Blog

Ήθελα να σου πω ότι πάλι πήρα τους δρόμους και δεν σε πρόφτασα.
Αυστηρώς κατάλληλοι για νύχτα και σιωπή θυμάσαι; Φτιαγμένοι από παράξενο υλικό. Μη επεξεργάσιμο. Ξεχειλίζουμε και η καρδιά μας ακούγεται σαν να χτυπάει κάπου μακριά ένα μπεντίρ. Πάντα στα τέσσερα με προτεταμένο τον κόμπο στο λαιμό και να γρυλλίζουμε, κουρνιάζοντας στα πάθη. Στα μυστικά απωθημένα, στα θέλω και στους χρόνους που χτίζουνε σάρκινους τοίχους. Έξω από ξενυχτάδικα ή στο ορθάδικο του καντινιέρη, δίπλα σε πουκάμισα που βρωμάνε πνιγμένο αποσμητικό και τοξίνες αλκοόλης. Ψηφοφόροι, ψηφολέκτες, αναλυτές και τοκογλύφοι. Βδομαδιάτικοι λεκέδες σε λαμέ σαββατόβραδα που τις Κυριακές με βαρύ κεφάλι και ανάλαφρο το ένθετο της φυλλάδας μεταμορφώνονται σε Ευρωπαίους, λίγο πριν την μπάλα…Εξεζητημένες αστικές στιγμές. Η τσαλακωμένη ομορφιά τους λερώνει την παρόρμηση της μιας βραδιάς και την λύπη που νιώθει ο άλλος εαυτός όταν δεν μπορεί να ξανακολλήσει το ξερό φύλλο που έπεσε από το δέντρο. Σ’ αυτές τις σιωπές που κάνουν σαματά θα ήθελα να μπορώ να πω που βρίσκομαι. Να δώσω συντεταγμένες μήπως τρέξουν κατά πάνω μου. Να τους πω για τα φιλμ της ζωής μας που ποτέ δεν θα γίνουν υπερπαραγωγές , για τις πόρτες που κλείνουν με δύναμη, για το ασανσέρ που κατεβαίνει, για τα κλειδιά στην μίζα του αμαξιού, για τα απρογραμμάτιστα ταξίδια. Να τους πω ότι τώρα πια ξέρω πως οι πιο γενναίοι θάνατοι συμβαίνουν στη μέση του πουθενά και μας βρίσκουν ξαπλωμένους σε έναν έρημο παγωμένο δρόμο έξω από τη Γλασκώβη 4 το πρωί, πίνοντας γερές δόσεις αντρίκιου single malt, κουκουλωμένους μέσα μας να μην ακούμε όλα εκείνα που παλεύουμε να πούμε στους άλλους και στο τέλος σχεδόν πάντα και σχεδόν σαδιστικά τους τα στερούμε. Λένε πως δεν υπάρχει εγκεφαλική παράλυση, είπαν πως οι αναπνοές ταξιδεύουν σαν κυματομορφές, είπες πως δεν με είδες – καταδικασμένοι απέθαντοι σαν τα φρικιά του μαύρου μαργαριταριού- λέω πως θα σε συναντήσω στα άθικτα ηλιόλουστα στέκια μας τη μέρα που το μυαλό μου θα έχει γεμίσει θρόμβους. Μ’ αυτό τον τρόπο θέλω να την κάνω. Υπεργαμάτα. Από τη θάλασσα. Να ελευθερώσω όλους τους έγκλειστους που έχω στο κεφάλι μου και με μουσική υπόκρουση το Desamparado να βρεθώ στο μέρος που απαγορεύεται κάθε συνάθροιση άνω του ενός. Ευτυχία και συντριβή ξένε. Oμοούσια τριάς. Μαζί με εκείνες τις κάφτρες που φτάνουν μέχρι τον αγκώνα.

