Tag: {[1]}

Μερικοί αιώνες πίσω, ποτέ δεν έβλαψαν την ελληνική πολιτική. Η εκλογή Μπάιντεν είχε δημιουργήσει, με τις απανωτές δηλώσεις του, σχετικό ρίγος — τόσο καίριες ήταν οι θέσεις του. Τι γενοκτονημένοι Αρμένηδες, τι σωρεία ευνοϊκών για την  Ελλάδα θέσεων του «περιβάλλοντος», άσε την αδαμάντινη άποψη για τους S-400.

Mε το λέγε-λέγε, οι επιχώριοι δημοσιογράφοι έστησαν την τρελή αποκριά τους: ο γέρος δε μασάει τα λόγια του, είναι κοφτός, σπαθάτος και θέλει να ακυρωθεί κάθε επιρροή του Τραμπισμού στο αμερικάνικο όνειρο. Ο Μπάιντεν κατεβαίνοντας στην Ευρώπη, θα επηρέζε αρνητικά τους ρεμπεσκέδες Ευρωπαίους, τους ατακτούντες Οθωμανούς, άσε πόσο θα έτρεμε ο Πούτιν και οι νυχτεριδοβάτες μυστικοπαθείς Κινέζοι.

Αυτή τη φορά, δεν υπήρξαν πυροτεχνήματα, νέα δόγματα, σάστισμα της διεθνούς κοινής γνώμης για κάποιο new deal. Τα αποτελέσματα των συναντήσεων Μπάιντεν δεν κοινοποιήθηκαν ευρέως, δεν έπεσε ρουμπατσίνα, το ΝΑΤΟ ήταν στα ντουζένια του, όχι ως επιβεβαίωση μιας συμμαχίας ατράνταχτης, αλλά ως αντάξιο απολειφάδι ενός yesman ονόματι Στόλτενμπεργκ, που μόνον με τον αλήστου μνήμης Ντάισελμπλουμ μπορούσε να συγκριθεί. Η Ευρώπη, τον χαβά της: καλοπληρωμένοι των Βρυξελλών, ενίοτε με πλαστά διδακτορικά, γκαφατζήδες συχνότατα και τα σπασμένα αγγλικά των να κρύβουν την ανικανότητα να εκφραστούν στη γλώσσα των προγόνων τους.

Ας λησμονήσω τις ημέρες στην γηραιά Αλβιόνα, επιστρέφοντας σε τρεις από τις συναντήσεις που προαναγγέλθηκαν και ολοκλήρώθηκαν.

Μητσοτάκης- Ερτοάν

Ο Μητσοτάκης αναγνωρίστηκε ως «σύμμαχος» και τον είπαν «κύριο». Το ρεζουμέ ήταν εκρηκτικό: τόσον ο χαλίφης, όσον και ο Κρητικός ηγέτης δεν εμπιστεύονται την γραφειοκρατία τους. Μόνοι τους θα ιδρύσουν σταθμό με σήματα Μορς, βοηθούμενοι από τις ικανότητες δύο ατόμων που εμπιστεύονται. Έμμεση αναγνώριση πως Ελλάς και Τουρκία υποφέρουν από ένα «Βαθύ κράτος» εκάστη, δομημένο από στρατόκαυλους, υπουργούς Εξωτερικών και άλλους επιδραστικούς, ενώ σε λίγο Τσίπρας και Μπαχτσελί θα παραστούν, ο μεν σε Γυμνοπαιδία, ο δε σε Σαραμπάντα του Ερίκ Σατί, διότι δεν είναι άξιοι για κάτι άλλο. Μπορεί να υπάρξει και κινηματογραφική συμπαραγωγή στο παράρτημα του στούντιο NU της Μπογιάνα, στους πρόποδες του λόφου Λανάρι.

