα απ΄την αγκαλιά της ακούγοντας τον χαρακτηριστικό ήχο των φρένων του φορτηγού που τον ήξερα τόσο καλά.

Ήταν ενα scania με κίτρινη ξύλινη καρότσα και τα φρένα του έκαναν ιδιαίτερο ήχο σα να ξεφυσούσαν.

Βιάστηκα να χωθώ κάτω απ΄το τραπέζι.

Το δαμάσκο τραπεζομάντηλο είχε γύρω του κρόσσια που μ΄άφηναν να βλέπω ενδιάμεσα.

Έβλεπα τις μπότες του στο κατώφλι άκουγα τ΄αγκαλιάσματα και τα φιλιά με τη μάνα μου και μετά περίμενα.

Ρωτούσε πάντα με τον ίδιο παιχνιδιάρικο τρόπο.

«Πού είναι το κορίτσι μου;»

Κι εγώ που δε βαστιόμουν άλλο να σωπαίνω απαντούσα με το κεφάλι έξω απ΄το τραπεζομάντηλο.

«Νάτο το κορίτσι σου»

Μετά ο κόσμος μίκραινε.

Γινόταν μια αγκαλιά.

Ενοιωθα τα χέρια του κρύα και αδρά στο προσωπάκι μου, τα μάτια του να γελάνε, τα μπράτσα του να μ΄αγκαλιάζουν, να με σηκώνουν μέχρι το ταβάνι.

Το στέρνο του μύριζε κρύο αέρα.

Έβαζε τις πατούσες μου πάνω στις μπότες του και με πήγαινε μέχρι το κρεββάτι.

Κοιμήσου μου ΄λεγε …αύριο θα το ΄χει στρώσει και θα κάνουμε χιονάνθρωπο πρωί πρωί.

Από τότε και μετά το χιόνι με μαγεύει.

Με μικραίνει.

Όπως απόψε.

Λέγεται πως ο Ουέλινγκτον, παγιδευμένος σε έναν σχηματισμό τετραγώνου του πεζικού του, ευχήθηκε «να πέσει η νύχτα ή ανάγκη πάσα να έρθουν οι Πρώσσοι» ενώ άντεχε δώδεκα επελάσεις του αυτοκρατορικού ιππικού των Γάλλων, χάρη στην μεγαλύτερη εμβέλεια και την ταχύτητα πυρός της Πεζής Φρουράς του.

Διακόσια χρόνια και δώδεκα μέρες αργότερα, κι ενώ η μάχη του «τζούφιου δημοψηφίσματος» καλά κρατούσε, ανάμεσα στους Έλληνες, σε έναν από τους μοιραίους εμφυλίους τους, τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα των αντιπάλων έβγαζαν μάτι.

Το πεδίο της μάχης δεν ήταν πλέον το Βατερλώ, αλλά μιά εικονική χώρα, η Τουιτερί, μια στενή πεδιάδα κάτω από τους λόφους στο αγρόκτημα Φατσαμπουκί και στο δυναμάρι του Μαξίμοβου, ενώ τα στρατά γέμιζαν και άδειαζαν την Πλας δε λα Κονστιτουσιόν  και το αγρόκτημα της κυρά Ζωής, κατά βούληση.

Εξηγήσαμε αλλαχού ότι στην μάχη επολέμουν οι δήθεν μπολσεβίκ με τους δήθεν Εουροπατρί.

Οι ακμαίοι σπαθοφόροι του Τσίπρα, γανωμένοι στις μάχες, βετεράνοι εθελοντές, με ένα πυροβολικό επτά χιλιάδων κανονιών που ξερνούσαν φωτιά και οβίδες, το καλύτερο ιππικό της εποχής και κάπως κακοκυβερνημένους γρεναδιέρους της κλάσης Συνιστωσί, είχαν μόλις απωθήσει τους Πρώσσους του Μπλύχερ, πέραν του Υμηττού. Στόχος του Τσίπρα ήταν να μη ενωθούν ποτέ η εντόπια πολιτοφυλακή με τους γαλάζιους εκ Βρυξελλών κομισάριους του Μεγάλου Λογιστηρίου. Ήθελε να πελεκήσει τους συμμάχους αυτούς έναν-έναν.