Βλέποντας χθες μία εκπομπή για ανάδειξη μουσικών ταλέντων, διαπίστωσα πως τουλάχιστον οι περισσότεροι που τραγουδούν -ασχέτως καλής, σωστής, μέτριας φωνής- δεν αγαπούν τα μπουζουκονταγλάν. Πέρα από ελάχιστες εμφανίσεις (2 ή 3 ανάμεσα σε 30) κατευθείαν από πίστα στη συνολική παρουσίαση του talent show, όλοι οι υπόλοιποι ήταν ποπ, ροκ, έντεχνο, σύγχρονο, δικό τους μίγμα, κλασικό από τραγούδι και επιρροές. Άρα, το κοινό είναι αυτό που θέλει έκπτωση των καλλιτεχνών. Το κοινό εμπορεύεται την ποιότητα, το είδος, το φάλτσο, την ομοιογενοποίηση, την εκγύμναση, το μπούστο, το λάθος και το σωστό. Οι καλλιτέχνες έχουν τη λόξα τους και αυτή να θέλει να γίνει φακές, ενοίκιο και μπεντζίνα, πρέπει να στρέψει την προσοχή του στην καψούρα, που πάλι θα αναρωτηθώ αν υπάρχει πέρα από τους θεατρινισμούς πάνω στο ντιριντάχτα τους τσιφετελιού.

Κάθε γενιά, ξεσκάλιζε τα me too των προηγούμενων. Η τωρινή, μυθοποιεί τα me too των απογόνων της.

Σχεδον τρία χρόνια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και είναι πλέον δύσκολο να κρατάμε λογαριασμό με την απώλεια του νοήματος των λέξεων.

Σχεδόν τρία χρόνια «αριστερή» κυβέρνηση. Κυβέρνηση που δηλώνει αριστερή. Κυβέρνηση που η αντιπολίτευση την λέει αριστερή για να μπορεί να ξεδιπλώσει την αντι-αριστερή ρητορική της, την μόνη αντιπολιτευτική γραμμή που μπορεί να έχει.

Όσοι, όμως, δεν είμαστε κυβερνητικοί και δεν υιοθετούμε την αντιπολιτευτική γραμμή της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, όσοι δεν έχουμε απωλέσει ούτε την μνήμη ούτε την αίσθηση της γλώσσας, ήρθε η ώρα να ξεμπερδεύουμε μ’ αυτό: δεν έχουμε αριστερή κυβέρνηση και δεν έχει νόημα να επιχειρηματολογούμε πλέον με φράσεις τύπου  «αν είναι δυνατόν μια αριστερή κυβέρνηση να παίρνει αντιλαϊκά μέτρα» και «αν είναι δυνατόν ένας αριστερός πρωθυπουργός να συναντιέται με τον Τραμπ και να ανταλάσσει μαζί του αβρότητες». Έχουμε μια μνημονιακή κυβέρνηση, που πολιτικά βρίσκεται στο χώρο του κέντρου αλλά εφαρμόζει ανερυθρίαστα νεοφιλελεύθερες πολιτικές και τα έχει κάνει πλακάκια με το κεφάλαιο. Βρίσκεται ελαφρώς αριστερότερα από την ΝΔ, η οποία άλλωστε ενσωματώνει και την ακροδεξιά, όχι όμως τόσο αριστερότερα ώστε να θεωρείται, πλέον,  αριστερά.

Αν συμφωνήσουμε σ’ αυτό, όσοι συμφωνήσουμε, μένει να αναρωτηθούμε το εξής: πρέπει να δηλώνει αριστερός ο πρωθυπουργός μας για να μας προκαλεί όνειδος η σκηνή που χαριεντίζεται με τον Τραμπ, τον πιο δεξιό καραγκιόζη μεταξύ των πλανηταρχών; Εγώ λέω πως όχι, και δεξιός να δήλωνε ο Αλέξης Τσίπρας το ίδιο θα ντρεπόμουν για την δήλωση περί διαβολικής πολιτικής του Τραμπ που όμως γίνεται για καλό και το ίδιο θα αγανακτούσα για τις αμυντικές δαπάνες που ανακοινώθηκαν . Όσο για την επιχειρηματολογία που θέλει να καμαρώνουμε κιόλας για το ότι ο αριστερός πρωθυπουργός της χώρας έγινε δεκτός στο Λευκό Οίκο, ευχαριστούμε, δε θα πάρουμε.

