Blog

Γράφει ο Yannis Androulidakis στο Facebook. Η έμφαση είναι δική μου.

“Έχει πάρα πολύ πλάκα ή μάλλον αποτελεί τραγέλαφο, ότι όλοι αυτοί που ομνύουν εννιά φορές τη μέρα στην Ευρώπη, αυτοπροτεινόμενοι ως οι επί γης εκπρόσωποι του Δυτικού Διαφωτισμού, δεν έχουν ακόμα καταλάβει το στοιχειώδες, ότι το ατομικό δικαίωμα δεν εξαρτάται από την ωριμότητα της κοινωνίας. Το ατομικό δικαίωμα ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ το άτομο από την όποια (αν)ωριμότητα της κοινωνίας. Εμποδίζει δηλαδή κατά βάση την όποια όψιμη ή πάγια πλειοψηφία μέσα στην κοινωνία να καταπατά αυθαίρετα την προσωπική ελευθερία του οποιουδήποτε δεν ανήκει σε αυτήν και δεν στρέφεται ενάντια στην κοινωνία. Όσο πιο «ανώριμη» είναι μια κοινωνία να αποδεχτεί ένα ατομικό δικαίωμα, τόσο μεγαλύτερη είναι η σημασία της υπεράσπισής του και αναγκαία η κατοχύρωσή του.”

Έχει παραγίνει το κακό με τους βουλευτές που δεν διαβάζουν τι τους δίνουνε να ψηφίσουν.  #αδάμ_και_γιώργος

Η ελληνική λαϊκή μουσική -και για να συνεννοηθούμε εννοώ τα μπουζούκια στη σύγχρονή τους μορφή- με μπερδεύει πολύ. Ποιο είναι στα αλήθεια το κοινό της; Σε ποιους απευθύνεται; Ποιους θέλει να συνεπάρει με τους στίχους και τη μουσική της;

Πέρα από το κοινότυπο των συγχορδιών, που δεν χρειάζεται να έχεις μελετήσει δώδεκα χρόνια πιάνο και να ξέρεις τι σημαίνει ακόρντο, έχεις μερικούς νεαρούς με ξυρισμένα κρανία και ημι-ροκ ύφος μέσα στο επίσημο κοστούμι τους και άλλοτε στο καρό τους το πουκάμισο και τις νεαρές με κουνιστούς γοφούς κατά τα καρντασιανά πρότυπα και με τηλεοπτικές μπούκλες που κυματίζουν στους ώμους τους με μπαρόκ επιρροές να κλαίνε και να οδύρονται για τον έρωτα που χάσανε. Μέσα στο αψεγάδιαστο λουκ τους που ούτε τρίχα από το φρύδι τους δεν χάνει τον δρόμο της πονάνε τόσο πολύ αλλά διατηρούν το εγωιστικό προφίλ του ανέκφραστου προσωπείου του μεγάλου σταρ, του ανέγγιχτου αστεριού της πίστας, του πανέμορφου ανφάς της εντέλειας σε εμφάνιση και κοσμοθεωρία. Εν ολίγοις, μπερδεύομαι πολύ και σας το ξαναματαλέω. Και φαντάζομαι το κοινό που απευθύνεται το συγκεκριμένο είδος μουσικής να μπερδεύεται: να κλάψω ή θα τρέξει το ρίμελ;

Αντίστοιχα οι θεατές, μουσικολάτρεις, οπαδοί του έρωτος και κομμένων φλεβών αναρωτιούνται «Να το σιδερώσω τον γιακά ή να το αφήσω ατημέλητο για να δείξω πως ολοκληρωτικά έχω πενθήσει τα τελευταία πέντε λεπτά για τον αδικοχαμένο μου χρόνο περισσότερο και τα δύο ακυρωμένα εισιτήρια της γραμμής 1 Πειραιάς- Πατήσια εξαιτίας της ξεπέτας και της χυλόπιτας;».

Αυτή η κάστα τραγουδιστών που δεν έχουν κανένα προσωπικό στιλ, ιδιότυπο τρόπο να τραγουδούν και παράγουν σουξέ όπως η Πάλμολιβ μπουκάλια κρεμοσάπουνου έχει ένα περιορισμένο κοινό νέων των δυτικών συνοικιών που με τα 400 ευρώ μισθό θα δώσουν τα εκατό για τη διασκέδασή τους και την καψούρα τους. Συγχρόνως, υπάρχει ακόμη ένας περιορισμένος αριθμός γλεντοκόπων που είτε θέλουν να θαυμάσουν τις καλλίπυγες  κορασίδες να λικνίζονται ως άλλες Σαλώμες στα ντιριντάχτα είτε να μεθοκοπήσουν δίχως αύριο και μεθαύριο (γιατί τα ποτά είναι τόσο μπόμπα που για διήμερη καταρράκωση μιλάμε έπειτα).

