Tag: {[1]}

Το 1973, πάνω στο γελοίο Ιουλιανό δημοψήφισμα, από την νήσο Πάτμο που έως τότε σεβόμουνα από την ποίηση του Παπαδίτσα, σκέφτηκα πρώτη φορά ένα μουσικό έργο, από αυτά που σε ματιάζουν και σε στοιχειώνουν. Διότι δεν ήθελα κάτι ηρωικό, μήτε κάτι επαινετικό μιας ζωής. Ήθελα όλο το σκουπιδαριό του νεοελληνισμού, το άκυρο σήμερα και το μηδενικό αύριο. Με λίγα λόγια, χαφιέδες, ταγματασφαλίτες, Παουτζήδες, εκτελεστές χωρίς σύνορα, συγκεντρωμένους γύρω από εκατοντάδες, χιλιάδες «αντί».

Ένα δοκίμιο βγήκε ανθρώπινο αλλά το φύλαγα ζηλότυπα ως ισχνή πιθανότητα να με επισκεφθεί μια Θεά του Λιμπρέτου, ανεπιτυχώς. Ώσπου είδα Ταραντίνο και το «Κάποτε στο Χόλιγουντ», προπέρσινη παραγωγή. Ήμουν ήδη κρεμασμένος στην παιδική μου μουριά, βλέποντας για τέταρτη φορά το Lawless και θέλω να το δώ άλλες τόσες για να το χορτάσω.

Δεν προδίδω υποθέσεις, θεωρώντας τις κινηματογραφικές κριτικές ανοικονόμητη πολυτέλεια ― εκτιμώ πως ένα «δγιείτε το» ή «μακριά του» επαρκούν. Για την περίοδο του 1969, Μάνσον-Τέητ κι ένας κασκαντέρ ενός αστέρα, οι εικόνες ήταν στοχαστικές ανκαι το αίμα δεν συνοδεύονταν από ζωντανά σπλάγχνα, ο Ντικάπριο, ο Mπραντπήτ μέσα σε ένα δάσος καλών ηθοποιών, γερνάνε παρέα με τους θεατές τους, και η κλίμακα των εξηντάρηδων θεατών ανήκει στον Ιακώβ και χωράει πολλούς. Αλλά το έργο είναι στικτό από ένα είδος έργου του Παλλαδίου που προσεγγίζει την λαυσαϊκή ιστορία ενώ οι έφηβες γυμνόποδες, ξεθωριάζουν αφήνοντας σε πρώτο πλάνο τις άπλυτες πατούσες της Ρόμπι, που τις ξεκουράζει στην πλάτη ενός σινεμά απ’ αυτά που φιλοξενούν την επαρχιακή Αμερική.

Δεν ρώτησα μήτε στιγμή «για την ποιότητα». Ήμουν εκεί, ως κύμβαλο χλοάζον, έχοντας από το 1969 λεπτομερείς αναφορές και παντού τα τοτέμ και τα ταμπού μιας στείρας επανάληψης.

Θα την ξαναδώ καμιά δεκαριά φορές, επειδή ακόμη κι αυτός ο αλλοπαρμένος φανταιζίστας δείχνει να σοβάρεψε και προβληματίζεται πως δεν θα τον χωράει το φέρετρο…

Δεν έχει βγει ακόμα ο ήλιος, έξω έχει ομίχλη σαν τις ταινίες του Αγγελόπουλου. Μέσα σε μια πάνινη πετσέτα, ένα κομμάτι κεφαλοτύρι λύσσα, και ψωμί. Ο παππούς μου έχει ένα πολύ μακρύ καλάμι που έκοψε από το ποτάμι. Γερό στη βάση, και πολύ ευλύγιστο μπροστά. Πετονιά, βαρίδια, αγκίστρι κι ένα κεραμιδί κυκλικό φελιζόλ από δίχτυα, που βρήκαμε στη θάλασσα μετά τη φουρτούνα. Για δόλωμα έχει πάρει μια σφηκοφωλιά, που ακόμη τα έντομα είναι στο κουκούλι.

