Blog

Στο βάθος της ύπαρξής μου, είμαι με την αποανάπτυξη, την γητειά του περιβάλλοντος ,την μακροημέρευση, την αποκέντρωση και την τοπική διακυβέρνηση, την διάλυση και αχρήστευση του πόθου για ορυκτά καύσιμα, άντε βαρια-βαριά θα ανεχόμουνα και μία θρησκεία οικολόγων, για να υπάρξουν αξιοπρεπώς και οι εχθροί των εμβολίων, οι φυτοφάγοι, οι άφαγοι και οι κουμανταδόροι του σώματός των.

 

Διότι το παρελθόν απέδειξε πως η εναλλαγή οικονομικής ακμής και παρακμής, είναι το πιθανότερο έκδοχο να συμβεί, είτε πρόκειται για υπερπαραγωγή κράτους, είτε για κάποιο παραμάγαζο με προσδοκίες.

 

Το μόνο που με ανησυχεί για το κοινό μέλλον μας είναι ότι κατάπιαμε το δόλωμα ξαγκίστρωτο. Οι νέοι έχουνε χωθεί, ελπίζω παροδικά, σε μηχανισμούς του πρώτου μεταπολέμου. Οι εφευρέσεις και οι καινοτομίες συνήθως περιορίζονται στην αφαίρεση λίπους από κρέατα και προσθήκες παράδοξων συστατικών. Οι νέες ιδέες είναι αφιερωμένες στο μελλοντικό άηφον 666.

 

Νερό, άνεμος, γή. Η Έρευνα περιορίζεται από το κόστος της και οι καλές ιδέες που δεν πουλιούνται, χαραμίζονται.

 

Έχουμε καμιά εξέλιξη στην εκμετάλλευση της αέναης κίνησης της θάλασσας; Η αιολική δύναμη έως πότε θα είναι φουρφούρια; Τι γίνεται με τις μη εντατικές πλην αειφορικές καλλιέργειες; Ποιος ράβει τα ρούχα του;

 

Ήμεσθεν ένα δισεκατομμύριο πλανητικώς το 1804. Για τώρα, εφτά φορές επάνω. Όταν τα λές και τα γράφεις, σε τοποθετούν στους οραματικούς. Αυτό είναι βρισιά. Σαν τη νέα τεχνολογία δεν έχει. Καλύτερα το ράβε-ξήλωνε, παρά αυτό το χάρχαλο που το ξεχνάς επειδή σου αρέσει το απωανατολικό σινεμά.

 

Μη έγκυρη γνώμη, φυσικά. Δεν ξέρω γιατί, αλλά όποτε ασχολούμαι με κάτι μη έγκυρο, μια τσιμεντόπλακα φεύγει από το στήθος μου.

Εκδοχή πρώτη: ο 64χρονος άντρας που σκότωσε στο Λας Βέγκας καμιά εξηνταριά ανθρώπους και τραυμάτισε πάνω από πεντακόσιους άλλους είναι ένας ακόμη μοναχικός λύκος του ISIS.

Εκδοχή δεύτερη: ο 64χρονος άντρας που σκότωσε στο Λας Βέγκας καμιά εξηνταριά ανθρώπους και τραυμάτισε πάνω από πεντακόσιους άλλους είναι ένας ακόμη Aμερικάνος που μπουκάρει τις τελευταίες δεκαετίες σε δημόσιο χώρο και σκοτώνει με τα πυροβόλα όπλα του όσους περισσότερους προλάβει.

Κανένα ως τώρα στοιχείο δεν υποστηρίζει την πρώτη εκδοχή, αλλά αυτή η προσωρινή θολούρα μας βοηθά να αναρωτηθούμε ξανά: Ποιο από τα δύο ενδεχόμενα μας τρομάζει περισσότερο; Ποιο από τα δύο βρίσκουμε απεχθέστερο; Ποιος από τους δύο ανθρωπότυπους είναι πιο μακριά από το αξιακό μας σύστημα; Ποιου ο τρόπος σκέψης είναι πιο απροσπέλαστος;