Μπάιντεν- Ερτοάν

Ο Χαλίφης και σερίφης της Ανατολής, άφησε να κυκλοφορήσει απλώς μια διάδοση που δεν σημαίνει απώλειες αμερικανικού αίματος: άφκετέ μας να μείνουμε στο Αφγανιστάν, ώ γατάκια του πολέμου. Λέξη για Λιβύη, Αρμενία, Ναγκόρνο Καραμπάχ, ΑΟΖ και άλλα  ανατριχιαστικά. Ο Πρόεδρος δεν έγινε γνωστό εάν αντέδρασε ή ήταν η ώρα να πάρει το δυναμωτικό του. Εάν το ελληνοτουρκικό μήνυμα ήταν «αμάν καλοκαιράκι χωρίς ντράβαλα», το αμερικανοτουρκικό ήταν «δε μας θέλετε εχθρούς, τζιμάνια, και βάλτε πλάτη για κανένα F-35». Μεγάλη επιτυχία και εδώ.

Μπάιντεν-Πούτιν

Αν η συνάντησή τους στην «ουδέτερη Ελβετία» γινόταν πριν πενήντα χρόνια, θα είχαν πέσει οι πρώτοι διηπειρωτικοί πύραυλοι σε Ουκρανία και χώρες της Βαλτικής. Αλλά προτιμήθηκε να ξεσκονιστεί η πολιτική Ντελάνο Ρούσβελτ για υποστήριξη των μεταναστών από Εσθονία, Λιθουανία και Λετονία που πίεζαν την Δύση να απεμπλακεί από τα γκούλαγκ. Ανταλλάχτηκαν καρφιά (υποθέτω) αλλά επιστρωμένα με πλαστικό, έως και αλατόσφαιρες στο κουτουρού. Γενικώς, η Λευκορωσία θα παραμείνει ρώσικη και αμείλικτη, καθώς όλοι χρειάζονται τον Λουκασένκο για μπαμπούλα ή μπάμπουσκα, ενώ η ρωσόπληκτη Ουκρανία δεν θα χάσει μήτε λέπι.

 Το μόνον της ζωής των αγκάθι…

…ήτοι το ενδεχόμενο να αλλάξει αφεντικό η Τουρκία, απειλώντας ισορροπίες από τα γερμανικά σύνορα των μεγαλύτερων και ψοφοδεέστερων υποκριτών της Ευρώπης (για Γερμανούς μιλάμε) έως έναν ντοβρουτζά στα «αμέριμνα» Βαλκάνια, (τρομάρα τους) που είναι μέλη του ΝΑΤΟ και κατά τη γνώμη μου, γέννησαν ένα ολοθούριο της στεριάς (το λέμε και «αγγούρι της θαλάσσης» ή και ψωλιάγκο) που δεν φαίνεται καθόλου ακίνδυνο.

Τόλμησε μια συναθλήτρια και χαρακτήρισε «άνθρωπο με μια γυναίκα δίπλα του» το θαμμένο στα εκατομμύρια του Ατζούν ζευγάρι, υπό τα κρόταλα και τα παινέματα όλων των ελληνικών καναλιών που εξαγριώθηκαν. Ως γνωστόν η ανωνυμία είναι ο φρικτός αντίπαλος σε κάθε ρηάλιτι και η Μαριαλένα θα επιθυμούσε ήδη να αποκαλείται άνασσα Κλημεντίνη-Βαλεντίνη ΝτεΚορασόν Μαρία ντε λας πλατας Σολιντάντ κομμαντάντε Τσε Γκεβάρα, της οικογένειας Γοδεφρείδου Ντε Μπουιγιόν. Ο Σάκης, ως ρέπλικα του Γκάσμαν στον Μπρανκαλεόνε, αλλά της γενιάς των Ανζού-Ντελαφράγκα Δελαρός, την υποστήριξε.

Επί 18 μήνες, η Ελλάς ψωνίζει Ραφάλ, συγκροτεί λιμενική αντίσταση, σπεύδει στην Ευρώπη, χαίρεται που ξεκατσικώθηκε ο Τραμπ, και κυρίως πάνω στα τούρκικα πατήματα εφαρμόζει το δικό της καλαπόδι. Και μετά, ο Μητσοτάκης μίλησε με τον Ταγίπ. Και τι έβγαλε η κάλπη; Να περάσουμε καλό καλοκαιράκι, χωρίς να τρέχουμε στα ξένα γόνατα. Αυτό ήθελε ο Ταγίπ, αυτό κέρδισε. Στην Ελλάδα, εκτιμήθηκε πως αρκεί η συμβολή του Νίκου Μουτσινά, με το «καλό μεσημεράκι του». Κι αν επακουμβήσει κανένα σκάφος, μη μου τρέξεις, Ελλάς, στην Ευρώπη.