Δεν συζητάμε με κανέναν για αυτά. Είναι τα μεγάλα μυστικά. Και το μέρος που ψαρεύουμε είναι κρυφό. Μια βοθάνα δίπλα στο ποτάμι. Έτσι λέει ο παππούς μου αυτό το άνοιγμα, που μοιάζει με λίμνη. Από το σπίτι μας είναι περίπου μισή ώρα με τα πόδια. Δεν οδηγεί. Είχε ποδήλατο, αλλά τώρα πια δεν το γουστάρει.

Είμαι 8 χρόνων, με όλες τις συνήθειες και τη σκληράδα που έχουν τα αγόρια. Ούτε κοτσιδάκια στο μαλλί, ούτε μπούκλες. Όλα κοντά, ίσωμα. Δεν με κρατάει από το χέρι, ούτε λέμε πολλά στο δρόμο. Εκείνος τα ψαρικά, εγώ το καλάθι με την δύναμή μας. Πρέπει να περάσουμε από ακόμα ένα μέρος που δεν θα μάθει ποτέ κανείς. Ομερτά. Είναι μια παράγκα μέσα στα δέντρα. Στο πίσω μέρος έχει κρυμμένο μπουκάλι, συνήθως με ούζο.

Είναι αλκοολικός. Πέφτει πολύ μάλωμα στο σπίτι. Του κάνουν τη ζωή μαύρη. Η γιαγιά, τα παιδιά του. Δεν τον είδα ποτέ βίαιο. Το μεθύσι του είναι παραπονιάρικο. Έχασε βλέπεις το 24χρονο παιδί του μια πρωτοχρονιά σε τροχαίο. Η γιαγιά το πένθος της το ούρλιαξε, έβαλε μαύρα, έδεσε στο κεφάλι μαντήλι, χτυπήθηκε στα μνήματα, λιποθύμησε κάθε φορά που άκουσε το όνομα του γιου της. Εκείνος στέγνωσε από δάκρυα. Έκοψε και το μούσι. Πίνει μεγάλες ποσότητες και αντέχει. Σωματικά αντέχει, κατά τα άλλα, η ψυχή του το ξέρει. Είμαστε αυτοκόλλητοι, σέβομαι την αδυναμία του στο οινόπνευμα, βοηθάω στις καβάντζες, κλέβω από το σπίτι μπουκάλια γεμάτα, αλλάζουμε τις συσκευασίες. Δηλαδή μπορεί να βρεις τσίπουρο ακόμα και σε μπιτόνι από βενζίνη στην αποθήκη.

Πήραμε το καύσιμο. Πίνει επιτόπου αρκετό, ηρεμεί το πρόσωπο του και το τρέμουλο στα χέρια. Φτάνουμε. Μόλις καθόμαστε, μου δείχνει όλο περηφάνια τις δυο ολοκαίνουργιες σαγιονάρες στο νούμερο 43 που ξέβρασε το κύμα, είναι διαφορετικές αλλά ποιος νοιάζεται; Πίνοντας μου λέει για πολλοστή φορά την ιστορία που φύγανε με καΐκι από την Κύμη να πάνε στη Τζια με τον φίλο του. Τους έπιασε καιρός στα ανοιχτά και κοντέψανε να πνιγούνε. Στο ποτάμι, κάτω από τα πλατάνια, μοιάζει με εκδρομή στο βουνό και ας είμαστε 200 μέτρα από τη θάλασσα. Άλλος αέρας. Χελώνες, νερόφιδα, δεντρογαλιές. Πραγματική περιπέτεια. Το μπουκάλι πετάει στο ορμητικό νερό. Μήνυμα μέσα δεν έχει, αλλά κλείνει μεγάλη θλίψη και πόνο.

