Tag: {[1]}

Έφερνε η νονά ή η θεία το σοκολατένιο λαγουδάκι. Έτρωγες το κεφάλι κι εκείνο έστεκε ακέφαλο για να το αποτελειώσεις αργότερα βλέποντας την Κάντυ να την χτυπά αλύπητα η μοίρα και μετά αναρωτιόντουσαν τι συμβαίνει στο παιδί και φοράει όλο μαύρα και ακούει Βauhaus.

Mε δεδομένο πως άρτι βραβεύτηκε με Όσκαρ ηθοποιός ετών 83, δείχνει πιθανό να υπάρξει Αμερικανός Πρόεδρος ετών 82, οπότε η Γενοκτονία των Αρμενίων δεν θεωρείται παρ΄εμού ψεύτικη φόλα για να προκύψει κάποια αναθεώρηση κατόπιν διαπραγματεύσεων. Αυτό το κρατούμενο, παραμένει ισχυρό.

Επομένως απομένει ως εναλλακτική λύση μεταξύ Τουρκίας και Ηνωμένων Πολιτειών, μόνον η μη μακροημέρευση της εποχής Ερτοάν. Αφού βεβαίως, μεσολαβήσει μια μάλλον βραχεία περίοδος βίαιης αντίδρασης, με αμφισβήτηση του αεροδρομίου επί τουρκικού εδάφους που χρησιμοποιούν αεροπλάνα των ΗΠΑ για να υποστηρίξουν σε περίπτωση κινδύνου, το Ισραήλ, ενώ δεν αποκλείω να κυκλοφορήσει μια πειστική για την Σιιτική Σκέψη αντικατάσταση του όρου «γενοκτονία» με μία ηπιότερη έκφραση, όπως «ξαντέρωμα των προδοτών της γαλαζιας πατρίδας».

Η θεωρία Ερτοάν για ένα βάρβαρο στίφος εκατοντάδων χιλιάδων Αρμενίων που κατέσφαξαν το άνθος της Οθωμανικής κοινωνίας, εννοεί ανακριβώς την βραχύβια σύμπραξη μειονοτήτων του δυτικού Χαλιφάτου, όταν η Τσαρική Ρωσία διείσδυσε ΝΑ του Καυκάσου με τακτικό στρατό, εμπνέοντας βραχύβιες ελπίδες ανεξαρτησίας Αρμενίων, Ποντίων και Νεστοριανών.

Ήταν μία βραχεία διείσδυση που εξανεμίστηκε τάχιστα και αρκεί να διαβάσει κάποιος το απομνημόνευμα του διδασκάλου Κανδηλάπτη, αυτόπτη μάρτυρα της έκλειψης του Αρμενικού στοιχείου, που εν θεία αφελεία περιγράφει αυτό που σάστισε τους Αρμενίους. Και σε καμία περίπτωση δεν εξεγέρθηκαν «150 έως 300 χιλιάδες φονιάδων Αρμενίων» ενώ ο ισχυρισμός του Ερτοάν πως από τα οθωμανικά βαλκάνια έως τον Καύκασο γέμισε η χώρα του εξόριστους (εδώ μπερδεύει πονηρά την πολύ πιο περιορισμένη άτυπη ανταλλαγή πληθυσμών της περιόδου 1912-1915) ενώ η παραμονή εκατομμυρίων μουσουλμάνων στα Βαλκάνια, αλλά και στην ανατολική Μικρασία αφαιρεί πολλή λογική από τα έωλα επιχειρήματά του. Πολλοί από τους ισχυρισμούς του βρίσκονται σε πειραγμένα σχολικά εγχειρίδια του Κεμαλικού καιρού.

Η μαύρη αλήθεια είναι πως η γενοκτονία των Αρμενίων συνέβη, ολοζώντανη, από την διόγκωση της νεοτουρκικής φάσης του Ανατολικού ζητήματος, υποστηριγμένη από παλαιόθεν απεσταλμένους Γερμανούς στρατηγούς που ενίσχυαν, αφοσιωμένοι, το Χαλιφάτο. Τα απόνερα αυτής της εγκάρδιας συνεννόησης, δεν υπάρχει βαλκανικό κράτος ή μικρασιατική περιοχή που να μη τα υπέστη. Χώρια το αίμα που χύθηκε μεταξύ συνθηκών Σεβρών και Λωζάννης.

