Tag: {[1]}

Πριν από 4 χρόνια, στις 7 Μαρτίου 2017, διάβασα στο Guardian ότι η πόλη της Μελβούρνης αντικατέστησε δοκιμαστικά (για 12 μήνες) κάποιες από τις ανδρικές φιγούρες στα φανάρια της τροχαίας με γυναικείες, για να καταπολεμήσει την υποσυνείδητη φυλετική προκατάληψη (αν το λέω σωστά).

Μετά από 12 μήνες, δεν είδα κανένα σχετικό άρθρο για την τύχη της δοκιμής (ή της προκατάληψης).

Ανάλογες προσπάθειες είχαν γίνει στο Ντόρτμουντ το 2014 και τη Βιέννη το 2015. Πάλι, δεν είδα κανένα σχετικό άρθρο για την τύχη των δοκιμών (ή της προκατάληψης).

Το 2014, η Νέα Ζηλανδία είχε δοκιμάσει να αλλάξει τις φιγούρες σε 8 (!) διαβάσεις γύρω από τη Βουλή στην πρωτεύουσα Ουέλινγκτον με τη φιγούρα της σουφραζέτας Kate Sheppard ― αλλά μόνο τις πράσινες φιγούρες.

Το καλοκαίρι του 2020 η πόλη της Μουμπάι (πρώην Βομβάη) έβαλε γυναικείες φιγούρες (πράσινες και κόκκινες) σε διαβάσεις της και σε πινακίδες.

Την ίδια χρονιά, η πόλη της Γενεύης αντικατέστησε 250 πινακίδες τροχαίας με νέες πινακίδες που περιλάμβαναν γυναικείες φιγούρες, με σκοπό να φθάσει σε αναλογία 50% γυναικείες και 50% ανδρικές.

Με δυο λόγια, οι προσπάθειες για δημόσια εκπροσώπηση των γυναικών σε επίπεδο τροχαίας σήμανσης διεθνώς, είναι μετρημένες στα δάχτυλα και έχουν άγνωστη τύχη. Οι πολλές ηλίθιες αντιδράσεις και σχόλια που παρατηρούνται στα σχετικά άρθρα είναι ένα σημάδι ότι οι προσπάθειες βρίσκονται στο σωστό δρόμο και πρέπει να γενικευτούν. Ο στόχος δεν είναι να πάψουν τα σχόλια (που ποτέ δεν θα πάψουν εντελώς) αλλά να πάψουν τα άρθρα ― δηλαδή η ισότιμη αντιμετώπιση των γυναικών στο δημόσιο χώρο να εκλαμβάνεται ως κανονικότητα και να μην θεωρείται είδηση.

Επί πολλά χρόνια έγραφα για να ευχαριστήσω τον Μαρωνίτη, τον Σαββίδη και άλλους ανθρώπους που εκτιμούσα. Μετά, άρχισα να ακούω τις προτροπές του αγγέλου μου. Ο άγγελός μου υπαγόρευε τα πάντα, αλλά δεν καταλάβαινα γρύ, επειδή μου τα έλεγε στα γερμανικά, μιά γλώσσα που αγνοώ. Σήμερα είμαι ευτυχής. Γράφω για διαφορετικούς λόγους, αλλά κυρίως, καταλαβαίνω απολύτως τι μου λέει ο άγγελος. Διότι εντέλει, έμαθα εγώ γερμανικά στον άγγελό μου.

[Αναφορά στον Άγγελο, 2000]

Διαβάζω πως τραβήχτηκαν τα νερά στο Καλοχώρι και σε άλλες περιοχές. Θυμάμαι που επιστρέφοντας από τη Θάσο, τον Ιούνιο του 1978, είχε φανεί μεγάλο μέρος από το βυθισμένο ερείπιο μπροστά από τη Μεγάλη Βόλβη, ενώ αντίπερα, στην βυζαντινή κρήνη Φοσκίνα, κοντά στη Σουρωτή, το νερό έβγαινε ορμητικά απ΄τα έγκατα. Ήταν μια μέρα πριν τον μεγάλο σεισμό. Μη φοβείσθε, οι λαοί. Δεν είναι προάγγελος συμφορών. Γκαντεμιά είναι. Απόλυτα φυσικό μάτιασμα.