Γι’ αυτό και αδυνάτισε το στράτευμά του, στέλνοντας σε καταδίωξη του Μπλύχερ, τον Ιανίς-Γκρουσί και την διαπραγματευτική του ομάδα (Ζακαλότ, Ντε Λα Δραγασάκ και άλλους) με 32 χιλιάδες επιχειρήματα να ψοφήσουν στην κούραση και στο μπέρδεμα τους Πρώσσους ώστε να μείνουν στην Βαβρ-Βρυξελλί και να μη ενισχύσουν τους ντόπιους των Βορί-προαστί και το κτήμα Κολονάκ.

Έτσι θα είχε καιρό να εξοντώσει τις εξεγερμένες φυλές των Νενέκ που δεν είχαν κανέναν επικεφαλής, εξόν ένα μπατιρημένο επιτελείο, αναμένοντας κάποιον κλινικώς άγνωστον Ουέλινγκτον να τους ξελασπώσει.

Η μάχη άρχισε αργά, διότι έβρεχε καρέκλες και τα κανόνια είχαν κολλήσει στη λάσπη. Ο Τσίπρας άργησε να ξυπνήσει. Ωστόσο, στρίμωξε τους εναντίους μια χαρά. Οι Νενέκ είχαν, βλέπετε, λειτουργήσει ως στρατός κατοχής επί πέντε χρόνια και οι πολίτες, έτσι και τους έβλεπαν, τους πετούσαν καβαλίνες από τα παράθυρα και δεν τους άφηναν σε χλωρό κλαρί στις χαράδρες της τουιτερί.

Είχε αριθμητική υπεροχή περίπου πέντε προς έναν. Αλλά και ένα μεγάλο πρόβλημα: οι περίλαμπροι στρατηγοί του, αισθάνονταν πως έχουν δυνατότητα αυτονομίας κινήσεων. Εκτός από τον παράφορο Παππά Νέυ, που ήταν πειθαρχικός, ο μπάρμπα Γκοριό Φλαμπουριάρ ήταν λάτρης του Κουτούζοφ, ο Λαφαγιετ-Στρατουλί και ο Μπλανκί-Σκουρλετάν, μαζί με τις Κόρες της Επανάστασης της ομάδας «Υπουργίνες κι ρί» είχαν πιάσει στασίδι στα καθεστωτικά κανάλια.

Οι κομισάριοι του Μεγάλου Λογιστηρίου, από την άλλη, βλέποντας ότι οι σύμμαχοί τους Νεκέκεν ήταν ψυχωμένοι αλλά ακαθοδήγητοι, έστειλαν μαγείρους, λογοτέχνες, φιλοσόφους, ονοματολάτρες, βογόμιλους του Ολδ Ρεζίμ και την φαμίλια Μιτς Οτάκ που μάτιαζε εύκολα τους αντιπάλους σε πανστρατιά να βοηθήσουν. Ματαίως. Τα στρατά και οι λαότητες έβλεπαν Φώφεν, Μπαρόν  Σαμαράνγκ και τον νεαρό Ντελακρός (Σταύρον) Ντελαριβέρα, και μούτζωναν. Οι προπαγάνδες κατέρρεαν, επομένως, δεδομένης της αντιπαλότητας των Τσιπρικών μεταξύ Ορτζονικιτζικών και Βολιβαρικών, η μάχη ήτο αμφίρροπος.

‘Επρεπε στους Νενέκεν να προσκομισθεί επειγόντως Ουέλινγκτόν τις, ώστε να αναστρέψει την κατάστασιν ίνα μη χαθώσιν οι ζαϊρέδες και το μπαρούτι και ο λουφές.

Τότε έγινεν το θρυλικόν μπανκιράνι και οι κυνηγοί του Μπλύχερ επέστρεψαν επειγόντως στην πατρίδα, υπείκοντες στην κραυγή του Τσίπρα «ου ε γκρουσί» («μην είδατε τον Βαρουφακί») και οι επιστρέφοντες εχάθησαν εις την μετάφρασιν και πεδίον μάχης ουκ είδον.

