Blog

Μέχρις ενός σημείου είναι κατανοητό (όχι απαραίτητα αποδεκτό, αλλά πάντως κατανοητό), μπροστά στον φόβο των χειρότερων που ίσως έρθουν, να ανέχεσαι ορισμένα πράγματα με τα οποία διαφωνείς. Να ανέχεσαι, ας πούμε, να τρώνε ξύλο και χημικά εργαζόμενοι, φοιτητές, όσοι αντιστέκονται στους πλειστηριασμούς. Να ανέχεσαι να βγαίνουν σε πλειστηριασμό πρώτες κατοικίες για να σωθούν οι τράπεζες. Να ανέχεσαι να ξυλοκοπούνται άγρια Κούρδοι συλληφθέντες. Να ανέχεσαι να πουλάει η κυβέρνησή σου όπλα στην Σαουδική Αραβία. Να τα ανέχεσαι όλα αυτά και να μην αντιδράς, γιατί δεν θες να έρθει ο Κούλης, γιατί δεν ήθελες να πάμε σε ρήξη, γιατί δεν βλέπεις να υπάρχει άλλη, καλύτερη λύση. Το είπε άλλωστε εξαιρετικά ο oldboy το 2011 «Καταπλακωμένοι από το φόβο μην τυχόν και αλλάξει ριζικά η ζωή μας, παρακολουθούμε τη ζωή μας να αλλάζει ριζικά»

Από το να τα ανέχεσαι όλα αυτά όμως,  μέχρι το να τα υπερασπίζεσαι, να υπεραμύνεσαι μιας πολιτικής που ως πολύ πρόσφατα καταδίκαζες, υπάρχει μια απόσταση η οποία δεν κατανοώ πως μπορεί κάποιος να την διανύσει – εκτός αν δεχτούμε ότι όλοι όσοι υποστηρίζουν την κυβερνητική πολιτική το κάνουν αμειβόμενοι άμεσα ή έμμεσα. Και το βρίσκω κρίσιμο, το βρίσκω ένα ιστορικό φαινόμενο άξιο ανάλυσης, από το οποίο θα μπορούσαν να εξαχθούν σημαντικά συμπεράσματα για την ανθρώπινη φύση. Συμπεράσματα που ίσως είναι απαραίτητα για να δούμε αν και πως θα μπορούσε αυτός ο λαός, εμείς δηλαδή, που το καλοκαίρι του ’15 εμπιστευτήκαμε έναν πολιτικό ηγέτη να μας οδηγήσει προς μία κατεύθυνση και συνεχίζουμε, σε κάποιο ποσοστό μας, έστω μικρό, να εμπιστευόμαστε τον ίδιο πολιτικό ηγέτη να μας οδηγήσει προς την αντίθετη κατεύθυνση, ενώ σε ένα μεγαλύτερο ποσοστό μας ανεχόμαστε όλα αυτά με απάθεια, να πάρουμε κάποτε την ευθύνη των επιλογών μας.

Δεν θα μπορούσαμε, ακόμα και αν δεν είμαστε με τον Κούλη, ακόμα κι αν δεν είμαστε με την ρήξη και τον σοσιαλισμό, ακόμα κι αν θεωρούμε την κυβέρνηση αυτή την καλύτερή μας επιλογή, να αντιδράσουμε μαζικά για συγκεκριμένες κυβερνητικές επιλογές όπως αυτές της πρώτης παραγράφου; Είναι, εν τέλει, απαραίτητο να έχουμε μια εφικτή, πειστική και βιώσιμη πρόταση για την διακυβέρνηση της χώρας για να σταματήσουμε να ανεχόμαστε τον αυταρχισμό και την εξαθλίωση;

*

ΤΑ ΣΤΑΧΥΑ

Λυγίζουνε στον άνεμο τα στάχυα απαλά
σημάδι θερισμού, καιρός για το δρεπάνι,
την νέα συγκομιδή. Τα στάχυα τα χλωρά
μεστώσανε, θυμήσου, χόρτασες παιχνίδι
όταν σουρούπωνε γλυκά, ανάμεσά τους.
Κι έκανες, πως δεν άκουγες το κάλεσμα,
την φορτωμένη ανησυχία φωνή της, σιγά
μην άκουγες, άλλα πρωτόφαντα σε είχαν
συνεπάρει. Κι όλα σαν χθες, τα τρυφερά
κι όλα για σένα τρυφερά να παραμένουν.