Μα τι μυαλό κουβαλάμε;

Στο πλευρό της στο ταξίδι αυτό [η Μαρία Γκράτσια Κιούρι του Ντιόρ] είχε τη σύζυγο του πρωθυπουργού Μαρέβα Μητσοτάκη, η οποία φρόντισε να την ξεναγήσει και να την κατατοπίσει σχετικά με την αξία που έχει η πρώτη ύλη στο ελληνικό ένδυμα, κάτι που κατ’ εξακολούθηση έδειχνε να κάνει ο οίκος Zeus+Δione που μέχρι πρότινος εκπροσωπούσε, χρησιμοποιώντας μετάξι από το Σουφλί και κεντήστρες μοναχές από την Κρήτη.

Θέμα Γ

Γ1. Γιατί, κατά τη γνώμη σας,

«Στον Σείριο δακρύσαν τα παιδιά

Και βάλαν από εκείνη τη βραδυά

Μια έγνοια στη μικρούλα τους καρδιά»;

Να απαντήσετε, αξιοποιώντας τρεις (3) διαφορετικούς κειμενικούς δείκτες του ποιήματος.

Θα ήσαστε ικανοποιημένοι/ες ή δυσαρεστημένοι/ες αν ζούσατε, όπως τα παιδιά στον Σείριο και γιατί;

(150-200 λέξεις)  Μονάδες 15.

Η ετήσια θυσία των μπαγιάτηδων

Bρεμμένη άνοιξη, το καλοκαίρι ενώπιον, στη Σαλονίκη, κατά τα γνωστά, ως δίκροκο τέρας, προς την Πολίχνη πνίγεται, στο ρέμμα Πανοράματος καίγεται. Μη σκιάζεστε στα σκότη — είναι μια πόλη που θεωρεί πως της πρέπει ως σύμβολο ο Μεγαλέξανδρος, κι ας την έχτισε ο φονιάς της μάνας του. Η πόλη αρκείται στη γκρίνια του Σίμου που δημαρχεύει δυτικά, σε ακαθάριστα οικόπεδα και κατεβασιές από το Ρετζίκι, εκεί που ο Τζέκης Αμποτ έψηνε καφέ στον επισκέπτη σουλτάνο με καύσιμη ύλη ένα μάτσο οθωμανικές μπαγκανότες. Εν τούτοις, από τα μυλοτόπια έως τη στροφή Ασβεστοχωρίου υπάρχουν κτίσματα του μεσαίωνα επτά αιώνων που δεν τα πείραξε καμιά πλημμύρα. Και το Ελαιόρεμμα ανατολικά, συμπίπτει με την περιφερειακή τάφρο της οποίας την γέφυρα στουμπώσαμε για να φαίνεται κεχαριτωμένη, με μια ταμπέλα νααα, με το συμπάθειο.

Η υποκρισία στο φόρτε της

Ως έθνος Ανάδελφον, πάσχουμε από γλαύκωμα. Διαθέτουμε μετανάστες και αποδήμους, δεν γουστάρουμε τον μόνο τρόπο που έχουν τα έθνη να πληθύνονται (με την συνύπαρξη και την αφομοίωση «ξένων») αλλά είμεθα μανούλες ρίχνοντας βαριές ευθύνες στις γυναίκες της χώρας, διότι, λέει, τους έρχεται να γεννήσουν μετά την Τρίτη δεκαετία της ζωής τους. Εν τω μεταξύ, οι μισητοί «άλλοι» με τους οποίους συγκατοικούμε, μυριάκις πτωχότεροι και εθιμικώς πολύτεκνοι, γεμίζουν το νεοελληνικό ανεκδοτολόγιο με πλήθος καλαμπούρια. Για την παρουσία ιερωμένων, δε μιλώ. Απαιτείται εμπεριστατωμένη διατριβή σε ένα από τα ολιγάνθρωπα πανεπιστήμια της χώρας.