O μέσος τριαντάχρονος, ο μέσος σαραντάχρονος και πενηντάχρονος (και συν) και αλλοτινός θιασώτης των λαϊκών ασμάτων βρίσκει θαλπωρή και κατανόηση στο παλιό λαϊκό τραγούδι, αν παραμένει λάτρης του συγκεκριμένου είδους μουσικής, αλλιώς θα πάρει τον ομματιών του και σε άλλο είδος μουσικής. Βέβαια, είναι και εποχές άμουσες τελικά. Πολλοί δεν ακούν πια μουσική. Αυτό είναι τρομακτικό αλλά και λογικό όταν βλέπεις ένα τόσο σημαντικό είδος τέχνης να εκπέφτει ελαφριά την καρδιά στη εμπορευματοποίηση και για να βρεις να ακούσεις κάτι της προκοπής  πρέπει να είσαι ο κατάσκοπος των μουσικών εξελίξεων. Όμως, καθολικά και μονοθεματικά διαφημίζεται ως το κύριο, το μόνο είδος στα τηλεοπτικά μπαλκόνια.

Σίγουρα, είμαστε μέσα στο κέντρο του βόθρου και αναμένονται αλλαγές και επαναστάσεις. Τώρα ζούμε το μαύρο αλλά έχει ο καιρός γυρίσματα.

Είναι μια από τις πιο εμβληματικές σκηνές του χρωματιστού κινηματογράφου (δεν λέω σύγχρονου, γιατί δεν θέλω να μετρήσω πόσα χρόνια μας χωρίζουν από τότε που γυρίστηκε), για πολλούς λόγους. Ο Ρούτγκερ Χάουερ (ως ρομπότ), έχοντας εξουδετερώσει τον διώκτη του Χάρισον Φορντ (ως άνθρωπο), αρχίζει έναν ποιητικό μονόλογο (που ασφαλώς έθρεψε τον Ταραντίνο), κι ενώ όλοι περιμένουμε ότι θα θανατώσει τον ήρωα, αυτός ο τρομερός και ματωμένος ρομπότ αφού ολοκληρώνει την παρλάτα του, λέει «Time… to die», σκύβει το κεφάλι και πεθαίνει ο ίδιος.

Για τον μονόλογο αυτόν, που μας έδωσε τη φράση «All those moments will be lost in time like tears in rain» και είναι δημιούργημα του ηθοποιού και όχι κανενός άλλου, ας ακούσουμε τι λέει ο σκηνοθέτης.

Κι αφού ακούσαμε αυτόν, πάμε στην πηγή. Τον ίδιον τον Χάουερ, τριάντα χρόνια αργότερα: «It can’t get any better».

Και τώρα, να πάτε να δείτε την ταινία, την παλιά και την καινούργια.

Δυστυχώς διαπιστώνεται πως οι γυναίκες βάφονται όπως η Κιμ Καρντάσιαν, ντύνονται όπως Τζένιφερ Λόπεζ, στήνουν τον κώλο τους όπως η Κιμ, παίρνουν αισθησιακές πόζες όπως η Ριάνα, κάνουν ντακ φέϊς όπως οι εγχώριες παρουσιάστριες στις κυριακάτικες τους σέλφιζ  σαν την Κιμ όχι για την σεξουαλική πληροφορία του όλου ζητήματος, όχι για την θεμιτή επιβεβαίωση, όχι για την εφηβική πληρότητα της ομορφιάς μέσα στο καθολικό πλαίσιο των likes, αλλά για έναν άλλο λόγο: To χρήμα.

Η αισθητική του ζητήματος, οι τάσεις της μόδας δεν είναι η κατεύθυνση των τουρλωμένων οπισθιών και των ληξιπρόθεσμων επιταγών της νεότητας. Το χρήμα και η δήθεν ποιότητα ζωής που αυτού του είδους η ομορφιά και η πόζα ακολουθεί κατά πόδας σε ένα χαυνωμένο οριοθετημένο παράδεισο επιθυμιών είναι η αιτία των βίαιων παρακαταθηκών πλουσιοπάροχης διαπόμπευσης στον κόσμο της εικόνας και του παζαριού σάρκας.