Πήγε καλά η περσινή χρονιά είχε βροχές
τα δάκρυα δεν λείψανε, σιμώνει ο καιρός
ακούω το σφύριγμα για το καλό δρεπάνι.

-Κρεμαστά μάγουλα χιόνας, καρβουνιασμένης, στο σχήμα πρώτου τέταρτου σελήνης

-Το σκαθαριού η μακρόστενη λεπτή σάρκα, ανάμεσα στην άνω άκανθα και στην άνω χτένα του ψαροκόκκαλου, μαστιχωτή, να στάζει λεμόνι.

-Του αχινού και του καβουριού το σπυρωτό περτικαλί, ποτισμένο με το ζουμί των

-Η ασπαίρουσα γλώσσα ζωντανής γυαλιστερής, ενοχλημένη από δίφορο λεϊμόνι, θανατωμένη από τα χείλη σου

-Ο αβρός εγκέφαλος από φαγκρί, ωσάν δίκροκο στραγάλι, πλην να χωρίζεις τις τρεις στιβάδες του με ανυπόμονη γλώσσα

-Του ξεχασμένου αρνιού το παγωμένο στέαρ πέριξ του οφθαλμού κι ενώ το δαγκάς, να εξακοντίζεται το μαύρο υγρό της κάψας του, ομοιάζον μελάνη σηπίας, και να ραντίζει άπαξ τον χαλινό της γλώσσας σου

-Μπόλια από κατσικάκι γάλακτος, να υφίσταται χαλαρή, καθώς μασάς μποχτσαδάκι με πολύν άνηθον.

-Γκιργκίρια στολισμένα μικρού ή μεγάλου ζώου στεγνά ψημμένου, λέγουν τα και γλυκάδια

-Αμελέτητα στρουθίου ή βοδιού σε άσεμνη τηγανιά με λυωμένο φρέσικο κρεμμυδάκι

-Του γαϊδουράγκαθου η δροσερή ωμή αχνοπράσινη σάρκα, από κεφαλής έως τις πρώτες άκανθες.

-Ψιλοκομμένη σηκωταριά αμνοεριφίου, εκ της οποίας να επιλέγεις μόνον το μαλακό πνευμονάκι.

-Σπλήνα γεμιστή με μάραθο, εστραγκόν και κόλιαντρο, και αντί αλατοπίππερου, κουρκουμά με τζίντζερ

-Σκορδοστούμπι δεινό σε κουταλιά πατσά τουζλαμά ανάλατου.

-Μυαλά αρνίσια πανέ σε παλαιό ευγενές, λινό εστιατόριο.

καθώς ο καιρός περνά ξεχνιέμαι
και ξεχνώ τον καιρό που πέρασε

Μπορείτε να ηρεμήσετε, ο Γιάνης επέστρεψε με άρθρο του στην «ΕφΣυν» του Σ/Κ ― όπως και ο Νίκος Παππάς.  Αλλά ενώ για τον Παππά δηλώνεται η ιδιότητά του (υπουργός ΨΠ), για τον ιδιώτη Γιάνη τηρείται αιδήμων σιωπή. Ως τι γράφει στην εφημερίδα; Ο ευρών αμοιφθήσεται.

Περιμένω πότε θα βρεθεί ο μάγκας που θα κάνει το ίδιο με το «Εγώ είμαι ένα παλιόπαιδο» με τον Τσίπρα.

