Tag: {[1]}

Αν είσαι ερασιτέχνης σίγουρα έναν φθόνο για τους επαγγελματίες τον έχεις.

Αν είσαι ερασιτέχνης σίγουρα έναν φθόνο για τους επαγγελματίες τον έχεις.

Οι επιζήσαντες του έτους 1972, θα θυμούνται μία ασπρόμαυρη τηλεοπτική σειρά με ήρωα κάποιον που μετέφερε θεόκλειστη μια τσάντα.

Επίσης οι φιλομαθείς, δεν μπορεί παρά να έχουν διαβάσει για μια τσάντα που εκράτει ο Στάουφενμπεργκ το 1944 στην οποία υπήρχε μία βόμβα που θα δολοφονούσε τον Αδόλφο Χίτλερ. Δυστυχώς για τους συνωμότες, καθώς η τσάντα αφέθηκε από τον Στάουφενμπεργκ κάτω από το τεράστιο βαρύ επιτελικό τραπέζι των επιτελών του Χίτλερ, κάποιος την μετακίνησε προς την βάση του τραπεζιού και όταν έσκασε τον τραυμάτισε αλλά δεν τον σκότωσε.

Όταν λοιπόν ο νέος συνήγορος του υπόπτου για βιασμούς κατά συρροήν βγήκε από τους δικαστές με τη δικογραφία στο χέρι και την χαρακτήρισε με ελάχιστα στοιχεία και κάπως στεγνή, ήταν προφανές πως είχε αποφασίσει να εκκινήσει την υπεράσπιση μετακινώντας ογκώδες έπιπλο παρά Δήμον Ονείρων, ήτοι θα προσπαθήσει να απομειώσει τις όποιες μαρτυρίες.

Το κατς της συμφοράς

Αμφιβάλω εάν ο πρωθυπουργός διέθετε τη δέουσα ευφυία, που διαθέτει ο κάθε σημαίνων και συμπαθών την συναναστροφή με ανήλικα μεσόκοπος, να έχει το μυαλό του προσηλωμένο στο ζήτημα των ασυνόδευτων ανηλίκων, όπως διατείνονται μερικά ξουράφια της δήθεν αριστεράς, ήτοι απολιτικοί φασαριατζήδες.

Ο πρωθυπουργός εξαρχής, θέλησε να ευθυγραμμιστεί με ένα γενικό εκ δυσμών αίσθημα ανοχής, ισομοιρίας και διάλυσης των σχέσεων αποκλειστικά μεταξύ των δύο φύλων. Ήταν φυσικό, αφού είναι (και φαίνεται) ορκισμένος κυνηγός της κοινοτοπικής ελευθερίας: αν δεν το πράττει ο Τρύντω, για παράδειγμα, ο ίδιος δεν το πράττει.

Γι΄αυτό και ο Σύριζα, που διατείνεται πως ασκεί αξιωματική αντιπολίτευση (την λεγόμενη «φέξε μου και γλύστρησα») έσπευσε δια της Αυγής και ενός περιστρεφόμενου φουρφούρη να εξηγήσει στο κοινό της πως ο Μητσοτάκης δεν είναι μήτε «τοιούτος» μήτε κανένας οπισθοδρομικός. Ο Μητσοτάκης μπορεί να κόβει το τσιγάρο αλλά όχι και τα χούγια.

Το καίριο σφάλμα

Ετοιμάστηκε μία άχλα άχλα διαδικασία με στόχο να συνεγείρει την προσήλωση στα παιδιά και να καταγγείλει αδίστακτες παρέες. Αλλ΄εγώ δεν ξέρω από δικανικά μήτε θα τα μάθω. Δεν μπαίνω στην ουσία της υπόθεσης. Γενικά βλέποντάς το, προβλέπω να γίνει αναπαράσταση της Δέσπως που πολεμά, ώστε να παραμείνει η Μενδώνη, αλλά και να υπάρξει μία δεύτερη γνώμη σε όλα αυτά που θεωρούνται αυτονόητα. Αυτό είναι το έργο του Κούγια:

• Όχι «κατά συρροή βιασμός» αλλά «καθ΄όλα νόμιμη εκπαίδευση ανηλίκων μέσω ΜΚΟ για να διδαχτούν θεατρικά έργα»
• Όχι «ψάρεμα ντελικάτων εραστών» αλλά ευγενείς μονομανίες ενός ιδιόρρυθμου παραδοξολόγου

Ο Κούγιας θα βασιστεί στο αμφίμεικτο φρόνημα των μαρτύρων κατηγορίας (εκτός από γείτονες μικροαστούς, υπάρχουν και εξεζητημένα ομιλούντες παρεξηγήσιμοι άνδρες).

