Tώρα που μπαίνει η άνοιξη, αλάνια και έμορφες, θα ήταν ταμάμ η ώρα για ανθισμένα φυτώρια, οχληρή μυρωδιά λιπασμάτων, έρωτες εφήβων της πρώτης φοράς και ολίγα επικριτικά σχόλια για το πολιτικό νεοελληνικό αλαλούμ. Αλλά η κυρία Γιάννα ταξιδεύει στη Μάνη κατά μίμηση του μεγαλέξανδρου, που το 330 πχ, γερά δεμένος στο θρόνο του Μεγάλου Βασιλέα, άφησε τα φανταρίστικα και σκέφτηκε, στη θέση της αμφίεσης του Δαρείου, μια παραλλαγή επί το ηπιότερο μιας τουνίκας πιο απλής, κι ενώ οι Μακεδόνες έσπαγαν πλάκα με το γούστο του, τους έβαζε να τον προσκυνάνε ως βασιλέα των βασιλέων.
Ναι, ήρθε τούτη η άνοιξη, ραγιάδες, ραγιάδες. Η τριάδα των μεγάλων, ακονίζει προσώρας τα μολύβια της. Ο Μπάιντεν γλυστρά, γέρος άνθρωπος, αλλά θα τον αναπληρώσει τρυφερά η αντιπρόεδρος και μια αργασμένη κυρά επί των προεδρικών σχέσεων, και, πιστέψτε το, η κυρία Φακιφίκι δεν είναι μήτε ο Παππάς, μήτε ο Γεραπετρίτης. Οι Κινέζοι, τρίβονται στη γκλίτσα του αιπόλου και μιλάνε χύμα και προσβλητικά, ενώ ο δυτικός κόσμος τραβάει μια πατιτούρα από τα παρτάλια του «ελευθέρου κόσμου» που όσοι τα περάσαμε, μας έμεινε η ουλή. Για τους Ρώσους, μη νοιάζεστε. Από την εποχή της Χέλγκας (10ος αιώνας) ξεκινάνε ως ρουκέτες, μετά το ρίχνουν στο μπορτς. Έχετε να λουστήτε «ειλικρινείς κριτικές» από τους φίλους μας, για κάθε στροφή στροφάλων ελικοπτέρου, που θα είναι όλες δικές σας. Κι όμως, σε μια άτονη Βουλή με Βαρουφάκη και κύριο Κρίτωνα, με ένα Κέντρο του τύπου «γελάσαμε και σήμερα» και βέβαια με τον Βελόπουλο να ζητά μία, μόνο μία τετραετία, ο κλήρος πέφτει στους φοβισμένους και στους ψυχοβγάλτες.
Μήτε στα χρόνια του ψυχρού πολεμου δεν υπήρξε στη χώρα τέτοια προπαγάνδα. Δεκάδες ανέμπνευστα κοινωνικά μηνύματα, έτσι το μπούλινγκ, αλλιώς οι καρκινοπαθείς, όλες οι τσεβδές νεαρές που δεν υφυπουργεύουν, έπιασαν ταμπούρι εκφωνήτριας. Κι απέναντι, ο Σύριζα να νομίζει πως η προπαγάνδα των άλλων, επειδή είναι τόσο της πλάκας, θα του προσθέσει ποσοστά. Κι ας είδαν τον Κοψιδά να νομίζει πως θα καθαρίσει το σύστριγγλο και να τονε βαράει στα πάκια ο «έχω τον κόσμο με το μέρος μου» Ντάφης ο απερίγραπτος, τυπική σκεπτομορφή οραματικού συριζονιού.
Το επίκεντρο της συμφοράς δεν θα είναι η Σερβία, όπως παλιότερα, ή η Πολωνία, όπως παλιά. Θα είναι η ασταθής Τουρκία, η υπερεκτεθειμένη. Κι ενώ, ως αθεράπευτα αισιόδοξοι, πιστεύουμε πως θα γεμίσει το Αιγαίο συμμαχικά ντρόουνς και ελικόπτερα και γαμώ της ΑΟΖ τα καγκελα, έξαφνα θα αποκτήσει ενδιαφέρον η παλιά «μπάφερ» ταινία, από Μολντάου έως τα σύνορα με Γέπιδες, Κοστοβώκους και απογόνους του Ουνυάδη, που το σύνορο Όντερ Νάισε θα αργήσει να κουνηθεί σε χιπ χοπ και θα πείτε τον Βλαδίμηρο, Καραμουρτζούνη.
Τα κοινωνικά μηνύματα δεν αρκούν. Ο πρωθυπουργός βγάζει βόλτα τα φρέσικα μουσεία του και το εργολαβικό τσιμέντο στην Ακρόπολη, και ονειρεύεται παράτες και πρωθυπουργούς στα 200 χρόνια, αντί με δάκρυα στα μάτια να στείλει τα γιορτάσια το 2030, όπως οι μεσοπολεμικοί ημών πρόγονοι. Και το Φιξ, και η σεμνή Πινακοθήκη του Ιλισσού, έχουν γίνει αποτρόπαιες άδειες γκουμούτσες.
Μια τελευταία ελπίδα διατηρώ, ασθενική, να γίνει κάτι με τουλάχιστο εκατό δημάρχους που θα αναλάβουν πολιτική πρωτοβουλία αυτοδιαχείρισης των όποιων εξουσιών τους. Για την ώρα, μόνον από δημάρχους και περιφερειάρχες άκουσα μερικές αναστηλωτικές προτάσεις. Να μη επαναλαμβάνω πόσα σούτια χρειάζονται στο μισό υπουργικό συμβούλιο και που δεν έχουμε νέα αστικά, επειδή δεν είναι ξεκαθαρισμένο αν θα έχουν σταθερά τζαμιλίκια ή θα αερίζονται.
Για την ώρα, τα μάτια σας δεκατέσσερα με την Τουρκία. Για τα υπόλοιπα παρακμιακά φαινόμενα, δεν σχολιάζω. Να μάθετε άλλη φορά πως όποιος πέρασε κατοχή με τέσσερις καραβάνες συσσίτια, θα το βρει να το διδάξει και στο παινεμένο βλαστάρι του. Α μα πια.