Δεν έχει υπομονή με το ψάρεμα, είναι απλά δικαιολογία για φευγιό. Το ξέρω και το ξέρει. Όταν το καλάθι μας δεν έχει ούτε λέπι, γυρίζουμε στα σκίνα για μια χεριά οβριές, ή πικροράδικα, να δείξουμε ότι κουραστήκαμε. Το ψωμοτύρι το τρώμε στο γυρισμό, αφού ακόμα είναι πρωί. Προτού πάρουμε την τελευταία στροφή για το σπίτι, εκεί στις κουκουναριές, σκύβει στα γόνατα και κάνουμε τον χαιρετισμό που ξέρουν μόνο τα παιδιά και οι γκάνγκστερς. Με κλειστό μέσο και παράμεσο, ενώνουμε το μικρό μας δαχτυλάκι με τους δείκτες και τους αντίχειρες. Έτσι μένουν ασφαλή τα μυστικά μας.

Μέχρι να πεθάνει στα 93, όχι από κίρρωση του ήπατος, άκουσα για το ταξίδι στη Τζια αμέτρητες φορές. Μπήκα μαζί του στη βάρκα και δοκιμαστήκαμε σε αυγουστιάτικα μελτέμια. Πρόλαβα να κάνω μαζί του μεθύσια, χωρίς ποτέ να με μαλώσει. Μόνο να τον χαιρετίσω δεν πρόλαβα, και μου λείπει αυτή η στιγμιαία, αιώνια επαφή στα δάχτυλα.

Οι βατσίνες δεν είναι το πρόβλημα της χώρας, αλλά ο βαθύς ομολογιακός χαρακτήρας της ελληνικής κοινωνίας, και οι κοινωνίες δε χαρακτηρίζονται από τις προωθημένες και φευγάτες θέσεις των «προχωρημένων ομάδων».

Είναι τέτοια η εκλογοφοβική νοοτροπία των αντιρρησιών ως προς τους εμβολιασμούς, ώστε αποκλείεται να μη έχετε συναντήσει αρκετούς αγγελοκρουσμένους στο περιβάλλον σας. Όταν η Ρωμαιοκρατία θεωρείται η πλέον βάρβαρη περίοδος στην ανθρωπότητα διότι βασάνιζε και εκτελούσε χριστιανούς, η μετέπειτα αγιοποίηση των μαρτύρων ήταν ένας ασφαλής δείκτης αποδοχής των χριστιανών, πως η ουράνια πύλη του παραδείσου δεν πρόκειται να ανοίξει εάν δεν αγιάσουν. Δηλαδή να πεθάνουν υπέρ των «πιστεύω» τους.

Αυτή η βαρεία, βιολογική σχεδόν, αντίδραση, διαρρέει πλούσιους και πτωχούς, μορφωμένους και αμόρφωτους, κάθε φύλου και κάθε ηλικίας. Επιπλέον υπάρχει καθαρόαιμη δικαστική παούρα, ένας άτυπος φόβος μη θεωρηθεί ο φυσικός εκάστου δικαστής, πως είναι εχθρός των δικαιωμάτων του ανθρώπου, και ανθρώπινο δικαίωμα, το εδίδαξε ο Σικελιανός, είναι να αδράξει το μαχαίρι ο Ατζεσιβάνο.

Φυσικά, τζάμπα κυλάει η παραλογοτεχνία του ανεμβολίαστου νοσηλευτικού προσωπικού. Οι ρήτορες της Αγοράς έχουν ισχυρά παραδείγματα υστερικής εμμονής, εμμονής που διαβάζεις γι’ αυτήν και σχηματίζεις την άποψη πως αγγελοκρούστηκαν (ή  εντάχτηκαν σε τάγματα του Σατανά) αμέτρητες περιπτώσεις πυράς μαγισσών ή θηράματα λεόντων.

Προσθετέο πως οι Αμερικάνοι πρόλαβαν να λαϊκίσουν μιαν ώρα αρχήτερα από τους Ευρωπαίους, έχουν αρκετά εμβόλια για τον πληθυσμό τους, και επιθυμούν να επηρεάσουν πιο μπόσικους γείτονες. Η Γερμανία, που ουδέποτε σκέφτηκε παραγωγικά, ενοχλείται επειδή δεν της πέρασε από το μυαλό να κάνει σκόντο στους αδύναμους.

