Blog

Από πότε το “πάχυνες” σημαίνει “είσαι χοντρός”;

Υποθέτω, χωρίς να με πολυνοιάζει, πως η μερική συνύπαρξη FIR ανάμεσα στον Δυτικό και στον Ανατολικό κόσμο, οφείλεται σε μια ψευτοκατάσταση «ειρηνικής συνύπαρξης των λαών» (και άλλων μιμητισμών υπέρ του διεθνούς εμπορίου) που οδήγησε λχ, ανάμεσα σε άλλα, και στην εξοικονόμηση καυσίμων όταν ο εναέριος χώρος της Λευκορωσίας «φιλοξενεί» και πτήσεις που δεν θα κατέληγαν ποτέ στο Μινσκ. Όντως, η πτήση Αθηνών-Βίλνιους, εκρίθη κάποτε πως συνέφερε να μη διέλθει από την Πολωνία, αλλά από τον Μπελαρούσικο εναέριο χώρο.

‘Ελα όμως που οι «αντιφρονούντες», η θριαμβεύουσα φυλή των μετα-Σολτζενίτσιν ακτιβιστών, δεν λογάριασαν πως υπάρχουν ηγεσίες στην κατ’ αυτούς Ανατολή, όπου δεν τραβάνε μεγάλο ζόρι για την τήρηση διεθνών, τυπικών ή ατύπων συνθηκών. Κι έτσι, η πτήση Αθηνών-Βίλνιους της Ryanair υπέστη την συνοδεία ενός Mig-29 και ένα ρεσάλτο μη αναμενόμενο που καθήλωσε με καθαρή απαγωγή έναν 26χρονο ακτιβιστή και τη συνοδό του, αντίθετους στο καθεστώς Λουκασένκο, και η Ράιαν γύρισε μόνη δίχως μέσα τον πιτσιρικά.

Στην προϊστορία αυτής της αεροπειρατείας, βρίσκεται μια τακτική συνάντηση των Δελφών, όπου η Ελλάς, τρε τουριστίκ πνευματική κίνηση, δεν πήρε χαμπάρι ότι κυκλοφορούσαν Ρώσοι «κάπως», που παρακολουθούσαν τα δρώμενα παρά τον Ομφαλό της Γης, κι επειδή οι Δελφοί είχαν παλαιότερα μαντείο, ουδείς σύγχρονος εμάντευσε πως ήταν πλέον απαραίτητη η δραστηριοποίηση των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών.

Φυσικά, ο Δυτικός Κόσμος και η Εξαδέλφη του, η Ευρωπαϊκή Ένωση, ήδη συνεδρίασαν και τρέλαναν τον Δυτικό Κόσμο με την αποφασιστικότητά τους. Και η Λευκορωσία έφαγε έναν αποθαρρό τέτοιου διαμετρήματος, ώστε ο Λουκασένκο έβαλε την γάτα του να κλαίει. Αφού να φανταστείτε πως μαθαίνοντας τα μαντάτα η Τουρκία, κατουρήθηκε από φόβο και υπέστη βρυγμό οδόντων, σκεπτόμενη ότι ο ψηλέκας ο Μισέλ που αγνόησε πως μία Φράου ήθελε κάθισμα στο Ντιβάνι, έκλαφσε πικρά από πίκα, και άρχισε να μαζεύει στρατά.

Αλλά εγώ που γνώρισα Βαράγγους και Πατσινακίτες και ξέρω να διαβάζω ρούνους, πρόσεξα πως οι Λευκορώσοι πράκτορες στο Μινσκ έδρασαν όπως έδρασαν για έναν απίστευτα απλό λόγο: η αεροπορική εταιρεία που κατέβασαν, δεν ήταν καμιά, έστω πτωχευμένη, κρατική οντότητα. Ήταν η Ryanair, η βασίλισσα των Τσάρτερ, η εδρεύουσα εν Ευρώπη στο Σαρλερουά, που λίγοι Έλληνες γνωρίζουν ως πεδίο δράσης της ταινίας «Γράμμα από το Σαρλερουά» του Λιαρόπουλου. Είναι μια πόλη νότια της Βρυξέλλας, Βαλονική, κειμένη επί μιας κούρμπας του ποταμού Σαμπρ, πεδίο των πρώτων περιπετειών της σχέσης Βερλαίν- Ρεμπώ, κείμενη στους «μαύρους τόπους» ενός γιγάντιου ανθρακοφόρου πεδίου, μιας περίληψης που εξηγεί την πρώτη ονομασία της ΕΟΚ: Ένωση Άνθρακος και Χάλυβος.

