Blog

Έχω και φίλους στρέιτ

Αν κάποιοι άνθρωποι έχουν ενδιαφέρον, να τους δέχεσαι με τα ελαττώματά τους αν είναι μονοψήφια. Αν έχετε κοινά ελαττώματα ας είναι και τριψήφια.

Αν κάποιοι άνθρωποι έχουν ένα συγκεκριμένο ελάττωμα που σε διαολίζει, να πάνε αλλού. Κι ακόμη παραπέρα.

Υπάρχουν άνθρωποι που σε κάνουν να απορείς αν όντως είναι υπαρκτοί ή αν βρίσκονται ανάμεσά μας για να τεστάρουμε τις ανοχές μας.

Ποτέ μην γράψεις ’ψόφο’ για κανονικούς ανθρώπους. Από μέσα σου δεν πειράζει.

Αν δεν αντιπαθείς κανέναν από κει μέσα, κάτι πάει πάρα πολύ στραβά με σένα.

Να δέχεσαι την κριτική εν δήμω. Το πολύ τρεις φορές. Την τέταρτη υπάρχει και το unfriend, έχει και η λαρτζοσύνη τα όριά της.

Και ινμποξ να τη δέχεσαι την κριτική. Άμα βαρεθείς να βλέπεις το δάχτυλο να κουνιέται υπάρχει και το Πλοκ.

Οι είρωνες πρέπει να πεθάνουν. Εξαιρούνται οι φίλοι μου, μόνον όταν δεν είμαι το αντικείμενο της ειρωνείας τους. Αλλιώς να πεθάνουν κι αυτοί.

Οι φίλοι των φίλων μου δεν είναι και δικοί μου φίλοι, αυτά μόνο στο Θιβέτ και στους χαρεκρίσνα.

Οι εχθροί όσων αντιπαθώ μπορεί και να γίνουν φίλοι μου. Εξαιρούνται όσοι εμπίπτουν στις παραπάνω κακές φάρες.

Οι κοινοί φίλοι όσων αντιπαθώ θέλουν ένα ξέχεσμα κάποια στιγμή αλλά βαριέμαι.

Γνώρισα από κοντά -και βρέθηκα μαζί τους περισσότερες από μια φορά- λιγότερους από δεκαπέντε ανθρώπους μέσα από δω. Μέχρι το είκοσι έχω αντοχές, που όλο και λιγοστεύουν όμως.

Στο φέισμπουκ χρωστάμε πολλά πολλοί. Αυτό σε μας τίποτε γιατί μπορεί μια χαρά και δίχως τη Μεγαλειότητά μας.

Τα ίνμποξ κάποιων αξίζουν πολλά λεφτά. Πάρα πολλά.

Δεν είναι καθόλου απαραίτητο να αγαπιόμαστε κι ας κερνιόμαστε με λάικ εκατέρωθεν.

Αγάπη χωρίς έστω και ένα λάικ δεν υπάρχει.

Καλά είναι τα αμένσιοτα αλλά σαν χαστούκι σε κουφό. Μισή δουλειά.

Αν πιείς πολύ, παράτα το πληκτρολόγιο και το σμαρτφον. Πιες κι άλλο και πέσε ξερός.

Με μερικούς τα χνώτα μας ταιριάζουν περισσότερο. Αποδέξου το για να υποφέρεις λιγότερο.

Το να ζεις στου διαόλου τη μάνα έχει και τα καλά του. Μερικές φορές μόνο καλά έχει.

Κατεβάσατε ταχύτητα αντί να φρενάρετε;

Ρίξατε τα μούτρα σας, απλώς χαμογελώντας, όταν ακούγατε παλαβομάρες και δήθεν απαράβατες αρχές;

Όποταν είχατε παραδουλεύτρες, ξέρατε που έμεναν; Ποσα παιδια είχαν; Πως τα έλεγαν;

Τρώγατε μαζί με τους τεχνίτες που δούλευαν  μερεμέτια, βάζοντας σερβίτσιο στο μεσημεριανό της οικογένειας;

Διακόψατε τον ταρίφα που έλουζε τις αδελφές και τα πουστράκια,τον μαλάκα, με ένα «φτύσε τα μπούτια σου, μαρή  τρελή;»

Μπαίνοντας σε καφενείο χωριού, κόψατε τα εμετικά «ωραία είστε εδώ» και «αχ τι γραφικά;»