Από τότε που κυβερνάει ο Σύριζα, επέμενα πως, ανεξάρτητα από τα ιδεολογικά του χούγια, διαθέτει παθιασμένον φιλοαμερικανισμό. Mε βάση τον συλλογισμό: αν είναι να ρίξουμε τα μούτρα μας, ας είναι με τους πιο μακρινούς συμμάχους που μπορούν να βρεθούν. Και υπό την πεποίθηση πως ζούμε στα χρόνια των φρυκτωριών, και τα μαντάτα δεν περνάνε εύκολα τον Ατλαντικό. Με την επιπρόσθετη μαγική πίστη πως είναι «αμερικανάκια», «μπουνταλάδες» και «άψητοι», συγκρινόμενοι με τους «Ευρωπαίους αποικιοκράτες, γδάρτες και παλουκοκάφτες».

Οι κυβερνήτες μας, από την αρχή του 2015, κυριαρχούνται από την σχεδόν υστερική ελπίδα πως υπάρχει ρήγμα στον Δυτικό κόσμο, πως είναι οι πρώτοι που το ανακάλυψαν και πως θα προκύψει, εάν είναι δυνατόν «ρήγμα σεισμού που βγάνει ανθούς και τρέμουν στον αέρα».Όπου τα λούλουδα και τα πούλουδα είμαστε εμείς, ως αιώνιοι Έλληνες.

Γιατί τους βγαίνει η πασιέντζα; Αρκετοί πιστεύουμε πως αυτό συμβαίνει διότι δεν υφίσταται η παλιά, καλή, αυτοματικά ευμενής προς το πόπολο, έτοιμη να μας χορτάσει άκαρπες υποσχέσεις, αξιωματική αντιπολίτευση. Εκτός από τον ΕΝΦΙΑ και την μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων «από 29 σε 20% σε δύο χρόνια», ουδέν νεότερον από το μέτωπο της φορολογίας εισοδήματος, που καίει πολύ περισσότερο τους ψηφοφόρους, παρέα με τις τόγκες της ασφαλιστικής πολιτικής.

Ακόμη και η φασματική παρωδία ενός αναθρώσκοντος Κέντρου, μοιάζει πολύ δύσκολο, με τους «δέκα μικρούς προέδρους» να έχει σωσμό.

Εφεξής, ο Τραμπ μετατρέπεται σε αγαθοδαίμονα. Και η εθιμική πορεία προς την Πρεσβεία, δεν είναι εύκολο να γιγαντώνεται, με κύρια συζήτηση τα 1,1 ή τα 2,4 δις δολάρια.

Είναι σα να βλέπω την επιχειρηματολογία της κυβέρνησης, προεκλογικά, είτε στηθούν κάλπες το 2018, είτε το 2019. Και την συγκρίνω με την αντίστοιχη επιχειρηματολογία Μητσοτάκη, την ίδια περίοδο.

Όχι, δεν βγαίνει η πασιέντζα.

Ως  μόνο σίγουρο γεγονός, βλέπω την αφανή και επισφαλή δήθεν ενότητα Μητσοτακικών, Καραμανλικών και Σαμαρικών, να μη μνημονεύσω τις έξω δεξιά και τις φιλελέ απόψεις που δε μοιάζουν να συγχωνεύονται σε αρραγές μέτωπο στο δεξιό χωράφι.

«Να πέσει το βράδι, ή να φανούν οι Πρώσοι» λέγεται πως μουρμούρισε ο Ουέλινγκτον, ενώ ήταν αμφίρροπη η κατάσταση στο Βατερλώ.

…What is apparent in Louisville is that the Negro has won a few crucial battles, but instead of making the breakthrough he expected, he has come up against segregation’s second front, where the problems are not mobs and unjust laws but customs and traditions…

Hunter S. Thompson – “A Southern City with Northern Problems”

Τώρα που κοπάζει ο θόρυβος από την κατάθεση και τη ψήφιση του νομοσχεδίου για τη νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου, επανέρχομαι σε κάποιες σκέψεις, όχι καινούργιες, μερικές από τις οποίες έχω σημειώσει εδώ στο Cloud και μερικές στο προσωπικό μου ιστολόγιο.