Δεν έχω επιχειρήματα εναντίον σας, διότι εμμονικότερη ψυχή από των Πιστών, δεν υπάρχει. Απλώς, εάν πάψετε να διαβάζετε την Φαμπιόλα, τον Χιτώνα και τους βίους Αγίων, ρίξτε μια ματιά στον «Έρικ τον Βίκινγκ», μια ταινία όπου περιγράφεται η βύθιση της νήσου Χάη-Μπραζίλ. Κωμωδία είναι.

Αμμοθίνες με πάχνη εντός κρατήρα διαμέτρου πέντε χιλιομέτρων κάπου στις βορινές πεδιάδες του Άρη. Η φωτογραφία πάρθηκε φέτος, στις 15/3, από τη HiRISE camera του Mars Reconnaissance Orbiter, σκάφος το οποίο έφτασε στον πλανήτη το Μάρτιο του 2006 και από τότε βρίσκεται σε τροχιά γύρω του.

Στο αφιέρωμα του Atlantic κι άλλες φωτογραφίες από το ηλιακό σύστημα.

Ξέρω ότι οι γυναίκες έχουν υποφέρει πολλά απ΄την πατριαρχία. Πολλές αδικήθηκαν, βιάστηκαν, έγιναν σκλάβες ή δεν γνώρισαν ποτέ τον σεβασμό που τόσο κάθε άνθρωπος αξίζει.

Άλλες στην προσπάθεια τους να επιβιώσουν αντί την θαρραλέα αντίσταση, διάλεξαν τρόπους πονηρούς για να χειρίζονται τον μαλάκα τους, χάνοντας την πολύτιμη παιδικότητα τους, δηλητηριάζοντας την ύπαρξη τους με στρατηγικές και δολοπλοκίες.

Είμαι ανάξιος για να μιλήσω για τα δεινά των γυναικών, όσο και αν με κάνουν να υποφέρω γιατί έχω πέος και είμαι στρεητ. Το μόνο που έχω να σας πω, είναι το να μην αφήσετε την πατριαρχία να σας κάνει ακόμη ένα κακό, μισώντας τυφλά όλους εμάς.

Είμαστε δίπλα σας, όσο δηλαδή μπορούμε, σαν άνθρωποι χωρίς γεννητικά όργανα.

Δεν μιλώ για τους ποιητές που θα σας υμνήσουν ή τους εραστές που θ΄αυτοκτονήσουν για εσάς γιατί ξέρω πως ποτέ δεν ζητήσατε τίποτε απ΄όλα αυτά. Ούτε για μένα τον μαλάκα που θα πω λόγια δικαιοσύνης σ΄ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης.

Μιλώ για τότε που ήμασταν παιδιά και παίζαμε με τις φίλες μας μέχρι το βράδυ και τις αγαπούσαμε και το επόμενο πρωί γιατί οι φίλοι ήταν ο κόσμος μας.

Δεν κρίνω καμία γιατί μπορεί να έγινε μαχητική φεμινίστρια ή γιατί μπορεί να μισεί ή να φοβάται ή να μην εμπιστεύεται οτιδήποτε έχει όρχεις. Το μόνο που θα ήθελα, είναι μια ευκαιρία να μπορούμε να γίνουμε φίλοι.

Ζήτω συγγνώμη σαν άντρας για όλα τα δεινά που προκάλεσε το φύλο μου, αλλά ξέρω πολλούς, παρά πολλούς, που θα σας ακούσουμε και θα σταθούμε έμπρακτα και καθημερινά στο πλευρό σας απέναντι στην αθλιότητα.

Φανταστείτε τους Βερολινέζους. Κουβαλούν την θλιβερή κληρονομιά του ότι γέννησαν τον ναζισμό, έχουν τύψεις και νιώθουν μεγάλη ντροπή, τους έζησα και το ξέρω.