Βρισκόμαστε ενώπιον του εξής παραδόξου: Αν ίσχυε η πρώτη εκδοχή, αν σκότωσε για μια οποιαδήποτε πολιτική ή θρησκευτική ιδέα, αν σκότωσε στο πλαίσιο επιδίωξης ενός μακρινού σκοπού, αν σκότωσε ως φανατικός, αν σκότωσε έχοντας στο μυαλό του στρατόπεδα με συμμάχους και εχθρούς, μπορούμε πολύ λιγότερο δύσκολα να έρθουμε στη θέση του, μπορούμε να βρούμε αναλογίες με δικά μας πιστεύω, μπορούμε εν πάση περιπτώσει να συλλάβουμε τι έκανε. Αν στο δικό του κεφάλι είμαστε εχθροί του, εξίσου και στο δικό μας είναι εχθρός μας. Όσο πιο κατανοήσιμος κι αν είναι ο ανθρωπότυπος του όμως, είναι ταυτόχρονα και πιο τρομακτικός. Μπορεί να σκέφτεται με τρόπο όχι εντελώς έξω από τον δικό μας, αλλά τον φοβόμαστε περισσότερο, γιατί πηγαίνοντας με τους άλλους, έπαψε να είναι ένας από μας, έπαψε να είναι ψυχή τε και σώματι Δυτικός.

Αν ισχύει όμως η δεύτερη εκδοχή, αν δεν σκότωσε απίστους, αν δεν σκότωσε για κάποια ιδέα, αν σκότωσε χωρίς να έχει ιδέα γιατί, αν σκότωσε γιατί μπορούσε, αν σκότωσε γιατί το έκαναν τόσοι άλλοι πριν από αυτόν, αν σκότωσε με ατζέντα ατομική κι όχι πολιτική, αν σκότωσε γιατί δεν άντεχε άλλο μωρέ, ή γιατί όλοι τριγύρω του γαμιούνται και θα τους δείξει επιτέλους αυτός, ή γιατί κάπως πρέπει να τελειώνουν όλα και κουράστηκε να πονάει τόσο ή να μη νιώθει τίποτα, αν σκότωσε ως σόσιοπαθ ή ως τρελός, όσο κι αν δεν μπορούμε να μπούμε στο μυαλό του, υπάρχει κάτι πολύ λιγότερο σκιαχτικό στη δράση του. Δεν σκοτώνει για να φέρει κανένα άλλο πρότυπο πολιτισμού το οποίο είναι έξω από μας, έπαψε να είναι ένας από μας μόνο στο σκέλος του σαλέματος, όχι μόνο δεν έπαψε να είναι ψυχή τε και σώματι Δυτικός αλλά είναι σάρκα από τη σάρκα της Αμερικής, το έκανε ακολουθώντας το μονοπάτι που χάραξαν οι προηγούμενοι μαζικοί εκτελεστές, μονοπάτι που συνεχίζει να διευρύνεται, μονοπάτι που δεν οδηγεί στη Ράκα, αλλά στο ΗΒΟ, το Νetflix, σε σειράρες, ταινιάρες, μπιντζ γουότσινγκ, μήπως και μπορέσουμε να συλλάβουμε τι υπάρχει στο μυαλό αυτών των ανθρώπων που ζουν ανάμεσά μας.

Καμία λέξη ή φράση δεν πρέπει να είναι διφορούμενη.*

 

1

Σκυλίσια σύγχρονη εποχή

 

Δεν πρέπει οι σκύλοι να επισκέπτονται τα πάρκα

χωρίς να συνοδεύονται από τα αφεντικά τους

αποβραδίς και τα πρωινά γίνεται κάθε μέρα

ο σκυλίσιος περίπατος στον αστικό τον κήπο

κι αν νιώσουνε συμπάθεια τα σκυλιά

σταματούν και μυρίζουν το’ να τ’ άλλο

 

ο κύριός τους και η κυρία τους

σταματούνε κι αυτοί αλλά δεν μυρίζονται

δεν έχουν κέφι για κουβέντα

ψάχνουν απεγνωσμένα λέξεις και σκαρφίζονται

φράσεις με θέματα σκυλίσια

 

κι ας μη φυλάγουν πια τ’ αφεντικά οι σκύλοι

αλλά τ’ αφεντικά τους τα σκυλιά

 

Τέλος πάντων όταν συναντιούνται

μονάχα οι σκύλοι το γλεντούν και δεν σκυλοβαριούνται

 

Ντάλιμπορ Πέζεκ, Ακολουθώντας τη συνταγή, Σκυλίσια σύγχρονη εποχή. Μετάφραση από το τσέχικο πρωτότυπο: Κάρολος Τσίζεκ – Μαρία Καραγιάννη

 

2

Κατοικίδια

 

Τα κατοικίδια είναι ευπρόσδεκτα σε όλους τους εξωτερικούς χώρους του ΚΠΙΣΝ εκτός από κτλ. κτλ. Θα πρέπει πάντοτε να συνοδεύονται από τον κηδεμόνα τους με λουρί, ο οποίος οφείλει να μεριμνά για την καθαριότητα του χώρου.

