Blog

H Υπηρεσία Α έχει διοικητική αρχή (ΔΑ), Διευθύνσεις που έχουν τμήματα. Της έρχεται Μελέτη που παρήγγειλε. Αφού την ελέγχει και την εγκρίνει, την στέλνει στην Υπηρεσία Β, όπως οφείλει, σύμφωνα με τον Νόμο.

Ενέργειες τουλάχιστον 23, χρόνος ημέρες 65, εάν δεν υπάρχει ψεγάδι στη Μελέτη. Εάν υπάρχει ψεγάδι, προσθέσατε 32 έως 174 ημέρες.

Συντάσσει παραπεμπτικό ( μέσω της Γραμματείας της  ΔΑ, αφού ξεχρεωθεί το αρμόδιο Τμήμα και η αρμόδια Διεύθυνση) και στέλνει την Μελέτη στην Υπηρεσία Β. Ο φάκελος παίρνει αριθμό πρωτοκόλλου εξερχομένων.Η Υπηρεσία Β παραλαμβάνει τον φάκελο, παίρνει πρωτόκολλο και φτάνει στην ΔΑ της υπηρεσίας Β. Η ΔΑ χρεώνει στην αρμόδια Διεύθυνση για τα περαιτέρω. Η Διεύθυνση χρεώνει το οικείο Τμήμα. Κάθε χρέωση, επιφέρει ξεχρέωση του ύπερθεν.

Ενέργειες τουλάχιστον 14, και δεν αρχίσαμε τον έλεγχο. Ημέρες 16, εάν υπάρξει όχληση. Ημέρες 16, εάν δεν υπάρξει.

Η ΔΑ της Υπηρεσίας Β, παραλαμβάνει την Μελέτη και την χρεώνει σε Διεύθυνση, η οποία θα την χρεώσει σε αρμόδιο τμήμα που θα την χρεώσει σε κάποιον που θα την ντανιάσει, αν οι άλλοι έχουν αναρρωτική και λοιπά.

Με την ίδια διαδικασία, ενέργειες 6, ημέρες 12 αν γίνουν όλα γρήγορα. Κι ακόμη, η Υπηρεσία Β δεν άνοιξε τον φάκελο για να διατυπώσει γνώμη, να κάμει παρατηρήσεις ή να την εγκρίνει.

Για να αλλάξει ντάνα ο φάκελος, κάπου πενήντα ενέργειες και τρεις ή τέσσερις μήνες, μόνο για να αλλάξει γραφείο, απείραχτος.

Αυτή είναι η διαδικασία, κι αν σας αρέσει.

Κι αν βρεθεί κανένας αυτοκτόνος και ψελλίσει «χάθηκαν τα ημαίηλ και ένα κούριερ, σύνολο ημερών 1/3, θα σας πω ότι χάθηκαν. Διότι χρέωση δεν υπάρχει γραπτή και χρειάζονται 90% λιγότερη απασχόληση στα πρωτόκολλα και στις εσωτερικές ανταλλαγές κανόνων.

Κι αν βρεθεί κανένας ημιπαράφρων και επιμείνει στην απλότητα, θα τονε φάνε οι αναρρωτικές και οι ιατρικές γνωματεύσεις  είτε ότι έχει τενοντίτιδα, είτε πως πάσχει από κατάθλιψη.

Άρα, ό,τι κι αν πείτε και όσο κι αν αλληλοκατηγορηθείτε, είστε για μένα το ίδιο μάταιοι διαχρονικώς και ριζιμιά λιθάρια.