Για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων πριν από λίγα χρόνια σηκώσαμε σημαία το “born this way”. Πολλοί ταμπουρωθήκαμε πίσω από τη βιολογία, επιχειρηματολογώντας ότι η φύση έχει προαποφασίσει κι εμείς είμαστε ανίσχυροι απέναντί της. Είχαμε την καλύτερη δικαιολογία – δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, δεν έχουμε περιθώρια επιλογής, πρέπει να μας δεχτούν, να αποδοθεί η ισονομία το απαύγασμα της οποίας είναι ο γάμος μεταξύ ομοφύλων ζευγαριών.

Για τα δικαιώματα των διεμφυλικών ατόμων υποβιβάζουμε το ρόλο της φύσης, επιχειρηματολογώντας ότι το βιολογικό φύλο δεν έχει τη σημασία που έχει το κοινωνικό φύλο (και το οποίο κοινωνικό φύλο είναι κατασκεύασμα). Κάτι που μας δίνει το δικαίωμα της επιλογής κοινωνικού φύλου κατά επιθυμία και βούληση.

Ποτέ δεν πίστεψα σ’ ένα άκαμπτο «gay γονίδιο», πάντα πίστευα ότι οι καταστάσεις είναι σύνθετες – κάπου η φύση, κάπου η ανατροφή. Ποτέ δεν πίστεψα επίσης ότι μπορείς να αγνοήσεις το βιολογικό φύλο, το ειδικό βάρος που έχει η φύση.

Σημασία για μένα έχει το δικαίωμα της επιλογής, η ελευθερία να διαλέγεις αυτό το οποίο υπαγορεύει η καρδιά σου και που είναι δύσκολο να αναλύσεις και να αιτιολογήσεις αλλά αναγκαίο για να ζήσεις συμφιλιωμένος με τον εαυτό σου. Ό, τι και αν σημαίνει ο «εαυτός», απ’ ότι και αν είναι φτιαγμένος ή σμιλεμένος. Πάντα υπάρχει ένα στοιχείο επιλογής. Η ισονομία συνιστά την υποχρέωση της κοινωνίας να σου κατοχυρώσει αυτό το δικαίωμα.

Ο άνθρωπος κινείται σε πλαίσιο ελευθερίας την οποία εξασφαλίζει ο πολιτισμός που είναι υπέρβαση της βιολογίας. Οι κοινωνικοί ρόλοι των φύλων (από το τί φοράς μέχρι του να είσαι πυροσβέστης) υπό την προϋπόθεση της τεχνολογίας και της δίκαιης κοινωνίας, συνιστούν όντως κατασκευάσματα. Ο πολιτισμός μπορεί και υπερβαίνει την βιολογία αλλά καλό είναι να μη την αγνοεί.

Έτσι, ανάμεσα στο δογματικό ταμπούρωμα πίσω από μια δήθεν απόλυτη βιολογική αλήθεια όσον αφορά στο «γεννήθηκα έτσι» για τους ομοφυλόφιλους και στη δογματική απόρριψη του βιολογικού φύλου όσον αφορά στα διεμφυλικά άτομα, η αλήθεια περνά από το δικαίωμα να ορίσεις αυτό που σε συμφιλιώνει με σένα και την υποχρέωση σεβασμού αυτού του δικαιώματος από τους υπόλοιπους. Είναι δρόμος ελευθερίας και ισονομίας.

Αλλά δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε δύο μέτρα ανάλογα με το ό, τι υπαγορεύει η περίπτωση. Οι διεκδικήσεις ισονομίας χρειάζονται συνέπεια και όχι αλά καρτ επιλογή σε περιστασιακή βάση άκαμπτων και, το σημαντικότερο, αντίθετων θέσεων οι οποίες μπορεί να συμβάλουν σε μια δεδομένη πολιτική διεκδίκηση, δίνουν όμως λαβή σε όσους λένε ότι δεν πρόκειται για αίτημα ζωής αλλά υπόθεση lifestyle.