Την ίδια ντροπή νιώθουμε κι εμείς όταν άνθρωποι του φύλου μας κάνουν αισχρές πράξεις απέναντι σας, ρημάζει η ψυχή μας και υποφέρουμε. Σίγουρα λιγότερο από τα θύματα, αλλά σας διαβεβαιώ ότι κι εμείς πονάμε πολύ.

Μην μας μισείτε. Θέλουμε τις φίλες μας πίσω. Θέλουμε τον σεβασμό για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη και σας παρακαλώ, μη μας στερείτε αυτή την μεγάλη μας ανάγκη μόνο και μόνο επειδή έτυχε να γεννηθούμε άντρες.

Μιλήστε μας ξανά στην παιδική χαρά και παίξτε μαζί μας πάλι μέχρι το βράδυ.

Σας παρακαλώ, αν μπορείτε, αφήστε μας.

“Στην ζωή μας, που έχει βραχύτητα και εκπλήξεις” μου ψιθύρισε στο χάραμα ένας συνομήλικος Γέρων του Βουνού “όταν δείχνουν τα γεγονότα ότι ακολουθούμε τεχνικές του ίπτασθαι, είναι σοφό να ακολουθούμε το «μηδένα προ του τέλους μακάριζε»”. Σβούριξα μια παγωμένη φραπεδιά και προσηλώθηκα στα επιχειρήματά του:

«Η φοβερή πολιτική των εταιρειών που παράγουν εμβόλια, δημιούργησε έντονες ανισότητες παγκοσμίως. Ήταν φυσικό να ωριμάσει η σκέψη πως αυτή η παραγωγή έπρεπε να περάσει από μιας μορφής κοινοκτημοσύνη, να θεωρηθεί παγκόσμιο αγαθό. Δεν είναι δυνατόν να συνυπάρχουν νεκρικές πυρές στο Ινδοστάν και λειψανάβατοι, άκριτοι ηγέτες στο Λατινιστάν που πιστεύουν ακόμη πως η πανδημία είναι ηθικό φαινόμενο και θα μας κάψει ο Αχούρα Μάσδα».

«Εννοείς, ω σάψαλο, πως η Ιστορία, όταν δεν είναι μονόδρομος, πρέπει να μας οδηγήσει να περιμένουμε το Απρόβλεπτο;» ρώτησα.

«Εννοώ πως έχοντας την παροδική εύνοια του Μπάιντεν, και τις υποστηρικτικές για το Γένος απόψεις του, υπάρχει πάντα περίπτωση να διαταραχτεί η πτήση, να γυρίσει η μπιφτέκα, να μείνουμε με την βάρκα στην ξέρα. Εάν δηλαδή οι Τούρκοι γλυτώσουν από τον Σουλτάνο που ήθελε να γίνει χαλίφης και αποκτήσουν ως ηγέτη έναν ευγενή κεμαλιστή με δυτικόφρον πρόσημο, άραγε η αμερικανική εξωτερική πολιτική θα συνεχίσει να μπλοκάρει κονδύλια και εξοπλισμούς, ιδίως εάν ο νέος γελαστός αρματηλάτης βγάλει οφσάιτ την ρώσικη πολιτική;»

Ξύπνησα από το όνειρο που με ταλαιπώρησε. Αλήθεια, αναρωτήθηκα, σε μια τέτοια περίπτωση, τι γίνεται με τα χαλιά που στρώνουμε στην νεομεσογειακή, αισιόδοξη τακτική των αγωγών που διαπερνούν τη Μεσόγειο και τι γίνεται εάν το Μαγκρέμπ αποκτήσει δικτάτορες, που είναι είδος εν υπερεπαρκεία στον αφρικανικό Ισημερινό; Μήπως θα έπρεπε να ψωνίζουμε με μικρότερο καλάθι στην παγκόσμια αγορά;