Πέρασα αμέτρητες ώρες στο αεροδρόμιο αυτό, που μοιάζει με θρίαμβο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας: πρέπει να περπατήσεις έως το αεροπλάνο, όλα είναι παροδικά και μάλλον ευτελή, καμία σχέση με την βρυξελλιώτικη υπερπαραγωγή (που το θέλει το αναπηρικό της αμαξίδιο).

Μπορεί να ανήκω στους αισιόδοξους, αλλά αποκλείω να κατέβαζαν ακτιβιστές το ζεύγος από κάποιο κρατικών προδιαγραφών αεροπλάνο. Όποιος θέλει να ψάξει, ας ρίξει μια ματιά στη σειρά “Ηοmeland” και στην ταινία “Ο Κατάσκοπος που γύρισε από το Κρύο.” Θα σας παρέπεμπα και στον Αύγουστο του 1944, όταν η Σοβιετική σύναξη μεραρχιών κατέλαβε το Μινσκ, χάνοντας οι ναζήδες τριάντα στρατηγούς και όλην την Στρατιά του Κέντρου, ενώ ο Αιζενχάουερ υπομονετικά καταλάμβανε επίνεια και χωριά της Νορμανδίας, μουρμουρίζοντας πως «κάτι τρέχει στα γύφτικα», αλλά σέβομαι την γενική ευρωπαϊκή αμηχανία.

Όσο ροκ εντ ρολ είχε το τραγούδι της Ιταλίας, άλλο τόσο σεξ και ντραγκς είχε, δηλαδή μη ανιχνεύσιμες ποσότητες. Ας ηρεμήσουν τα ταμπλόιντ, θέλουμε να κοιμηθούμε.

Ατακτεί η χώρα που δορυφορεί την Ρωσία, ο Ατζούν πενθεί τον θείο του, και λίγο είναι, διότι η κατάσταση των Survivors λόγω ενός ευνοημένου από τους κανονισμούς (που κουτσαίνει κατ΄επιλογήν) διασπά τον ΜΕΘ (Μέσο Έλληνα Θεατή) αλλά κυρίως η Διαφήμιση, θεά των νοτίων Βαλκανίων, έχει πλημμυρίσει τα υπόγεια του ελληνικού «θαύματος» και η κυρία Πελώνη τρέχει και δεν φτάνει να κολλάει ρωγμές στο κυβερνητικό θαύμα.

Και ο Ερτοάν θυμάται ανεπικαίρως τον Ερντογρούλ και τους Οσμανλήδες, χωρίς να του υπενθυμίσει πως κάποιος Μογγόλος Τιμουρλέγκ, ήτοι ο Ταμερλάνος, αποκαλεί τον Βαγιαζήτη ελληνιστί «μικρόν τουρκομανικόν σκουλήκιον» πριν τον βάλει σε κλουβί στην Άγκυρα.

Αισθάνομαι τύψεις που δεν φοράω μάσκα, μάλλον υπερβολικά εύπιστος, ανκαι έχω καβατζάρει τις προθεσμίες, δεκαπέντε μέρες από τη δεύτερη δόση του εμβολίου. Επίσης δεν καταλαβαίνω καμία διαφήμιση, έτσι που απευθύνονται σε εύπιστα μπαρμπαδέλια της ηλικακής ζώνης 5-11 ετών, και αισθάνομαι τους υπερήχους μιας χώρας που ετοιμάζει μπογαλάκια για αναχώρηση προς το Φαγιούμ με τις εύμορφες μούμιες.