(Από τις «Γενικές πληροφορίες» της Διεύθυνσης  του ΚΠΙΣΝ προς τους επισκέπτες των εγκαταστάσεων)

 

3

Από τα Πρακτικά Συνελεύσεως ενός  Δημοτικού Συμβουλίου*:

 

Ο Δημοτικός Σύμβουλος  Τράφορντ αντιτάχθηκε στην ακόλουθη  ανακοίνωση που προτάθηκε να μπει στην είσοδο του Πάρκου Σάουθ:  «Απαγορεύεται η είσοδος των σκύλων σε αυτό το Πάρκο, αν δεν φέρουν περιλαίμιο με ιμάντα». Επεσήμανε  πως αυτή η εντολή δεν θα εμπόδιζε τον κάτοχο κατοικίδιων να  ελευθερώσει τους σκύλους, ή το σκύλο του, από το λουρί μετά την ασφαλή τους είσοδο  στο Πάρκο.

Ο Πρόεδρος (Συνταγματάρχης Βάιν): Ποια εναλλακτική διατύπωση θα προτείνατε, Σύμβουλε;

Δημοτικός Σύμβουλος Τράφορντ: «Απαγορεύεται εντός αυτού του Πάρκου η κυκλοφορία σε σκύλους που δεν φέρουν  περιλαίμιο με ιμάντα».

Δημοτικός Σύμβουλος Χογκ: Κύριε Πρόεδρε, ενίσταμαι. Η εντολή οφείλει να απευθύνεται στους κατόχους  των σκύλων και όχι στους σκύλους.

Δημοτικός Σύμβουλος Τράφορντ: Ορθή η υπόδειξη.  Πολύ καλά λοιπόν: «Απαγορεύεται στους κατόχους σκύλους να κυκλοφορούν εντός αυτού του Πάρκου, εφόσον δεν οδηγούν σκύλους με λουρί».

Δημοτικός Σύμβουλος Χογκ: Κύριε Πρόεδρε, ενίσταμαι. Αυστηρώς ειπείν, αυτό θα με εμπόδιζε ως κάτοχο σκύλου να τον αφήσω στον πίσω κήπο του σπιτιού μου και να κάνω έναν περίπατο με την κυρία Χογκ στο Πάρκο.

Δημοτικός Σύμβουλος Τράφορντ: Κύριε Πρόεδρε, προτείνω να ζητηθεί από τον τυπολάτρη φίλο μας  να επαναδιατυπώσει ο ίδιος την ανακοίνωση.

Δημοτικός Σύμβουλος Χογκ: Κύριε Πρόεδρε, εφόσον ο σύμβουλος Τράφορντ θεωρεί ιδιαζόντως δυσχερή την βελτίωση της πρωτοτύπου διατυπώσεώς μου, δέχομαι.  «Εις ουδένα επιτρέπεται να κυκλοφορεί εντός αυτού του Πάρκου, εάν ο σκύλος του δεν φέρει περιλαίμιο με ιμάντα».

Δημοτικός Σύμβουλος Τράφορντ: Κύριε πρόεδρε, ενίσταμαι. Ακριβώς ειπείν,  η ανακοίνωση αυτή θα με εμπόδιζε εμένα, που δεν είμαι κάτοχος σκύλου, να κάνω τον περίπατό μου εντός του Πάρκου, αν δεν αποκτήσω προηγουμένως σκύλο.

Δημοτικός Σύμβουλος Χογκ (με κάποια έξαψη) : Πολύ απλά, λοιπόν: «Οι σκύλοι να συνοδεύονται σε αυτό το Πάρκο».

Δημοτικός Σύμβουλος Τράφορντ: Κύριε Πρόεδρε, ενίσταμαι : αυτό θα εκληφθεί ως γενική προτροπή προς τους Δημότες να οδηγήσουν τους σκύλους τους στο Πάρκο.

