Blog

Το πακέτο

Πριν είκοσι βάλε χρόνια, έτσι έλεγαν τον επιτυχημένο συνδυασμό δεξιοτήτων, όποτε έβγαινε ένα φυντάνι στα μεσημεριανάδικα ή σε κάτι ανάλογο. Ομορφιά, τσαλίμι, καμιά φορά και ταλέντο. «Έχει το πακέτο». Τώρα τα κριτήρια έγιναν πιο boho.

H επιτροπή

Είτε ασχολείται με το style που rocks, είτε με αρχιτεκτονικό διαγωνισμό, η επιτροπή έχει το ίδιο έργο: να προσαρμόσει τις ιδέες των διαγωνιζομένων στο καλαπόδι της. Συνήθως είναι πανελληνίως γνωστοί, που ενίοτε κάπως είχαν εισβάλει στον χώρο ευρύτερων αγορών και τώρα έχουν πετσικάρει. Αλλά και με κλινικώς αγνώστους γίνεται η δουλειά. Αν, στην κλίμακα αξιών του Zωρζ Μπατίς, ο μηχανικός στη μηχανή εκπροσωπεί την επιτροπή και  ναύτης στο τιμόνι τους διαγωνιζόμενους, ο θερμαστής στο σόκολο που μαλώνει με τες φωτιές είναι ένας κομπέρ, που παρουσιάζει τους υποψηφίους στην επιτροπή. Είδα τον Λιανό, τον Καπουτζίδη και την  Αραβανή σε αυτόν τον ρόλο. Οι παίκτες είναι η Επιτροπή και κανένας άλλος. Ποτέ δεν είναι δύο. Είτε πρόκειται για τρεις οπότε παίζουν το γκανιάν «ο εύχαρις αστείος, η τάχα μου τρελή, ο πουριτανί κατατονικός» και όποτε υπάρχει καρέ, προστίθεται ο μπαλαντέρ, συνήθως ένας διάσημος που έχει αγωνία για το πολιτικό του μέλλον σαν τον Sakis. Σε κανένα παιχνίδι δεν έχω ανταμώσει δυο γυναίκες στο επιτροπάτο. Δεν τρελάθηκαν (ακόμη) τα αφεντικά.

Παραγόμενο έργο

Οι υποψήφιοι είναι ντεκόρ, είτε μιλάμε για διαγωνισμό καλλίφωνων, είτε για ζογκλέρ η απλώς ψώνια, ωσάν αυτά με τα οποία διάνθιζε καμιά φορά ο Γιώργος Οικονομίδης τα «Νέα Ταλέντα» του στο ραδιόφωνο. Ελάχιστοι ξεχώρισαν εν τη διαχρονία, όπως ελάχιστοι εκατομμυριούχοι από λαχεία και λοταρίες κράτησαν τα πλούτια τους. Πάντως, η παραγωγή φροντίζει να υπάρχει πάντοτε ένα μαύρο πρόβατο στις σειρές αυτές. Στα τύπου σαρβάιορ, που Επιτροπή είναι ο Λαός, κρατάνε το μαύρο πρόβατο όσο γίνεται- συνήθως κλαψιάρης ή ξεκούδουνος. Σε πιο μοντέρνες εκδοχές θα έχουν μια γκρινιάρα και γλωσσού-αν είναι και με ξενικό αξάν, ακόμη καλύτερα.

Εμπειρία

Σε ελάχιστες περιπτώσεις έπαιξα τον επίτροπο και μόνον σε μία, πριν 35 χρόνια, το γλέντησα. Ήτον ένας ποιητικός διαγωνισμός. Μας προσέφεραν τις δέουσες υποψηφιότητες και μόνον μία, έλαμπε με καλλιγραφίες, τεράστιο υλικό, λησμονητέο ασφαλώς, αλλά οι θερμαστές ήθελαν να λάμψει. Με σοβαρά επιχειρήματα τον έβγαλα νοκάουτ για τυπικούς λόγους και υποστήριξα την πρωτιά ενός τρανς ατόμου που απείχε σαφώς από τη λογική της στρατευμένης τέχνης. Το βραβείο το έλαβε, το ποίημα δημοσιεύτηκε και καμαρώνω ακόμη, ωσάν γύφτικο σκεπάρνι.

Ανάβεις μισή ώρα καλοριφέρ και αισθάνεσαι σαν τον Τσαρλς Φόστερ Κέιν στην έπαυλη Ζάναντου.