Ήπιατε λαίμαργα από το μπουκάλι που ήπιε ο γιούφτος, αρνούμενοι «το καθαρό» που σας πρόσφερε;

Μιλήσατε με θέρμη και πάθος, απαντώντας σε απορίες, χωρίς να σας νοιάζει αν τα λόγια σας πήγαν στον βρόντο ;

Φερθήκατε βάναυσα σε ξερόλες και σπερμολόγους;

Εξηγήσατε σε δάσκαλο ή γυμνασιάρχη στη σύνταξη, πως δεν του μιλάτε επειδή έβαζε χέρι σε παιδόπουλα;

Στον απόστρατο που καυχιόταν πως βούλωσε τον ωραίο έφεδρο στην άσκηση, σηκωθήκατε να φύγετε, ή χαχανίζατε με το υπόλοιπο καφενείο;

Χαρίζατε βιβλία, περιοδικά, σπάνιες εκδόσεις, σκίτσα και σιντιά, σε όποιον συντυχαίνατε;

Συμπαθήσατε δικαστές, μπάτσους, παπάδες, καλογέρια, τακιμιάζοντας μαζί τους;

Γϊνατε γραφικοί και δυσάρεστοι σε ρήτορες, φλομώνοντάς τους με ιστορικά επιχειρήματα;

Συζητήσατε με αβρότητα με θαυμάστρια της Δημουλίδου;

Τα ήπιατε με τρανς, συζητώντας για σοβαροφανείς και λουλούδες; Ενίοτε και για την Άλις Μπη Τόκλας;

Μοιράζατε αυτά που ξέρατε, σε αλαταριές και μπουμπουνοκέφαλους;

Παίξατε «ξιφομαχία» με συμμαθητές και τον «γιατρό» με κοριτσάκια του γάλακτος;

Έτυχε να ομολογήσετε μερικές από τις αναρίθμητες μαλακίες σας ,για να παρηγορήσετε αυτές και αυτούς που σας έδειχναν υπερβολικό σεβασμό;

Καμωθήκατε ταπεινοφροσύνη, όταν σας επαινούσαν ενώ από μέσα σας χορεύατε χάλι γκάλι;

Αντικαταστήσατε το «είστε μαλάκες» με το «είμαστε μαλάκες»;

 

Εκατοντάδες φορές  αναρωτήθηκα, ζήτημα να ήταν να απάντησα «ναι» στο ένα τοις εκατό των ερωτήσεών μου.

Οι νόμοι, οι ρυθμίσεις, οι κανόνες που ορίζονται και ψηφίζονται, βρίσκονται έτη φωτός από την πραγματική ζωή.

Τα ψηφισμένα, σήμερα, δεν θα μετατρέψουν την καταισχύνη που υφίστανται και βιώνουν οι «άλλοι», σε σεβασμό ή έστω,σε  μουγκαμάρα.

Είμαστε βιοαγύρτες, που λέει καμια φορά η Ραλλού.

 

 

 

Στον κόσμο, όπως τον μάθαμε μέχρι σήμερα, το φύλο είναι σίγουρα μια κατασκευή. Μια σήμανση για να ξέρεις πού πηγαίνεις. Γιατί οι άνθρωποι των δύο τελευταίων αιώνων, το μόνο που ζητάμε είναι να ξέρουμε πού πηγαίνουμε. Ακριβείς πληροφορίες για το προς τα πού να βαδίσουμε και πού πρέπει να στρίψουμε. Πού να στρέψουμε το βλέμμα, τι να δούμε και τι να καταλάβουμε. Τι να πούμε, τι να κάνουμε και τι να φορέσουμε. Τι να φάμε, με τι να το νοστιμίσουμε και πόσο να το βαθμολογήσουμε. Τι να γράψουμε, με τι χρώμα στυλό να το γράψουμε και πώς να το στείλουμε. Ποιον σύντροφο να διαλέξουμε, πώς να τον κάνουμε δικό μας και πώς να τον πληγώσουμε καλύτερα. Κι αυτό γιατί έχουμε χαθεί τελείως και, για να μη μας πιάσει απελπισία, θέλουμε να νομίζουμε  ότι ξέρουμε πού δείχνει ο μπούσουλας.