Το μόνο κλιματικό πλεονέκτημα των Γιαννιτσών ήταν που το όρος Πάικο έκοβε τον βαρδαρίτσο και ο δριμύς αγέρας μεταξύ της εντόπικης Σελάνιτζας και χώρας των Λιάγκραβων απουσίαζε. Αυτά είναι λογοτεχνικά αρτύματα, για το ονόρε του γράφοντος και μη ρωτάτε πολλά.

Έφθινε ο χειμών του 1965, που φαινόταν ζεματιστός, συγκρινόμενος με το ψοφόκρυο του 1963, όταν στο σινέ «Τιτάνια», στο σταυροδρόμι του Χαζνέ, θυροκολλήθηκε ή διαδόθηκε (θα σας γελάσω) πως επρόκειτο να δοθεί διάλεξις ενός Χριστόφορου Μ., πνευματικού ανθρώπου. Ας σημειωθεί πως είχε ήδη υπάρξει διάλεξις του πνευματικού ανθρώπου Ι.Μ.Π., στο σινέ «Ρεξ» που είχε σαστίσει το πλήθος, διότι ο εξαιρετικά βραχύσωμος ανήρ, παραβίασε όλα τα πρωτόκολλα των εως τότε λεκτόρων και, αεικίνητος, γέμιζε το πάλκο με ενδιαφέρον.

Τα βυσινιά καθίσματα της αίθουσας είχαν γεμίσει, ακόμη και με «επισήμους». Με συγγνωστή καθυστέρηση, εμφανίστηκε ένας νέος άνθρωπος, όμορφα φευγάτος, που φρόντισε να παγώσει το ακροατήριο, βάζοντας το στη μηχανή του Χρόνου, ομολογώντας εξαρχής «σας πληροφορώ πως δεν έχω ετοιμαστεί για ομιλία και δεν έχω τι να σας πω».

Αισθάνθηκα οικείος που έβλεπα οχι έναν απροετοίμαστον άνθρωπο αλλά έναν ευρηματικό ρήτορα. Όμως με έλουσε κρύος ιδρώτας, επειδή δεν απέκλεια το ενδεχόμενο να είχα ξενυχτήσει πίνοντας.

Στο ακροατήριο όπου επέπεσε πάχνη από τα κανάλια του βάλτου και σινιάκι από την Γράμμοσκα του Πάικου, ο ίδιος άρχισε να μιλά με την πασίγνωση προσηγορία προς Αθηναίους του αποστόλου Παύλου. Μόνο που δεν μίλησε για άγνωστον Θεό, αλλά για ένα άγνωστο μνημείο: «πρόσεξα, φίλοι, έναν πράσινο λόφο στην άκρη της πόλης και νομίζω πως απάντηση στο πνευματικό σας αίτημα είναι να χτίσετε ένα θεατρικό κοίλο, ένα ανοιχτό θέατρο».

Αντέδρασαν οι αρχές και είπαν «ευχαρίστως». Η πόλη μπορεί να μη είχε πολύ νερό και το παζάρι να μη είχε διαφοροποιηθεί από την ζωοπανήγυρη, δημαρχείο δεν θα υπήρχε επι δεκαετίας, αλλά το ανοιχτό θέατρο στο «μεγάλο πάρκο» υπήρξε από νωρίς.

Ο Χριστόφορος Μ. την άλλη χρονιά εμφανίστηκε με δύο θεατρικά έργα, το ένα σίγουρα στο ΚΘΒΕ, έπαιρνε βραβεία για τις επιδόσεις του, και έπαιξε σε ταινία του Κανελλοπουλου. Τα έργα του «θα βρίσκονται ακόμη τα καημένα πουθενά. Αλλά οι καιροί ου μενετοί. Η επιμονή του να υπάρχει δεν τιμήθηκε και με τον καιρό ακολούθησε την μοίρα του Μπάμπη Νίντα, του Βάιου Μπαγλάνη και άλλων, ίσως τριάντα συγγραφέων και κάπως λιγότερων ζωγράφων που μεσουράνησαν από δέκα λεπτά έως δέκα μέρες στο Σαλονικιό στερέωμα, καθώς τα πρώτα ονόματα έπιαναν στον οικισμό της Τέχνης και των Γραμμάτων όλα τα προνομιούχα οικόπεδα και τα μετέτρεπαν σε άλση. Δεν ήταν ο καιρός του πνεύματος, αλλά το πνεύμα των καιρών.

