My Blog

Blog

  • Αυτό που έπαθε ο Κέβιν Σπέισι το είχε πάθει και ο Σαρδανάπαλος το 630 π.Χ. στην Ασσυρία. Στο τέλος είχαμε κλάματα.

  • Παρά Δήμον ονείρων

    Όνειρα, αν εξαιρέσω ένα που το τοπίο του επανέρχεται συχνά κάθε τόσο, δεν θυμάμαι, κι ας βλέπω ένα σωρό. Ωστόσο, σημείωσα ένα της μητρός μου, που μου το εκμυστηρεύτηκε, πάνε αρκετά χρόνια:

    ΟΝΕΙΡΟ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ,20 Μαρτίου 2003

    Ήταν ντυμένη στα λευκά, νέα, και βλέπει τον πατέρα μου, σαραντάρη, ντυμένο στα λευκά. Σε ένα λευκό καλοκαιρινό νησί.
    «Πες στον Πάνο να μη στεναχωριέται» της λέει.
    «Του αγόρασα το ξενοδοχείο Να    ΐς»

     Έκτοτε, συχνά αναρωτιόμουνα ,εάν «βγήκε» ή όχι. Το λευκό χρώμα, η λέξη «ναΐς», επί πηγαίων, λιμναίων και ποταμιαίων νυμφών, ήταν αρκετή πρόκληση. Αλλά άκρη δεν έβγαζα.

    Ώσπου δυο γραμμές από το ημερολόγιο που άφησε, θεράπευσαν το ζήτημα. Σήμερα διάβασα λίγα αποσπάσματά του. Την ίδια μέρα, σημειώνει:

    Πάνος με νέα ύπαρξη. Ο Δον Ζουάν ξαναχτύπησε. Βρισκόμαστε στα φλερτ. Συγκλονίστηκα και θύμωσα. Το πρωί του τηλεφώνησα. Του έρριξα καρφιά, τάχα όνειρο, τάχα διαίσθηση, ότι είναι μπερδεμένος. Αυτός τίποτε. Μελιστάλαχτος.

    Δεν είδε κανένα όνειρο. Επινόησε ένα. Γι’ αυτό δεν έβρισκα αντιστίξεις. Ωστόσο, μετά από εβδομάδες, άλλη καταγραφή ονείρου της. Που δεν φρόντισε να μου αναφέρει:

     6 Ιουνίου 2003. Τα χαράματα ξύπνησα από  όνειρο τρομαχτικό. Άναψα άσπρη λαμπάδα και κεριά στο σκήνωμα του Πάνου. Κείτονταν κάτω, σε άσπρα σεντόνια με δεμένο το κεφάλι με άσπρες γάζες.Τρομερό.

     Ανήμερα, και στις προσεχείς αθέατες του Ιουνίου ημέρες, παραιτήθηκα από τη δουλειά μου, νοσηλεύτηκα για σοβαρό επεισόδιο και πούλησα τα βιβλία μου, εξ ανάγκης. Ικανή και αναγκαία συνθήκη που δικαιολογούσε κάθε ρεσώ και κάθε σπαρματσέτο επί της κεφαλής μου.

    Αφήγηση, Κώδικας, Μοτίβα. Στη ζώνη του λυκόφωτος.

  • Γιόγκα τσιτσίδι

    Δεν είναι συνηθισμένη η εικόνα, ούτε η στάση. Δεν ξέρω πόσο βολική είναι, ή πόσο βοηθάει τους σκοπούς της γιόγκα, ξέρω ότι είναι μια ωραία εικόνα. Είναι μία από τις εκατοντάδες εικόνες που έχει ανεβάσει η Nude Yoga Girl στο Instagram, σίγουρη ότι θα την προσέξουν. Όχι, δεν λέγεται γιόγκα αυτό.

  • Επίσης αυτό το φεγγάρι να σκάσει, μας ξεκούφανε.

  • Οι αντιδράσεις κάποιων για τη ρατσιστική επίθεση στο σπίτι του Αμίρ θυμίζουν εκείνο το “Ε, είπαμε, όχι και μαχαίρι.”