Ίσως ένας τρόπος για να γράψεις κάτι με αξία, είναι να πάψεις πρώτα να πιστεύεις στην αξία των γραμμένων λέξεων. Να πάψεις να πιστεύεις ότι θα σε βοηθήσουν κάτι να σώσεις κι από κάπου να σωθείς. Ιδίως από τον εαυτό σου. Να πάψεις να πιστεύεις ότι κάτι κρίνεται στο κείμενο. Τίποτα δεν θα κριθεί εκεί. Όλα έχουν κριθεί προτού γίνουν λέξεις. Ιδίως εσύ. Δεν είμαστε οι λέξεις μας. Δεν είμαστε καν οι πράξεις μας. Δεν είμαστε καν οι σκέψεις μας. Δεν είμαστε καν τα συναισθήματά μας. Είμαστε αυτό που μένει όταν τελειώνουν οι οριοθετήσεις και οι κατηγοριοποιήσεις. Είμαστε αυτό που μένει όταν τελειώνουν οι δικαιολογίες και οι αιτιολογίες, οι παρεξηγήσεις και οι εξηγήσεις, οι παρερμηνείες και οι ερμηνείες. Είμαστε αυτό που δεν χωράει σε καμία σειρά λέξεων. Είμαστε αυτό που δεν μπορεί να αρθρωθεί με τον λόγο. Είμαστε το πέραν της ελλόγου αποτιμήσεώς μας. Είμαστε ο τρόπος που μας σκέφτονται όσοι κατόρθωσαν τελικά να μας γνωρίσουν εντελώς. Όλα τα άλλα είναι λέξεις που δολώνουν στην αρχή και λέξεις που κατασπαράσσουν στο τέλος, λέξεις που κατασπαράσσουν δολώνοντας.

Άιντε να τελειώνουμε με τους νεκρούς του Πολυτεχνείου για να πιάσουμε τους νεκρούς της ΕΡΤ.

Αγόρασα το Junkyard φτύνοντας αίμα και τρώγοντας μακαρόνια με κέτσαπ και πατάτες τηγανητές για μια βδομάδα, τελευταία χρονιά στο δυάρι της Τσόχα, λίγο πριν την εξεταστική. Έγινα κομμάτια με το Kiss me black. Ως τότε είχα ακούσει μόνο το Mr Clarinet (λιώμα με μαλαματίνες σετάκι με μπίρες, ποιος, εγώ) από ένα compilation που δεν θυμάμαι το όνομά του. Ναι, το Prayers on fire το ΄χασα. Δεν έχασα όμως ούτε το Kicking against the pricks, ούτε το From her to eternity, το Your Funeral my trial, το Tender Pray. Μετά διακοπή, πολλά χρόνια, δεν ξέρω γιατί. Πολλά τα γιατί, δικό μας θέμα, των δυο μας. Μετά ξανά στο Abattoir Blues. Χαλάστηκα, σιωπηλά. Βρισκόμασταν σε σκόρπια τραγούδια του, από δω κι από κει και μέσα μου και έξω μου. Tα περισσότερα δοκάρι κι έξω. Αλλά όσα γκολ έφαγα ήταν συναρπαστικά. Δεν μπορώ να γράψω άσχημη κουβέντα γι αυτόν. Πήραμε διαζύγιο -μάλλον όχι, σε διάσταση είμαστε- αλλά ακόμη συναντιόμαστε, που και που. Μερικές φορές βαριέμαι, μερικές ανατριχιάζω. Δεν φταίει αυτός που έφυγα, my fault.

Κάποτε πρέπει να τελειώσει αυτό το αστείο με την “εξαργύρωση”. Η ζωή των ανθρώπων που συμμετείχαν στο Πολυτεχνείο δεν ολοκληρώθηκε με τη μεταπολίτευση. Με κάτι τέτοια ψευδορομαντικά ιδεολογήματα μας κατσικώθηκε το χειρότερο κομμάτι του Πασόκ, ο Σύριζα.

Έπεσε λίγο η στάθμη του νερού, εδώ στην πλατεία, και στην πρωινή βόλτα πρόλαβα και μάζεψα δυο αστακουδάκια. Οι ομορφιές του Μεταξουργείου.

Το λεπταίσθητο άρωμα σαν αδιόρατη λεπίδα, κάθε που έσκυβα
στο μέρος σου με ακολουθεί. Κι αιφνίδια με συνεπαίρνει εκείνο
το ανελέητο του δέρματος το άρωμα. Του δέρματος το κάλλος.

 H εισαγγελική παραγγελία για κατεπείγουσα προκαταρκτική εξέταση στο ζήτημα των προσφάτων πλημμυρών, καλή και άγια, αλλά επειδή διάβασα και τις οδηγίες της, νομίζω πως χρειάζεται ολίγη διεύρυνση, εάν είναι να βγει άκρη.