Ως πολίτης χώρας που δεν κωλώνει, καθώς εκ των πρώτων υπηρετεί τον υπερατλαντικό παράγοντα, ψιλοανησυχώ, επειδή μάλλον μας έχουν δεδομένους. Κάθε μέρα και πείθομαι περισσότερο πως υπάρχουν κενά στην διοίκηση, ψευτομπαλώματα στις υπηρεσίες και αφόρητη υπουργική φλυαρία που μόνον με την ανείπωση φλυαρία της αντιπολίτευσης μπορεί να συγκριθεί. Επίσης έσκασαν δύο ηφαίστεια, η Αίτνα και το Νιραγκόνγκο, αλλά υποθέτω πως ο επί της πολιτικής προστασίας υπουργός θα στείλει την σχετική διαμαρτυρία στον Ήφαιστο.

Ναι, σωστά το ψυλλιαστήκατε. Επειγόντως ρεκτιφιέ στην παρούσα κυβέρνηση που όμως είναι δυνατή μόνον εάν παίξει σωστά τον ρόλο της η αξιωματική αντιπολίτευση. Ντρέπομαι που το αναφέρω, αλλά πρώτη φορά από τον θάνατο του Παπάγου δεν έχει διαμορφωθεί κάποια σαφώς αντικυβερνητική συσπείρωση. Μόνον ο Βελόπουλος καπαρώνει και αρκείται σε μία κυβερνητική τετραετία ― οι άλλοι κωφεύουν.

Έχω ακόμη χειρότερα μαντάτα. Κι αν υποθέσω πως έρχεται μία  επίσημος ημέρα και κόβεται η ανάσα των κυβερνώντων, δεν βλέπω κανέναν φορέα που θα ήταν έτοιμος να αναλάβει πολιτικές ευθύνες διακυβέρνησης χωρίς να αντιμετωπίσει ολική αντικατάσταση δέρματος σε πιστοποιημένον φορέα.

Δηλαδή, για να το κάνω λιανά, ο Μητσοτάκης, όσο και να ποθεί, δεν έχει τα στάμινα να αποχωρήσει από την κυβέρνηση. Μπροστά του, χαίνουν πολιτικοί εγκρεμνοί που μήτε καν κατέγραψε.

Μπορεί να φανεί εξοργιστικό, αλλά θλιβερά ανέτοιμος είναι ο «κεντροαριστερός Σύριζα», μόνη βιώσιμη λύση σε ένα κυβερνητικό διάδοχο σχήμα, που βέβαια θα είναι πεντακάθαρο κεντρώο σχήμα (το «αριστερό» είναι προσθήκη για τα μάτια).

Μόνον μια έκκληση λοιπόν μου περισσεύει, και την τολμώ: Αλλάξτε τον! Επειγόντως και συστηματικά. Αν ο Μητσοτάκης αποδεικνύεται μακροπρόθεσμα ασθενής και δορυφόρος, η πολιτική συμπεριφορά του Τσίπρα οδηγεί σε πράξεις αδρανούντος μπαχτσεβάνη που αδρανεί αρνούμενος να αφαιρέσει μια κνίδη καυστηρά (Urtica urens), από την βραγιά με τους δικοσμητικούς πανσέδες.

Εκτός και προτιμάτε σύγκρουση Αδώνιδος-Πολάκη, εννοώ παραλλαγών του Λουκασένκο…

Πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε το νέο άλμπουμ των Black Keys, με τίτλο «Delta Kream». Περιέχει διασκευές τραγουδιών μπλουζ ― αλλά όχι οποιονδήποτε τραγουδιών, και όχι οποιουδήποτε στυλ των μπλουζ, κάτι τέτοιο θα ήταν άλλωστε ασυμβίβαστο με την ελιτίστικη εικόνα που καλλιεργεί το χιπστεροσυγκρότημα. Παρά τον τίτλο του, το άλμπουμ δεν περιέχει Delta Blues, παρά διασκευές τραγουδιών μπλουζ της υποκατηγορίας Hill Country Blues.