Όλες και όλοι αυτοί έχουν μια νύξη στα τέσσερα μέρη της παλαιάς «Λησμονημένης» του Μίλτου Σαχτούρη, αλλά δεν θα αποκτήσουν φύλακα στο δικο τους Ζεϊτενλίκ.

Δεν είναι γρουσούζης, μήτε μάντης δεινών. Απλώς ματιάζει αθέλητα. Και το μάτι αυτό δεν φεύγει με λάδι, γαριφαλάκια και ξόρκια.

Σκεπάζεις με την δεξιά παλάμη το άζνα του τρίτου οφθαλμού, αυτός το εκλάμβάνει ως θερμό χαιρετισμό, και δεν σου καρφώνει αθέλητα τον αστρικό σβέρκο, οπότε αερίζεις την μουλαντάρα και δεν σε πιάνει.

(αναμνήσεις από το 1993)

Δεν χρειάζεται φαντασία για να βρεθεί η πατρότητα μιας ιδέας. Συγκεκριμένα,της ιδέας να εμβολιασθούν κατά προτεραιότητα οι κάτοικοι των νησιών, ώστε να σπεύσουν οι τουρίστες επί υγιούς εδάφους. Δυστυχώς, ακομη και ο Μητσοτάκης περνάει ζόρια και δεν διανοείται να απολύσει τον εισηγητή αυτής της μπαλαφάρας. Τα νησιά, όταν εξυπηρετούν τουρίστες, πρωτίστως εξυπηρετούν τους μετοίκους που έρχονται για να πλαισιώσουν νησιώτες για τον τουρισμό. Θα μου αντιτείνετε πως αυτούνοι μπορεί να εκτελούνται πριν πλακώσουν οι επισκέπτες.

Δεν υπάρχει πλέον τρόικα. Έφυγε. Τώρα, ο έλεγχος επανήλθε σε χέρια ελληνικά, σε δημάρχοι και περιφερειάρχαι λέμε. Όλοι είναι ανεξάρτητοι με ελάχιστες παραλλαγές. Η κυβέρνηση άφησε Αθήνα και Θεσσαλονίκη να εμφανίσει τη Υπερμάχω τα νικητήρια, σπάζοντας τους δικούς της υποψηφίους στα δύο, δίδοντας στον Κακλαμάνη ανταρτίλα και στον Αρούλη μαρξισμόν, ίνα ο Καμίνης επιβιώσει. Παρομοίως έψαξε τους πιο λαμπρούς ασήμους στην συμπρωτεύουσα, και δέχτηκε αντάρτη Τζιτζικώστα στην περιφέρεια. Ετσι, ο Μπουτάρης θα έχει προβάδισμα που θα θεωρηθεί απο μερικούς ως νίκη της Ελιάς. Μη ψάχνετε το γιατί, διότι λατρεύουμε τις υπερβολές, ειδικά τις πολιτικές. Ωστόσο, πριν τρία χρόνια, το ελληνικό δαιμόνιο περίμενε την Τρόικα. Τρία χρόνια δήθεν παζάρια και ελιγμοί, με αποτέλεσμα να λησμονηθούν οι ήρωες που νυχθημερόν μας έσωζαν απο τους κακούς. Σήμερα, που έχουμε τις εκλογές, ας τους τιμήσουμε.

Ο υπουργός κοίταξε για τελευταία ίσως φορά, την επικράτειά του, σκεπασμένη με το πούσι του πρωινού. Όλο το βράδυ οι πιστοί του σύμβουλοι ανέβαζαν τα τελευταία φορτώματα με ύσκα και μπαρούτη, σύρανε τα κανόνια σε επίκαιρες θέσεις, έβαλαν το τσούρμο από το δίκροτο να αρματώσει δυό πυρπολικά, ώστε εάν η Τρόικα δοκιμάσει απόβαση από τον «Ζακ Τρισέ», την φρεγάταν των 62 κανονιών, να εύρη τον διάολόν της και να θαλασσοπνιγεί. Αγκαλά του λείπουν χιλίαρχοι και το μισό του ασκέρι δεν εισπράττει τον αρμόζοντα λουφέν, έχει ήδη τάξει και υποσχεθεί, έχει προχειρίσει ηγέτας και έχει προκαταβάλει εις τους πιστούς αυτού υπαλλήλους παν ό,τι ξεχειλάει από ταις αποθήκαις του.

