Ο ΜΕΓΑΣ ΘΥΜΟΣ
Πέρασα άγριο θυμό, μέγα. ‘Ενιωσα τρόμο
όπως περνάει ο άνθρωπος ένα βαθύ ποτάμι
φορτωμένο από μπόρα δυνατή το καλοκαίρι
κινδύνεψα να βγώ στην άλλη όχθη, απέναντι
ώσπου, πιάστηκα απ’ το κλαδί που άπλωσες
όταν από το πουθενά φάνηκε το χέρι σου
το φιλημένο χέρι σου, το κοφτερό μαχαίρι.
Από την συλλογή «Η τρυφερότητα των άκρων» των εκδόσεων «Οδός Πανός» (2016).
Νέες εφημερίδες και ραδιοσταθμοί ξεφυτρώνουν. Μέρισμα δόθηκε και επίδομα συζητείται. Μυρίσανε εκλογές.
Όλο και συχνότερα διαπιστώνω πως το δίζυγο Αριστερά-Δεξιά είναι παρηγοριά στον άρρωστο ώσπου να βγει η ψυχή του. Δύσκολα πείθομαι πως η συγκυρία Κυριάκου-Άδωνη-Τζιτζικώστα συνθέτει την ραχοκοκκαλιά μιας δεξιάς αντίληψης. Η ψαλλίδα ανάμεσα στην Κεντροδεξιά και στην κλασική δεξιά, μπορεί κάποτε να ανησυχούσε οπαδούς και να φόβιζε άλλους, αλλά οι πολιτικοί της μου φαίνονται έτοιμοι για άλλες πολιτείες, κρατώντας μόνον ένα σακκίδιο με ματαιωμένες πεποιθήσεις, που μετά βίας καλύπτουν ένα πικνίκ Σαββατοκύριακου.
Και απέναντι, άλλος αχταρμάς. Ακόμη πιο ευανάγνωστος. Οι αρχαίες δοξασίες για τον θρίαμβο του Φωτός επί του Σκότους και τούμπαλιν, δεν έχουν πλέον χρονογράφο. Η καραμανλική τακτική δεν συναντά δυσαρέσκειες, μήτε θεωρείται προδοσία. Απεναντίας, όλα παίρνουν άλλη απόχρωση, εάν στοιχηματίσεις ότι η μετατροπή ενός κινηματικού αμαλγάματος σε ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, δεν βρίσκεται στην ζώνη του λυκόφωτος για τον Σύριζα.
Εκτιμώ πως αυτή η σχετικά ήπια συνύπαρξη, που για την ώρα οξύνεται μόνον στα αμπελοχώραφα της Βουλής και πουθενά αλλού, δείχνει την τάση για γενική μετανάστευση των αξιών της Πολιτικής σε άγνωστες περιοχές, που ωστόσο έχουν την έγκριση του ξένου παράγοντα και στοχεύουν στο να μην αλλάξει τίποτε στο ελληνικό τοπίο, παρά τις επισημάνσεις που κάθε τόσο διαδίδονται. Στην ουσία, λόγος και αντίλογος, συγχέονται.
Την εξέλιξη την ξέρω. Αλλά «ξέρω» δεν σημαίνει παρά «εξ και ξερός». Από το ίδιο χαρμάνι θα φτιαχτεί η νέα πολιτική Χώρα. Δεν βάφονται έτσι τα αυγά.
Όταν είχα πυρετό και ήμουν παιδί, με ζέσταινε ο ίλιγγος που προκαλεί στο κεφάλι το βράσιμο αυτό. Παναθρώπινο συναίσθημα. Όλοι κομπιάζουμε, παραμιλάμε, είμαστε ζωντανοί νεκροί και ταλαιπωρούμαστε με ιδρώτες που χλιαίνουν το κοκκινωπό δέρμα, αφουγκράζονται τα οιδήματα. Μου άρεσε να σκέφτομαι πως φτιάχνω μικρά σκαλιά από βιβλία και να προσπαθώ να τα ανεβώ. Μετεωριζόμουν στο κρεβάτι. Και όσο πιο ψηλά ανέβαινα, τόσο πιο βαρύ γινόταν το σώμα και έσταζε και έβρεχε και απορροφούσε κρύο και θέρμο μαζί.
