Tag: {[1]}

Παράξενες, αλλά αναμενόμενες παρενέργειες στον πλανήτη του μυαλού μου. Ένας μηχανισμός συμβιβασμών και συγκρούσεων της τάχα επιστήμης με την δήθεν πολιτική, με πείθει πως όταν στην κομματική σύβραση ο Κρίτων Αρσένης σε ερώτημα στη Βουλή θρηνεί για την πανίδα της άγριας ζωής που χάθηκε στα ελληνικά οικοσυστήματα, δεν απέχουμε από την τακτική Νίξον, που μεσούντος του Γουοτεργκέιτ, ελάνσαρε τα πρώτα μωρουδιακά της οικολογικής Σκέψης.

Στο γενικό πλάνο, ο κόσμος ετοιμάζεται για έναν phony war με πρώτη φάση την διατήρηση της συνθήκης του Μοντραί και τον διάπλου του Βοσπόρου, καθώς οι Τούρκοι το παίζουν πτωχευμένοι και σκοπεύουν να τα εισπράξουν από τους αντιμάχους, Ρώσους, Ουκρανούς, Αμερικάνσκι και περιφερειακές δυνάμεις. Δεν ξέρω αν προσέξατε, αλλά η οργάνωση μιας θερμής μεθορίου στα ουκρανικά σύνορα με την Ρωσία, αναπτύσσεται ξύνοντας το δεξί αφτί με το αριστερό χέρι. Ήτοι, η «λογική» βάση επιχειρήσεων, αν υποθέσουμε πως θα υπάρξει πόλεμος, παραμένει για τη Δύση η Γερμανία ως αντιστροφή των μετώπων του 1945, αλλά ο δήθεν απαραίτητος έλεγχος της Μαύρης Θάλασσας, που καταδικάζει τον όποιο Δυτικό Στόλο να λοκαριστεί εύκολα από την ρώσικη βλητική τέχνη, αν χωθεί στα κριμαϊκά πελάγη, είναι μία βάση επινοημένη από τους νοσταλγούς του οσμανικού χαλιφάτου, που θα γεμίσουν λεφτά και επενδύσεις αν η κρίση της Ουκρανίας συμβεί στο νότο και όχι στον βορρά της. Οι Γερμανοί, ορίζοντας συνειδητά μια νέα Ευρώπη με συμβολική (και αναποτελεσματική) ηγεσία σαν της Φον ντεν Λάιεν, έχουν ήδη φορέσει το άρβυλο με τα καρφιά που θα βαρέσει στην κοιλιακή χώρα την Ευρώπη που δοκίμασε ανεπιτυχώς να το παίξει Μεγάλη Δύναμη.

Η ελληνική πολιτική στα ζητήματα της πανδημίας, έχει τέτοια εσωτερική διασπορά, ώστε θυμίζει τα δώδεκα στόμια του Νείλου που εκβάλουν στη Μεσόγειο. Τα κόμματα ρίχνουν από μια ψεμματούρα δήθεν καταγγελιών, γίνεται ο σχετικός χαμός, οι οπαδοί παίρνουν τα επάνω τους, κι έπειτα άλλο ψέμμα.

Όποιον εξωγήινο ρωτήσεις κατά πόσον πιθανολογεί πως πάμε σε μεγάλο πόλεμο, θα γελάσει και με τα σαράντα στόματά του και θα σπεύσει να στείλει κι άλλο σενάριο στον Έμμεριχ.

Τελειώνω. Αν τα πολιτικά τα βαριέστε, και δεν σας αδικώ, σπεύσατε να ακούσετε παραληρηματικό μονόλογο ενός Αλέξη Παππά, και εμπεδώστε τι εκφράσει ένας σαργός χωρίς το ψαροκόκκαλό του. Είμαι σίγουρος πως στο τέλος του παιχνιδιού θα κληθεί από κυβερνητική υπηρεσία να ενισχύει την κυρία Πελώνη στο έργο της.

Ήρθε η ώρα της αφηγηματικής τομής, του έρωτα των πραγμάτων, του πανιού που το βρέχουν χειλάκια που διψάνε. Σε μη λογοτεχνική ορολογία, ήρθε η ώρα της ανάγνωσης των στοιχείων κάτω από το χαλί.

Τα χωριά μας (και χρησιμοποιήστε όπως επιθυμείτε αυτήν την πληροφορία) μπορεί να είναι ο τροφοδότης και ο ανακυκλωτής των πόλεων, και ο μηχανισμός νοσταλγίας των όντων που δεν γεννήθηκαν με καλό μνημονικό αλλά από κυβερνητική άποψη, ελέγχονται, υφίστανται διαχείριση κι εκμετάλλευση από ένα παράλληλο κράτος, από μια λοξότμητη εξουσία, από παράξενες αμνηστευμένες συνειδήσεις. Για να το κάνουμε πενηντάλεπτα, ελέγχονται από άλλον πλανήτη.

Η ανόητη φράση «γέμισα τις μπαταρίες μου» επί πασχαλινών εκδρομέων που έφαγαν ματάκια αρνίσια στο χωριό τους, ερμηνεύει σε μεγάλο βαθμό το άξενο, το αφιλόξενο και το τραγικά άπλυτο των αστικών συνοικιών της χώρας, δηλαδή εκεί που κατοικούν οκτώ στους δέκα κατοίκους. Άσχημο πράμα να έχεις στα σύννεφα βενζινάδικο, άρα και φις ηλεκτροδότησης και να θεωρείς το χωριό εργοστάσιο στατικού ηλεκτρισμού.