Με δυο κουβέντες, ακόμη κι αν ο σκηνοθέτης-ηθοποιός φάει τριακόσια χρόνια φυλακή, η ελπίς των υπερασπιστών είναι σε δεύτερο βαθμό να ξεμπερδεύει εύκολα.

Πολύ θα ήθελα να υπάρξει φυσικός δικαστής για όλα αυτά.

Σημασία έχει πως αλλάζει την ατζέντα

Και κάτι τελευταίο, από στενό έως ευρύστερνο. Δεν είμαι τόσο βλάκας ώστε να μετράω με το τσιμπιδάκι την δικανική άμυνα ή επίθεση. Δηλαδή, δεν αποτιμώ την ηθική πλευρά. Έχω γκώσει από τις αμέτρητες εκδοχές της νεοελληνικής λιβιδούς. Άσε τι έχω βιώσει κατά καιρούς. Εδώ και πολλά χρόνια, ενδιαφέρομαι αποκλειστικά για την Αφήγηση και τις Παραλλαγές ανάμεσα στην Πένθιμη και στην Χαρωπή ερμηνεία της Σάρκας. Και ο Λιγνάδης, μόνο και μόνο από το ίρτζι που παράγει, γίνεται κατανοητός από μία τελείως συγκεκριμένη Αφήγηση, όχι βέβαια την πλατωνική ή του Λουκιανού, αλλά από την μαθησιακή εξάρτηση του Θεόφραστου από τον Αριστοτέλη.

Διάβαζα τις προάλλες για μια μικρή φάρμα βιολογικής κτηνοτροφίας κάπου στις ΗΠΑ. Μου έκανε εντύπωση το διαδικαστικό/τελετουργικό που τηρείται από τους περίπου είκοσι εργαζόμενους στη φάρμα: κάθε φορά που φτάνει η στιγμή να θανατωθεί κάποιο ζώο, ο δήμιος του, αυτός που τελικά θα σκοτώσει το ζώο, δεν είναι ποτέ ο ίδιος αλλά τηρείται υποχρεωτικά ένα rotation ανάμεσα στους είκοσι εργαζόμενους: ο κάθε ένας από τους είκοσι, γίνεται δηλαδή κάθε τόσο δήμιος. Ο συλλογισμός πίσω από αυτή την πρακτική είναι το απλό και στιβαρό «αυτός που σκοτώνει θα πρέπει να λερώνει τα χέρια του με αίμα». Προσέξτε ότι έχει τεράστια σημασία τόσο η πράξη –η στιγμή– της θανάτωσης αλλά και το διάστημα που μεσολαβεί μέχρι την επόμενη πράξη θανάτωσης. Ο περιστασιακός δήμιος δηλαδή, δεν αφήνεται να γλιστρήσει στη δύναμη της συνήθειας που του επιτρέπει να εσωτερικεύει και να αυτοματοποιεί τη μοχθηρή πράξη της θανάτωσης με, εν τέλει, μηδαμινό ψυχολογικό κόστος. Αντιθέτως, υποχρεώνεται ο εργαζόμενος σε μια διαρκή διαδικασία συγχρωτισμού με την ωμή βία και τα συμπαρομαρτούντα ενοχικά της που καλείται κάθε φορά να διαπραγματευτεί. Ο περιστασιακός δήμιος, με άλλα λόγια, προστατεύεται από το να αναχθεί σε bona fide (κανονικό) δήμιο. Είμαι της πεποίθησης ότι αν έπρεπε να σκοτώνουμε τα ζώα που τρώμε εμείς οι κρεοφάγοι, με τα χέρια μας, πολλοί από εμάς, εν μια νυκτί, θα μεταμορφωνόμασταν σε κατ’ ανάγκη βίγκαν/χορτοφάγους/ωμοφάγους. Οι περισσότεροι από εμάς δεν θα μπορούσαμε να αφαιρέσουμε τη ζωή από ένα ζωντανό για τον πολύ απλό λόγο ότι είμαστε εντελώς αποκομμένοι από την ιεροτελεστία του αίματος που προϋπέθετε η κρεοφαγία στο παρελθόν. Εγώ, για παράδειγμα, γνωρίζω το ανήθικο της κρεοφαγίας αλλά όσο το σούπερ μάρκετ πουλάει κρέας, το αγοράζω χωρίς δισταγμούς και τύψεις.

