Blog

Ελλάδα κι Ιταλία δεν είχατε ταλέντο.

Έγινε, λέει, μεγάλος σεισμός με εκατοντάδες ως τώρα διαπιστωμένους νεκρούς στα σύνορα Ιράν – Ιράκ, o oποίος ξυπνάει, λέει, μνήμες από τον σεισμό στο Ιράν το 2003 που είχε κοντά κοντά 30.000 νεκρούς. Ποιες μνήμες όμως; Όχι δικές μου. Πιθανολογώ όχι των περισσοτέρων από εμάς. Ό,τι δεν αφορά τον δυτικό κόσμο, περνά πρώτα στην ειδησεογραφία, μετά στον τρόπο που εμείς το εισπράτττουμε και το φιλτράρουμε και τέλος στον τρόπο που (δεν) το θυμόμαστε, μέσα από τη συνειδητή ή μη συνειδητή κατηγοριοποίησή του, ως ενός κόσμου ενός άλλου κατώτερου πλανήτη και ενός ή μάλλον πολλών άλλων κατώτερων θεών. Για αυτό κάθε τραγωδία μικρής κλίμακος εντός Δύσεως είναι στα μάτια μας και τη μνήμη μας ένα πολύ τραυματικό γεγονός και μαζί ένα γεγονός που σκανδαλίζει: μα εδώ; Μα εδώ που η κάθε ανθρώπινη ζωή έχει μεγάλη αξία; Ενώ στο όχι εδώ, ενώ στο εκεί, τριάντα χιλιάδες νεκροί πάνω – κάτω πόση διαφορά να κάνουν;

ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΜΙΛΗΣΤΕ ΜΟΥ

Παρακαλώ, μιλήστε μου γι’ αυτόν, μιλήστε μου με λεπτομέρειες
πώς πέρασε τα τρυφερά του χρόνια. Ναι, μιλήστε μου παρακαλώ
για την ασθμαίνουσα εφηβεία του, την πρώτη αθώα του ονείρωξη
τον θαυμασμό της μάνας του απάνω απ’ το εσώρουχο με τον λεκέ.

Μην παραλείψετε τα χρόνια τα μετέπειτα, τον ερχομό του έρωτα
πείτε μου, τι γεύση είχαν τα φιλιά του και αν χαμήλωνε τα μάτια
παρακαλώ, μιλήστε μου ανοιχτά, υπόσχομαι να δείξω κατανόηση
ξέρω πως φταίει ο νοτιάς, όχι αυτός, για την σκουριά την πρώιμη.

Παρακαλώ, μιλήστε μου, από το χέρι μου ό,τι περνάει θα το κάνω
έχω μεγάλα όνειρα γι’ αυτόν, πολύ πιο τολμηρά κι απ’ τα δικά του.

Τις νύχτες που προσπαθούσαμε να πεθάνουμε έβγαινε ένα φεγγάρι λερωμένο, ίδιο με τα παιδιά στα φανάρια που σε φτύνουν και φεύγουν. Τρεκλίζοντας σκαρφάλωνε στις πιο παράξενες στέγες της πόλης και λίγο πριν κοιμηθεί μας χάζευε, με τα πόδια του κρεμασμένα στο κενό, παντιέρες. Εμείς ξεκινούσαμε να μαζεύουμε τα κλάματα χρόνια πριν κυλήσουν, ποιοι είναι αυτοί που μας παριστάνουν ρωτούσαμε κι εκείνο πεταγόταν τρομαγμένο μέσα στον ύπνο του, από τη φασαρία που έκανε η ψυχή μας.

Αυτή η Φώφη τελικά, είναι η ελληνίδα Χίλαρι; Ρωτώ, γιατί τον έλληνα Τραμπ τον είδαμε.

Είναι βαρύ να είσαι αυτός που είσαι και να λες αυτά που σκέφτεσαι χωρίς αυτοπεριορισμούς – αυτό που απαιτούμε ως αυτονόητο για τον εαυτό μας το θεωρούμε υπερβολική υποχώρηση όταν το εφαρμόζουν οι άλλοι.