Οι διαφορές χωριού και πόλης, το urbi et orbi, είναι η πρώτη ευδιάκριτη χαράδρα, τομή και τάφρος ανάμεσα στα ανθρώπινα δημιουργήματα. Η πόλη είναι παραγωγός ανθρωπίλας, το χωριό είναι μια φαντασιακή κατασκευή για το κράτος, που θεωρεί τον πρωτογενή τομέα και τα ενδιαιτήματά του, κατά βάσιν τα χωριά, ως χώρες των Στρουμφ, των Μerrie Μelodies και των Χόμπιτ.

Οι χωρικοί δεν αντιμετωπίζονται ως άτομα, ως πολίτες, ως ενσυνείδητα όντα. Είναι οι Νεάρτενταλ του συστήματος. Ίσως επειδή σε χωριά κατοικούν αρκετοί γονείς υπαλλήλων ή πολιτικών, ίσως επειδή ο νοσταλγικός τόνος του μοτίβου «είμαι σαραντάρης και επιστρέφω στον παιδικό μου χώρο» επιτρέπει όλα να αντιμετωπίζονται ωσάν το Kaos των Ταβιάνι, δεν υπάρχει καμία ενέργεια, πράξη, πρωτοβουλία, έξυπνη ιδέα ή απόλυτη χαζομάρα που να μη αντιμετωπίζεται με χλιαρή αποδοχή που συναντούμε αν σε ένα μαγαζί ακούσουμε ένα πτηνό που μιλάει. Καθόμαστε και χαιρόμαστε που έχει την μηχανική ικανότητα να απομιμείται κάτι. Δεν ρωτάμε ποτέ το πουλί τι γνώμη έχει για τον Μοντεσκιέ.

Το ίδιο συμβαίνει με τους κατοίκους των χωριών. Θεωρούνται από το Δημόσιο και από τους ιδιώτες επιχειρηματίες ένα είδος δημοφιλούς κρετίνου, μπλοκαρισμένοι από δεισιδαιμονίες και υστερίες. Συναλλαγή είναι το μόνο που αντιλαμβάνονται. Αν ένας χωρικός πρόσεξε μια βάνα που αν μεταφερθεί και διανείμει μια νεροσυρμή σε διπλάσια έκταση, κάνοντας ουσιαστική οικονομία, δεν υπάρχει περίπτωση η αρμόδια υπηρεσία να του κανει την χάρη. Αν όμως το ίδιο ανακαλύψει κάποιος που μίλησε με τον Νταλάρα, είναι ιδιοφυία.

Βεβαίως ο κρετίνος έχει μερικά πανάρχαια πλεονεκτήματα. Οι αρχαίοι άκουγαν τους τρελούς, τα παιδιά, τους ξένους που μιλούσαν παράξενα και τα θεωρούσαν διοσημείες. Μετά τη γενιά του τριάντα, η εκτίμηση στο γλωσσικό ιδιόλεκτο που ενεργοποιεί σολοικισμούς και σφάλματα, μπορεί να ενοχλεί έναν καυγά κουλτουριάρηδων, αλλά αν ειπεί ο χωρικός «εσύ στερείσαι καλλιτεχνικά» ή «όλα πρέπει να φαίνονται στη ζωγραφιά» είναι πλέον άρχων των γνωμικών. Με τα «τρεμπιέν είπε και αναχώρησεν ο ναύαρχος» εξάλλου, δεν φημίστηκε ο Μακρυγιάννης.

Είναι τόσο συγκινητικό το να βλέπεις Νεοδημοκράτες να υπερασπίζονται το κόμμα τους.

Θυμίζουν κύριο που ξέρει πως η γυναίκα του τον έχει ρέψει στο κέρατο όμως αυτός όχι μόνο δεν την κακολογεί στον κόσμο, αλλά απεναντίας λέει: «Το Σοφάκι μου βρε; Το Σοφάκι μου όταν είχα αρρωστήσει πέρσι τον χειμώνα μου έστιβε πορτοκάλια και μου έβαζε και βιξ πριν κοιμηθώ».

Είναι τόσο συγκινητικό το να βλέπεις Νεοδημοκράτες να υπερασπίζονται το κόμμα τους.

Θυμίζουν κύριο που ξέρει πως η γυναίκα του τον έχει ρέψει στο κέρατο όμως αυτός όχι μόνο δεν την κακολογεί στον κόσμο, αλλά απεναντίας λέει: «Το Σοφάκι μου βρε; Το Σοφάκι μου όταν είχα αρρωστήσει πέρσι τον χειμώνα μου έστιβε πορτοκάλια και μου έβαζε και βιξ πριν κοιμηθώ».

Αν τελικά μπει η πλάκα με το όνομα της Μενδώνη στην Ακρόπολη, αυτός που θα σκάσει θα είναι ο Αβραμόπουλος

Αν τελικά μπει η πλάκα με το όνομα της Μενδώνη στην Ακρόπολη, αυτός που θα σκάσει θα είναι ο Αβραμόπουλος