Blog

Ας τον ενθαρρύνουμε λίγο!

Καλό μήνα σε όλες και σε όλους. Ελπίζω να μην ξέχασα κανέναν.

Όταν μπαίνω στο λεωφορείο και χτυπάω το ηλεκτρονικό εισιτήριο, αρκετοί συνεπιβάτες με κοιτούν, με περιεργάζονται και ακούω σούσουρο γύρω μου.
Ό,τι ζούμε τώρα. Μετά τις 10 Νοεμβρίου κομμένα αυτά τα σταριλίκια.

Αναρωτήθηκα τι χαλεύει ο Πουτσιδαίμων στη Βρυξέλλα. Μήγαρις να καταφύγει σε πρωτεύουσα της Ένωσης, προσδοκώντας πλησιασμό στα κέντρα αποφάσεων; Μήπως για να ηγηθεί των Φλαμανδών, που όλο και μουρμουράνε με τους Βαλόνοι;

Μπα.

Κατά τη γνώμη μου, πήγε στα μέρη του Φίλιππου του Φαλακρού, Δούκα της Βραβάντης, διότι μετά τον γάμο της Βρυξελλιώτισσας Μαρίας των Βουργουνδών με τον Αψβούργο Μαξιμιλιανό, δεν άργησε η Ένωση του βασιλείου της Ισπανίας με ταις Κάτω χώρες, υπό τον Κάρουλο τον Πέμπτο, που εστέφθη αυτό που εστέφθη, στον ναό του Αγίου Μιχαήλ και της αγίας Γουδούλης.

Τότενες οι Βραβαντέζοι ήβγαζαν δαντέλλες και καζάντησαν .

Την αξέχαστη αυτήν εποχή την διέκοψε ο βασιλεύς Ήλιος, που βομβάρδισε την Γκράν Πλάς μαζί με τετρακισχίλια οσπήτια και μαγαζεία.

Αυτό οι Βέλγιοι τους πονάει ακόμη, κι ας έκαμε εκεί δεξίωση ο Ουέλλινγκτον πριν νικήσει τον Ναπολέοντα, κι ας έγινε κράτος και Βασίλειον ο Βελγισμός με κοτζαμάν Κογκό να χει να πορεύεται έως τα χρόνια του Καζαβούμπου.

Ο Κατελάνος λοιπόν, ως νέος Ροκαφόρτες, τολμητίας και νεωτεριστής (αφού χάλασε την παραδοσιακή φράντζα που εφόρει ένας από τους τρεις Στούτζες και μετά την επανάσταση αφήνει αφέλειες) θέτει τα θεμέλια για να αποσχισθούν οι Βραβανταίοι από το βασίλειον και να ενταχθούν στους Αψβούργους και πάλε, κι έπειτα, ηγήτωρ αυτός να ανταλλάξει την πολιν χαρίζοντάς την στην Μαδρίτη (αψβουργικώτερη πόλη αποκλείεται να υπάρχει) και να λάβει ως αντίδωρο την ποθητή του Καταλούνια.

Όλοι θα χαρούν.

Πεντακόσια χρόνια Λουθήρου και κάμποσος Καλβίνος, αμη και Πουριτανοί, είναι καλή συγκυρία. Αι άλλαι χώραι δεν ευκαιρούν- κυνηγάνε παιδεραστές και περιστεράδες, χώρια που σε κάθε πλατεία μαζεύουν φρύγανα να κάψουν τους παρενοχλούντες.

Κάλλιο αργά παρά ποτέ, πήραμε μαντάτο οι Ευρωπαίοι και το Αμέρικα πως έχουμε πήξει στους ανωμαλιάρηδες και δεν είχανε πάει όλοι, από την  εποχή του Μαγγελάνου στην Παταγωνία να μαγαρίζουν τους πιγκουίνοι.

Ιστορίαν μου, αμαρτίαν μου να διαβάζετε, να συνεχάτε πεφωτισμένοι τον άχαρόν μας βίον. Άντε, χάιλ τώρα.

Μη τους ρωτάτε. Κόψτε τις απορίες. Δεν λένε ψέμματα. Τα πιστεύουν. Οι κυβερνήτες, οι μουστερήδες της εξουσίας, οι τρίτοι και καταϊδρωμένοι. Αν μοιάζαμε Θέτιδες, θα παρακαλούσαμε τον Δία με το ζερβί στο πηγούνι και το δεξί στο γόνατο. Ο Μόσκοβος δεν θα φέρει το σεφέρι. Κοιλοπονάει το βουνό και γεννάει ποντικάκια. Το σπίτι γέμισε τριζόνια. Τηγανητά, έστω και με ορυκτέλαια, τρώγονται. Διαθέτω και άλλες αλλέγκρες λύσεις, αλλά επιφυλάσσομαι. H κορυφή του βουνού διακρίνεται αχνά στο βάθος, αλλά το τελεφερίκ βρίσκεται στην αθέατη πλευρά.

https://www.youtube.com/watch?v=Tp_a9TLISoM

Ο Κρίστοφερ Ουόκεν διαβάζει, ή μάλλον διηγείται, τα Τρία Μικρά Γουρουνάκια στην τηλεόραση, σα να ήταν ο χαμένος ξάδελφος του Τόνι Σοπράνο. Για προχωρημένα παιδάκια, που δεν έχουν δυσκολίες με τον ύπνο τους.