Όχι. Ο Ερτοαν, μόνον εάν αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ θα συγκινήσει μερίδα του Δυτικού κόσμου. Εξάλλου από σήμερα στην άτυπη πενταμερή της Γενεύης, όπου μάλλον θα δηλωθεί από την Τουρκία πως αναγνωρίζει όχι ένα διζωνικό αλλά δύο κράτη στην Κύπρο, το πολύ να πέσει μουλάρωμα εμμονικό για το ζήτημα που έχει ισχνές ελπίδες να ισχύσει. Βέβαια, στην παρούσα κατάσταση της «γαλάζιας πατρίδας» τίποτε δεν αποκλείεται, μόνο που θα είναι ο όποιος ισχυρισμός άτοπος και βοηθημένος μόνον από κάποια «δεύτερη σκεψη», του βρεττανικού λέοντος εάν βέβαια προβληθεί ως τσιτάχ και όχι ως άρχων των ζώων.

Κοριτσάκι με κότσο χαμηλά και φράντζα, έως δυo χρόνια μεγαλύτερό μου. Απέναντι από της Σαμολαδούς, κόντρα στο σπίτι της οικογένειας Γρίβα. Δίπλα έμενε σε ένα υπερυψωμένο ένας γυμνασιάρχης, ο Κουτλιάνης. Σκεφτείτε τα αυτά σε συμπυκνωμένο χρόνο, επειδή το μόνο που σας νοιάζει είναι τι έγινε και αν το περιβάλλον είναι πειστικό. Πειθαρχικός σε κάτι τέτοια, σας προσφέρω έναν κότσο που ήταν όμως στην πράξη μια πλεξούδα, όμοια στον πλοχμό με τα τσουρέκια του αρτοποιού του Ράπτη, απέναντι απο το νέο ΚΤΕΛ, στον Χαζνέ.

Το κοριτσάκι ήταν κορίτσι, εκταία, και ήταν ξένο, Σαλονικιό. Ξαδέρφη ενός κοριτσιού «δικού μας» απο τα Γιαννιτσά, που δεν θυμάμαι καν εάν υπήρχε. Την πλαισίωναν κοντά μικρά ζηλιάρικα κοριτσάκια που άγγιζαν ελαφρά το μαντό της, το κασκολάκι της, έπιαναν με δυό δαχτυλάκια την χρυσή της ταυτότητα στον καρπό και θαύμαζαν το ρολογάκι της. Αλλά εμένα με ένοιαζε το πώς κοιτούσε και καθώς ήταν κρυμμένα τα μάτια της από το πνεύμα του ηλιοβασιλέματος, βγήκα από το κηπάκι της Σαμολαδούς, πέρασα απέναντι, έκανα το γύρο ενός τετραγώνου, ώστε να εμφανιστώ, τάχα διαβάτης και τάχα βιαστικός, μπροστά της για να δω τα μάτια της. Ήταν ψηλή και μελίγχροα τα μαλλιά της και είχα δίκιο για την φράντζα. Και τότε ξέχασα τα μάτια της και είδα πως φορούσε γαντάκια από μαλακό μαλλί όπως τα παιδιά στη μικρή Λουλού, με έναν αντίχειρα αυτόνομο και ενωμένα τα τέσσερα δάχτυλα. Αφού παράτησα τις ευγένειες και έγειρα να δω την πλάτη της, μήπως και είχε φορεμένη εκείνην την τσάντα-βαλιτσάκι με αορτήρες γυλιού, που φορούσαν η Γκλόρια, η Λουλού, ο Άλβιν κι εκείνος ο ψηλός με το γκολφ καφέ παντελόνι και το τραγιασκάκι. Μετά γύρισα σπίτι.