Ανέμενον τας εξελίξεις οι μεν και οι δε των λαών ως αυτόπται αλλά ήρχισαν να ξεραίνουν το σκατόν αυτών, ίνα αντέξωσιν. Διότι αι τράπεζαι ήπαθον ισχαιμικόν επεισόδιον. Η σιωπηλή πλειοψηφία ξελαρυγγίστηκε και οι οπαδοί του Τσίπρα βράχνιασαν. ‘Εγιναν χαρτοκουζινοσυλλέκται και μπετζινοκυνηγοί.

Ο Γιούνκερμας προσεπάθησεν να παίξει τον Ουέλινγκτον εξ αποστάσεως, αλλα τον έπτυσαν. Και τότενες, απογευματάκι, εφάνησαν οι Πρώσσοι.

Αντί Γιουνκέρ και Σαμαράνκ, επεφάνη ο έμπειρος Καμίνσκι και οι έμπειροι πέριξ αυτού μαγκιόροι μαγιόροι. Με θρυλικό Ζαν Μπουταρί, τον Πατουλίνο και τον Ηλίαν «σμάιλι» Σινάπην.

Ήτο ο Μπλύχερ και το επιτελείον του.

Μετά έπεσε η νύξ και δεν ξέρω τι απόγινε ― πήγα να φάω μύδια με πομφρίτ που αγαπούν Βαλόνοι και Φλαμανδοί. Άλλοι διχασμένοι κι αυτοί.

Ξημερώματα χθες άρχισε να χιονίζει. Έπεφτε απαλό, ήσυχο και αποφασισμένο το χιόνι, σαν τα παλιά τα χρόνια. Έμεινα ώρες πίσω από το τζάμι να το χαζεύω ― χόρευε ασταμάτητα στον αέρα ― και όταν σουρούπωσε, με πλημμύρισε μια ήσυχη γαλήνη και μια σιγουριά πως «όλα θα πάνε καλά» και πως η φύση ξαναπήρε το παιχνίδι στα χέρια της. «Εδώ είμαι», έμοιαζε να λέει, «θα τα φροντίσω όλα εγώ».

Χιόνιζε όλη μέρα κι όλη νύχτα, και το πρωί η πόλη ήταν κάτασπρη και πανέμορφη σαν μωρό. Πήρα τους δρόμους ντυμένη ζεστά, και το απάτητο χιόνι μου σκέπαζε τις γαλότσες ― ευτυχώς δεν τις κατάπινε μέσα του. Μια μαγεία ήτανε όλα και τα παιδιά, που τα μυρίζονται αυτά πριν από εμάς, είχανε πάρει τους δρόμους και κυλιόντουσαν με αγαλλίαση στο χιόνι. Ακόμα και οι άσχημες πολυκατοικίες μοιάζανε όμορφες μέσα σε αυτή την λαμπρή λευκότητα. Και οι άνθρωποι ήτανε όμορφοι. Όλοι χαμογελούσαν, και οι καλημέρες που ανταλλάσσαμε μεταξύ μας, νόμιζες πως πριν σβήσουν, χοροπηδούσαν στον αέρα σαν πέταλα μιας ανθισμένης αμυγδαλιάς.

Ένα πουλάκι παραπατούσε στο πεζούλι και έμοιαζε χαμένο, τα χρώματά του μπλε και κίτρινα, πιτσιλίσανε το λευκό σαν σε καμβά ζωγράφου, μου έμοιασε με αλκυόνη, αυτή την εποχή δεν είναι που την καλοκαιρία των προηγουμένων ημερών την ονομάζουμε «αλκυονίδες ημέρες;»

Και ξαφνικά, όπως περπατάω, θυμάμαι παλιές ευτυχίες. Θα πάω τώρα λέει στο «Ερμού», να πιώ μια ζεστή σοκολάτα που θα μου ετοιμάσει η Μαρία, εκεί θα είναι όλοι οι φίλοι μου, θα γελάμε και θα μιλάμε, θα λέμε για βιβλία και για μουσική, θα λέμε και για έρωτες, όλα θα τα χωράει αυτό το μαγαζί, όλη μας η ύπαρξη θα το χαίρεται στο εκατό τοις εκατό, τι κρίμα που δεν υπάρχει πια… Μαρία, ακούς;