 

(Bonus, πολλά χρόνια αργότερα: ο Κρίστοφερ Ουόκεν, πάλι στην τηλεόραση, σε άλλη εκπομπή του ίδιου παρουσιαστή, με γυαλιά πρεσβυωπίας πια, απαγγέλλει Λαίδη Γαγά. Για πολύ προχώ παιδιά, όπως κι εσείς. Καληνύχτα σας.)

Το φθινόπωρο της δυσαρέσκειάς μας, το οποίο ξεκίνησε με το να έρθουν στο φως τα κρυμμένα για χρόνια κάτω από το χαλί της κινηματογραφικής βιομηχανίας, συνεχίζεται. Αφού η δυσαρέσκεια σάρωσε όπως κύμα, με το “me too”, την υφήλιο από άκρη σε άκρη, ισοπεδώνοντας και εξισώνοντας τη δύσκολη θέση που μπορεί να βρεθεί μια γυναίκα στην Ινδία, η οποία προσπαθεί να ικανοποιήσει τη σωματική της ανάγκη βράδυ στην άκρη ενός σκοτεινού χωριού, με τη δύσκολη θέση μιας νέας γυναίκας που προσπαθεί να ικανοποιήσει την ανάγκη της για μια θέση στη λάμψη του Χόλυγουντ, το αγανακτισμένο κύμα επιστρέφει στη χώρα των πλουσίων και διασήμων, δίχως διακρίσεις στο φύλο και στο σεξουαλικό προσανατολισμό των θυμάτων.

Δεν ξέρω αν ο Kevin Spacey υπολόγισε σε συγχωροχάρτι πιστεύοντας ότι μια ομολογία της ομοφυλοφιλίας του θα ελάφρυνε το γεγονός ότι την έπεσε σε ανήλικο. Υπάρχει ένα προηγούμενο με την άστοχη επιείκεια που έδειξε ο Obama στη μείωση της ποινής της Chelsea Manning (πρώην Bradley) η οποία είχε καταδικαστεί για τη διαρροή χιλιάδων διαβαθμισμένων έγγραφων στο WikiLeaks. Σίγουρα η κοινή γνώμη στην περίπτωση του Spacey, με τον ανήλικο, θα δείξει λιγότερη επιείκεια. Παράλληλα καταλαβαίνω τη θέση των ακτιβιστών που δίνουν αγώνα στο να αποσυνδέσουν την ομοφυλοφιλία με την παιδοφιλία και την πέφτουν στον Spacey (αν και ανοησία κατά τη γνώμη μου η πίστη ότι τα ποσοστά των παιδόφιλων είναι διαφορετικά ανάμεσα σε ομοφυλόφιλους και ετεροφυλόφιλους). Σε κάθε περίπτωση, ο ίδιος ο Spacey έπρεπε να μη συνοδέψει τη δήλωσή του ότι δεν θυμάται το περιστατικό πριν 31 χρόνια, όταν μεθυσμένος παρενόχλησε το 14χρονο Anthony Rapp (σύμφωνα με ισχυρισμούς του δεύτερου), με το coming out του. Άτοπο και άκαιρο, βλακώδες και αναξιοπρεπές – my kingdom for a horse! Το βάθος της αναξιοπρέπειας θα γινόταν πιο φανερό στην περίπτωση που ο Spacey ομολογούσε ότι θυμόταν το περιστατικό (το να μη θυμάται δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν συνέβη).

Εδώ θα ήθελα να επισημάνω δύο σημεία.

Το πρώτο αφορά στο ειδικό βάρος που έχει η σεξουαλική παρενόχληση από ένα νηφάλιο, κυρίαρχο των πράξεών του και σε θέση ισχύος άντρα (ή άτομο) προς κάποιον/α που ζητάει στήριξη στην αναζήτηση εργασίας και καριέρας, σε σύγκριση με σεξουαλική παρενόχληση από άτομο που είναι μεθυσμένο. Δεν θέλω να δικαιολογήσω τον Spacey με αυτό αλλά το συνδυάζω με την ομολογία του Rapp ότι είχε μείνει μόνος στο διαμέρισμα του πρώτου (ο οποίος έδειχνε μεθυσμένος). Το δεύτερο σημείο λοιπόν είναι τι δουλειά είχε ένας 14χρονος, μόνος (ασυνόδευτος), ανήλικος και καλεσμένος σε πάρτι μεθυσμένου οικοδεσπότη όταν όλοι οι υπόλοιποι θαμώνες είχαν αποχωρήσει.