Ήταν μια ξένη, μια Σαλονικιά. Είχε συγγενείς στο έναντι ομορφόσπιτο και έφευγε σήμερα, που βράδιαζε η παραμονή των Φώτων του 1958, η Λάικα είχε ήδη πεθάνει στο διάστημα και ο Ράλλης με τον Στεφανόπουλο έκαναν κόνξες στον Καραμανλή. Ρεζίληδες αγγλογάλοι μάζευαν τα τελευταία τους απόνερα από το Σουέζ και πρέπει να εγκαινιάζονταν η Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία με την Συρία και την Αίγυπτο. Αλλά εγώ θυμάμαι, προσθέτοντας περιβάλλον και ατμόσφαιρα, την ξένη. Που ήταν ωσάν έκφραση της Τύχης της Πόλεως, κάτι που συνήθιζαν στα χρόνια του αναβάσταγου Γαλέριου, του πρώτου με μάγισσα μάνα Βαλκανίου, που τον γράφουμε κανονικά, τον μέγα Τετράρχη, που ταπείνωσε τους Πέρσες και του φόρτωσαν έναν άγιο που υπήρξε αλλού, αλλοιώς και άλλοτε, τον Δημήτριο.

Αλλά δεν είχα ήχο και υλικό ― μόνον ονόματα του ραδιοφώνου. Ενώ από τα ερτζιανά άκουγα Λος Τρες Παραγκουάιος, το Ποροποπόμ, το Κελαλά του Ρενάτο Καροζόνε και βέβαια το σφαγιαστικό Μάτζικ Μόμεντ με τον Πέρι Κόμο και το Φουρώ με την Μαριάννα Χατζοπούλου.

Η Σαλονίκη το 1958, δοσμένη με μαστοριά και αρχοντιά στα κεμέρια των Βλάχων και των δημοσίων υπαλλήλων που ονειρεύονταν ένα διαμέρισμα στην Ναυαρίνου ή στη Δαγκλή, με καλντερίμια και πόθο εκμοντερνισμού, η πόλη με το χάσικο ψωμί που είχε πρόσθετα, η πόλη που τα μπιφτέκια της, τίγκα στο κρεμόριο, έμοιαζαν αιωνίως ποθητά, η πόλη που το τυρί της ήταν ωσάν πιπεράτο σαπούνι κι εμάς δεν μας άρεζε το βλαχοτύρι της Καλής και του Σαντάλ, το βούτυρο από το Πάικο ή τα ποντιακά, η ξυγαλή βουτούρτα και το υπόξινο πασκιτάν. Θέλαμε προσθετικά, παπούτσια της μόδας με σκληρό καρτόνι αντί τα καρφωτά δίσολα του Σιάρκα, θέλαμε να φύγει το εμφύλιο αίμα από την κωμόπολη, να μαλακώσουν τα μάγουλα από τις χήρες και τα ορφανά των εκτελεσμένων δίπλα στην πλατεία Μάγγου. Να γελάσουν οι βουλγαροπρόσφυγες με τους σλαβόφωνους και οι καραμανλήδες με τους τρακατρούκηδες, ενώ τους επόπτευε ο Μπίθας απο την αστυνομία στο κέντρο.

Έτσι ήρθε και πέρασε η επισκέπτρια από τη Σαλονίκη που δεν την ξαναείδα έκτοτε, και σίγουρα σε πέντε χρόνια θα έμοιαζε με την Σάντρα Ντη και θα έκλαιγε ακούγοντας Μπόμπι Ντάριν και Τίμι Γιούρο.

Καμιά γενιά δεν έμαθε κοιτάζοντας και ελέγχοντας. Μερικοί έμαθαν από την εμπάθειά τους, άλλοι δίνουν ακόμη λογαριασμό στον πατέρα τους.

Αρκετούς κώδικες παραμόρφωσα.

 

(ανάπλαση κειμένου του 2014)

Mήτε Κορέα, μήτε Πιουριφόι, μήτε Σπίρο Άγκνιου. Ο Μπάιντεν, με μία μελετημένη επωδό, έφερε εκνευρισμό στον «Μέγα Τούρκο». Έτσι τον αποκαλούσε ένας βενετσιάνος αυτόπτης, περί το 1470, όταν τον ακολουθούσε στα κυνήγια και στις επισκέψεις του.