Από εκεί και πέρα, μια τεράστια μάζα γκρίνιας. Οι προσδοκίες περισσεύουν αλλά το γλάσο της ευχαρίστησης δε φτάνει για να τις καλύψει όλες από πάνω. Στεγνοί και ξεραμένοι, με την ακριβότερη κρέμα επανόρθωσης, προσπαθούμε να καλύψουμε τα σκασίματα και τις ραγάδες, χαμογελώντας αυτάρεσκα στον καθρέφτη του καταστήματος καλλυντικών. Μόνοι και έρημοι, με ένα καπάκι στο χέρι.

Γιατί οι κατευθυντήριες δεν ήταν για εμάς. Οι σημάνσεις δείχνουν πού να πάμε, αλλά θέλουμε πραγματικά να φτάσουμε όλοι στο ίδιο μέρος ; Τι δουλειά έχουν οι καμπίσιοι  στον Πειραιά και οι καπετάνιοι στα Μετέωρα; Μετέωροι κάτω από τις ταμπέλες, κάτω από πελώριες κατασκευές, κάτω από μεγάλες οδικές αρτηρίες, με φραγμένες τις δικές μας από την ματαίωση και την αποπλάνηση. Γιατί δεν μας έβγαλε ο δρόμος  εκεί που περιμέναμε; Γιατί δε βλέπουμε αυτό ακριβώς που θέλουμε να δούμε; Γιατί το νεύρο της γεύσης μένει κολλημένο στο αεί επεξεργάζεσθαι και δε βγάζει πόρισμα; Γιατί μένουμε συχνά χωρίς λόγια, γυμνοί, ανέστιοι, δίχως δυο μάτια να μας κοιτάζουν, δίχως δυο χέρια να απλώνουν τη ζέστη τους στις ανασηκωμένες μας τρίχες, κοκαλωμένοι στην πόζα που πήραμε για να διατρανώσουμε την ασχήμια της ομορφιάς μας;

Γιατί πολύ απλά ο κόσμος δε χρειάζεται δρόμους. Μπορεί να τους έχει αλλά δεν τους χρειάζεται πια. Το μέλλον δεν έχει ανάγκη από λεωφόρους και γέφυρες. Τα φύλα, τα ιδεολογήματα, οι ταυτότητες, οι επινοήσεις, τα έθνη, τα κράτη, το χρήμα  θα διατελέσουν τον σκοπό τους, θα κάνουν τον κύκλο τους και θα χαθούν. Όπως χάθηκαν τόσες και τόσες κατασκευές μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητας και τώρα πια κανέναν δεν κλαίει για τον χαμό τους. Οι άνθρωποι θα πετάνε στον αέρα, αποδεσμευμένοι από τέτοιες κατασκευές και τέτοιες επινοήσεις. Το είπε και ο Dr Brown στον Marty Mc Fly: ‘’Δρόμοι; Εκεί που πάμε δε χρειαζόμαστε δρόμους’’.

Οι γενιές, βέβαια, που θα βιώσουν αυτές τις αλλαγές, μαζί με αυτές και η δική μας, θα νιώσουν αναταράξεις. Τα κενά αέρος πολλές φορές θα είναι απότομα και με διάρκεια. Κι εγώ η ίδια νιώθω ένα βίαιο τράνταγμα στο στομάχι γράφοντας για όλα αυτά. Αυτό όμως δεν αλλάζει το σίγουρο του προορισμού. Το μέλλον είναι πάντα μπροστά. Καλύτερο ή χειρότερο, είναι πάντα μπροστά και πάντα διαφορετικό, και έτσι ήταν πάντα. Και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο πιο εύκολα θα φτάσουμε εκεί.

Όσο για το ποιον δρόμο θα πάρετε, ποιο φαγητό θα απολαύσετε, ποιο ρούχο θα φορέσετε, ποιο φύλο θα επιλέξετε, ποιο αγόρι ή κορίτσι θα ερωτευτείτε, ποια ζωή θα ζήσετε χωρίς να σας καταπιεί  η ίδια σας η γκρίνια, να θυμάστε αυτό που είχε πει πριν μερικά χρόνια ο μεγάλος pop ποιητής. Και σας παραπέμπω απευθείας στον τίτλο, για όσους δεν μπορείτε  να συνηθίσετε ακόμα χωρίς κατευθυντήριες και οδηγίες.