In the autumn of our discontent there is something rotten in the state of our perception.

Φοβάμαι τους ανθρώπους. Πολύ. Φοβάμαι όταν περπατάνε από πίσω μου, ακουμπώντας την πλάτη μου με την σκιά του. Τους φοβάμαι όταν θέλουν να γίνουν φίλοι μου περισσότερο από εχθρούς μου. Ο ξένος που γνωρίζει όλα τα μυστικά μου και τις πιο σπουδαίες στιγμές μου, αυτές της ρουτίνας.

Και τις δεύτερες σκέψεις τους, και την μυρωδιά τους την ανθρώπινη που την κρύβουν κάτω από αρώματα. Τις φοβάμαι.

Μου αρέσει η μυρωδιά του δέρματος όπως αυτή ανεκμετάλλευτη υπάρχει μέσα στις χούφτες και ανάμεσα στα στήθη. Εκεί νιώθω ότι δεν μπορεί να με αγγίξει καμία δύσκολη αντίδραση. Δεν χρειάζεται αντανακλαστικά ούτε ξυπνητήρια ούτε έτοιμα αμυντικά λογύδρια εκεί.

Οι άνθρωποι φθονούν πικρά και μοιάζουν διορατικοί μέσα στην ψευδαίσθηση που σου δημιουργεί αυτό το ρεπό από τη λογική. Αυτόν που ζηλεύει και αναμασά ό, τι μοχθηρό έχει ένα συκώτι ταλαιπωρημένο από οινόπνευμα, ομίχλη και χαπάκια αδυνατίσματος, ευφορίας, ηρεμιστικών, τον εκλιπαρείς προς την επιφάνεια και εκείνος δέρνει τον αέρα.

Τους φοβάμαι τους ανθρώπους. Μοιάζουν φυλακισμένοι των κοσμητικών επιθέτων, των ουσιαστικών που έχουν πέλος και το χαϊδεύουν φιλήδονα σαν βασιλιάδες στο θρόνο. Αυτάρεσκοι ομιλητές κακοποιούν την γλώσσα για να εκτοξεύσουν γροθιές, ομφάλιους λώρους που σε δένουν προς το ματαιόδοξο σχέδιο της ανωτερότητας.

Φοβάμαι και εμένα. Τόσο αλαζονική και νεκρή, να παίζω με τα μπαλόνια μου και να θεωρώ πως δεν με αγγίζει ούτε το οξυγόνο. Που θεωρώ ότι επειδή με έχω περάσει με αντισκωριακό και τα δόντια μου φέρνουν με τις ατσάλινες λαβίδες χειρούργων, μπορώ να αναπνεύσω μέσα σε κάτι που σίγουρα που δεν μοιάζει με ερωτική ουτοπία ούτε με τον Καιάδα. Κάπου ανάμεσα, ταλαιπωρούμαστε τόσο με την ανθρώπινη ύπαρξη.

Να σας αρωματίσω;

Ο ΕΛΑΣ  κυκλώνει

Οι Γερμανοί έβαλαν εκρηκτικά για να καταστρέψουν υποδομές απαραίτητες στην πόλη. Η εξέλιξη των υπονομεύσεων έδειξε πως το έπραξαν για να εξασφαλιστεί η έξοδός τους και η επιβίβαση στα τραίνα χωρίς εμπλοκές. Και αυτό σε μεγάλο βαθμό επιτεύχθηκε. Μερικοί, σαν τον Πετρόπουλο, δεν πιστεύουν πως οι υποδομές σώθηκαν με την δύναμη των όπλων του ΕΛΑΣ. Δεν μπορώ να εκτιμήσω, καθώς δεν γνωρίζω πολλά από αυτά που έχουν γραφτεί, αν υπήρξε κάποιο πρωτόκολλο, κάποια συμφωνία με τον ΕΛΑΣ, γενική ή επιμέρους. Πάντως και το Παρίσι, ενώ υπονομεύτηκε κατά μεγάλο τμήμα του, δεν καταστράφηκε.

Ενδεχομένως να επρόκειτο για ελιγμό του Γερμανού ηγήτορα, που πέτυχε. Όσο για την κύκλωση που ενήργησε και πέτυχε ο ΕΛΑΣ σε ελάχιστες μέρες με επιτυχία, ήταν σαφέστατα κίνηση ματ στην σκακιέρα της μετακατοχικής ιστορίας και στόχος της δεν ήταν απλώς η δημιουργία εντυπώσεων, αλλά κάτι απλούστερο που γινόταν, ώρα με την ώρα, άκρως επείγον.

