Blog

«Έφτασε η κατάσταση στο αμήν» κατέληξε σε μια μακρόσυρτη τιράντα ο Αγήνωρ Καρμαχτάκογλους και χαιρέτισε το ακροατήριό του με την δημοφιλή στην ομάδα του διπλή παλάμη άνωθεν κεφαλής μετά κρότου που έμεινε στην Ιστορία ως «ανωσχωμενιά» ή συντομογραφικώς «μάστιξ».

Αντιχαιρέτησαν ομαδικώς με σειρά κλαπατακλάπ και έμοιαζε η αίθουσα να ηχεί ωσάν από μακρινούς πυροβολισμούς. Είτα, ξεκίνησε το Μέγα Σχέδιον.

Οι 120  βομβιστές της Χαράς, δεινώς εκπαιδευμένοι και κρυπτόμενοι υπό μη κερδοσκοπικόν χορευτικόν όμιλον υπό την επωνυμία «Μπομπολέιρος» κατέστρεψαν την Βουλή, τα υπουργεία και όλες τις παρόδιες ταμπέλες της διαδρομής.

Οι 400 πάνοπλοι και ένσφαιροι  σνάηπερ, στρατολογημένοι από εκλεκτές αδελφότητες ξένων δυνάμεων, αχυρόξανθοι και ντερέκια, πειθαρχικοί, παλουκώθηκαν ανά εις σε καίρια αττικά σταυροδρόμια και τουφεκάγανε περιμετρικώς ό,τι είχε ψυχή ή βενζίνη μέσα του, δηλαδή και τα αυτοκίνητα.

Κανείς δεν κατάλαβε πώς βρέθηκαν τόσα Χότσκις και διμούτσουνες στα χέρια στασιαστών και μάλιστα με αφθονία σφαιρών και φυσεκίων. Πολύ αργότερα απεδείχθη ότι υπήρξε οργανωμένη αγορά ή κλοπή παλαιού πολεμικού υλικού. Και οι χειροβομβίδες, όχι κρότου λάμψης ,αλλά επιθετικές, πάλι από αποθέματα.

Το ίδιο απόγευμα,ο  Αγήνωρ Καρμαχτάκογλους κήρυξε την Δημιοκρατίαν, με μόνο διάγγελμα το ακατανόητον «Τώρα, απαγορεύονται όλα. Κι όποιος έχει κλείσει κότες στην αυλή του, αμέσως να τις απολύσει. Γιατί αν δεν τις απολύσετε, τα πετεινά θα σας πιάσουν, θα σας δέσουνε για κράχτες, για να πιάνουν λωποδύτες, διαρρήκτες, λιποτάκτες». Μετά έκλεισε πανελληνίως το ηλεκτρικό, τις επικοινωνίες, τας κεραίας και τα δορυφορικά, ακόμη και με μανιατό και επέτρεψε στους πάντες να κάνουν γιάγμα σε ό,τι τρώγεται, πίνεται ή φοριέται.

Οι σύμμαχοι κινήθηκαν να περισώσουν την φρικτή κατάσταση, αλλά βετώθηκαν από κράτη που υποστήριξαν τον Δημιοκράτη. Είναι ακόμη και σήμερα, άγνωστος ο αριθμός των εκτελέσεων. Τα δίκτυα άρχισαν να επανέρχονται επιλεκτικά . Όλοι οι άνδρες ήτο στρατιώτες πλέον και όλες οι γυναίκες αγνοήθηκαν. Στρατόπεδα ανατροφής παίδων ξεφύτρωσαν παντού.

……..

Από το Μέγα Σχέδιον πέρασαν ήδη τριάντα χρόνια. Η «μάστιξ» αντικατέστησε το «χαίρε» πανταχού. Ατομικά δικαιώματα δεν υπάρχουν, αλλά πλήθος αιτήσεων εξυπηρετείται από ενδιαφερομένους να λάβουν κάρτα «Αδείας του Ζην», ενώ κυκλοφορεί κάθε πρώτη του μηνός ενημερωμένος «Πίναξ επιτρεπομένων συναισθημάτων».

Σας χαιρετώ Ανωχσωμενικώς και ευγνωμονώ την Αρχήν που μου επέτρεψε να γράφω, αφού διαθέτω δύο δάκτυλα, εν ανα εκάστην χείραν.