(με αφορμή την ιστορία του Αμίρ)

Συμμετέχω σε ένα σύλλογο γονέων και κηδεμόνων σημαίνει ότι συναναστρέφομαι γονείς από την γειτονιά μου και την κοινωνική μου τάξη, γονείς Έλληνες και αλλοδαπούς, γονείς δεξιούς και αριστερούς, και δεν κάνω απλώς μαζί τους ανάλαφρες συζητήσεις αλλά συναποφασίζουμε και συνεργαζόμαστε και κάνουμε μαζί πράγματα. Και τα πράγματα που κάνουμε δεν είναι τίποτα ριζοσπαστικά και αριστερά πράγματα. Καθόλου. Οργανώνουμε αποκριάτικα πάρτι και μετά σκουπίζουμε από την αυλή τις σερπαντίνες. Φτιάχνουμε γλυκά για το cake bazaar πριν τα Χριστούγεννα. Ψάχνουμε DJ για το πάρτι λήξης που να παίζει όλα τα τελευταία hit (φέτος το despacito απαραιτήτως). Κάνουμε, δηλαδή, όλα αυτά που θέλουν τα παιδιά και οι γονείς ώστε να περνάμε καλά και να λειτουργούμε σαν μια ομάδα. Γιατί όταν λειτουργούμε σαν μια ομάδα και όταν έχουμε μάθει να συνεργαζόμαστε, τότε θα μπορέσω να πείσω, αν χρειαστεί, ότι τα παιδιά των μεταναστών δεν απειλούν τα δικά μας με αρρώστιες. Τότε θα μπορέσω να πείσω, αν χρειαστεί, ότι τα λεφτά που μαζέψαμε από το cake bazaar είναι καλό να διατεθούν σε οικογένειες μεταναστών που έχουν πρόβλημα επιβίωσης. Τότε θα μπορέσω να πείσω, αν χρειαστεί, ότι πρέπει να μαζέψουμε πράγματα για μια προσφυγική δομή. Και στα εφτά περίπου χρόνια που συμμετέχω, δεν χρειάστηκε να προσπαθήσω πολύ. Γιατί οι άνθρωποι που ασχολούνται ανιδιοτελώς με τα κοινά, ό,τι κι αν ψηφίζουν, είναι άνθρωποι που νοιάζονται, άνθρωποι γενναιόδωροι. Αρκεί να μην πας να τους πουλήσεις αριστεροσύνη και ανωτερότητα, να μην πας να τους πεις ότι αυτά που τους αρέσουν είναι μικροαστικές ανοησίες που τις βαριέσαι και πως πρέπει από το σχολείο να ξεκινήσει η επανάσταση και η ανατροπή. Γιατί έτσι χάνεται ο στόχος, και κάθε στιγμή που βαριέσαι ή κι εκνευρίζεσαι ακόμα με κάτι που θα πει κάποιος, πρέπει να ξαναθυμάσαι τον στόχο. Κι ο στόχος είναι η ίδια η δημιουργία μιας ομάδας που συνεργάζεται για κάθε τι μικρό που βελτιώνει την λειτουργία της σχολικής κοινότητας. Μιας ομάδας που όταν προσπαθήσει ο φασίστας να εισχωρήσει – και θα προσπαθήσει, γιατί αυτή τη γραμμή έχουν – θα καταλάβει πως δεν τον παίρνει.

Δεν είναι αρκούντως αριστερό και ριζοσπαστικό αυτό;

Και όπως πολύ σωστά έγραψε ο Πέτρος Καπετανόπουλος «απουσιάζοντας απ’ τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων, χαρίζεις ένα απίστευτα προνομιακό πεδίο στο σκοταδισμό και τη φασιστικοποίηση (ναι, τόσο χοντρά είναι τα πράγματα, το δείχνει η Δάφνη, το Ωραιόκαστρο, το Πέραμα πέρσι, η Σαντορίνη). Αυτό θέλουμε ρε σύντροφοι και συντρόφισσες γονέοι;»

*

Θα μπορούσε, εναλλακτικά, να καλέσει όλους τους σημαιοφόρους στο Μαξίμου και σε μια μεγαλοπρεπή τελετή να τους δώσει από μια ωραία ταμπελίτσα με τον διακριτικό τίτλο του σχολείου τους. Με την κίνηση αυτή όχι μόνο θα άφηνε ανέπαφο το σύμβολο της σημαίας και θα απέφευγε τον σκόπελο της εργαλειοποίησης του Αμίρ, αλλά κυρίως, θα έφερνε σαιντ-εξυπερικά τον κόσμο στα μέτρα του παιδιού.

Επηρεασμένος από τον παλιό καβγά Κατριβάνου-Γιαννόπουλου, έχω κάνει τάμα να μη τσακωθώ με κανέναν συνομήλικο και άνω. Τα παράπονά μας, στον άλλο κόσμο.

Όποιος ζητάει συμπεριφορά ενηλίκου από έναν δεκατετράχρονο είναι επιεικώς μαλάκας.

Αν ήξερα πόσο αυγατίζουνε τα θετικά σχόλια και τα “μπράβο” επειδή ένας πρωθυπουργός υποδέχεται ένα παιδάκι και του χαρίζει την σημαία, μιλώντας για Μπάρτσα,ενώ έχει την ευθύνη του υπουργού του, των διευθυντών, των γονιών και του εκκλησιασμού, των κληρώσεων και των τραμπούκων, απο μικρός θα προγραμμάτιζα να γίνω τσάρος, όχι γραμματικός τεχνίτης.