Χιλιάδες ένοπλοι συνεργάτες των Γερμανών, δεν τους ακολούθησαν στην έξοδο από την Ελλάδα, αλλά έμειναν συντεταγμένοι στην περιοχή του Κιλκίς, ακολουθώντας την διαδρομή Άγιος Αθανάσιος-Απόστολοι-Κιλκίς. Έτσι,  αποτελούσαν μια δύναμη που μπορούσε (α) να βρεθεί στην Θεσσαλονίκη σε λίγες ώρες και να την «απελευθερώσει» ή (β) εφόσον εν τω μεταξύ ολοκληρώνονταν οι επαφές με τους Άγγλους και τον ΕΔΕΣ, να εισέλθει στην πόλη με τους άντρες της όχι ως τρομοκράτες και εκτελεστές, αλλά ως τμήματα ενισχυτικά συμβολικής αγγλικής δύναμης που ήδη ήταν καθ’ οδόν για να ελευθερώσει, επίσης, την Θεσσαλονίκη.

Επομένως οι υπονομεύσεις υποδομών την πόλης δεν ήταν φόβητρο μόνον για τον ΕΛΑΣ, αλλά και για κάθε ένοπλη απόπειρα να καταληφθεί η πόλη πριν φύγουν οι Γερμανοί.

Όλα τα υπονομευμένα σημεία και κτίρια, χάρη στην συνεχή παρακολούθηση των δυναμιτιστών είχαν επισημανθεί. Πριν αρχίσει η έξοδος των Γερμανών, τμήματα του ΕΛΑΣ είχαν αναλάβει κατά τομείς τη διάσωση των δεξαμενών, των εργοστασίων ηλεκτρισμού αλλά και μνημείων, που κι αυτά είχαν καλωδιωθεί.

Αρχηγοί και καπεταναίοι διηγούνται και εκθέτουν τον τρόπο της διείσδυσής τους στη Θεσσαλονίκη. Όπως συχνά συμβαίνει σε στρατιωτικά απομνημονεύματα διαχρονικώς, ο κάθε αφηγητής τείνει να τονίσει την δική του συμμετοχή, όχι από αναίδεια, όσο επειδή ήταν ο πιο πιστός αυτόπτης μάρτυρας των δικών του ενεργειών και ο μόνος που  ήξερε τόσο την δράση όσο και τις προθέσεις του.

Αλλά πιο αξιόπιστο μου φαίνεται να ακολουθήσουμε τις περιγραφές των εφήβων, όπως του Νίκου Μπακόλα, που λιτά και εκφραστικά, ως αξιόλογος συγγραφέας αλλά και έμπειρος δημοσιογράφος, έδωσε εικόνες αξέχαστες της εισόδου των δυνάμεων του ΕΛΑΣ από τα ανατολικά. Η εμπειρία του έχει αποτυπωθεί τηλεοπτικά, αλλά και στα κείμενά του.

Είναι σίγουρο ότι, μετά την υποχώρηση της παρουσίας των παραστρατιωτικών μονάδων, η Άνω Πόλη ήταν «ελεύθερη Ελλάδα» και, ταυτόχρονα, η πρώτη αστική περιοχή παραμονής του ΕΛΑΣ με στρατηγείο και καλή οργάνωση. Από τις αρχές Οκτωβρίου, στελέχη του εφεδρικού ΕΛΑΣ είχαν εφοδιαστεί με περιβραχιόνια και σίτιζαν κανονικά τα μέλη τους. Η λεγόμενη βίλλα Μοσκώφ πάνω από τον Προφήτη Ηλία ήταν το στρατηγείο του εφεδρικού ΕΛΑΣ πόλης και η αποφασιστική κίνηση ήταν η υπερκέραση της Θεσσαλονίκης με απόβαση τμημάτων του ΕΛΑΣ στην Χαλκιδική.

Πριν την απελευθέρωση, ο Αναστασιάδης δίνει την σύνθεση της ηγεσίας του εφεδρικού ΕΛΑΣ Θεσσαλονίκης που είχε τον (συμβολικό, μάλλον) τίτλο της Μεραρχίας. Διοικητής ο λοχαγός Κάρλος, καπετάνιος ο Θανάσης Κρόκος και καπετάνιος του πρώτου εφεδρικού συντάγματος ο Παπαθανασίου, που άφησε επίσης απομνημόνευμα. Η πρώτη ενέργεια των μονάδων αυτών ήταν να λογικευτεί η λαϊκή αντίδραση προς μια εικόνα και πράξη «ελεύθερης Ελλάδας», αλλά με κάποια δικαιοσύνη μέσα στο χάος των ημερών:

Στο μεταξύ, από τον Αύγουστο, έπρεπε το κάθε Σύνταγμα να αντιμετωπίσει μια σειρά προβλήματα που είχαν ανακύψει από το επαναστατικό ξέσπασμα του λαού της πόλης. Οι περισσότεροι ταγματασφαλίτες που είχαν μείνει, είχαν λουφάξει στο κέντρο της πόλης. Πολλούς από αυτούς που είχαν συνεργασθεί ανοιχτά με τους κατακτητές, και ήταν γνωστοί σε διάφορες συνοικίες για τη δράση τους, τους συλλαμβάνανε ένοπλοι ανοργάνωτοι νεολαίοι, τους κουβαλάγανε στην Πάνω Πόλη και τους παρέδιδαν στα φυλάκια μας, λέγοντας πως ήταν γκεσταπίτες, εγκληματίες πολέμου και λοιπά. Οι νεολαίοι φεύγανε να συνεχίσουν την «δράση» τους, χωρίς να αφήνουν συγκεκριμένα στοιχεία. Δημιουργήθηκε λοιπόν αμέσως η ανάγκη να δημιουργήσουμε δικαστική υπηρεσία, που θα έκανε προανάκριση για να διαπιστώσει τι ήταν αυτοί οι συνεργάτες των καταχτητών που μας παρέδιδαν οι ανοργάνωτοι νεολαίοι χωρίς να δίνουν στοιχεία, και σηκώνονταν κι έφευγαν. Ήρθα αμέσως σε επαφή με την αντιστασιακή οργάνωση των δικηγόρων της Θεσσαλονίκης (συνέπεσε ένα διάστημα να τους καθοδηγώ από μέρους της αχτίδας των Δημοσίων υπαλλήλων) και τους παρακάλεσα να θέσουν καμιά δεκαριά δικηγόρους στην διάθεση του συντάγματος […] ως υποτυπώδη δικαστική υπηρεσία. (Αναστασιάδης)

 Εδώ, ο Α. μάλλον ετεροχρονίζει μια δράση που επικρίθηκε έντονα από πολλά μέλη της κοινωνίας της Θεσσαλονίκης, καθώς οι αυθαίρετες συλλήψεις δεν διασώζονταν βέβαια από «υποτυπώδη δικαστική υπηρεσία συντάγματος» και πάμπολλοι πρέπει να ήταν αυτοί που εκτελεστήκαν ή τους ζήτησαν χρήματα για να γλυτώσουν. Το αναφέρω, επειδή από την μεταπελευθερωτική πολιτική του ΕΑΜ /ΕΛΑΣ και των υπηρεσιών του, το μόνον παράπονο ήταν πως «σκοτώθηκε πολύς κόσμος» και δεν επρόκειτο για την ΟΠΛΑ.

Υπήρξε λοιπόν μία διπλή σιαγόνα που έκλεισε την πόλη από τη Γεωργική Σχόλη και την  Πυλαία, ελέγχοντας τις οδεύσεις του Χορτιάτη και των Ζερβοχωρίων, του Χολομώντα και της Κασσανδρινής, ενώ από τον βορρά και τα Χίλια Δέντρα ήταν αδύνατον να διαφύγει συγκροτημένος στρατός, διότι δεν υπήρχαν σοβαρές προσβάσεις και μάλιστα μηχανοκινήτων ομάδων. Στην κλασική και άνετη διόδευση της αρχαίας Εγνατίας πάντως, η περιοχή ήταν έρημη και αφύλακτη. Το Ρουμλούκι, ο κάμπος του νότου, στις εκβολές των ποταμών ήταν πλέον ελεγχόμενος από τον ΕΛΑΣ, αν και , συνεργάτες των Γερμανών και μικρές φρουρές Γερμανών κρατούσαν μερικά σταυροδρόμια .

Δύο περίπου μήνες πριν την απελευθέρωση βίωσα μία αξέχαστη εμπειρία. Τα δύο μεγάλα αδέλφια μου κατά καιρούς έπαιρναν μία βάρκα και επέστρεφαν με στάρι από την περιοχή του Λουδία. Δηλαδή ταξίδευαν από τη θάλασσα μέχρι το Λουδία και στη συνέχεια τον διέσχιζαν, φτάνοντας στην περιοχή των Γιαννιτσών. Φόρτωναν στο Κίτρος αλάτι και το αντάλλασσαν στα Γιαννιτσά με στάρι. Αυτό το ταξίδι θέλησα να κάνω κι εγώ μαζί με τα αδέλφια μου, οι οποίοι με απέτρεψαν να πάω αλλά εγώ επέμενα έντονα και τα κατάφερα. Έτσι ξεκινήσαμε με πρώτο σταθμό το Κίτρος, όπου μας βοήθησαν άνθρωποι από άλλες βάρκες που ήταν εκεί για τον ίδιο σκοπό, καθώς η άμμος έκλεινε πολλές φορές το στόμιο του λιμένος.