  • Ακροτελεύτιο άρθρο

    …και έως τότε, να τον κρύβετε τον Αμίρ. Καλά. Οι μανάδες να σηκώνουν τη μαντίλα ώς τα μάτια και να αρνιούνται να μπάσουν στοργικούς κυνηγούς της συγκινησιακής επικαιρότητας στις χαμοκέλες τους. Να μη βάζετε το παιδί να ποζάρει με την ανάποδη ενός χαρτιού οντουλέ που επιγράφεται «να φύγεις». Δεν είναι μόνον οι Εθνοπαθείς που παραμονεύουν. Ο παιδέρας , ο κωλόμπος, ο χαρίεις γέρος με τα φουντούνια, ο Τάβανος του Νταϊφά, ο παίδαρος που τονε βύζαινε η μάνα του ως την εφηβεία, περιμένουν κρατώντας τσίλιες για γιουσουφάκια και ξεπεταρούδια. 1,714 δις χτυπάει σήμερα το Chantelier της Sia, τάχα για την ηδονή της μουσικής ακρόασης. Όποτε ακούτε «κι εγώ πριν κάμποσα χρόνια ήμουνα πλανόγιαννος*» και   τονε  ψάχνουν τα Μέσα και οι Αστυνομίες, να ξέρετε πως είτε  περνάμε περίοδο όπου είτε πήζει ένα γιαουρτάκι με την μαγιά της άμβλυνσης, είτε ο κόσμος ποθεί να γεννηθούν νέοι μαχαιροβγάλτες στην αγορά, επικαλούμενοι σκοτεινά παιδικά χρόνια.

     

    *«Σύρε Μάρω μ΄στο πηγάδι για νερό». «Καρτερείτε, αδελφούλες για να ζαλωθώ/ την βαρέλα και τον μαστραπά. / Ειν΄ο Γιάννος στο πηγάδι, ο πλανόγιαννος/ που πλανεύει τα κορίτσια και τις έμορφες»

  • Patricia Highsmith

    Πέρασαν σχεδόν 15 χρόνια από την τελευταία φορά που διάβασα Patricia Highsmith, και έτσι, όταν έπιασα στα χέρια μου το A Suspension of Mercy, είχα τις αμφιβολίες μου. Όταν μεσολαβούν τέτοια χρονικά διαστήματα πρέπει να είσαι έτοιμος για όλα. Ακόμα και για καθολική απόρριψη. Γιατί συμβαίνει κάτι περίεργο. Ενώ δεν θυμάσαι τα κείμενα που είχες διαβάσει, θυμάσαι τις αντιδράσεις σου απέναντι στα κείμενα, αλλά οι αντιδράσεις σου είναι οι αντιδράσεις κάποιου με τον οποίο ίσως και να μην έχεις πια και τόσες ομοιότητες. Θυμόμουν, για παράδειγμα, ξεκάθαρα, ότι οι χαρακτήρες τής Highsmith, και δεν μιλάω μόνο για τον Τομ Ρίπλεϊ, μου προκαλούσαν έντονα συναισθήματα συμπάθειας παρότι οι συμπεριφορές τους έβριθαν με παρεκκλίσεις από το γράμμα του νόμου. Με το που άρχισα να διαβάζω πάλι, όλα άρχισαν να μπαίνουν στη θέση τους.
     