Η ομορφιά προωθεί την ποιότητα της ζωής μας σε ένα ασύγκριτο επίπεδο ζωής. Η ομορφιά μας ηρεμεί, μας προσφέρει ασφάλεια, γλυκιές μυρωδιές, καλοσύνη, φερεγγυότητα… ποιότητα ζωής. Το λιανικό της εμπόριο σε εξευτελιστικές τιμές προτρέπει σε λιντσάρισμα της ανθρώπινης νόησης. Και βασικά, πού είναι το σεξ που μας εξανθρωπίζει σε όλα αυτά;

1

Δέκα τακτικά και τρία έκτακτα συνέδρια της Νέας Δημοκρατίας. Και τώρα, ακόμη ένα. Όπως ειρωνεύονταν ένας του σιναφιού τα πλάνα του Θόδωρου Αγγελόπουλου: «δέκα λεπτά για να περάσει ένας στο βάθος έναν λόφο. Και μετά, άλλος ένας. Λόφος».

Από την ίδρυσή της κι έως το 2004, εάν ψάξετε χρονολογίες, η Νέα Δημοκρατία οργάνωνε συνέδρια όποτε ατυχούσε στις εκλογές. Μετά, το είδε πιό ευρωπαϊκά, και το επιχειρεί τακτικότερα. Πέρσυ, έκανε το πιό πρόσφατο. Δικό τους είναι το κόμμα, αυτόν τον τρόπο κρίνουν ως «νέα αφετηρία». Δικαίωμά τους.

2

Αλλά, παρακαλώ, ακόμη κι αν οι δημοσκοπήσεις είναι όλες μούφα, να μη διαμαρτύρονται για την ψαλλίδα που κλείνει. Δεν είναι μυστικό. Όπως δεν ήταν μυστική η προσωρινή ,ολίγων εβδομάδων ,βελτίωση της γενικής κατάστασης του κράτους το 2014, που αφαλοκόφτηκε όχι επειδή δυνάμωσαν οι απέναντι μπατακτσήδες, αλλά επειδή μπήκε ο ΕΝΦΙΑ, με τη λογική «τόσα μου λείπουν, τόσα ζητάω» και οι ευρωεκλογές που δεν ήταν ευνοϊκές, έφεραν πάγωμα στα συμφωνημένα, μη και καταρρεύσουν τα ήδη γκρεμισμένα.

3

Νεωτερισμούς, ο Σύριζα, δεν έφερε. Όλα τα τρελά που εγκαινίασε, άν τα ψάξεις, είχαν ξαναγίνει από τους προηγούμενους.Μήγαρις οι προηγούμενοι δεν ανακάλυψαν τα μετρητά του ΕΣΠΑ και τα έκαναν κονδύλια απασχολήσιμων; Μήπως δεν οργάνωσαν πέριξ των υπουργείων τους εταιρείες που απορροφούσαν ό,τι κουδουνίζει στις τσέπες, ώστε το Δημόσιο να εκμεταλλευτεί τις πιστώσεις; Οι καινούργιοι (ο όρος παίζεται)  πρόσθεσαν άλλα, ηθικοπλαστικοπολιτικού χαρακτήρος:

Την ενεργή ατιμωρησία σε ποινικά ζητήματα. Την εισαγωγή του όρου «ακτιβισμός» ώστε οι μπαχαλάκηδες να πλάσουν ένα υβρίδιο μελλοντικού Σιν Φέιν, για την περίπτωση που θα έχαναν εκλογές.  Πλήθος γραμματειών και πλαγίων διορισμών, ώστε να έχουν επιμελητεία, συνοχή και διοικητική μέριμνα. Την παραγωγή σειράς δηλώσεων, τάχα μου διαφωνιών, και λοιπών τρελούμπαλων, για θέματα προτεραιότητας από τον πάτο του βαρελιού, για να υπάρξει «προοδευτική συνείδηση» στους ανησυχούντες οπαδούς.