Τριάντα ώρες κράτησε ο χιονιάς. Τώρα ένας παγωμένος βοριάς φυσάει από το Βίτσι και κρυσταλλιάζει τα πάντα. Αλλά δεν μας πειράζει. Μπορεί αντί για τον φτερωτό θεό σήμερα να γιορτάσαμε τον θεό Χειμώνα, μπορεί ο σκαλόδρομος αύριο να είναι παγωμένος και απρόσιτος, μπορεί να δυσφορήσουμε και με αυτόν τον εγκλεισμό. Όμως κάθε που θα περνάνε οι σημερινές εικόνες σαν φιλμ στην σκέψη μας, ένα χαμόγελο θα γεμίζει το στήθος μας και στο κεφάλι μας, μια νέα υπέροχη ανάμνηση θα εγγράφεται σαν παρακαταθήκη για το μέλλον.

Ο αγωνιστής της δημοκρατίας Γιώργος Τράγκας κάνει κόμμα. Το ανήγγειλε από τη σελίδα του στο facebook, από την διαδικτυακή εκπομπή του, και ανέβασε και ένα homemade βίντεο στο κανάλι του στο ΥοuTube για να εξηγηθεί και να προσελκύσει πελάτες ― ή μάλλον ιδρυτικά μέλη (χρειάζονται 200 υπογραφές), στελέχη, και δυνάμει ψηφοφόρους (χρειάζονται κοντά 200.000 για να εισέλθει στη Βουλή).

Οι βασικοί λόγοι για τους οποίους ο αγωνιστής της δημοκρατίας Γιώργος Τράγκας ιδρύει το «ΚΙΝΗΜΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ» περιγράφονται σε μια μεστή παράγραφο: «Μετά από μια μεγάλη πορεία στην ελληνική δημοσιογραφία θα είμαι παρών στις εκλογές. Κλείνοντας τη μακρά πορεία μου έχω μια δουλειά ακόμα να κάνω. Να πρωταγωνιστήσω στη δημιουργία ενός νέου παλλαϊκού ρεύματος ανατροπής του ζόφου και όσων ζούμε. Που θα φέρει στην επιφάνεια ελεύθερους ανθρώπους. Όσοι θέλετε μπορείτε να πάρετε μέρος χωρίς κομματικές ταυτότητες. Στα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 21 είναι καιρός να δώσουμε μια μεγάλη ελπίδα στα παιδιά και στα εγγόνια μας» (ΥοuTube). Η ίδια παράγραφος, με τις δέουσες προσθαφαιρέσεις και προσαρμογές, υπάρχει σε όλα τα ψηφιακά κανάλια του ανδρός πλην του twitter, που έχει πάψει να ενημερώνεται εδώ και έναν χρόνο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο αγωνιστής της δημοκρατίας Γιώργος Τράγκας αποπειράται να αναμιχθεί ενεργά με την πολιτική. Έχει προηγηθεί μια ανάλογη προσπάθεια το Μάιο του 2012, όταν ανακοίνωσε την ίδρυση του φορέα «ΕΛΛΑΔΑ ΕΘΝΙΚΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ». Η ιδρυτική διακήρυξη του κόμματος βρίσκεται ακόμα αναρτημένη στο διαδίκτυο και παραμένει επίκαιρη, ένα είδος template πολιτικού λαϊκισμού που είναι διαχρονικός όσο και ο αγωνιστής της δημοκρατίας Γιώργος Τράγκας.

Προηγήθηκε όμως μια αφανής και ημιτελής προσπάθεια, την οποία εξομολογήθηκε ο αγωνιστής της δημοκρατίας Γιώργος Τράγκας σε παλαιότερη ραδιοφωνική εκπομπή του: είχε συμφωνήσει, μας είπε, για τη δημιουργία ενός νέου κόμματος από κοινού με τον αγωνιστής της δημοκρατίας Πάνο Καμμένο, και μάλιστα το όνομα «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ» το έδωσε η σύζυγός του Μαρία Καρρά ένα βράδυ που βρέθηκαν όλοι στο σπίτι των Τράγκα. Απλώς ο εταίρος πήγε στο Πρωτοδικείο χωρίς να τον ενημερώσει και ίδρυσε μόνος του το κόμμα τον Φεβρουάριο του 2012. Έτσι χάθηκε για την Ελλάδα η ιστορική ευκαιρία για συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου-Τράγκα.