Η προσεγμένη άποψη

Ήταν επωδός μελετημένη, διότι φαινόταν αυστηρή και αυταρχική, ενώ δεν ήταν. Απλώς οι Τούρκοι προποιούνται τους θιγμένους, ανκαι το τοπωνύμιο «Κωνσταντινούπολη» το χρησιμοποιούσαν κι αυτοί έως το 1930, οπότε το άλλαξαν λογω Κεμάλ. Επίσης τους έρμους τους Αρμένηδες, και πολλούς Ρωμιούς και πλήθος Νεστοριανών αλλόφυλων που επίσης κατέσφαξαν, τους ρήμαξαν ομοφωνούντες με την δράκα των στρατόκαυλων στρατηγών που τους ήρθαν πακέτο από τον Γερμανό Κάιζερ. Η συνέργεια Νεοτούρκων και Τεντέσκων (Γερμανών ιταλιστί) που ήταν μέλι-γάλα από τον καιρό του Λώρενς, για να σας προσανατολίσω, έφερε τον σιδηρόδρομο Βερολίνου-Βαγδάτης και πλήθος δεινών στον αραβικό κόσμο, κόσμο όπου οι περιλάλητες «συνοριακές γραμμές Άλλενμπι» έμοιαζαν γρατζουνιές.

Το κείμενο Μπάιντεν, συντεταγμένο από διπλωμάτες που έχουν μακρά εμπειρία χειρισμού ραβασακίων προς την ζοφερή Μεσόγειο (από τότε που βούλιαζαν Βερβερίνους πειρατές) ήταν υποδειγματικά «ιστορικίζουσα»: δεν κατηγορείται τίποτε και κανένας μετά τον Κεμάλ, άρα και ο Ερτοάν. Η κυβερνώσα εμποροπανήγυρις που γλυστράει σαν τον Σίσυφο, καθώς αποτελεί πολιτική εξέλιξη ενός νεοχαλιφισμού, δεν είχε σχέση με τους Αρμένηδες και τη μοίρα τους. Απέκτησε σχέση μετά την συμμαχία των Αζέρων για το Ναγκόρνο Καραμπάχ. Και έγινε ενοχλητική για τους Αμερικάνσκι όταν η Συρία γινόταν τρυπητό κεφαλοτύρι από την «συνεργασία» Ρώσων με την Τουρκαλερί. Που ξέχασαν ότι το Κομπάνι, από τα επίκεντρα της διαμάχης, χρωστάει το όνομα στην λέξη «Κόμπανι». Οι Άγγλοι κυβερνούν, ακόμη και ντιπ άοπλοι.

Λαϊκίστικη, κοντόθωρη αντίδραση

Οι τρειστέσσερις που κυβερνάνε την γειτόνισσα χώρα, φυσικά έχουν μπροστά τους ολίγους μήνες αντίδρασης, αλλαγής κυβέρνησης ή άλλου ατυχήματος, και ρισκάρουν να ακολουθήσει ανεξαρτησία των Κούρδων και απώλεια των Τουρκοσυριακών συνόρων, αφού δεν έδειξαν να καταλαβαίνουν πως ο Μπάιντεν έρριχνε «μούσμουλα στο ρούφο» (ρεμπετιστί: σκάγια στο ταβάνι) με την γενοκτονία. Kαι δεν χρειάζεται να ψελλίζετε «ιστορικά παραδείγματα», ειδικά εσείς. Σε όλα σχεδόν τα κράτη ισχύει το ανέκδοτο όπου δυο παιδάκια ανταλλάσσουν παληκαρισμούς από απέναντι μπαλκόνια: «εμείς έχουμε αυτοκίνητο, εσείς δεν έχετε!» δηλώνει ο γιος του εύπορου. «Εμείς έχουμε κρυμμένο θείο, εσείς δεν έχετε» δηλώνει ο γιος του αντιστασιακού.

Τι ήθελε και θέλει ο Πρόεδρος των ΗΠΑ;

Επιστροφή των S-400, παραίτηση από αντι-ισραηλινά καρφιά, απομάκρυνση από φιλοδυτικούς Άραβες, Τούρκοι μπάστακες εναντίον Σιιτών, κυρίως Ιρανών, ψυχρότης έναντι ρωσικών εναγκαλισμών, ώστε να ευκολυνθεί η είσοδος της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, αυτά περίπου θέλουν οι νέοι Αμερικάνοι κυβερνήτες, ενώ η Ελλάς, Κύπρος και το Αιγαίο θα παζαρεύονται αφειδώς εν μέσω δακρύων φιλίας, έως ότου απομακρυνθεί με ενεργούς απορρυπαντικούς κόκκους πάσα φιλορωσική βροχούλα τόσο στην αεροπλανοφόρο νήσο έως την συνταξιοδότηση των δικαστών του Κλίντον εις τας Αθήνας.