Σιγή ιχθύος για τον Αρχάγγελο που παρενοχλούσε την Παρθένο στο αυτάκι.

Χρόνια ξαγρυπνάω τα ξένα όνειρα παραφυλώντας, μήπως
ξεπέσει κάτι και για μένα. Μα δε βαριέσαι ό,τι μαζεύω από
Δευτέρες απογεύματα ή κάθε τόσο πετυχαίνω μια Τετάρτη.

Τα χρόνια πέρασαν. Ο πύργος φτιάχτηκε ξανά από την αρχή. Πανομοιότυπος. Αυτή τη φορά όμως δεν στεκόταν μόνο ως σύμβολο για τις τέχνες και την πρόοδο της επιστήμης. Δεν στεκόταν μόνο ως σύμβολο ελευθερίας για τις κατακτήσεις του πνεύματος, αλλά ήταν και μνημείο αφιερωμένο σε όλους όσους έχασαν τη ζωή τους εκείνη την τραγική μέρα που τον ανατίναξαν. Λένε, μάλιστα, ότι τα συντρίμμια του παλιού πύργου έχουν αποκτήσει μεγάλη αξία στο δυτικό κόσμο, και πολλοί πληρώνουν διόλου ευκαταφρόνητα ποσά για να αποκτήσουν έστω και ένα μικρό κομματάκι, όχι Τίμιου Ξύλου πια, αλλά μετάλλου. Η πρόοδος θα συντελείται με ρυθμό σαλιγκαριού, ή καθόλου.

Στις 27 Δεκέμβρη του 2003 σεισμός στο Ιράν σκότωσε 30.000 ανθρώπους, ο χειρότερος στην ιστορία της χώρας όσον αφορά σε απώλειες. Πέρα από τους νεκρούς ο σεισμός κατέστρεψε την πόλη Μπαμ, η αρχαία ακρόπολη της οποίας έχει συμπεριληφθεί στον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Ο σεισμός έγινε πρώτη είδηση στις ειδησεογραφικές ιστοσελίδες (υπήρχε διαδίκτυο τότε αλλά, δυστυχώς, δεν υπήρχε ακόμα Facebook).

Εκείνο τον καιρό εμείς ασχολούμαστε με τη διαδοχή στην Προεδρία του ΠΑΣΟΚ και την ανάδειξη του Γιωργάκη στην ηγεσία του κόμματος. 27 του Δεκέμβρη του 2003, ένα χρόνο παρά μια μέρα πριν από το σεισμό στη νοτιανατολική Ασία (26/12/2004) που σήκωσε τσουνάμι και σκότωσε εκατοντάδες χιλιάδες – ο αριθμός κάπου μεταξύ των 220 και των 280 χιλιάδων.

Ο προχθεσινός σεισμός στον Ιράν, ο οποίος ευτυχώς δεν άγγιξε τους 30.000 νεκρούς όπως αυτός του 2003, συνέπεσε χρονικά με τις εκλογές για ανάδειξη ηγεσίας της Κεντροαριστεράς. Ευτυχώς μια νίκη της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, αφού προσέλκυσε πάνω από 200.000 κόσμο στις κάλπες (μια τάξη μεγέθους ανάλογη με τους νεκρούς από το σεισμό του 2004 στην νοτιοανατολική Ασία).

Ελληνική και όμορφη η λέξη ομφαλοσκόπηση. Δυστυχώς την έχουμε ξεπεράσει, δεν μας καλύπτει. Περιγράφει την κατάσταση μας καλύτερα η εγγλέζικη φράση beating a dead horse. Η οποία, ευτυχώς, έχει κοινά με την εξίσου καλή δική μας βαράτε μας κι ας κλαίμε.

Ιδέα μου είναι ή χτες ο Τσίπρας είπε “λεφτά υπάρχουν”;

Όποιος αγαπάει τον Λάγκερφελντ, να τον πάρει στο σπίτι του.

Όταν αυτά που χρωστάς, τα βαφτίζεις “κοινωνικό μέρισμα” , είσαι, κυριολεκτικά, νονός.

Με Γεννηματά, Ανδρουλάκη, Ραγκούση και Μανιάτη  να μαζεύουν σχεδόν τα 4/5 των ψήφων, και τους πάνω από 44 χρονών να συμμετέχουν κατά τα 4/5 στο σώμα των ψηφοφόρων, απορώ με τις ελπίδες σας.