Γιατί δεν προχώρησε το «ΕΛΛΑΔΑ ΕΘΝΙΚΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ» το 2012; Ίσως γιατί ο χώρος που του αναλογούσε είχε καλυφθεί από τους «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ», ίσως επειδή η διαχείρηση ενός κόμματος είναι δουλειά, και ο αγωνιστής της δημοκρατίας Γιώργος Τράγκας είχε άλλες δουλειές, πιο επείγουσες και πιθανόν πιο προσοδοφόρες για να κάνει: το 2014 ασκήθηκε δίωξη εναντίον του για κακουργηματική απόκρυψη περιουσιακών στοιχείων άνω των 10 εκατομμυρίων ευρώ. Έκτοτε ο αγωνιστής της δημοκρατίας Γιώργος Τράγκας μετακόμισε τη φορολογική του κατοικία στο Μονακό.

Γιατί όμως ο αγωνιστής της δημοκρατίας Γιώργος Τράγκας επέλεξε αυτή τη στιγμή για να ανακοινώσει το νέο κόμμα του; Μια πιθανή απάντηση είναι επειδή είναι κομμένος από το παραδοσιακό ραδιόφωνο και την τηλεόραση, και ψάχνει να βρει τρόπους για να διατηρηθεί στην επκαιρότητα. Το γιατί είναι κομμένος έχει πιθανώς πιο σύνθετη απάντηση.

Ο Γιώργος Τράγκας δεν ήταν πάντα ο αγωνιστής της δημοκρατίας που όλοι γνωρίσαμε και αγαπήσαμε. Ξεκίνησε ως απλός ρεπόρτερ και με τα χρόνια εξελίχτηκε σε παράγοντα, δουλεύοντας πάντα για μεγαλύτερα αφεντικά. Μεγάλωσε όμως τόσο που άρχισε να διαπραγματεύεται τους όρους εργασίας και συνεργασίας ως ίσος με τους εκδότες του, και έγινε και ο ίδιος εκδότης και καναλάρχης. Δεν ήταν ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος δημοσιογράφος/εκδότης/σταρ στη χώρα που έδωσε έναν Γιώργο Καρατζαφέρη, έναν Θέμο Αναστασιάδη, έναν Μάκη Τριανταφυλλόπουλο, έναν Νίκο Χατζηνικολάου, έναν Στέφανο Χίο.

Η τελευταία ραδιοφωνική παρουσία του αγωνιστή της δημοκρατίας Γιώργου Τράγκα (μετά τα «Παραπολιτικά 90.1» του αγωνιστή της δημοκρατίας Βαγγέλη Μαρινάκη) ήταν οι εκπομπές στο σταθμό «Ελλάδα 94.3», όπου και δημιούργησε ένα πλαίσιο συνεργασίας με τις εφημερίδες «Εστία» και «Δημοκρατία» για να γεμίσει το πρόγραμμα, το οποίο ως την έλευσή του ήταν γνωστό κυρίως για της εκπομπές του βετεράνου της νύχτας (και αγωνιστή της δημοκρατίας) Κώστα Μυλωνά. Όμως από τις 25 Ιανουαρίου ο αγωνιστής της δημοκρατίας Γιώργος Τράγκας δεν συνεργάζεται πλέον με το σταθμό, και αναγκάζεται να βγαίνει μόνο διαδικτυακά στο δικής του ιδιοκτησίας «CrashRadio».

Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πολλά και αμείλικτα: θα προχωρήσει όντως ο αγωνιστής της δημοκρατίας Γιώργος Τράγκας στην ίδρυση του νέου κόμματος και θα κατέβει στις εκλογές ή θα μείνει και πάλι στην εξαγγελία και την καλή πρόθεση; Θα μπορέσει να προεδρεύει στο κόμμα από το Μoνακό, όπου είναι υποχρεωμένος να διαμένει τουλάχιστον 6 μήνες το χρόνο; Ποιος θα στελεχώσει τον νέο φορέα; Κυρίως, ποιος θα τον χρηματοδοτήσει; Τι θα πράξουν οι ψηφοφόροι του Νίκου Μιχαλολιάκου, του Βασίλη Λεβέντη, του Αρτέμη Σώρρα, του Κυριάκου Βελόπουλου, του Άδωνι Γεωργιάδη και άλλων τηλεοπτικών αστέρων που στράφηκαν στην πολιτική;

Ο αγωνιστής της δημοκρατίας Γιώργος Τράγκας έχει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με τους πολιτικούς αντιπάλους του, πάνω-κάτω το ίδιο που είχε και ο Ντόναλντ Τραμπ στης ΗΠΑ: έχει επικοινωνιακό χάρισμα, είναι ήδη γνωστός από την τηλεόραση, και καμία κατηγορία δεν τον τρομάζει γιατί τις έχει ακούσει ήδη όλες και τις έχει ξεπεράσει. Άνθρωπος που έκανε δεύτερο/τρίτο γάμο στο Λας Βέγκας (και έβαψε τα μαλλιά του κι έκρυψε είκοσι χρόνια από την ηλικία του) δεν έχει τίποτε να φοβηθεί στη ζωή ― εκτός ίσως από το φάντασμα του Έλβις Πρίσλεϊ.

https://youtu.be/P38pawERNB8

Ήταν Ιούνιος του 1965, στα Γιαννιτσά, ένα απροσδιόριστο λαδί στην ατμόσφαιρα και πήγα να αποχαιρετίσω τον φροντιστή μου στα μαθηματικά, τον Χατζηδημητρίου, επειδή μετακομίζαμε Θεσσαλονίκη και από πρόβατο επί σφαγή στα μαθηματικά, με έκαμε ικανό να παρακολουθήσω μαθήματα στο Πέμπτο Λύκειο.

Αμέσως μετά τις εξετάσεις, εκτός την οικογενειακή μετακόμιση, έπρεπε να επιλέξω τι θα κρατούσα στο νέο σπίτι της Θεσσαλονίκης. Έπιπλα δεν θα παίρναμε μαζί μας. Μόνον ρουχικά και βιβλία. Ο πατέρας μου αποφάσισε να πετάξει όλα του τα ενθυμήματα από τη Σιβηρία – το μεκανό, τα τσαρικά χαρτονομίσματα. Πέταξα κι εγώ ό,τι έως τότε είχα ζωγραφίσει – θα έφτιαχνα άλλα, καλύτερα, στο μέλλον. Έτσι πίστευα. Απλώς ανέβηκα στην ταράτσα του Πετρίδη, όπου ξενύχτησα πολλές φορές, ενώ εκεί τελείωσα και πολλά βιβλία: την Οδύσσεια σε μετάφραση Εφταλιώτη και ό,τι από τις Εποχές δυσκολευόμουνα να καταλάβω με την πρώτη. Το όρος Πάικο, ένα γαλάζιο βουνό έσκεπε την πόλη που για αυτόν τον λόγο δεν την έπιανε ο Βαρδάρης. Είδα το βουνό να φεύγει.

Στον αποχαιρετισμό έτυχε και ήταν εκεί και η συμμαθήτριά μου η Μαίρυλιν, που αγαπούσα πλατωνικώς έτη πολλά. Μαίρυλιν την έλεγα επειδή περπατούσε σαν την Μαίρυλιν. Επιστρέφοντας στα σπίτια μας, σκέφτηκα ότι ήταν χρυσή ευκαιρία να της κλείσω ένα ραντεβού, ένα ντέιτ όπως δίδασκαν οι χολιγουντιανές ταινίες. Αλλά είχα κολλήσει από το τρακ. Το τόλμησε εκείνη: Θέλεις να συναντηθούμε να περπατήσουμε στη βόλτα το απόγευμα; Μου αράδιασε και δυό ονόματα από φίλες της που θα ερχόταν μαζί, για ξεκάρφωμα. Ένευσα «ναι» κατακόκκινος και εξαφανίστηκα. Μετά, έτρεξα να το πω στον Μπίλη.