Ο ερευνητής αυτής της επαναλαμβανόμενης συμπαιγνίας υπηρεσιών, πολιτών και υπευθύνων, κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε, αναζητώντας τον μίτο, να αρχίσει επισκέψεις στα αρχεία της γραφειοκρατημένης περιοχής όπου αφθονούν οι στρογγυλές σφραγίδες του κράτους και να ζητήσει το άνοιγμα, όχι λογαριασμών και λοιπά (καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια) αλλά των επίπλων που λέγονται φοριαμοί και περιέχουν τις εκατοντάδες των μελετών, που συντάχθηκαν σύμφωνα με το γράμμα και το πνεύμα του νόμου, και παραμένουν αλατισμένες στην ραφιέρα, στο ντέξιον, ή στιβαγμένες σε ευρωτιώντα υπόγεια.

Πριν ξεφορτωθούν αυτό το άχθος, όταν παρέρχεται κάποια υποχρεωτική προθεσμία διατήρησης.

Είναι συνδυασμός μαγικής εικόνας και αντιμετώπισης πολλών ταχυτήτων, να λάμπουν, παρά τις διαδικασίες, ένα σωρό κτίσματα που φιλοξενούν αυτοδιοικητικές υπηρεσίες, ενώ τα αντιπλημμυρικά, να περιμένουν υπομονετικά το ΕΣΠΑ τους, τις πιστώσεις, τις ενστάσεις, και ό,τι άλλο έχει σοφιστεί ο νεοέλλην υπηρεσιακός εγκέφαλος για να περάσει ο υγρός οχετός των μπάζων, των χωμάτων και των αυτοκινήτων μπροστά από τα σπίτια (ενίοτε και μέσα από αυτά) των απεγνωσμένων πολιτών.

Πριν πολλά πολλά χρόνια, είχα ρωτήσει έναν νέο νομάρχη (όχι της καρδιάς μας, να εξηγούμαστε) τι παρέλαβε από τον προηγούμενο και  η απάντηση ήταν απρόσμενη :

«Μελέτες, πολλές, πάρα πολλές, να μη χωράνε στους φοριαμούς, ανεκτέλεστες, πολιτικά παρκαρισμένες, εγκεκριμένες και σύννομες, οι περισσότερες να χρειάζονται επικαιροποίηση από την πολυκαιρία»

Ενώ, ένα σωρό άλλες προτάσεις, με ύψος πολλών εκατομμυρίων ,και με υπόσχεση ελάχιστων νέων θέσεων εργασίας, παρά τις στοιχειωμένες διαδικασίες, να εφρμόζονται. Τσάτρα πάτρα, αλλά να εφαρμόζονται.

Παράλληλα, ο ερευνητής θα μπορούσε, φιλικά, να ζαλώσει κάποιον έμπιστο, άμισθο και φιλότιμο περίεργο τύπο, να συνδυάσει τις ημερομηνίες προς την έγκριση μιας αντιπλημμυρικής μελέτης με αντιδράσεις συλλόγων, φορέων, πολιτών και ρητόρων εναντίον της «επίθεσης κατά των ιδιοκτησιών που αποκτήσαμε με αίμα και δεν θα έχουν να φάνε τα παιδάκια μας και γαημώ τις τρόικες (ή το κόμμα που δεν αρχηγεύει)»

Εκεί, και πριν εφορμήσει επί της ουσίας της παραγγελίας, θα του ‘ρθει ο ουρανός σφοντύλι ή, θα δει τους «δύο ουρανούς» που τόσο πειστικά καταγράφει ο Ποιητής. Όχι αυτός, ο άλλος:

Κι όπως σ’ ένα τοπίο μυστικό, αντικρυστά στο κήτος
έτσι μια ευλογία που αγνοώ, με κρατάει στο δικό σου το μήκος

Μου ‘στειλαν μηνύματα οι βιαστικοί σου οι νάνοι
απ’ το παραλήρημα της χώρας σου που αυξάνει

Εκτός από αυτούς που γράφουν για την τραγωδία έχουμε και αυτούς που γράφουν γι’ αυτούς που γράφουν για την τραγωδία, ότι δεν πρέπει να γράφουν για την τραγωδία. Με τη σειρά του, αυτό, προκαλεί κάποιους να γράφουν, γι’ αυτούς που γράφουν γι’ αυτούς που γράφουν για την τραγωδία, ότι είναι ελεύθεροι όλοι να γράφουν ό,τι θέλουν.