Ο Δημοτικός Σύμβουλος Χογκ παρενέβαλε μια παρατήρηση για την οποία ανεκλήθη στην τάξη· αφού την ανακάλεσε, εδόθη εντολή να διαγραφεί η παρατήρηση από τα Πρακτικά.

Ο Πρόεδρος: Σύμβουλε Τράφορντ, ο Σύμβουλος Χογκ έχει κάνει τρεις απόπειρες· εσείς μόνο δύο…

Δημοτικός Σύμβουλος Τράφορντ: «Όλοι οι σκύλοι οφείλουν να φέρουν λουριά με ιμάντα εντός αυτού του Πάρκου».

Ο Πρόεδρος: Βλέπω τον Σύμβουλο Χογκ να ετοιμάζεται να εγείρει δικαίως άλλη μια ένσταση. Ας μου επιτραπεί να τον προλάβω με μια ακόμη τροποποίηση: «Όλοι οι σκύλοι εντός αυτού του Πάρκου να σύρονται από το λουρί».

Το προσχέδιο αυτό ετέθη σε ψηφοφορία και εγκρίθηκε ομόφωνα, με δυο αποχές.

 

*Ρόμπερτ Γκρέιβς, Ο αναγνώστης πίσω από την πλάτη μας [=Ο ενδελεχής λαθραναγνώστης], Αρχές της εκφραστικής σαφήνειας.Ένατη αρχή.)

Η φρεναπάτη ότι είμαστε μοναδικοί, είτε στη δόξα μας είτε στην αθλιότητά μας, είναι σύμπτωμα πολύ μπανάλ επαρχιωτισμού. Θα ήταν ο επαρχιωτισμός αυτός συμπαθής γραφικότητα αν δεν καλλιεργούνταν εκ του πονηρού, ή τουλάχιστον αν δεν διαμόρφωνε συνειδήσεις, οι οποίες διαμορφώνουν εκλογικά αποτελέσματα, τα οποία διαμορφώνουν κοινωνικές δυναμικές και πολιτικές αποφάσεις.

Ωστόσο, η σαχλαμάρα του “δεν έχουμε περάσει Διαφωτισμό” είναι και εξώφθαλμα ψευδής εκτός από ιδεοληπτική γραφικότητα. Αναφέρω μόνο τις απαρχές της Επανάστασης του ’21, το Σύνταγμα της Τροιζήνας του 1828 (“το πιο φιλελεύθερο της εποχής”), το οικογενειακό δίκαιο του 1982, τον ρόλο που δεν έπαιζε η Εκκλησία στα κοινά μέχρι το 1991 κ.ο.κ.

Οι παθογένειες της ελληνικής δημόσιας ζωής και του ελληνικού κράτους δεν πηγάζουν από “έλλειμμα Διαφωτισμού”, όσο και αν οιμώζουν οι ελίτ από το 1850 ότι δεν είμαστε λαός ή ότι δεν είμαστε Ευρώπη, παρά από την εν πολλοίς δικαιολογημένη καχυποψία του λαού απέναντι στο συγκεντρωτικό και εθνοκεντρικό ελληνικό κράτος — χωρίς καν να κοιτάξει κανείς πώς φέρθηκε στον λαό του το κράτος αυτό την περίοδο 1946-1974. Τέλος, αξίζει να ξαναδιαβάσει κανείς προσεκτικά τι λέει ο Μαζάουερ για τη θέση της σύγχρονης Ελλάδας στον κόσμο και για τις παθολογίες της.

Στην χώρα των τραυμάτων. Τα θαύματα μας μπούχτισαν και μαζέψαν τα μπογαλάκια τους για αλλού.

Αυτά τα δημοψηφίσματα, πολύ να τα προσέχετε. Πριν αρχίσετε να ρίχνετε τα δικά σας “ναι” και “όχι” κοιτάξτε τις χώρες που διασπώνται ή ενώνονται στον χάρτη. Η το έπραξαν στο παρελθόν. Η σκοπεύουν να το πράξουν.

Αυτές οι εναλλαγές, από το μπετόν στο γαρμπίλι, εννιά στις δέκα περιπτώσεις, υποκινούνται. Μερικές φορές, είναι φτηνότερο και πιο αποτελεσματικό να παίρνουμε στα σοβαρά τις δημοσκοπήσεις που είναι, ως γνωστόν ,η τελευταία τρύπα του ζουρνά, ο διασυρμός της στατιστικής και η ντροπή των “αναλυτών”.