Στο δρόμο για το σπίτι του, έπεσα σε μια αφισέτα στο σινεμά «Ρεξ». Παράσταση του θιάσου Τίτου Βανδή με το έργο «ένας όμηρος» του Μπρένταν Μπήαν. Την προτεραία είχα πάθει κοκομπλόκο με τον «Άμλετ» του Κοζίντσεφ, όπου έπαιζε ο Σμοκτουνόφσκη. Η γραφομηχανή μου μπλοκάρισε από μιά σειρά ποιημάτων που έγραψα για την περίσταση. Όπως το 1964, που είδα την «Τροτέζα» του Μπίλι Γουάιλντερ και παιδεύτηκα να τελειώσω το έπος «εγκώμιο στην Ίρμα».

Γλύτωσα τη βόλτα και αυτομόλησα στο θέατρο. Εξάλλου ήμουν πνευματικός άνθρωπος – η Μαίρυλιν θα καταλάβαινε.

Το σκηνικό, ένα χωλ οίκου ανοχής και ένα κλουβί να χωρέσει άνθρωπο, αριστερά. Όμηρος ήταν ο Τζώρτζης, νεότατος τότε. Βαρύ μελόδραμα μπρεχτικό, όπου ο Άγγλος στρατιώτης ερωτεύεται, κι Εκείνη αυτόν, αλλά τον σκοτώνουν οι απαγωγείς του, Ιρλανδοί επαναστάτες.

Η μουσική με κάρφωσε στο δοξαπατρί. Τι «Λαμπρή», που την τραγουδούσε όλος ο θίασος, απειλητικός και σπαρτακιστής, τι «γελαστό παιδί», τι η λέξη «μολοντούτο» και η έκφραση «άνοιξε λίγο το παράθυρο κι ασ’ το φυρό για το Χριστό» («φυρό!») και τέλος «δεν έχει η γη κι ο κόσμος θέση σαν κι αυτή, ακούς λατέρι μου χρυσό, ωώ, ωώ».

Λάτρευα ήδη τον Ρώτα, αλλά αυτό μου έπεσε βαρύ. Ήταν η πρώτη βραδιά που υποχώρησαν οι Έλληνες ποιητές που με βύθιζαν, και ήδη μου είχαν απαντήσει στην Νέα Εστία, που είχα στείλει δύο ποιήματα, με βαρβαρώδη (και δίκαιη) ειρωνεία: Αποσπάσματα από ποιητές της τελευταίας ώρας οι στίχοι σας. Αλλά και ο μονόλογός σας αδικαιολόγητος.

Τότε δεν ήξερα ότι περνούσαμε τον τελευταίο μήνα από το δημοκρατικό διάλειμμα του Γέρου και τι μας έμελλε να δούμε από Ιούλιο και εφεξής. Είπαμε: 1965.

Βγήκα απο το Ρεξ βέβαιος πως η Μαίρυλιν θα ήταν το λατέρι μου. Δεν ήξερα τι ήταν, αλλά ταίριαζε. Εντέλει δεν ήταν μήτε το λατέρι, μήτε το παρτέρι, μήτε το καρτέρι μου. Πάντως δεν την ξέχασα.

Πέρασε μισός αιώνας έκτοτε, και επειδή όποτε ξεκινούσα να τραγουδήσω το «Ένας όμηρος» με έπνιγαν λυγμοί, έκαμα τις προάλλες μια προσπάθεια να κοιταχτώ. Είδα τα πραγματικά στοιχεία. Ο θίασος Βανδή του άφησε μόνον χρέη, και έφυγε Αμερική τον άλλο μήνα, να ξεχρεώσει. Διάβασα τους στίχους του Μπήαν στο πρωτότυπο και σκέφτηκα με αγαθότητα τον Ρώτα. Μετά, πρώτη φορά βρήκα τους στίχους και τους διάβασα.

Πουθενά λατέρι.

Ο στίχος δήλωνε αδρά «Ακούσλα, ταίρι μου χρυσό». Ακούσλα, όνομα γυναικείο. Ακούσλα.

Ένας ιρλανδέζικος τρυφερισμός, Αcushla που σήμαινε «Αχ χτυποκάρδι μου!».

Άρα η συνάντηση στην βόλτα είχε γίνει.