Μια διαμάχη που δεν έπρεπε να υπάρχει

Η πολύ πρόσφατη κοντρα Μητσοτάκη-Τσίπρα για την άρση της πατέντας των εμβολίων, περιέχει τόση πτωχαλαζονεία, ώστε δεν διαφέρει από έναν καλοκαιρινό σκυλοκαβγά αδέσποτων, που κρατάει ελάχιστα, αλλά ενοχλεί αφάνταστα. Η πρόταση Τσίπρα είναι μια μη μου άπτου επανάληψη των φιλοαμερικάνικων θέσεων του Σύριζα, που έφερε την συμφωνία της Πρέσπας και τα παγοκρύσταλλα στις ελληνορωσικές σχέσεις, εδώ και χρόνια. Η αντίδραση Μητσοτάκη ήταν άκριτη και ανιστόρητη, του στύλ «με τους Αμερικάνσκη εγώ ρυθμίζω την πολιτική». Η Αμέρικα, από καιρό δουλεύει με τοποτηρητές και οι πρεσβευτές της δεν είναι κατ΄επίφασιν. Ώσπου να ρυθμίσει ο Πάιατ το ζητηματάκι, να κρατάτε μικρό καλάθι.

 Άν η Τουρκία γυρίσει την μπιφτέκα, εν τίνι αλισθήσεται;

…δηλαδή εάν ο γελαστός δήμαρχος της Πόλης ηγηθεί μιας πολιτειακής αλλαγής, και εγκαταλείψει μέρος της στρατηγικής Ερτοάν, η Ελλάς είναι έτοιμη να συνυπάρξει με ένα νέο Τουρκοαμερικάνικο ειδύλλιο;

Όχι. Τέτοιο γονίδιο ΔΕΝ έχουμε. Και είναι ένδειξη ωριμότητας να αποκτήσουμε επαρκή πολιτικά ανακλαστικά. Οι βαλκανικές χώρες με τις οποίες συνορεύουμε έχουν μπει στο ΝΑΤΟ και δεν ξέρουμε πόσο απαραίτητοι είμαστε, πέρα από μερικές βάσεις, στην Συμμαχία εάν ο Μπάιντεν συνεχίσει την δοκιμασμένη συνταγή που δοξάστηκε στον Ψυχρό πόλεμο. Είμαστε έτοιμοι άραγε για έναν «χλιαρό, έστω, πόλεμο;»

Υπάρχει συμπέρασμα;

Πώς δεν υπάρχει! Στην ζούγκλα όπου στήνονται συνοριακά μπλόκα στην ανατολική Ευρώπη και το Ισλάμ είναι προς διανομή, στο Ντουμπάι που πάει να μετατραπεί σε μοδάτο sex and the city και υπάρχουν (ακόμη) θαυμαστές ενός Αλέξη Παπά, η χώρα μας πρέπει επειγόντως να αποκτήσει αν όχι θαυμαστές, τουλάχιστον συμπαθούντες. Αν η Ρωσία «καρφωθεί» ως βίαιη αρκούδα, έχουμε μπόλικη διορθόδοξη κοινή ιστορία. Το εν Βαλκανίοις Ισλάμ είναι κρίμα κι άδικο να προσφέρεται σε θλιβερές επαναλήψεις συνωμοσιών του Μεγάλου προ αιώνος πολέμου. Η Υφήλιος δεν διέπεται από τα ζόρια του Κέπλερ και του Τύχωνος Μπράε, αλλά από τον Μασκ και άλλους ελαφρόμυαλους του Ιδιωτικού Διαστήματος. Είναι καιρός, ο κερασφόρος πύθων που ξεροσταλιάζει σε παρατημένες στέγες αγροτόσπιτων, να αλλάξει το δέρμα του και είτε να καταπιεί το έρμο το ποντίκι, είτε να γιορτάσουμε τα Καβείρεια με την θεά των όφεων Μυρτάλη, κάποτε Ολυμπιάδα.

Η τελευταία πρόταση είχε συμβολικό χαρακτήρα και ξεχάστε την.