Επίσης ο Πάιατ να απλώσει την επιρροή του στα Βαλκάνια που σαλεύουν, επωχούμενος επί τύπων Φάντομ, η Βουλγαρία να σοβαρευτεί δια της Αστερόεσσας, τα υπόλοιπα Βαλκάνια να συνεχίσουν ό,τι κάνουν, δηλαδή να τα ξύνουν, ώστε η επικείμενη «ουδετεροποίηση» επαρχιών της Ουκρανίας να πιέσει τους Ρώσους να ξεχάσουν την Τουρκία. Το τι πλήρωσαν οι Ρώσοι εισβάλοντας το Αφγανιστάν, ακόμη πληρώνεται. Το νέο δόγμα θέλει την ανατολική Μεσόγειο και όλη τη Μαύρη Θάλασσα, Νατοϊκές, και την απαρχή πολέμων κατατριβής της Δύσης με τους ασσασίνους του Γέρου του Βουνού περί την Κασπία.

Οι ξύλινες απόψεις, έχουν διάδοση…

Ο Πρόεδρός σας δεν διστάζει στιγμή να προβάλει επετείους οθωμανικών νικών αδιανόητες, όταν επί τρεις (και βάλε) αιώνες τους υποστήριζαν οι Γάλλοι με τον στόλο και τα φουσάτα τους.

Το ότι οι οπαδοί της «Γαλάζιας Πατρίδας» (έτσι αποκαλούν την «Κόκκινη Μηλιά») απαντούν στον Μπάιντεν όχι ως έμπειροι πολιτικοί ηγέτες, αλλά ως απόμαχοι συνταξιούχοι καθηγητές πανεπιστημίου, προιωνίζεται πως το δάπεδο εφ΄ων ερείδονται θα τους πέσει σούμπιτο, καθώς κάποιος πριόνισε τα μαδέρια, ενώ από την δική μας πλευρά, αξημέρωτα, ακούω σε ελληνόφωνο παρακάναλο έναν καθηγητή-δογματιστή να μας καθησυχάζει, διότι οι Αρμεναίοι δεν είναι παρά μονοφυσίτες, αντιΧαλκηδονιακοί και αιρετικά καντίποτε, πως πιστεύουν οι κανάγιες πως η ανθρωπίνη φύσις του γλυκυτάτου Ιησού απερροφήθη από την θείαν αυτού καταγωγήν, άρα δεν τρέχει θεολογικώς και τίποτε σπουδαίο!

Ο Πρόεδρος Πάνος Καμμένος ενεβολιάσθη [sic] κατά του σατανικού κορονοϊού στην αλλοδαπή, εν μέσω ορθοδόξων αδελφών, απαθανατίζοντας το στιγμιότυπο και απομνημονεύοντας τες άτακτες και ασύντακτες σκέψεις του εν τουιτερί και εν ίνσταγκραμ ως κάτωθι:

Ευχαριστώ τους αδελφούς Σέρβους που μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες αλλοδαπούς μου έδωσαν την ευκαιρία να πάρω πίσω την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ μου. Εδώ η ζωή γύρισε πίσω όλα ανοιχτά όλοι εμβολιασμένοι και οι νέοι τώρα και οι ξένοι και σε 10 μέρες παράγουν το Sputnik ενώ εμείς ΜΜΕ τρομοκρατίας.

Αυτό που σοκάρει δεν είναι η εμφάνιση του απισχνασμένου αδελφού Πανούλη, ούτε το τατού του, που δίδει την αφορμή στους κακαντρεχείς να τον χαρακτηρίσουν «Πάμελα Άντερσον της πολιτικής». Αυτό που σοκάρει στ΄αλήθεια είναι η ευπιστία του αδελφού Πανούλη, ότι οι εν Χριστώ αδελφοί Σέρβοι του έβαλαν το εμβόλιο Sputnik-V και όχι την κινέζικη απομίμηση, ή ένα εμβόλιο κατά της κοινής γρίππης.

Όπως και να έχει, το τσιπάκι τοποθετήθηκε.