Θεία κωμωδία

Ακατάσχετος γέλως με κυριεύει όποτε απειλείται συνέντευξη Τσίπρα σε ένα καναλι, ητοι παρουσία του ως συνοφρυωμένου αγωνιστή. Βέβαια, το σωστό χάχανο συμπληρώνεται όταν ο «μοιραίος της Ημέρας» πρωθυπουργός, ακολουθώντας μια προβλεπόμενη ετικέτα, απαντά σε ερωτήσεις παιδιών. Δεν μπορείτε να αντισταθείτε στην θεωρία μου πως ο πολιτικός κόσμος πειθαρχεί στο ποίημα του Καβάφη για τα Κεριά.

Το θεώρημα της φούσκας…

…ή το «αρχαιολογικό παραδοξο»: αρχαιότητες ευρισκόμενες και μεταφερόμενες από οικοπέδου εις οικόπεδον, έχουσαι ογκομετρηθεί  πρό της μεταφοράς, εν τη επιστροφή των εις την δέουσαν θέσιν, διογκώνονται κατά 20-50% επειδή το συνδετικό υλικόν υπακούει στην Αρχήν «άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας»

«Για τους φίλους μου το όνομά μου είναι Σάμης, για όσους με γνωρίζουν από τα παιδικά μου χρόνια, Σαμίκος. Η μητέρα μου Καρολίνα Γαβριηλίδου ήταν επιζήσασα του Άουσβιτς, του Νταχάου, του Μπέργκεν Μπέλσεν, με αριθμό στο χέρι 40382. Εγώ χαρακτηρίζομαι όμηρος δεύτερης γενιάς, δεν ξέρω γιατί».

Δεν θα προσποιηθώ καμίαν αντικειμενικότητα, δεν είναι άλλωστε αυτός ο σκοπός μου. Ο Σάμης Γαβριηλίδης ήταν φίλος μου. Κι όταν λέω φίλος, δεν εννοώ του τύπου “και μη χαθούμε,” αλλά του τύπου “βρήκα μια ψαρούκλα στον Κώστα στη Βαρβάκειο, ένα λαυράκι πελαγίσιο πεντόκιλο, το φέρνω το βράδυ στο σπίτι σου για τα περαιτέρω”.

Τον Σάμη τον εγνώρισα από τη σύζυγό του Βάσω Κυριαζάκου, κι αυτή ήταν η καλύτερη σύσταση. Ο ίδιος μου απέδειξε πόσο ωραίος άνθρωπος ήταν, και ως φίλος και ως συνάδελφος στις εκδόσεις. Είχε τον δικό του τρόπο να βλέπει τη ζωή και να λύνει τα θέματά της, κι έμαθα πολλά από την παρέα μας. Παρακολούθησα από κοντά πολλές από τις συναλλαγές του, προσωπικές και επαγγελματικές, και ήξερα ότι ήταν σωστός και δίκαιος: κανέναν δεν αδίκησε, κανέναν δεν εξαπάτησε, πάντα με χαμόγελο και αυτοκριτική. Φίλος μου.

Ο κάθε εκδότης διαμορφώνει το χαρακτήρα του εκδοτικού του οίκου, είτε αυτός είναι μικρός είτε στα όρια της βιομηχανίας. Οι Εκδόσεις Γαβριηλίδης, εκτός από το όνομα, είχαν την ποικιλία και την ποιότητα που είχε ο άνθρωπος, στο μέτρο του εφικτού. Και ο Σάμης, εκδότης από το 1977, ήξερε καλά να μετράει αυτό το εφικτό ― ενίοτε και να το δοκιμάζει. Έκανε μια θαρραλέα κίνηση μεταφέροντας το μικρό μαγαζί του από την οδό Μαυρομιχάλη σε ένα ολάκερο κτίριο στην οδό Αγίας Ειρήνης, μετατρέποντάς το σε υπερπαραγωγή με γραφείο, τυπογραφείο, αίθουσα εκδηλώσεων, κήπο και μπαρ. Για πολύ καιρό τον θαύμαζα για αυτήν την κίνηση, που έδειχνε τόσο προφανής και επιτυχημένη, και μάλιστα του έκανα κουβέντα ότι θα ήθελα να τον μιμηθώ. Ο Σάμης με άκουσε σκεπτικός, χαμογέλασε, ούτε με ενθάρρυνε, ούτε με αποθάρρυνε. Φίλος μου.