Το σιωπηρό τείχος γύρω από τον κινηματογραφικό παραγωγό Harvey Weinstein συνιστά μάσκα υποκρισίας. Ο Weinstein ήταν πρώτο τραπέζι σε γκαλά για το AIDS, σε μάχες για τον έλεγχο της οπλοκατοχής και υπέρ της κοινωνικής πρόνοιας. Με δωρεές στο Δημοκρατικό Κόμμα για τις προεκλογικές εκστρατείες της Χίλαρι και του Ομπάμα. Κοινό όμως μυστικό οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις και πιέσεις εκ μέρους του σε γυναίκες που ζητούσαν από αυτόν επαγγελματική βοήθεια προκειμένου να τους δοθεί ευκαιρία για καριέρα στον κινηματογράφο.

Να πυροβολούμε ομαδικά, στο όνομα της μάχης κατά του σκοταδισμού, τον άξεστο Τραμπ για την κάθε του δήλωση αφού τη περάσουμε στο μικροσκόπιο για σεξισμό – στις λίγες περιπτώσεις που δεν τον έτριψε με περίσσεια περηφάνια στα μούτρα μας. Από την άλλη, αν θέλουμε να είμαστε κάπως πειστικοί, ας μη δηλώνουμε σοκαρισμένοι ή τρομαγμένοι, όπως η Μέριλ και η Νταμ Τζούντι, από τα μαντάτα για τη συμπεριφορά του Weinstein. Μουχλιασμένα κάτω από το χαλί μας, τώρα σκοντάφτουμε πάνω τους, τώρα που υποτίθεται ότι συνειδητοποιήσαμε τον όγκο τους.

Ω ναι! Κέντρο αποτοξίνωσης. Αρρώστια και όχι προσωπική ευθύνη. Rehab. Χρόνια η ίδια ιστορία.

Επειδή ωραία είναι τόσο η πλακίτσα όσο και να το παίζουμε ανοικτόμυαλοι, ακόμη ωραιότερο όμως θα ήταν να αντιλαμβανόμαστε ότι καμιά φορά η πλακίτσα γυρνά μπούμερανγκ και ότι γινόμαστε εμείς οι ίδιοι αστείοι όταν ανοίγουμε το μυαλό μας μόνο μέχρι ενός σημείου, επιλέγοντας να το κρατήσουμε από το σημείο εκείνο κι ύστερα κλειστό και κάνοντας χαβαλέ με αυτά που φοβόμαστε ή που εν πάση περιπτώσει δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, μερικές σύντομες σκέψεις:

1. Ο δυτικός άνθρωπος που ομνύει στον ορθό λόγο και στην επιστημονική εξήγηση του σύμπαντος έχει μήπως απορρίψει δια της επιστήμης του το ενδεχόμενο ύπαρξης εξωγήινων;
2. Εφόσον λοιπόν δεν μιλάμε για πλάσματα της φαντασίας και των παραμυθιών, αλλά για ένα ανοικτό ακόμη κοσμικό ενδεχόμενο, αναγνωρίζουμε στους τυχόν εξωγήινους το ενδεχόμενο να έχουν αυτοί την τεχνολογία που εμείς ακόμη δεν έχουμε και να μπορούν να επισκέπτονται τη γη;
3. Τους αναγνωρίζουμε το περαιτέρω ενδεχόμενο να έχουν την τεχνολογία που τους επιτρέπει να επισκέπτονται τη γη, χωρίς να γίνονται ντε και καλά αντιληπτοί από τα γήινα μέσα εντοπισμού;
4. Τους αναγνωρίζουμε την επιλογή, αντί να προσγειώνονται στην αμερικάνικη ενδοχώρα, να επιλέγουν άλλους προορισμούς, ή επειδή ταινίες για εξωγήινους κάνει μόνο το Χόλιγουντ, πρέπει να θεωρούμε γραφική οποιαδήποτε σκέψη προσγείωσής τους οπουδήποτε αλλού κι ο Υμηττός είναι μόνο για να βγάζουμε βόλτα τα σκυλιά;
5. Με άλλα λόγια μπορεί κανείς να αποκλείσει επιστημονικά ή με άλλον τρόπο το ενδεχόμενο να βρέθηκε όντως ένας εξωγήινος στον Υμηττό;
6. Κι αν όντως βρέθηκε, εμείς με τι ακριβώς κριτήρια θα γελάσουμε και θα απορρίψουμε τα λεγόμενά του ως αναληθοφανή και ως προϊόν ψυχικής διαταραχής του συνομιλητή του (όσων χρονών κι αν είναι αυτός);
7. Είναι η ανθρώπινη οίηση τόσο μεγάλη ώστε να θεωρήσει ότι αποκλείεται να έχει μια συγκεκριμένη ατζέντα ο εξωγήινος;
8. Κι εν πάση περιπτώσει, αν συμβαίνουν όλα τα παραπάνω και ο εξωγήινος έχει έρθει να συνομιλήσει με νέα παιδιά από τον πλανήτη μας, για ποια θέματα ήταν πιθανότερο να τους μιλήσει; Για το τάξι μπιτ και τον Μαριάνο Ραχόι;
9. Ξέρουμε αν έχουν ή δεν έχουν φύλα οι εξωγήινοι, αν μπορούν ή δεν μπορούν να τα αλλάζουν; Πόσο περίεργο είναι στη συναναστροφή τους με έναν άλλο πολιτισμό και ένα άλλο είδος πλασμάτων να συζητήσουν και να πειραματιστούν ακριβώς πάνω σε αυτόν τον τομέα;
10. Μήπως λοιπόν τελικά Δεξιά κι Αριστερά μαζί -η Δεξιά που χρησιμοποίησε το γεγονός για να μιλήσει για άτομα που χρειάζονται ψυχιατρικής υποστήριξης και η Αριστερά που χρησιμοποίησε το γεγονός για να εξοργιστεί και να τρολάρει- παρά τις διαφορές τους ενώνονται στον επαρχιωτικό τρόπο σκέψης τους ως Γήινη Δεξιά και ως Γήινη Αριστερά;