Ο Dan Auerbach, κιθαρίστας των Black Keys, ισχυρίστηκε στο δελτίο τύπου ότι “We made this record to honor the Mississippi hill country blues tradition that influenced us starting out. These songs are still as important to us today as they were the first day Pat and I started playing together and picked up our instruments.” Θα περίμενε κανείς να έλεγε ότι πρώτα πήραν τα όργανά τους και μετά άρχισαν να παίζουν μαζί, αλλά αυτό είναι ίσως πολύ για να το ζητήσουμε από έναν άνθρωπο που μοιάζει με τον ηλίθιο δήμαρχο του Schitt’s Creek.

Για την ηγοράφηση του άλμπουμ (που διήρκεσε, λέει, περίπου δέκα ώρες!) επιστρατεύτηκαν ο Kenny Brown, κιθαρίστας του R. L. Burnside, και ο Eric Deaton, μπασίστας του Junior Kimbrough. Τα υπόλοιπα τα έκαναν οι δύο λευκοί με καταγωγή από το Ohio. Ως πρώτο σινγκλ, διάλεξαν το τραγούδι «Crawling Kingsnake», όχι όμως όπως το έκανε γνωστό ο John Lee Hooker αλλά όπως το ερμήνευσε ο Junior Kimbrough, κι έκαναν και σχετικό βίντεο.

H εκδοχή των Black Keys μας θυμίζει πόσο μεγάλοι τεχνίτες είναι οι μαύροι επαγγελματίες μουσικοί της Αμερικής, και πόσο ξενέρωτοι μπορούν να είναι κάποιοι λευκοί συνάδελφοί τους όταν προσπαθούν να ερμηνεύσουν μαύρη μουσική.

Αυτή είναι (μάλλον) η πρώτη ηχογράφηση του τραγουδιού από τον Big Joe Williams το 1941:

https://youtu.be/VDoeZa50Z8g

O John Lee Hooker το 1948 δεν χρειαζόταν τη βοήθεια κανενός τρίτου για να δικαιώσει το τραγούδι:

Ο ίδιος μαύρος μουσικός, μετά από 44 χρόνια, στα εβδομήντα πέντε του, ερμηνεύει το ίδιο τραγούδι με τη συνοδεία του 45χρονου Ry Cooder, ενός από τους λίγους λευκούς που μπορούσαν να ανέβoυν στην ίδια σκηνή μαζί του.

Υπάρχει και η περίπτωση κάποιων άλλων διάσημων λευκών μουσικών που ερμήνευσαν το τραγούδι to 1971 και το δίδαξαν στο κοινό τους, σε μια ελαφρώς ξεχειλωμένη εκδοχή:

Αλλά στ’ αλήθεια χρωστάμε χάρη στους Black Keyes, όχι για το δίσκο τους, αλλά γιατί επανέφεραν στην επικαιρότητα τον Junior Kimbrough, κι έδωσαν την αφορμή να δούμε αυτό το βίντεο (από την ταινία του 1991 «Deep Blues: A Musical Pilgrimage to the Crossroads»), όπου ο Junior κι ένας φίλος του έχουν ένα κουτούκι στη μέση του πουθενά στο βόρειο Μισισιπή (Chulahoma, ΜS.), κι έρχονται τα Σαββατοκύριακα οι άνθρωποι να φάνε, να πιούνε και να ακούσουν μουσική και χορέψουν και να περάσουν καλά, γιατί έτσι κάνουν οι άνθρωποι. Πάμε κι εμείς ν’ ακούσουμε το «All Night Long», κι αφήνουμε τα crawling king snakes και κάθε είδους ερπετά στην ησυχία τους: η ζωή είναι αλλού.

(Προτείνω να παρακολουθήσετε το βίντεο στο YouTube. Τα σχόλια που έλαβε, αξίζουν πολλά.)