Ας μου εξηγήσει κάποιος παρακαλώ, χτες η πατριαρχία έχασε ή κέρδισε;

Οι εκλογές της Κεντροαριστεράς γίνονται για να ψηφιστεί αρχηγός ενός φορέα που δεν υπάρχει, με υποψηφίους υπαρχόντων κομμάτων που δεν ξέρουμε αν θα συνεχίσουν να υπάρχουν και από ψηφοφόρους που στο τέλος θα ψηφίσουν Νέα Δημοκρατία.

1.
Ξεπέρασαν τις διακόσιες δέκα χιλιάδες οι ψηφοφόροι στον πρώτο γύρο της εκλογής για ανάδειξη αρχηγού στο Κέντρο. Δεν μπορώ παρά να παραποιήσω τον Εγγονόπουλο:

«Μιλούσαν μιαν άλλη γλώσσα, την ιδιάζουσα διάλεκτο μιας λησμονημένης τώρα πλέον χώρας, της οποίας και είτανε, άλλωστε, οι μόνοι νοσταλγοί».

Η προσέλευση ξάφνιασε αρκετούς. Η επιλογή Γεννηματά- Ανδρουλάκη, λιγότερους. Η κυβέρνηση πρόλαβε να μουρμουρίσει πως δεν χάθηκε δα κι ο κόσμος «της»: νεοδημοκράτες ψήφισαν κατά συρροή, και άλλα, ακριβή αλλά άσχετα με το γεγονός.

2.
Αυτοί που είχαν ξεθαρρέψει από την, δεκαετίας πλέον, υπερψήφιση του Παπανδρέου Γ. με εκείνο το εκατομμύριο που εξακολουθεί να βρίσκεται στον χώρο της δημιουργικής φαντασίας, δεν έχουν λόγο να επιμένουν στο σύστημα αυτό, που μόνον τάσεις δείχνει και δεν ακριβολογεί.

Η πρωτοπορία και, κατά τις ενδείξεις, τελική επικράτηση της Γεννηματά,  στην ουσία ηρεμεί τα πνεύματα. Η ύπαρξη εννέα υποψηφίων, πλασματική, η επιμονή να υπάρξουν, έως κάποιο Συνέδριο, δύο κοινοβουλευτικές ομάδες από αυτούς στην Βουλή «για να μη χαθεί το δικαίωμα διπλού κοινοβουλευτικού ελέγχου», και κυρίως , το τεράστιο, παγωμένο βουνό που παρακάμφθηκε στην διαδικασία και η επιτροπή Αλιβιζάτου πήρε τον παράδρομο, διδάσκουν πως τα όνειρα για ένα Κέντρο που θα απορροφούσε μέρος του Σύριζα και θα έκανε πιο δυσχερή την ακρισία της Νέας Δημοκρατίας παραμένουν όνειρα.

«Παγωμένο  βουνό» θεωρώ την σύμπηξη εξ αρχής ενός κόμματος, στο οποίο θα έβρισκαν θέση  στην νέα ορειβατική καλύβα οι ενδιαφερόμενοι, χωρίς τα συμπράγκαλα που κουβαλούσαν.

3.
Πόσους Έλληνες θα συναντήσετε τις προσεχείς ημέρες, πρόθυμους να ακολουθήσουν την κυρία Γεννηματά στο καταστατικό Συνέδριο, χωρίς να φοβούνται άμεσες ή μελλοντικές διαρροές; Μάλλον ελάχιστους.

Τώρα, ένα κόμμα που υπήρξε πολυπληθές και του ήφαγε τα τσαούλια ένα άλλο κόμμα, ήδη από την περασμένη δεκαετία, μπορεί να έχει κάποιο μέλλον μόνον από την ευμένεια των ηττημένων. Είναι μια κακή αρχή.

4.
Η ενότητα της κίνησης αυτής, μένει να αποδειχθεί στο μέλλον. Και είναι ένα μέλλον σκοτεινό, καθώς λείπει το μόττο που ενδεχομένως θα άναβε τα αίματα και θα γεννούσε ελπίδες. Πoιο μόττο; Και πάλι ανασκαλεύω τον Εγγονόπουλο, χωρίς παραποιήσεις αυτή τη φορά:

«Θα σου τσακίσω εγώ την νοσταλγία»

Αργήσανε αυτές οι εκλογές για το νέο φορέα, η Día de Muertos ήταν πριν από καμιά δεκαριά μέρες