Αυτή η κίνηση, σε βάθος χρόνου, απέτυχε οικονομικά, και ο Σάμης το έκρυψε για δικούς του λόγους. Ο καρκίνος δεν του επέτρεψε να δώσει τη μάχη της οικονομικής επιβίωσης, είχε την βιολογική επιβίωση να φροντίσει. Έχασε αυτή τη μάχη δίχως παράπονο και λιποψυχία. Έφυγε ήρεμος, εν τάξει με τον εαυτό του, έχοντας καταφέρει αυτά που ήθελε στη ζωή του. Ο θάνατός του δεν ήταν ξαφνικός, είχε το χρόνο να πάρει τις αποφάσεις του και να κάνει τα κουμάντα του όπως αυτός έκρινε. Έχω εμπιστοσύνη ότι έκανε το καλύτερο δυνατόν για τη Βάσω, τον Φοίβο και τη δουλειά, στο μέτρο του εφικτού. Φίλος μου.

Πεθαίνοντας, ο καθένας μας αφήνει το ίχνος του σε αυτούς που τον γνώρισαν. Οι υπόλοιποι, τον γνωρίζουν μονάχα από το έργο του. Είναι εξοργιστικό να διαβάζω στρεβλούς και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για τον Σάμη από ανθρώπους που ούτε τον άνθρωπο γνώρισαν, ούτε τη δουλειά του κατάλαβαν. Δεν μίλησαν όσο ο Σάμης ήταν ζωντανός, ούτε αγόρασαν τα βιβλία του, για τα οποία υποτίθεται ότι κόπτονται τώρα. Για όσο είμαι εδώ, αυτοί θα με βρίσκουν απέναντί τους. Μετά, ας αναλάβει άλλος φίλος.

“Ύστερα από τις έντονες αντιδράσεις της Αθήνας, καθώς η ποδοσφαιρική ομάδα της Β. Μακεδονίας παρουσιάστηκε στο EURO με φανέλες που έχουν χαραγμένα τα αρχικά της «Ομοσπονδίας της Μακεδονίας», ο υπουργός Εξωτερικών της γειτονικής χώρας, Μπουγιάρ Οσμάνι, ισχυρίστηκε ότι δεν προβλέπεται η αλλαγή ονομασίας από τη Συμφωνία των Πρεσπών   καθώς δεσμεύει μόνο τα κρατικά ιδρύματα.
Μιλώντας σε δημοσιογράφους σημείωσε, δεν υποχρεούνται η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας του να μετατρέψει και να προσαρμόσει το όνομά της στη νέα ονομασία της χώρας. «Η Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου της Μακεδονίας (FFM) είναι ένας ανεξάρτητος και μη κερδοσκοπικός οργανισμός που είναι εγγεγραμμένος στο Γενικό Μητρώο ως ένωση και ως εκ τούτου δεν χρηματοδοτείται από το κράτος. Η Συμφωνία των Πρεσπών αναφέρεται σε ιδρύματα που λαμβάνουν κρατική επιχορήγηση», τόνισε χαρακτηριστικά.
Ενώ πρόσθεσε πως, «από τη στιγμή που η FFM δεν λαμβάνει λεφτά από το κράτος, δεν έχει υποχρέωση να προσαρμοστεί στη Συμφωνία των Πρεσπών. Οι κωδικοί των εμπορικών σημάτων βάσει της Συμφωνίας των Πρεσπών είναι οι εξής: κωδικοί MK και MKD. Κάποιοι ρωτούν γιατί δεν χρησιμοποιείται ο κωδικός NMΚ (NorthMacedonia), αλλά αυτός ο κωδικός ορίζεται μόνο για τις πινακίδες των αυτοκινήτων, σύμφωνα με τη Συμφωνία Πρεσπών».
Για το επίμαχα αρχικά στις φανέλες των ποδοσφαιριστών της Βόρειας Μακεδονίας αλλά και για προκλητικές αναρτήσεις σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης του προέδρου της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της χώρας, Μουάμεντ Σεϊντίνι, υπήρξαν αντιδράσεις τόσο του υφυπουργού Αθλητισμού της Ελλάδας, Λευτέρη Αυγενάκη, όσο και της ΕΠΟ προς την UEFA, αλλά και επιστολή διαμαρτυρίας του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια προς τον ομόλογό του της Βόρειας Μακεδονίας.”