Ο εξωγήινος στον Υμηττό είναι εύρημα αμερικανοθρεμμένου λογογράφου για μια τραμπική Δεξιά.

Δεκαπέντε μήνες μετά το πραξικόπημα στην Τουρκία, το μουρμουρητό πως μπλέχτηκαν οι Αμερικάνοι αρχίζει να γίνεται σκλήρισμα.

Δεν πρόκειται να μάθουμε τι συμβαίνει, τουλάχιστον ώσπου να ισορροπήσει το σύστημα. Υπάρχουν κυβερνήσεις και καθεστώτα που έλυωσαν σαν το κρατίδιο της Κομμαγηνής, κι ακόμη είναι άγνωστη η καταγωγή του πελεκητή της. Κι ας έχουν περάσει χρόνια και χρονάκια.

 

Ευτυχώς (για τους ανακατωσούρηδες του πλανήτη) που ως στελέχη του ιθαγενούς facebook, ασχολούμαστε με αποκατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δεν έχουμε επιτεθεί στην διαστρέβλωση και στην ύποπτη διαχείριση των διεθνών ζητημάτων!

 

Κάτι πήγε να γενεί με τον Καταλανό που έψηνε διακήρυξη ανεξαρτησίας, αλλά λάκκισε σαν τον sir Robin του Holy Grail και έτσι, λιχουδιές Καστιλλιάνικες κι από την Εστρεμαδούρα θα συνεχίζουν να σερβίρονται στην χώρα του.

 

Πάντοτε οι φήμες είναι προτιμότερες από τα γεγονότα σε αυτές τις περιπτώσεις. Αρκούν οι λέξεις «Γκιουλέν» και «προδότες», το σύμπλεγμα «S400» και η πρόταση «μας τα πρόφτασε ένας υπάλληλος απο ένα προξενείο».

 

Και ο μεν Γκιουλέν θα τον παίξει τον ρόλο του κάποια στιγμή (είναι και η επιρροή του στα ισλαμικά Βαλκάνια που μετράει) αλλά δύσκολά ο Ερτογάν θα παίξει τον ρόλο του Καταλανού.

 

Και τώρα, μη με αρχίζετε τιράντες και αναλύσεις περί Κούρδων , Ιρανών και υποθέσεων ενός κράτους που «γεννιέται», αλλά μπορεί να προκύψει και ανεμογκάστρι.

 

Δεν το έχουμε το εργαλείο.

 

Εξάλλου ο δικός μας πηγαίνει Αμερική, μάλλον για να δώσει τις νενομισμένες εγγυήσεις στον Υπερατλάντικό Παράγοντα.

 

Εδώ το ΔΝΤ χαμογελάει προβλέποντας μεγαλύτερο περίσσευμα για το 2018, από την χώρα που προσφάτως σέρβιρε σεβίτσε σε μια τελετή στην πτωχομάνα της.

 

Business as usual;

 

Μπα.

 

Μάλλον ισχύει το σχόλιο της Rachel στον Deckard, ξέρετε που:

 

“I’m not in the business. I am the business.”