1

O δεκάλογος είναι αφιερωμένος σε κοπτοράπτες πολιτικών κειμένων, που έχουν ξεχάσει τη σημασία του περιεχομένου.

2

Από την συζήτηση «περι ανομίας» στην Βουλή, αποκόμισα την εντύπωση πως  ο καβγάς είναι για το πάπλωμα. Τα ισχυρότερα επιχειρήματα ήταν «ναι, αλλά θέλατε να διαλύσετε τα ΜΑΤ» και «ναι, αλλά η Σήμενς»

3

Οι κειμενογράφοι του Τσίπρα δουλεύουν πάνω σε υποτιθέμενη, αλλά πιθανή δομή της αγόρευσης Μητσοτάκη. Σπάνια πέφτουν έξω. Τον γεμίζουν χαρτάκια επιχειρημάτων διαβαθμισμένα, ώστε όταν τα χρειάζεται, να τα παραθέτει ανά κεφάλαιο. Λόγου χάρη «τον Αυγενάκη τελευταίο», ή «να ακουστεί το Σκάη και ο φιλικός σας Τύπος» ή και «να ακουστεί η λέξη Ντόρα στη δευτερολογία»

4

Οι  αγορεύσεις Μητσοτάκη είναι από ένα χέρι στο οποίο έχουν προστεθεί τσόντες.  Αλλά το πρώτο χέρι δεν βάζει πινελιές δεύτερο χέρι. Γι αυτό και καταγγελίες που ο άλλος ανέτρεψε, παραμένουν ωμές στην δευτερολογία του.

5

Οι «εκρήξεις ειλικρινείας» των Συριζαίων και Ανελαίων μινίστρων, ακυρώνουν η απομειώνουν την ισχύ μιας νεοδημοκρατικης καταγγελίας. Παράδειγμα: η  «μεσαία τάξη που υπερφορολογείται» ήταν γνωστή είδηση από τους υπαίτιους. Και τι έκανε ο Μητσοτάκης; Την επιβεβαίωσε. Τσιμουδιά για το πως θα την χειριστεί άν κυβερνήσει.

7

Τουλάχιστον οκτώ ημερών ήταν η υπόθεση Αυγενάκη, άρα η Νέα Δημοκρατία την περίμενε. Επιπλέον, μέσα σε αυτές τις μέρες, αρκετά ζητήματα ποινικά «τα προχώρησε» αριστοτεχνικά η Αστυνομία. Τυχαίο; Μπορεί.

8

Συμπέρασμα: η κυβέρνηση έχει την ιδιοκτησία μερικών επανορθωτικών κινήσεων, η αξιωματική αντιπολίτευση περιμένει από τον Άδωνι να του φέρει νοικοκυραίους και δεξιάντζες.

9

Σε πενηντάλεπτα: αν στην τελευταία του προεκλογική ομιλία, οψέποτε γίνουν εκλογές, ο Τσίπρας δηλώσει «θα αποκαταστήσω την άδεια τσέπη των ελευθέρων επαγγελματιών», θα τον πιστέψουν.

10

Δεν είναι όλα ρητορική, σύμφωνοι, αλλά ο δημοκόπος με αλμπενί πάντοτε υπερισχύει του δημεγέρτη που μοιάζει ανασφαλής.

Κάθε μέρα που πετάς τα σκουπίδια κι ένας μικρός θρίαμβος, μια μικρή απόδειξη ότι κατάφερες και την προηγούμενη μέρα να ζήσεις, να καταναλώσεις, να φας, να πιεις. Η σακούλα με τα προς ανακύκλωση κουτάκια και η σακούλα με διαφόρων ειδών χαρτιά με τα οποία σκούπισες και σκουπίστηκες. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να μιλούν για το χέσιμο, όταν το κάνουν το κάνουν σε φάση καλαμπουριών και χοντράδων, είναι αντιαισθητικό να μιλάς για αυτό, είναι απωθητικό, με το που το αναφέρεις ένας μορφασμός αηδίας σχηματίζεται ανεπαίσθητα σε αυτόν που σε ακούει ή σε αυτόν που σε διαβάζει.

Κι όμως, κρατώντας την μία και την άλλη σακούλα στο χέρι, δεν μπορώ παρά να νιώθω ένας μικρός τροπαιούχος της καθημερινότητας. Στην μία οι συσκευασίες που άδειασαν για να μπούν στο στομάχι, στην άλλη το αποτύπωμα που άφησαν. Αηδία, ε; Ναι, μάλλον. Δεν θα επαναληφθεί. Ας επιστρέψουμε στον κανονικό κόσμο, όπου κάνουμε τα πάντα για τα οποία μιλάμε μεταξύ μας, όπου δουλεύουμε, αγαπάμε, μισούμε, πονάμε, προσπαθούμε, απογοητευόμαστε, ελπίζουμε, προδίδουμε, προδονόμαστε παραιτούμαστε, οργιζόμαστε, ενθουσιαζόμαστε και λοιπά, όπου λίγο πολύ κάνουμε τα πάντα εκτός από το να χέζουμε.