    Η συνταγή της Highsmith είναι απλή. Ως αντιστάθμισμα στις παρεκκλίνουσες συμπεριφορές των ηρώων της, φροντίζει να ενσταλάζει στις προσωπικότητές τους ισχυρές δόσεις υψηλού γούστου. Οι πρωταγωνιστές της είναι άνθρωποι με βαθιά κουλτούρα: με αγάπη για τη μουσική, τη ζωγραφική, τη λογοτεχνία, την αρχιτεκτονική, το καλό φαγητό. Έτσι πλάθει χαρακτήρες αντιφατικούς για τον μέσο αναγνώστη γιατί το υψηλό γούστο, αν είναι αυθεντικό και όχι πιθηκισμός, είθισται να διαπερνά τις προσωπικότητες των ανθρώπων που το διασκεδάζουν και να τους ωθεί προς το καλό με την καθολική έννοια (προς ένα summum bonum αν θέλετε). Αλλά η Highsmith δεν τα πιστεύει αυτά. Εκμεταλλεύεται τη δική μας αφέλεια να πιστεύουμε στην ύπαρξη τέτοιων μηχανισμών. Και φυσικά το συνεχίζει. Όταν βάζει αυτούς τους χαρακτήρες να διαπράττουν τα πλέον ειδεχθή εγκλήματα, εισάγει ελλειπτικά κάτι απροσδόκητο. Γιατί οι άνθρωποι με υψηλό γούστο, για τα μάτια του μέσου ανθρώπου, δεν έχουν τα κότσια να υποπέσουν στα εγκλήματα που γλιστράνε με χαρακτηριστική ευκολία οι ήρωές της. Έτσι καταφέρνει να μας κάνει να ζηλεύουμε αυτό το αμάλγαμα ανθρώπου που ενέχει το καλύτερο και από τους δυο κόσμους. Τον κόσμο του εγκλήματος, και τον κόσμο μιας, ας την πω, μεστής ηθικής της καλοπέρασης. Στα βιβλία της στεκόμαστε απέναντι σε χαρακτήρες που ξέρουν να απολαμβάνουν, με όλη τη σημασία της λέξης, τις ζωές τους, αλλά ταυτοχρόνως, όταν βρεθούν απέναντι στον κίνδυνο ή τις δυσκολίες δεν έχουν τον παραμικρό ενδοιασμό να σκεφτούν και να πράξουν έξω από τον κύκλο, είτε αυτός είναι ο ηθικός, είτε ο νομικός. Και πράττουν έξω από τον κύκλο, αναλαμβάνοντας ρίσκα, που εμείς, στη σκέψη τους και μόνο, θα χάναμε τον ύπνο μας. Και γινόμαστε έτσι λαθρακουστές και ηδονοβλεψίες αυτής της σαγηνευτικής φυλής που δεν γνωρίζει όρια. Και από ανθρώπινη αδυναμία, εμείς οι ταπεινοί αναγνώστες με τις τετριμμένες ζωές, τις μουσκεμένες πέρα ως πέρα με φοβίες, γινόμαστε συνένοχοί τους με τον πιο μύχιο τρόπο. Παρακαλάμε να γλιτώσουν από τους διώκτες τους, που συνήθως είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας σαν κι εμάς. Παρακαλάμε να μην υποστούν τις συνέπειες των πράξεών τους. Μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσουμε, στο τέλος, ότι τίποτα δεν πρόκειται να συμβεί. Κανένα κακό δε θα βρει αυτούς που προξένησαν κακό.
     
    Η Highsmith συνιστά έναν από τους σκαπανείς της χειραφέτησης της λογοτεχνίας από τα στενά όρια της χριστιανικής ηθικής. Ο κακός θα μείνει ατιμώρητος, και αντί να βασανίζεται από τύψεις, θα ζήσει τη ζωή του μακαρίως, απολαμβάνοντας τις αποδόσεις του ρίσκου που επέλεξε να αναλάβει. Η Highsmith μάς κλείνει το μάτι. Αν μέσα σε όλα αυτά, κάποιος, επιμένει να βλέπει μόνο μυθοπλασία, αναλαμβάνει το ρίσκο να το πράξει.

  • Ο Ευγένιος Μ. κατηγόρησε σήμερα τη μητέρα του, Ευρυδίκη Σ., ότι τον παρενοχλούσε σεξουαλικά όταν πριν από 43 χρόνια τον ανάγκαζε να θηλάζει δημοσίως. «Ενώ δεν πεινούσα, μου έβαζε στο στόμα τη θηλή της. Ντρεπόμουν αφάνταστα, δεν μπορούσα να αναπνεύσω, και επιπλέον το γάλα ήταν πολύ γλυκό για τα γούστα μου». Η Ευρυδίκη Σ. αρνήθηκε να σχολιάσει. «Θα μιλήσει η δικαιοσύνη», είπε με δάκρυα στα μάτια.

  • Αναφαίρετα δικαιώματα

    Ως μονοπρόσωπος πολίτης (υπάρχουν και οι πολυχαρισματικοί) δε δικαιούμαι να στερήσω τα πολιτικά δικαιώματα από τους υπουργούς Τσακαλώτον και Χουλιαράκην για τις πρόσφατες “εξομολογήσεις” περί μεσαίας τάξεως και άλλων καλλυντικών.

    Ωστόσο έχω κάθε δικαίωμα να τους απονείμω το παράσημο του μεγαλόσταυρου της φαιδρής Σαρανταποδαρούσας.

    Και τώρα, σιωπή-σχεδιάζω το έμβλημα, την κορδέλα, τον φιόγκον και το πολυτελές κατηφένιο κουτί, με την σατέν επένδυση.

  • Κέφι, κέφι, κέφι.