4

Επίσης,άλλαξαν τα πρόσωπα της περιλάλητης διαπλοκής. Αυτό έφερε την αίσθηση πως ήταν τζώρες και αποφασιστικοί. Επίσης έβγαλαν τον σκασμό  οι παρακοιμώμενοί τους, από την εκμετάλλα των προσφύγων και των μεταναστών, και δεν χαμπερίζουν από αυστηρές προειδοποιήσεις των χρηματοδοτών τους. Και τάχα κοντράρουν ό,τι τους φαίνεται μπόσικο, ρασοφόρο και παιδαγωγικό ,πληθαίνοντας τους οπαδούς της μη αξιολόγησης, δηλαδή ΟΛΟΥΣ τους Έλληνες. Ακόμη και μία παραγωγική κίνηση, την υποτιθέμενη σύμπραξη των κεντρώων, την έχουν κάνει υπόθεση αλληλοϋπονόμευσης υποψηφίων. Δεν παίζονται σ΄αυτά. Όποιος θυμάται τι τουζλαμά ψιλοκομμένο έκοβαν οι αριστεριστές στις συνελεύσεις με τα «επί της διαδικασίας» καταλαβαίνει γιατί η Αυλωνίτου και η Φωτίου είναι απαραίτητα στελέχη της επιχείρησης «ψιλό γαζί».

5

Όταν η κυβέρνηση κατάλαβε πως η αντιπολίτευση (όχι όλη! προσοχή!) απαντά καπάκι σε κάθε κίνησή της, γέμισε τον τόπο και τον χρόνο με μπαρούφες, στις οποίες οι ενάντιοι απαντούν με άλλες μπαρούφες.Η επινόηση των non papers, και η τακτική του κυβερνητικού εκπροσώπου να σχολιάζει ωσάν να έχει απέναντί του την αντιπολίτευση της Ρουμανίας ή του Αφγανιστάν, προσθέτει ψηφαλάκια, δεν τα αφαιρεί. Προτομή χρωστάνε σε τύπους σαν το Αυτιά, που δήθεν αντιπολιτεύεται, ενώ αποκαλεί «λεβέντες» και «αποφασιστικούς» όλους του κυβερνητικούς φορομπήχτες. Και τους παλαιούς οπαδούς του ΠΑΣΟΚ, που έχουν ψηφίσει Σύριζα, τους ξεπλένει, ακόμη και με κεζάπι, για να μεταλλαχθούν.

Και τώρα, η αξιωματική αντιπολίτευση οργανώνει πρόγραμμα για να πείσει πως είναι η τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ! Με εργαλείο ένα Συνέδριο που θα αλλάξει μερικά στελέχη που κανονικά δεν έπρεπε να ξέρουν μήτε την διεύθυνση αυτού του κόμματος!

6

Παραδοσιακά, η Νέα Δημοκρατία είναι τριμερής: Καραμανλικοί. Μητσοτακικοί, Σαμαρίζοντες. Με κατι φτεράκια φιλελέ και τεχνοκράτες. Δοκίμασε να κυβερνήσει με Πολιτική Άνοιξη. Τώρα, στηρίζεται σε αυτόμολους από τον ΛΑΟΣ. Όχι πως κινδυνεύει να μη προηγηθεί στις εκλογές, αλλά της λείπει το «κατά συνθήκην πολιτικό ψεύδος» με το οποίο γιγαντώθηκαν και κυβέρνησαν όλες ανεξαιρέτως οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις.

Το “δουλειές, δουλειές, δουλειές” στο τουίτ του Μητσοτάκη μού θύμισε το “γέλια, γέλια, γέλια” στις προσκλήσεις για επιθεωρήσεις που μοίραζαν παλιά οι φούρνοι.

Οκτώβριος 2017:

Μέσα από συλλογικές προσπάθειες, όπως αυτή εδώ του ανανεωμένου The Greek Cloud, επιχειρείται, ίσως, να αναβιώσει η χρυσή εποχή της «μπλογκόσφαιρας», να υπάρξει μια νέα παραγωγή γραπτού λόγου. Ενώ τα social media μας έχουν ήδη κάνει όλους σε ένα βαθμό συγγραφείς και μας έχουν δώσει ένα λίγο ή πολύ δημόσιο βήμα, κάποιοι αποδεχόμαστε προσκλήσεις – προκλήσεις να συμμετέχουμε σε αυτά τα ψηφιακά περιοδικά και να απευθυνθούμε σε ένα κοινό που είμαστε εμείς οι ίδιοι. Όσοι γράφουμε επίσης διαβάζουμε, και δεν αποκλείεται το σύνολο αυτών που διαβάζουν να είναι ελάχιστα μεγαλύτερο από το σύνολο όλων αυτών που γράφουν.