 Η ίδια η πόλη βρίσκεται, πλην των στρατιωτικών στρατοπέδων και ενός κεντρικού τομέα, στα χέρια του ΕΛΑΣ. Το παραδέχονται, με κάποια υπερβολή, ήδη από την 23^η Οκτωβρίου απεσταλμένοι του Χρυσοχόου στον Άγιο Αθανάσιο, όπου προσπαθούν να ξεπεράσουν τους δισταγμούς και τις αντιρρήσεις των οπλαρχηγών προκειμένου να μπουν στην πόλη που «κομμουνιστοκρατείται».

Τους Γερμανούς δεν τους νοιάζει, διότι γνωρίζουν πως ο ΕΛΑΣ, μετά το πέρασμα της ηγετικής του ομάδας από τον Αξιό, έχει θέσει τις μεραρχίες του αντικρύ στη Θεσσαλονίκη και έχει ήδη κινηθεί προς τα ΒΑ, όπου περιμένουν δίβουλοι, υπό τον Κισά Μπατζάκ και τους υπόλοιπους, οι χιλιάδες ένοπλοι των τμημάτων αυτών.

Υπάρχουν δύο ειδών ανταλλαγές μηνυμάτων. Αρχηγός των αρχηγών είναι ο Κισά Μπατζάκ του Κούκκου της Πιερίας, αλλά το αυτόγνωμο των άλλων αποσπασμάτων είναι δεδομένο. Συνομιλούν, αλλά δεν ομονοούν. Οι Άγγλοι τους στέλνουν ένα χαρακτηριστικό της νοοτροπίας τους μήνυμα όπου ουσιαστικά τους τάζουν μια αμνηστία, εφόσον βέβαια δεν κάνουν το λάθος να ξαναμπούν στη Θεσσαλονίκη με νεκροκεφαλές και γερμανικά κράνη.

Τώρα προτείνεται να μπουν ως δυνάμεις του ΕΔΕΣ, του Ζέρβα, πράγμα που προκαλεί και έναν αστεϊσμό από τον Κισά Μπατζάκ: «από τον ΕΔΕΣ μας χωρίζει (εμάς του ΕΕΣ εννοεί) ένα Δέλτα!»

Αξιωματικοί του ΕΔΕΣ είναι μαζί με τους δεξιούς αντάρτες από τον Άγιο Αθανάσιο, και αναμένουν αποφάσεις. Ελάχιστες ημέρες πριν, υπάρχει και μια ντεκλαρέ πρόταση προς τον Κισά Μπατζάκ να ενταχθεί στον ΕΛΑΣ. Και αυτή η πληροφορία χρήζει μπόλικης εξέτασης, αλλά δεν είναι προς απορίαν: ο «κοντοπόδαρος» Παπαδόπουλος, παλαιός και έμπειρος αντάρτης των βουνών από την αρχή του αιώνα, πολυμήχανος και πραγματικά καλός πολεμιστής, έχει καταφέρει να οργανώσει ένοπλα τμήματα στο χωριό του, τον Κούκκο, από το οποίο φεύγει δαφνοστεφής για να αρχηγεύσει στρατιωτικά στην Θεσσαλονίκη, στη θέση του Πούλου, του Βήχου και των υπολοίπων. Η φήμη του και η σχετική του δυστροπία έναντι των γερμανικών διαταγών, τον κάνει τυπικό καπετάνιο που χαίρεται τον πόλεμο και έχει σαφείς αρχηγικές ικανότητες.

Η εκκρεμότητα αυτή στο τέλος θα λήξει με ατυχή τρόπο. Οι χιλιάδες συνασπισμένοι συνεργάτες των Γερμανών αφήνουν συντεταγμένα το μέτωπο των Αποστόλων και κατευθύνονται, μαζί με τα κοπάδια του ανεφοδιασμού των, στο Κιλκίς. Την ημέρα που φεύγουν οι Γερμανοί και η πόλη πλημμυρίζει εξ ανατολών προς Δυσμάς από μονάδες του ΕΛΑΣ που προηγούνται και πλήθος κατοίκων της Θεσσαλονίκης που ενθουσιασμένο παραληρεί και κλαίει από συγκίνηση, οι ένοπλοι οι οποίοι από διάφορες αιτίες και από διάφορες καταγωγές αντιστάθηκαν κυρίως στο ΕΑΜ και στον ΕΛΑΣ, αφήνοντας την αντίσταση κατά των δυνάμεων κατοχής επιλεκτικά κυρίως εναντίον των μισητών τους Βουλγάρων, μπαίνουν στο Κιλκίς και στρατωνίζονται. Αν δεν είχαν επιλέξει τον δρόμο του στυγνού τρομοκράτη κατά πάντων, εκτελώντας ό,τι δεν τους γέμιζε το μάτι, η Αφήγηση θα ήταν και πάλι διαφορετική.