Μεγάλες ηλικίες που ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ. Στην ουσία, ψήφισαν στον πρώτο γύρο, τα 2/3 του εκλογικού χαμηλού, μετά το 2015. Ότι μπορεί να υπήρχαν ανάμεσά τους λίγοι κοψοχέρηδες Συριζαίοι και πασοκείς που κατέφυγαν στην Νέα Δημοκρατία, δεν μετράει. Η παλιννόστηση δεν ήταν σπουδαία.

Αλλά οι έχοντες και κατέχοντες τον χαζνέ, το θησαυροφυλάκιο, δεν χαμπερίζει από ήρεμες αναλύσεις. Βρίσκει και κάνει: Για την ώρα, η μόνη πολιτική αντίδραση είναι η αναμενόμενη. Συνταγή με Φωτίου, ΔΕΗ, επιστροφές χρωστούμενων, ώστε τα 720 των βοηθημάτων της εποχής να φουσκώνουν ως διπλάσια, από μια πρωθυπουργική βραδινή εξαγγελία του στυλ «αν οι γέροι πάνε να ψηφίσουν άλλα, εμείς έχουμε τον παρά που αντλήσαμε από την ζορισμένη μεσαία τάξη»

Σαν τους μπρούκληδες του μεταπολέμου, που μοίραζαν από ένα δολάριο όπου έβρισκαν. Δεν γνώριζαν άλλη διάλεκτο συνεννόησης.

Μια διαπίστωση: εκείνο το μάγμα από «ενδιαμέσους» που τους βαφτίζουμε μεταρρυθμιστές, 58, ελίτσες, κινήματα ευρωπαϊστών ειδικού σκοπού, αναμένοντες τις εξελίξεις βαθύνοες και τα λοιπά, το βλέπουμε να κρατάει την θρυλική «κριτική απόσταση» όχι από τα κόμματα που ψηφίζει παροδικώς, αλλά από την πραγματικότητα.

Συντάσσουν τα πιο πειστικά άρθρα. Το ύφος τους είναι δεδομένα οξύ ,πλην προσωπικό. Κυριολεκτικά, καταλαμβάνουν τα 2/3 ή και τα 4/5 των αναρτήσεων αναφοράς στο διαδίκτυο. Ελάχιστοι έχουν προσχωρήσει στην κυβέρνηση ή στην αξιωματική αντιπολίτευση και τους διακρίνει εύκολα, ωσάν τη μύγα μέσα στο γάλα. Το μεγάλο κοινό, ή ορθότερα, η κοινή γνώμη τους υποψιάζεται, ενίοτε βρίσκει ενδιαφέρουσες τις απόψεις τους, αλλά στέκει μακριά κι αγαπημένο. Διότι δίπλα στη χλωρή της γνώμη, βρίσκεται και ένα σύμπλεγμα εμμονών, που αποθαρρύνει οποιαδήποτε προσέγγιση. Τελείως ξερό, αυτοαναφλεγόμενο.

Κάποτε, φοβάμαι πως θα καταλάβετε την δική μου άποψη.Πως με τέτοιο νομοθετικό δαίδαλο, παραλυμένη διοίκηση, ξεχειλωμένη οργάνωση φορέων, πολυνομία και παρόμοια, το πουλόβερ δεν χρειάζεται πλύσιμο και στέγνωμα, αλλά να ξαναγίνει κουβάρι και να πλεχτεί εξαρχής.

Να κατεβούμε από τα ιδεολογημένα υψιπετή και τις δραματικά έντεχνες αξιακές αρχές, και να μη κυνηγάμε ανεμόμυλους.  Το μόνο που χρειάζεται είναι μια Αφήγηση μισής σελίδας η οποία  δεν θα κυνηγάει τσίχλες με κανόνι.

Με δυο λογάκια, να δεχτούμε αδιαμαρτύρητα πως πρέπει να περάσουμε από διάφορες φάσεις, αφαιρώντας κάθε θεωρητική κάλυψη στον ακτιβισμό μας. Δηλαδή,να συμφωνήσουμε σε έναν πρακτικό δεκάλογο, με αρχή, μέση και τέλος.

Χωρίς χρονοδιάγραμμα, το μόνο που θα μας απομείνει, είναι να καταφύγουμε σε κάποιον αυταρχισμό και να μεταλλαχθούμε όλοι σε ένα αλαλούμ χωρίς επιστροφή.