Έχω ανοίξει το ραδιόφωνο και περιμένω το ταλέντο που θα πει «Κυριακή των Βαΐων σήμερα, ας ακούσουμε ένα τραγούδι των Βάγια κον Ντίος»

Τέτοια εποχή μπουμπούκιαζαν στον κήπο οι γαρυφαλλιές στη Μηχανιώνα.

Ήταν κάτι άσπρα μικρά γαρυφαλλάκια στο μέγεθος του δίδραχμου που μοσχοβολούσαν δυσανάλογα με το μέγεθός τους.

Μεθυστικά.

Στόλιζαν περίτεχνα τις βραγιές δίπλα στις τριανταφυλλιές.

Όλα φυτεμένα απ΄τα χέρια του.

Κάτι χοντρά χέρια με άγριο δέρμα αγκαθωτό.

Πληγίτσες και γρατζουνίσματα πού και πού πάντα, κάποιο χτύπημα από λάθος ζύγισμα σφυριού.

Τα άγγιζα εκείνα τα χέρια, τα κοίταζα.

Θυμάμαι τα δρομάκια των ρυτίδων τους που ξεπρόβαλλαν με το πέρασμα του χρόνου, η ζέστη τους, το σφιχταγκάλιασμα των δαχτύλων πάνω στα δικά μου, τη μυρωδιά του δέρματος ανάμεικτη με κάποιο υπόλειμμα σκουριάς ή σκόνης.

Γελούσαμε πολύ μαζί.

Ταίριαζαν τα χούγια μας.

«Κουκί κι έσκασες», έλεγε η μάνα μου.

Χωμένη στης κουζίνας της τον παράδεισο ετοίμαζε τη μαγειρίτσα,

έβαφε αυγά,

ζύμωνε τσουρέκια,

στο ενδιάμεσο του κατέβαζε κι ένα μεζέ μ΄ένα ποτηράκι τσίπουρο.

Καθόταν στο σκαλάκι και κουβέντιαζε μαζί του για λίγο και μετά συνέχιζαν τις δουλειές τους.

Χρυσά χέρια.

Που δούλευαν, ετοίμαζαν, δημιουργούσαν για να ευχαριστήσουν εμάς που απολαμβάναμε για τρείς τέσσερεις ώρες και μετά χανόμασταν στην πόλη στα δικά μας μονοπάτια.

Όλο εκείνο το σπιτικό στα χέρια τους.

Όλα χειροποίητα.

Όλα με μεράκι.

Και το βλέμμα στο δρόμο να μας δουν να φτάνουμε.

 

Άλλαξαν οι καιροί.

Τα παιδιά και τα εγγόνια είναι μακριά πια.

Η πανδημία, η απόσταση.

Κοντεύω να ξεχάσω αυτά που ήξερα για κάθε Λαμπρή.

Πληθαίνουν χρόνο με το χρόνο τα κεριά των επιταφίων μου.

Κλεισμένοι στα σπίτια, απομονωμένοι.

Τι να μαγειρέψει κανείς για δυο ψυχές με την υπέρταση και τις χοληστερίνες να μας κυνηγούν κατά πόδας;

Ζωντανεύω τις αναμνήσεις, τις μυρωδιές,

τις εικόνες, τα πρόσωπα κι αναρωτιέμαι πόσο μα πόσο ευτυχισμένοι είμασταν που ζήσαμε γεμάτες ζωές κοντά στους γονείς και στους φίλους μας.

Με παρηγορεί το γεγονός οτι και τα παιδιά μας τουλάχιστον μέχρι τα δεκαοκτώ τους, γεύτηκαν κομμάτια αυτής της τόσο όμορφης πλευράς της ζωής.

Γερνάω και το μολογάω.

Η Ελλάδα, που είναι ξύπνια χώρα, επιτέλους τετραγώνισε τον κύκλο! Έτσι, ένας κύκλος ευθυγράμμων κατορθωμάτων, αναστήλωσε την βλαμμένη εικόνα της. Το αεικίνητον, η εγκυμοσύνη ανδρών, η εξωγήινη ζωή, η αναντίρρητη ύπαρξη Θεού, αναμένουν υπομονετικά την ιστορική τους δικαίωση. Βέβαια, υπάρχουν και ατυχίες, όπως να καταναλώσει μανιτάρια που ζαλίζουν, οπότε αλλάζουν οι συνθήκες.