Ο υπουργός θα πολεμούσε την Τρόικαν. Δεν χαμπερίζει αυτός από οδηγίας πρωθυπουργού, διαρροάς τζιτζιφιόγκων συναδέλφων, και νομοθετημένας ευχάς οριακώς ψηφισθείσας. Ωστόσο είναι σωφρονέστερος του σώφρονος και τσικλιμαγκέστερος του τσικλίμαγκος. Φαινομενικώς δεν αμύνεται, πλην παίρνει μέτρα νοικοκυρέματος της επικρατείας του, και διά τούτο προσεκάλεσεν εις την έσω αυλήν εύθυμα κλαρίνα και ζοφερά νταούλια, τρυφερούς ζουρνάδες και μίαν εξωτικήν σκοτσέζικην πίπιζαν ίνα παιανίσει το «Ωδανεμπόη, δεπάηπς, δε πάηπς αρκάληνγκ» (Oh Danny boy, the pipes, the pipes are calling) ξεγελών τους Ιγγλέζοι.

Αλλά και εύμορφην ακορντεόναν ήφερεν ο εφές, φυσώσα το «Φρερεζάκε, φρερεζάκε, ντορμεβού, ντορμεβού, Σόνναι Λεματίναι, Σόνναι Λεματίναι, Ντίν Δαντών, ντίν Δαντών» (FrèreJacques, Dormez vous? Dormez vous? Sonnez les matines, Sonnez les matines, Din, din, don! Din, din, don!) ίνα παρασυρθώσι οι Φραντσέζοι.

Τους Γερμαναράδας, τους Χολλάντερους και τους Νέμιτζους δεν θα εκολάκευεν-άπαγε! Διά της κραυγής «Γκετλόστεν, Μουρτάτεν» (=μουρτάται, να χαθήτε) αναμένει να ενσπείρει τρόμον εις τα άνω άκρα των, ίνα τους φύγουν τα δεφτέρια εκ χειρών και έρθουσι απροετοίμαστοι.

Επίσης εφρόντισεν εως την είσοδον του κάστρου του, να κυκλοφορούσι πλανόδιοι πωληταί καλών γεύσεων, γαρδουμπάκια, φοντάν, ασσουρέδες και ρακόμελα, ώστε να αφιχθώσιν βαρύν έχοντες τον στόμαχον.

Περαιώσας ο υπουργός τας ετοιμασίας, διά λόγων θερμών, βοηθά τους υπαλλήλους του να πιστεύσωσιν εις την Νίκην:

«Μας Έρχεται η Τρόικα, αλλά θα φύγει πάλε/ Όμως εμείς θα μείνωμεν, κατσικωμένοι όντες/ γαλάζιοι σπαταλόσαυροι, πράσινοι μπετατζήδες/ κι ονειρεμένοι αριστεροί, κρίνοντες ό,τι κραίνει».

Και εκείνοι έκραξαν τρίς «Ουρά!», όπως ακριβώς τα πληρώματα των μυθιστορημάτων του Ιουλίου Βερν.

Από το Μαξιμόκαστρον και οχι την Τρανή Ραχούλα, οι Προεδρικοί τήραγαν τον Υπουργάραν να παίζει με τα στρατιωτάκια του και εμελαγχόλουν. «Δώσε του τα τσαρούχια στο χέρι, κυβερνήτα» έλεγεν ο κοντος Σύμβουλος.

«Να ευγάλωμεν αυστηράν προκήρυξιν, ίνα κόψει τα κοτσίδας του» υπεστήριζεν ο άλλος, ο ψηλέκας. Ο Αρχηγός εσώπαινεν και εμειδία. Η ζωή ήτον ωραία. Τα λεφτά ήτον ολίγα.