Όταν έχεις πυρετό, μοιάζεις άκακος ή θες να πιστεύεις πως παύει να είσαι οτιδήποτε λαθραίο σου φόρτωσαν. Δεν μπορείς να σκεφθείς πέρα από την κατάσταση σου και αυτή η μονοτονία βγάζει το σώμα από το λήθαργο. Ψάχνει διεξόδους από τον πόνο, την ανισορροπία. Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες. Τι ομοιότητες και θλιβερό ταμάμ, ένα με ένα η δοσολογία με την ευθεία της ζωής που ψάχνει τον καθρέφτη για να δει το είδωλο του άλλου, του αριστούχου στην ευτυχία και να το φέρει πλάι και κοντά του.
Kαι έβλεπα τη μητέρα μου να χτυπάει στον αέρα το θερμόμετρο για να κατέβει η θερμοκρασία του υδράργυρου και έλεγα… α, αυτό μοιάζει με την μητρότητα. Να ρίχνεις τη θερμοκρασία του γκρι μπετόν μέσα στο γυάλινο κελί του. Και μετά μου λέτε ότι είναι δύσκολο να ζεις μέσα σε κάποια χιονόμπαλα. Δείτε το δηλητήριο που ζει με την αστείρευτη παντοδυναμία του σε ένα σιφώνι για πάντα κλειστό να ανεβοκατεβαίνει. Το αγρίμι ζει μια χαρα εσώκλειστο στην ρουτίνα, απλώς κάποια στιγμή μπορεί να σπάσει το φράγμα και να ξεχυθεί παθητικά επιθετικό…
Aν η κόλαση είναι προσαρμοσμένη στα γούστα του καθενός, η δική μου προσωπική κόλαση θα είναι μέσα στο στούντιο ενός τηλεπαιχνιδιού, σε ένα από τα σπέσιαλ επεισόδια (εκεί που καλούν διάσημους να παίξουν), και ανάμεσα σε μια ντουζίνα ηθοποιούς που ουρλιάζουν και γελούν φωναχτά προσπαθώντας να δείξουν πόσο κουλ και καθόλου άβολοι είναι με την κάμερα ενώ ταυτόχρονα παριστάνουν ότι δεν ξέρουν τους κανόνες του παιχνιδιού γιατί δεν έχουν χρόνο.
Έφτασα μέχρι το κουκούτσι, ήταν σκληρό και άθραυστο, εδώ σε
θέλω, σκέφτηκα και το κατάπια. Βρήκα τον τρόπο για να σ’ έχω.
στον Δημήτρη Σαββίδη
ΤΟ ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ
Έκλαιγα όλη νύχτα εχθές, ήταν σα δυνατή νεροποντή, ξεπλύθηκα
η μόνη ίσως διαφορά, ποτέ στα μέρη μας δε βγαίνει ουράνιο τόξο.
Από την συλλογή «Η τρυφερότητα των άκρων» των εκδόσεων «Οδός Πανός» (2016)
Να θυμίσω εδώ το δάσκαλο Χαράλαμπο Μπλιώνα, που σκοτώθηκε στο γήπεδο Αλκαζάρ όταν μια φωτοβολίδα καρφώθηκε στο λαιμό του. Ήταν 26 Οκτωβρίου 1986.
Πανό οπαδών ΑΠΟΕΛ. Κάποιοι αισθάνθηκαν την ανάγκη να το γράψουν και να το ανεβάσουν σε ποδοσφαιρικό αγώνα, οι υπόλοιποι στοιχήθηκαν πίσω από αυτό και δέχθηκαν εκ των πραγμάτων ότι τους αντιπροσωπεύει. Βαθιά και μεγάλη αηδία για το φίδι του φασισμού, που ένα κεφάλι του κόβεις, τρία βγάζει. Ντρέπομαι για τις φορές που υποστήριζα ΑΠΟΕΛ όταν πήγαινε καλά στην Ευρώπη.