Προς έκπληξη πολλών, το επίτευγμα, που προκάλεσε την ευμένεια του Μπάιντεν και πρόσκληση από τον Πούτιν να λάβει μέρος η χώρα μας στην συνδιάσκεψη του Ομσκ για το Κλίμα, κατορθώθηκε όχι από τους σημαίνοντες υπερεπιστήμονες ή την εγνωσμένης βαρύτητας «πανελλήνια ένωση τζογαδόρων» αλλά από μία απλή καθηγήτρια της παιδιατρικής, μίαν ιατρόν-νοικοκυράν με καμπανιστή φωνίτσα και έναν τέως αυτοδιοικητικόν που από την κονίστρα της Πολιτικής Προστασίας, δεν έχει αφήσει σεισμό και πλημμύρα που να μη την εξοντώσει. Η πτώση των γράδων της επιτροπής των σοφών λοιμωξιολόγων δεν επηρέασε τον σεβασμό του λαού προς εκείνους που μετρούν ιικά φορτία.

Ειδικά μερικοί υπουργοί, όπως ο Σκέρτσος, ο Χατζιδάκις και άλλοι ευαγείς, θεωρούνται εμπνευστές του νεοελληνικού θαύματος, καθώς και ο θεσμικός αντιπολιτευτής Τσίπρας που ομολόγησε σε συνέντευξη πως εξακολουθεί και εμπνέεται από την λαμπρή περίοδο των δεκαπενταμελών μαθητικών συμβουλίων. Οι τσάκαλοι αυτοί της Πολιτικής, αποτίουν φόρο τιμής και προσκύνησης στον υπερεξοχώτατον Θεοχάρην που με σιδηράν παλάμην κρατεί τον οίακα του τουρισμού. Έτσι έχομεν το θαύμα δέκα πλας προορισμών της χώρας που έχουν πληρότητα κρατήσεων άνω το 90% και όταν ο Μέγας Σαμάνος ηρωτήθη πώς θα υπάγουν οι ρωμιοί στους παγωμένους από τον χειμώνα ξενώνας του ονείρου, απάντησε εκ της εξοδίου θύρας της Αρχιεπισκοπής «θα επιστρατευτούν τα Χερουβείμ, τα Σεραφείμ και θα λάβουν πιστοποίησιν και άδειαν τρικύκλου οι Νεφελίμ».

Έλαβον δε άπαντες το μετάλλιον του απροσμάχητου και πλήρη του βίου ασυλίαν.

Ο τετραγωνισμός του κύκλου, πιστοποιηθείς από την Συνομοσπονδία των «Ζόμπι της Λήπσης Αποφάσεων με Κοχόνες», ήταν στην ουσία ένας αλγόριθμος όπου επιβάλλεται «ακινησία του Πάσχα» με ρίψιν από ελικοπτέρου προστίμων της ΕΛΑΣ και γενικό ξεχόντρισμα της Εθνικής Επιταγής του Ερωτήματος εάν ο Σάκης του Σαρβάηβα είναι όντως παγιδευτής κορασίδων ή απλώς εύπιστος αχμάκης.

Μερικές απορίες που είχαν οι ρεπόρτερ, λύθηκαν δια εξοντώσεως-θεώσεως γερόντων σε μυθώδη κήπο Ευγηρίας και μαλθουσιανισμού, ενώ ο πρωθυπουργεύς, χαιδεύοντας τον σκυλάκο του, δήλωσε «είμαι έτοιμος να αναλάβω τις ευθύνες μου» και ο Πούτιν, χεσμένος από τρομάρα, απέσυρε τα στρατά και τα έστειλε να μαζέψουν χαβλιόδοντες μαμούθ στην Γιακουτία.

Χορηγικόν δε Ίδρυμα ανακοίνωσε πως ευρέθη το αληθές Πυθαγόρειο Θεώρημα, σε ένα κρύφιο γρανάζι του μηχανισμού των Αντικυθήρων, υπό την διαβόητη επιγραφή «το άθροισμα των τετραγώνων πέριξ ορθής συζυγικής γωνίας, ισούται με την υποτείνουσαν εραστών ή ερωμένων».