Τα αναφέρω αυτά για να επιστήσω την προσοχή στην ανθρωποφαγία που παρατηρείται μέσα στον σόσιαλ-μιντιακό κόσμο και την αληθινή ανθρωποφαγία που θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε έξω, αν κυκλοφορούσαμε πια ποτέ, σε μια πλατεία όπου θα πίστευαν πολλοί ότι θα μπορούσε να λάβει χώρα σήμερα ένα λιντσάρισμα (ή άντε να πέσουν μερικές μπουνιές). Οι περισσότεροι από εμάς αρεσκόμαστε και αρκούμαστε στην ανθρωποφαγία του κουμπιού (εξίσου μοχθηρή, αλλά άλλης τάξης): ένα μπλοκ, διαδικτυακό βρισίδι, και γενικώς νταηλίκι, πάντα πίσω από ένα συνήθως αυθεντικό άβαταρ. Έχει σημασία να πιστεύεις ότι είσαι εσύ που μιλάς στο φέισμπουκ, και όχι ένα ψευδεπίγραφο άβαταρ, γιατί έτσι καλλιεργείται η πίστη μας σε πλασματικές ιδιότητες και δεξιότητες. Η πραγματικότητα, φευ, θα έφερνε τα πάνω κάτω. Η πραγματικότητα θα έφερνε στην επιφάνεια κάτι εντελώς διαφορετικό: μια αγέλη θρασύδειλων, μαλθακών, και υπερσιτισμένων καταναλωτών ζάχαρης, καφέδων, αλκοόλ, βίντεο γκέιμς, βιβλίων, τηλεοπτικών σειρών και ηρεμιστικών που θα καλούνταν μέσω των ασθμαινόντων σαρκίων τους να πραγματοποιήσουν πράξεις που απαιτούν σθεναρά και σφριγηλά (και μοχθηρά) πνεύματα. Κυρίες και κύριοι, εμείς διάγουμε την εποχή του κουμπιού· χρόνια τώρα, πόσο μάλλον τη σήμερον που το «εξ αποστάσεως» βιώνει την τιμητική του. Μην βαυκαλιζόμαστε ότι αν πετυχαίναμε τον Λιγνάδη ή τον Φιλιππίδη, ή τον Χαϊκάλη στον δρόμο, θα μπορούσε να διαμειφθεί κάτι περισσότερο από μερικά βλέμματα απέχθειας. Η κουλτούρα του αίματος δεν μας χαρακτηρίζει πια παρά τη μαχητική και επαναστατική υπερδραστηριότητα που κατακλύζει καθημερινά τα τάιμ-λάιν μας. Ακόμη και η συζήτηση περί Κουφοντίνα, και όλοι αυτοί που υποστηρίζουν με μένος ότι αδιαφορούν αν θα πεθάνει, το κάνουν ενδεδυμένοι τον μανδύα της κουλτούρας του κουμπιού: η διαφορά στην περίπτωση Κουφοντίνα έγκειται στο ότι η πολιτεία καλείται να πράξει κάτι –ικανοποίηση του αιτήματος ή αναγκαστική σίτιση– για να αποτρέψει το μοιραίο. Η αδράνεια της πολιτείας, την παρούσα στιγμή, θα μπορούσε να φέρει τον θάνατο. Ποιος αλήθεια, με το χέρι στην καρδιά, πιστεύει ότι ο Κώστας Μπακογιάννης ή η Ντόρα Μπακογιάννη ή ο Πρωθυπουργός, θα μπορούσαν ποτέ να οδηγήσουν τον Κουφοντίνα στον θάνατο, αν δεν παρεμβαλλόταν ανάμεσά τους το οικοδόμημα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και οι ομολογουμένως αναγκαίοι μηχανισμοί εσωτερίκευσης και αυτοματισμού που κάνουν δυνατή την άσκηση εξουσίας με το να διαχέουν το πλέγμα της λιποψυχίας και των τύψεων πίσω από την κουλτούρα του κουμπιού; (Προσωπικά, ούτε τώρα, πιστεύω ότι πρόκειται να αφεθεί ο Κουφοντίνας στην τύχη του.) Εξουσία όμως, είτε αληθινή είτε πλασματική, ασκείται πλέον με το κουμπί και αυτό αποδεικνύεται, πολλές φορές, απείρως τρομακτικότερο.

«Ακραίοι ομοφυλόφιλοι» vs. «ακραίο κέντρο», μαίνεται ο πόλεμος Κούγια – Unfollow.

«Ακραίοι ομοφυλόφιλοι» vs. «ακραίο κέντρο», μαίνεται ο πόλεμος Κούγια – Unfollow.

Δεν καταλαβαίνω γιατί ο Λιγνάδης διάλεξε τον Κούγια κι όχι τη Ζωή Κωνσταντοπούλου