Δεν μετατρέπουν το Κιλκίς σε φρούριο (δεν έχουν και τον καιρό). Περιμένουν τους Άγγλους, να προλάβουν τον ΕΛΑΣ, να μπουν στη Θεσσαλονίκη, ως ΕΔΕΣ και να συνταχτούν, αθώοι παντός αίματος, με την νέα ελληνική κυβέρνηση, υπό τις διαταγές του Σκόμπι που είναι ο νέος στρατηγέτης της χώρας. Ο δρόμος Κιλκίς-Θεσσαλονίκης (τμήμα του πανάρχαιου αρχαίου δρόμου που ενώνει τον Θερμαϊκό μέσω των κοιλάδων του Αξιού στην Δαρδανία κι από εκεί στην Νίσσα και στη Μητροβίτσα(Σίρμιο) είναι τελείως ανοιχτός.

Ότι οι εντός του Κιλκίς θέλησαν να αποκτήσουν επαφή με τους Άγγλους, και ότι απέτυχαν με ένα στρατήγημα, περιγράφεται γλαφυρά από τον Αναστασιάδη. Απεσταλμένοι των αμυνομένων συνέλαβαν έναν σύνδεσμο του ΕΛΑΣ στο Δερβένι και εκείνος τους έπεισε πως θα τους οδηγήσει στους Άγγλους που ήταν ήδη στη Θεσσαλονίκη, αρκεί να μη τον σκοτώσουν. Τους οδήγησε σε αρχηγείο του ΕΛΑΣ στην πόλη που το φρουρούσαν ΕΛΑΣιτες ντυμένοι με εγγλέζικες στολές και η «καριέρα» τους τελείωσε εκεί. Οι Άγγλοι δεν συνδέθηκαν με τους αποκλεισμένους.

Ο ΕΛΑΣ φρουρεί την βαθειά κοιλάδα στο Ρετζίκι και την μεταξύ Χορτιάτη και Πανοράματος απλωσιά, καθώς διατηρεί δυνάμεις από το καλοκαίρι στο Φίλυρο. Οι στρατωνισμένοι στο Κιλκίς αναμένουν να διαλύσουν αυτές τις φρουρές οι Άγγλοι, όταν έρθουν με το καλό, και να τους καλωσορίσουν. Οι κύριες δυνάμεις του ΕΛΑΣ, βρίσκονται στον κάμπο, καλά συντεταγμένες και περιμένουν κάτι απλό: να φύγουν οι Γερμανοί με το τρένο και μόλις πάρουν τη γραμμή προς Ευζώνους, να κλείσουν τελείως τον κύκλο γύρω από τη Θεσσαλονίκη και να μπουν ως ελευθερωτές, αφήνοντας τους Άγγλους παρατηρητές.

Οι Άγγλοι ξεμυτίζουν με πλοιάρια 30 ή 31 Οκτωβρίου, αλλά σε μικρή ενότητα, ενώ οι πολλοί θα εμφανιστούν την 1^η Νοεμβρίου.

Προηγουμένως κάνουν κάτι σοβαρό: μονάδες του ΕΛΑΣ σκοπεύουν να ελέγξουν τα γερμανικά τραίνα σε ένα πολύ αδύναμο για την γερμανική άμυνα σημείο, στο Τεκελή (Σίνδο) που και κατά το 1912 έπαιξε πάλι σπουδαίο ρόλο στις μετακινήσεις και τις συνεννοήσεις πρέσβεων και απεσταλμένων για την παράδοση της Θεσσαλονίκης.

Θα παραμείνουν εκεί και θα ελέγχουν για παρείσακτους κάθε βαγόνι. Οι Γερμανοί έδιωξαν από τον Σεπτέμβριο τους επιδραστικούς Έλληνες με τραίνο στη Γερμανία και τον Πούλο με τους αφοσιωμένους του άνδρες ένα μήνα αργότερα για να γίνουν ήρωες στο πλευρό τους στην Σλοβενία. Αν κάποιος από τα τάγματα του Βήχου ή του Δάγκουλα, κάποιος που αισθανόταν ασφαλής κοντά τους και όχι στο Κιλκίς, έπαιρνε το τραίνο της γερμανικής φυγής, δεν είχαν καμία διάθεση να τον προστατεύσουν.

Μήνες αργότερα, όταν θα αποχωρούσαν οριστικά οι Γερμανοί από την Ιταλία έχοντας μέσα στις τάξεις τους μεταμφιεσμένο τον Μουσολίνι, δεν θα φέρουν καμία αντίρρηση να τον παραδώσουν στους Ιταλούς αντιστασιακούς.