Αυτά, οι “ειδήσεις”

O υπουργός εξωτερικών της «Βόρειας» Μακεδονίας, πρώτη φορά ξεθαρρεμένος μετά τις Πρέσπες, σέρβιρε ένα αναψυκτικό που προκαλεί βήχα: κατ΄αυτόν, η συμφωνία των Πρεσπών αφορούσε μόνον κρατικούς θεσμούς, ινστιτούτα, δημόσιες επιφάνειες. Επομένως, μια μη κυβερνητική οργάνωση, ομάδα, ομοσπονδία, έχει το ελεύθερο να βαφτίζεται όπως της γουστάρει.

Στάλθηκαν μερικά τηλεγραφήματα από την αξιοθρήνητη ελληνική πλευρά (ακόμη και ο αγγλοθρεμμένος Δένδιας την πάτησε) και η κοινή γνώμη στράφηκε, ως εικός ενάντια στον Κοτζιά και στον Σύριζα. Οι πραγματικοί συντελεστές αυτής της αηδίας, δεν υπάρχουν πουθενά: μήτε η Πέμπτη φάλαγγα των εν Ελλάδι ψευοδικαιωματιστών, εκείνος ο αθόρυβος «μεσολαβητής» και οι υπόλοιποι που νόμισαν ανακουφισμένοι πως ξεμπερδέψαμε με το «όνομα» που ήταν «η τελευταία τρύπα του Ζουρνά». Είναι σα να βλέπω εν εσόπτρω τι πρόκειται να συμβεί: οργίλα ψηφίσματα «φορέων». Οι χειριστές των Πρεσπών της εποχής, σκίζουν έκπληκτοι τα κολλαριστά των υποκάμισα και τραυλίζουν κάτι περί παρερμηνείας που είναι ανατάξιμη. Η κυβέρνηση αιφνιδιάζεται, αλλά δεν αντέχει και από χαρά κατουριέται στο βρακί της από ευδαιμονία: οι εκλογές που θα έρθουν θα μπήξουν τον Σύριζα βαθέως στον μπαχτσέ με τα κολοκύθια. Οι βολές και τα τροχιοδεικτικά περί προδοσίας στο πλαίσιο μιας οργής, πάνω που επίκεινται σύνοδοι του ΝΑΤΟ και αναμέτρηση τάχα «φωτός και σκοτους» αλληθωρίζουν και κρύβουν πως η φανέλα στην εθνική ομάδα της γείτονος είναι μια διαπίστωση χαμένη στις λεπτομέρειες, κι όχι μια θρυαλλίδα που άναψε και θα προκαλέσει αιμορραγίες.

Τις ελληνικές αντιδράσεις τις περιμένω κατά τα γνωστά: υποκριτικές, με έναν στεναγμό ανακούφισης των «αρμοδίων» και αμέτρητα τηλεφωνήματα στο αυτουργό Πάιατ που θα ηρεμεί τους τρέσαντες επισήμους. Κανένας δεν θα σημειώσει πως οι δύο αγκιοτάτορες της νέας «ομοσπονδίας» είναι Μουσουλμάνοι και πως ακόμη και η τουρκική «Μαύρη χειρ» θα μπορούσε μια χαρά να συντονίσει κι αυτήν την δράση, ενώ επίκειται συνάντηση Ερτοάν με τον πρωθυπουργό που πλέει στην μακαριότητα και δυστυχώς δεν έγινε υπάλληλος τραπέζης ως πολύ επιθυμούσε.

Οι οξύθυμοι θα απαιτήσουν δικαιοσύνη, ασφαλιστικά μέτρα, κλείσιμο συνόρων και άλλα έπεα πτερόεντα, αλλά οι επίσημοι δεν θα τολμήσουν να ψελλίσουν καμία διαμαρτυρία, και δεν εννοώ το εσωτερικό μέτωπο.