Παράλληλα, ο μήνας είναι γεμάτος από συνέδρια, φεστιβάλ, ημερίδες, διημερίδες, εκδηλώσεις και φόρα. Το φεστιβάλ των κοινών και  το συνέδριο του ΣΑΔΑΣ για την Αττική, δυο μόνο παραδείγματα σε ένα μόνο σαββατοκύριακο. Πολλοί οι συμμετέχοντες: ότι υπάρχει και ότι κινείται στην πόλη σε επίπεδο συλλογικότητας, δομής και κινηματικής ή άλλης δράσης, εκπροσωπείται κάπως και παρουσιάζει κάτι. Όσοι συμμετέχουμε επίσης παρακολουθούμε και δεν αποκλείεται το σύνολο αυτών που παρακολουθούν να είναι ελάχιστα μεγαλύτερο από το σύνολο αυτών που συμμετέχουν.

Είμαστε άραγε σε μια φάση που ο αριθμός των ανθρώπων που αφήνουν τον ρόλο του θεατή/αναγνώστη και περνάνε σε μια πιο δημιουργική και συμμετοχική στάση έχει μεγιστοποιηθεί ενώ ταυτόχρονα έχει ελαχιστοποιηθεί ο αριθμός των ανθρώπων που ενδιαφέρονται να δουν και να διαβάσουν οτιδήποτε; Και αν ισχύει αυτό, είναι άραγε ανησυχητικό ή, αντίθετα, ελπιδοφόρο;

Σίγουρα είναι μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη το ότι, μέσα σε αυτήν την απογοητευτική συγκυρία, εμείς το «κοινό» γινόμαστε και  λίγο δημιουργοί. Και έχει σίγουρα μια θετική πλευρά ότι έστω  και ανένταχτοι, μετέωροι, ρομαντικοί, απαισιόδοξοι και αμήχανοι παραμένουμε όντα πολιτικά.

Όλο αυτό όμως δεν αφορά παρά ένα μικρό υποσύνολο της κοινωνίας, αφορά το «μεταξύ μας». Ένα πολύ μεγαλύτερο υποσύνολο, παρακολουθεί στον δέκτη της τηλεόρασής του μάλλον παθητικά μια πληθώρα από talent shows και τηλεοπτικά παιχνίδια, μια πληθώρα επίσης πρωτόγνωρη, στην οποία συμμετέχει επίσης ένας ολοένα μεγαλύτερος αριθμός ανθρώπων που βρίσκει εκεί την ευκαιρία να δείξει τα ταλέντα του, το στυλ του, την εξυπνάδα του και την αντοχή του στις δοκιμασίες, ώστε να κερδίσει το εκάστοτε έπαθλο. Κι αυτό ίσως είναι αρκετά ανησυχητικό και καθόλου ελπιδοφόρο.

*Δείτε το βίντεο

Ένα από τα επιχειρήματα κατά του πολιτικού γάμου και του “αυτόματου διαζυγίου” το 1982 ήταν ότι ο κόσμος θα παντρεύεται και θα χωρίζει για πλάκα.

Στον Ασπρόπυργο οι ναζί έχουν βγει πάλι παγανιά και χτυπούν αλύπητα μετανάστες εργάτες. Το τσακισμένο και καταματωμένο πρόσωπο ενός εξ αυτών γεμίζει τον ψηφιακό μας κόσμο εκτός απο την φρίκη και με την υπενθύμιση ότι ο εφιάλτης είναι ακόμα ολοζώντανος, με την υπενθύμιση ότι κάτι πρέπει επιτέλους να γίνει, τώρα, σήμερα, αυτή τη στιγμή, να γίνει με τον πιο κατηγορηματικό και εμφατικό τρόπο, ειδάλλως η «Κυβέρνηση της Αριστεράς» θα καταγραφεί σε αυτόν τον τομέα ως χίλιες φορές πιο απαλή, πιο αναποτελεσματική και πιο εμπράκτως αβανταδόρικη απέναντι στους ναζί από την κυβέρνηση του Σαμαρά, του Δένδια και του Βορίδη. Αυτοί όταν τα πράγματα έφτασαν στο αμήν αναγκάστηκαν κι έκαναν κάτι. Εσείς τι ακριβώς κάνετε, τι ακριβώς παριστάνετε, πώς ανέχεστε το χρυσαυγίτικο αίμα; Το πρόσωπο του ανθρώπου αυτού ας το νιώσουμε ως ευθύνη όλων μας, ειδάλλως θα ακολουθήσουν πολλά χειρότερα. Καμία απολύτως άλλη ανοχή στους χρυσαυγίτες εγκληματίες.