Ο κόσμος έκαιγε κάδους, και όποτε ήτον κοντά του άνθρωπος του Εκτελεστικού, έκαμεν «ου». Υπήρχον και Συριζαίοι που έλεγον «ούστα!». Η χώρα παρέπαιεν, αλλά το Γένος αντέδρα.

‘Ολα θα βελτιωθούν, όταν και εφ΄όσον αυγάσει και μας έρθει αυγωμένη η πρωία της 13ης Μαρτίου του 2457. Τότε η Τρόικα θα φύγει από μόνη της και οι αντιδρώντες εις αυτήν θα ντραπούν.

Στις ιδιοφυίες που διαχειρίζονται όχι μόνο τις διανομές, αλλά και τις χαλασμένες γεννήτριες, και τους «ημετέρους» που γράφουν στα τέτοια τους τις προτεραιότητες, έχω μια πρόταση.

Το εμβόλιο της Τζόνσον είναι μια και καλή και θέλει συμβατική ψύξη. Άρα μπορεί να δοθεί στα φαρμακεία. Αν εγκριθεί από την Ευρώπη με τα αργοκίνητα σαλιγκάρια που υποδύονται τους γραφειοκράτες, μπορούν να έρθουν στη άμοιρη χώρα μας πριν το Πάσχα. Να πάρουν το καπελάκι τους οι ειδικοί οργανισμοί που δεν ξέρουν να μοιράζουν δυο γαϊδάρων άχερα και να μας εμβολιάσουν πριν το θέρος που θα έχομε τουρισμό, παρά τον υπερδραστήριο Θεοχάρη.

Με τουρισμό μάλιστα, έχουμε το τράτο όπως έκαμε το Ισραήλ να μοσχοαγοράσουμε τα εμβόλια που χρειαζόμαστε, επειδή υπάρχει ένας ξεχασμένος παράγοντας που λέγεται «κόστος-ωφέλεια». Κι ευθύς οι Γερμανοί θα τσινίσουν, αλλά θα καταλάβουν πως κάτι αλλάζει στην Ελλαδα: η χώρα δεν πρέπει να εξαρτάται από την δύναμη της μίζας της, αλλά από κάποιες κρυμμένες αξίες, άκρως εμπορικές που μας διατήρησαν, μεταξύ άλλων, πολλές χιλιάδες χρόνια στη ζωή, εννοώ από την χαλκολιθική εποχή και δώθε.

Oι δικηγόροι προβάρουν τους ρόλους τους στα κανάλια, ο όρος «γυρνάω την μπιφτέκα» απέκτησε γλωσσολογικό βάθος, μερικοί παρουσιαστές σαν τον Ευαγγελάτο μας γυρίζουν στο τέλος του παρελθόντος αιώνος και άλλα δεν λέω, οπότε τσουπ! Ιδού η νέα πανταχούσα για βαθυκόκκινη Ελλάδα, πλαισιωμένη από Ερυθρά Ομίχλη.

Πάνω από έναν μήνα ετοιμάζετε το κόσμο για αυτό το άχρηστο, ανεπίκαιρο και βασανιστικό τίποτε που σερβίρατε άκεφα. Μόνον το «άκεφα» ισχύει ως γενικός κανών. Εγώ έχω ξεχάσει που βρίσκεται το ασανσέρ στο διαμέρισμα που κατοικώ, δηλαδή δεν θα βγω παρά μόνον εάν περάσουν 20 μέρες μετά από το δεύτερο εμβόλιο που περιμένω βράζοντας από τον εσμό των καταφερτζήδων που προηγούνται, κι ας κρύβεται πισω από αυτά, η απόλυτη ανικανότητα να εφοδιαστεί η χώρα με εμβόλια τουλάχιστον «ως τα μισά του μήνα Μάρτη» κατά το άσμα.

Ωστόσο, παίζοντας, κατάφερα να συντάξω σχέδια απόδρασης  προς οποιοδήποτε σημείο της χώρας θα επιθυμούσα. Δεν είναι που δεν έχετε μυαλό, φίλτατοι: απλώς, μοιρολατρικά, ακολουθείτε τις εγκυκλίους λειψόβαροι, φοβισμένοι και κυρίως πονηροί.

Η μόνη πραματοποιήσιμη εντολή παραμένει μία: «γυρίστε την μπιφτέκα».