Μια παρατήρηση που πρόσεξα πως είχε και διαδικτυακές διαφωνίες είναι η ακόλουθη: τις δυνάμεις των αντικομμουνιστών του Κιλκίς, μερικές διηγήσεις τις εμπλουτίζουν με δυνάμεις της ΠΑΟ. Η ΠΑΟ ήταν οργάνωση κυρίως Ελλήνων αξιωματικών που οργάνωσε ο Χρυσοχόου προκειμένου να μη μονοπωληθεί η Αντίσταση κατά των Γερμανών από τον ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ. Είχε άμεση ανάγκη «εθνικοφρόνων» μονάδων, αλλά όχι οπλισμένων από τους Γερμανούς!

Το πρώτο διάστημα ,αυτή η διαδικασία πήγε σχετικά καλά, κι αυτό φαίνεται από την ηπιότητα με την οποία ο ΕΛΑΣ, όπου είχε δύναμη, έστελνε την ΠΑΟ πίσω στα σπίτια τους.

Αλλά με την εξέλιξη της βίας και των επιχειρήσεων, διαδόθηκε πως η ΠΑΟ πήρε όπλα από τους Γερμανούς. Χωρίς να αποκλείεται κάτι τέτοιο, ο Χρυσοχόου δεν διέθετε το εναλλακτικό όπλο που νόμιζε πως θα τον ευνοούσε, κι έτσι εμπιστεύτηκε τους παραδοσιακούς τουρκόφωνους, ακόμη και τύπους σαν τον Δάγκουλα, που φαινομενικά ήταν στα μαχαίρια.

Η αναφορά πως ΠΑΟτζήδες ήταν βασικοί συντελεστές της «εθνικόφρονος» άμυνας στη μάχη του Κιλκίς, εξυπηρετούσε περισσότερο την υπαγωγή της ΠΑΟ στην μελλοντική της υποστήριξη της Βασιλείας και της αντιστασιακής σύνταξης, παρά την αλήθεια. Όπως αντίστοιχα, από την άλλη πλευρά, είναι τελείως υπερβολικά έως απίθανα τα περί ταγμάτων Ασφαλείας στην βόρεια Ελλάδα σενάρια.

Στην πρόσφατη και πρωτοφανή δημόσιως εκδηλωμένη βεντέτα μεταξύ ενός Έλληνα επαγγελματία αθλητή και των δημοσιογράφων εκείνων που δουλειά τους είναι να γράφουν για τον ίδιο και τις ομάδες του, μπορεί κανείς να σκεφτεί το εξής: οσοδήποτε άκομψες, οσοδήποτε εκτός μέτρου, οσοδήποτε αδικαιολόγητες, οσοδήποτε μέχρι και χυδαίες κι αν έφτασαν να είναι κάποιες από τις επιθέσεις του Παππά, δεν έπαυαν να είναι γενικές και όχι εξατομικευμένες. Και μπορεί πράγματι να είναι βάσιμο το επιχείρημα ότι το χυδαίο στις επιθέσεις ήταν ακριβώς το γενικό τσουβάλιασμα και η μη εξατομικευμένη μομφή, ωστόσο έστω κι έτσι το γεγονός ότι τόσοι επιφανείς αθλητικογράφοι επέλεξαν να πάρουν τις επιθέσεις προσωπικά και να απαντήσουν ανάλογα, μπορεί να μας κάνει να καταλάβουμε λίγο καλύτερα το πόσο όμορφο είναι να νιώθει κανείς στοχοποιημένος, όπως καλώς ή κακώς νιώθει ο Παππάς.

Με άλλα λόγια, αν θέλεις να υποστηρίξεις με πειστικότητα ότι ακόμη κι εκείνος που αισθάνεται στοχοποιημένος πρέπει να αντιδρά με επαγγελματισμό και χωρίς προσωπικές μικρότητες, εκείνο που θα όφειλες να κάνεις, θα ήταν στην δική του επίθεση που θεωρείς ότι σε στοχοποιεί, να αντιδρούσες με επαγγελματισμό και χωρίς προσωπικές μικρότητες. Το ακριβώς αντίθετο συνέβη, καθώς η καταδίκη των πυρών που έριξε ο Παππάς συνοδεύτηκε με ρίψη από την πλευρά τους νέων πυρών: αφού μας κάνεις πόλεμο Παππά, θα δεις τι έχεις να πάθεις.

Οπότε το επιχείρημα ότι η συμπεριφορά του Παππά μετά την μη κλήση του στην Εθνική δικαιώνει τον Σκουρτόπουλο που δεν τον κάλεσε, μπορεί να απαντηθεί με ένα «αν πάει όμως έτσι, τότε και η συμπεριφορά η δική σας μετά την επίθεση του Παππά δικαιώνει τον Παππά για όσα σας καταλογίζει».