Επί του πρακτέου τώρα, βεβαίως είναι αναγκαία η ασπίδα προστασίας και η νομική αναγνώριση για τα διεμφυλικά άτομα, μιας ευάλωτης μειονότητας, ανέκαθεν εξοστρακισμένης στο περιθώριο της ελληνικής κοινωνίας και στοχοποιημένων θυμάτων βίας την οποία βία δικαιολογούσε η πλειοψηφία της κοινωνίας.

Τέλος, έχω επιφυλάξεις για την καθαρά νομικίστικη προσέγγιση που ακολουθεί πλέον το κίνημα για τα λοατ δικαιώματα στο σύνολό του, η οποία από μόνη της είναι ένας είδος ανελευθερίας και τρέφει πόλωση και διχασμό. Οι νέες χούντες είναι αυτές των τεχνοκρατών οικονομολόγων και νομικών. Ναι, να παλεύουμε για νομική κατοχύρωση αλλά είναι πύρρειος η όποια νίκη θεωρεί ότι τα νομοθετήματα συνιστούν από μόνα τους τελικούς θριάμβους, στήνει δικαστήρια και ενθαρρύνει κλίμα πολέμου στην καταπολέμηση της μισαλλοδοξίας και του σεξισμού με πυρομαχικά και βολές που βασίζονται αποκλειστικά σε νομοτεχνήματα και όχι στην παιδεία και στη βελτίωση της κοινωνικής κατανόησης και αποδοχής.

Σοφό το απόσπασμα του Thompson στην αρχή του κειμένου. Κι έχουν περάσει τόσα χρόνια.

Η Ορθοδοξία ντύνει στο χρυσαφικό τον άγαμο κλήρο της και στα μάρμαρα και τα μαλάματα τους ναούς της για να αντανακλά τη δόξα της Βασιλείας λες και είμαστε τίποτε μαλάκες και δεν έχουμε πάρει πρέφα ότι η Βασιλεία εντός ημών εστί κτλ. Η Ορθοδοξία κουμαντάρει τις ζωές μας ήσυχα και ταπεινά, εκτός όταν δεν μπορεί και αναγκάζεται, η τάλαινα, να δείξει τους κυνόδοντές της και να σείσει τη βαρειά της ράβδο με τα φίδια.

Αρκετά λοιπόν με τη μέριμνα για “το καλό της Εκκλησίας” και για την απήχησή της ή τον ρόλο “που καλείται να παίξει” στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Ο ρόλος της Εκκλησίας επιτελείται επιτυχώς και στο ακέραιο, και τώρα και πάντοτε: αντίδραση, συντήρηση, ηθικός πανικός, φοβικότητα — είτε πρόκειται για το θέατρο, είτε για τους νερόμυλους, είτε για τις φυσικές επιστήμες, είτε για την προστασία αδύναμων μειονότητων. Μην προσπαθείτε να την αναμορφώσετε: ούτε το χρειάζεται, ούτε το μπορούμε.

Βεβαίως, το πρόβλημα πάει πολύ πιο μακριά από τη μοχθηρή μα ψευτοαφελή Ορθοδοξία, πέρα από τον δεσποτικό Καθολικισμό, πέρα από τους κουτοπόνηρους Αγγλικανούς και τους άτεγκτους λοιπούς Προτεστάντες. Πάει πέρα από το ασυνάρτητο και αντιδραστικό Ισλάμ και τον ψυχαναγκαστικό αρτηριοσκληρωμένο Ιουδαϊσμό. Όπως λέει ο Γκορ Βιντάλ, το πρόβλημά μας είναι ο ίδιος ο μονοθεϊσμός, αυτό το ανομολόγητο έγκλημα στην καρδιά του πολιτισμού μας. Η λύση λοιπόν είναι άλλη, και είναι δύσκολη:

Κατεδαφίστε το στερέωμα του Ενός Λογιστή Θεού. Του Θεού που κλαδεύει το καυλί σου και μισεί το μουνί σου· που τσεκάρει αν φας τσιζμπέργκερ ή αν ανάψεις φωτιά το Σάββατο· που πικάρεται αν δεν δεσμεύεσαι να τον προσκυνάς εδαφιαίως πεντάκις κάθε μέρα· που αγκαλιάζει τη δυστυχία και τη στέρηση φτωχών με την επαγγελία μελλόντων αγαθών όπως αγκαλιάζει στοργικά τους μεγάλους δωρητές των υπαλλήλων Του· που τάζει κόλαση στους αδύναμους και αγιότητα ή πιλάφια σε όσους δολοφονούν στο Όνομά Του· που ευνουχίζει και εκβαρβαρώνει· που από παιδιά μάς ντρεσάρει στο ψέμα, στην αυταπάτη, στο να νιώθουμε εκλεκτοί και καλύτεροι γεμίζοντάς μας ταυτόχρονα ενοχές και νεύρωση· που μισεί την ομορφιά που δεν ελέγχει και στραγγαλίζει χαρά και τέχνη.

Α σιχτίρι Ορθοδοξία κι εσύ μονοθεϊσμέ. Ναι, είσαι μέρος του πολιτισμού μου αλλά μέρος του πολιτισμού μου είναι και οι βιασμοί κι οι πλεκτάνες ανύπαρκτων αρχαίων θεών και των μπάσταρδων  ηρώων τους. Α σιχτίρ λοιπόν.

Δεν αναμορφώνεστε, δεν εξανθρωπίζεστε, δεν εκσυγχρονίζεστε: μόνο παραγκωνίζεστε.

Από το μπλογκ Sraosha.

Τα ναρκωτικά δεν μπορούν να κάνουν πιο δημιουργικούς τους καλλιτέχνες. Μπορούν όμως να τους κάνουν λιγότερο ανυπόφορους.

Τα ηρεμιστικά δεν μπορούν να κάνουν πιο ήσυχους τους καλλιτέχνες. Μπορούν όμως να τους κάνουν πιο σιωπηλούς.

Καθολικά δεν υπάρχει ντόπα καλλιτεχνικής έκρηξης πέρα από τον έρωτα, την έλξη, την πικρία, την αποβολή, τα μανουάλια με άκαυτα κεφάλια.

Η ποίηση δεν βρέθηκε εδώ για να σε δυσκολέψει, αλλά για να σε κάνει πιο συμπονετικό. Νομίζεις ότι είναι εύκολο ένα εκούσια σαρκοφάγο ζώο με τα ακρωτηριασμένα καταναλωτικά υποτυπώδη ένστικτα αυταξίας που αγοράζει λευκούς ταφτάδες για να συγκεντρώσει τη γύμνια του από κάτω και την ηδονική του σχισμή και ογκώδη λαμπυρίζοντα εξαμβλώματα που τα μοστράρει στο τέταρτο δάχτυλο ως λιπαποθήκη κύρους και ανωτερότητας μπορεί να γίνει συμπονετικό, όταν φέρεται τόσο βίαια στον ίδιον του εαυτό;

Και οι τεμαχισμένες στύσεις κάτω από γραφεία SATO και μέσα σε μεγάλου κυβισμού αυτοκίνητα που μεταφέρουν τόνους φορτίων αυτεξάρτησης από τη ξεκουρδισμένη μανιβέλα της καρδιάς τους, που αλυχτά όσο μπορεί με διαστολές και συστολές συναισθημάτων, καταπνιγμένων κάτω από τον ήχο των κομπρεσέρ και του καρμπυρατέρ και της ηλεκτρονικής υπενθύμισης αφύπνισης για το ξεπλυμένο καθημερινό πρόγραμμα της ανισορροπίας;

Νομίζεις ότι μπορεί να γίνει συμπονετικός ο αρωματισμένος γιακάς με αιθέρια έλαια που μάζευαν ορφανά της αφρικανικής ηπείρου; Νομίζεις;

Πρώτα ο Καμμένος. Μετά ο Λεβέντης. Τώρα ο Τραμπ. Αργεί η ώρα του Σώρρα;