Από την άλλη, τα κράτη μονοιάζουν και κακιώνουν υπό συνεχή εναλλαγή, αναλόγως τον αέρα που φουσκώνει τα πανιά τους.

Και μεγάλη προσοχή, παρακαλώ, στα κράτη που αυγαταίνουν εδάφη και πληθυσμούς, παίζοντας τον υπεράνω και τον συμφιλιωτή.

 

Γκέγκε;

 

To Τhat’s entertainment! (βάζω θαυμαστικό στο τέλος κι ας μην έβαλε εκείνος) γράφτηκε από έναν εικοσιδυάχρονο, το άκουσε ο εικοσάρης (μαζί και άλλοι, κάθε κλάσης αλλά δεν με αφορά επί της παρούσης, ας γράψουν εκείνοι τα δικά τους) και έκτοτε αυτοί οι δυο συνεχίζουν από γινάτι να παραμένουν εικοσιδύο και είκοσι γιατί -όπως λένε και οι ποιητές κάθε ράτσας- αν αρρωστήσεις μια φορά, καν΄ το με τον σωστό τρόπο. Cuddling a warm girl and smelling stale perfume. Αυτοάνοσο.

 

La la la la la, ah

 

Aυτό είναι η La La Land μου/μας. Τίποτε άλλο. Xωρις ah ανάπηρη.

Κοιτάζω το άδειο πιάτο στο τραπέζι και σκέφτομαι το καλοκαίρι και όλα όσα τελειώνουν όμορφα. Το πιάτο έχει ένα ωραίο πρασινογάλαζο χρώμα και αυτό ακριβώς το χρώμα, μου θυμίζει τα τυρκουάζ νερά της Λευκάδας.

[σήμερα την ώρα που ξύπναγα θυμήθηκα αυτά τα φοβερά
νερά, έκλεισα τα μάτια, πίσω μου ήταν οι Εγκρεμνοί- χρυσοί και μεγαλοπρεπείς- μπροστά το κύμα άφριζε λευκό σαν γάλα και έσκαγε στα χαλικάκια με δύναμη, εκείνο το τυρκουαζ χρώμα το λατρεύω, τα κύματα όχι, δεν τ αγαπώ.]

Στο πιάτο πάλι, έχουν απομείνει (και το στολίζουν με το χρώμα τους ) λίγα φυλλαράκια απ´ το ψιλοκομμένο μαρούλι, κλωστίτσες πράσινες άνηθου, και μια μικρή λεπτομέρεια ντομάτας που μου μοιάζει με καρδούλα, σαν αυτές που ζωγραφίζαμε παιδιά στα πρόχειρα τετράδια, θέλοντας να δηλώσουμε και αθώα και ανυπότακτα μαζί, το με πόση λαχτάρα περιμέναμε να έρθουν τα καλοκαίρια της ζωής μας.

Ετούτη την ώρα βρίσκομαι σε κάποιο παραθαλάσσιο ταβερνάκι και είναι Σεπτέμβριος. Αύριο θα έχει αλλάξει ο μήνας, όταν γυρίσω στην πόλη μου θα λέμε “καλό φθινόπωρο”, πίσω από τα μάτια μας θα κυοφορούνται τα χρυσοκόκκινα χρώματα του δάσους και μια μικρή θλίψη θα μας κυριεύει για το καλοκαιράκι που θα χαθεί στον ορίζοντα, μέσα σε μιά λεπτή γραμμή από νερό  και ουρανό.

Και ύστερα ξεχνιέμαι και χαζεύω σιωπηλά τη θάλασσα  και μέσα σ αυτή την ησυχία της χαρίζω λόγια ανείπωτα, σαν εκείνα τα λόγια που ξεχάσα να πω σε ανθρώπους της ζωής μου, που συνεχίζω να ξεχνάω να πω, “σ αγαπώ, σ ευχαριστώ, συγνώμη, χαίρομαι, θα μου λείπεις, θα σε περιμένω, σ αγαπώ”, αυτά της λέω και εκείνη λικνίζεται στο φύσημα του αέρα και κάπως σαν να χορεύει ένα βαλς αποχαιρετισμού μου μοιάζει..

 

 

Αφήστε Γιουγκοσλαβίες και Τσεχίες για τον Καταλανικό ζήτημα. Προτείνω αναγωγή στην απόσχιση της Κατάνγκα και της Μπιάφρα. Κορνιζάρονται πιο εύκολα.