ΚΑΙ ΤΙ ΝΟΜΙΖΕΙΣ;

Και τι νομίζεις, δεν έτρεμα απελπισμένος, όμοια με φύλλο
το τελευταίο, πριν το φυσήξει ο βοριάς της δυστυχίας μου;
Με τη ζαβή αξιοπρέπεια να ψιθυρίζει όλη τη νύχτα: Ήσυχα.
Τη νύχτα ‘κείνη, καθώς γλιστρούσες μέσ’ από τα χέρια μου
– σε είχα πλάι μου, αλλά δεν ήσουνα εκεί, εσύ χαμένος ήδη
κι έβλεπα τη μαύρη άβυσσο ν’ ανοίγει σκοτεινή, να χάσκει.
Και τι νομίζεις, πως ξεμπερδεύεις εύκολα με τους νεκρούς;

Ο κύριος Σφακιανάκης είναι σύβουλος των Σαουδαράβων. Τον έχουν για τα κοστολόγια. Ο κύριος Παπαδόπουλος είναι επιλογή της δικής μας κυβέρνησης. Ετοιμάζει συμφωνίες και προτείνει τιμές. Αμφότεροι, συνήθεις φαιοί χαρακτήρες του  τύπου «ατζεντοτυπάς», συνήθης στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο και στις μετακλήσεις συγκροτημάτων. Ο ένας γκαζίκωσε ψηλά τον λογαριασμό για την τριακοσάρα. Ο άλλος την βρήκε φουσκωμένη τη λυπητερή και έτσι ζητήθηκε να πάρουν μια κατοστάρα για να μη κλείσει μια πόρτα αγοραστή.

Αλλά εμείς,τα βούδια, ακούμε μόνον το «δε με ξέρεις, δεν σε ξέρω, υποφέρεις και υποφέρω», επίσης τη λέξη «οτομπιάνκι» και για έναν πρόξενο ότι έβγαινε φωτογραφίες με γκαμήλες. Επίσης, φαίνεται ότι κυκλοφορούν φωτοαντίγραφα εγγράφων με αρκετό μπιάνκο.

Πολύ θα ήθελαν να είναι «μονομάχοι», αλλά προτιμώ το «συνεταίροι». Απειλούν και το φουσκώνουν, αλλά στο βάθος ξέρουν πως αν ανοίξει η πληγή, Ελλάς και Σαουδία θα έχουν προβληματάκια. Προτιμούν το «λεφτά δεν είδαμε, άρα δεν τρέχει τίποτε». Οι άλλοι λένε «έγινε όμως απόπειρα». Απαλλάσσονται λόγω αμφιβολιών, από ειρηνοδικείο του Ταγκεστάν.

Τελευταία καλούν στα κανάλια έναν  κυβερνητικό και έναν αντικυβερνητικό . Πρώτα σφυράνε με διαπασών και έπειτα παίζουν ο ένας γκάιντα και ο άλλος φαγκότο στο αφτί του αλλουνού. Κανένας δεν καταλαβαίνει Χριστό. Διότι αργά η γρήγορα θα ανανεωθούν αμφοτέρων τα μαγαζά και μπορεί να δουλέψουν σε άλλη μπάρα ή στην αποθήκη.

O Μέγας Πόλεμος, είναι μεταξύ Τραπεζών και Εμπόρων, αλλά προτιμάμε να σχολιάζουμε τη Μαρέβα και τα αλατισμένα ανέκκλητα μιας ακτιβίστ πανεπιστημί Συρίζ ντε ρεβολουθιόν. Η χώρα δεν θα ονομαστεί Νεφελοκοκκυγία, αλλά είναι. Οι πάντες καμώνονται τον βαθύνοα και τον ταχτιρντή της θεάς Πολιτικής, αλλά δέκα λεπτά παρακολούθησης μιας εξεταστικής αρκεί. Όσοι δεν είναι δικολάβοι, είναι ιεροεξεταστές.

Μετρό 10:46 (Μουτζούρα να ξαναδώ αν γράφει το στυλό). Τρέμω για εκείνους που πάνε με αιμόφυρτη την καρδιά στην κουζίνα και φτιάχνουν καφέδες, κοιτάζοντας αμίλητοι έξω από το παράθυρο. Τυλίγουν σφιχτά το ρούχο τους και μυρίζουν το υγραέριο από το γκαζάκι ενώ στο βάθος ακούγονται οι ειδήσεις των οχτώ. Αυτοί οι άνθρωποι όνομα έχουν; Αγαπώ χωρίς να γνωρίζω ούτε τη σημασία της λέξης ούτε τις βλάβες που προκαλεί. 24ωρα βενζινάδικα, χρωματιστά φώτα, χωρίς εσένα δεν υπάρχει χώρος να κρυφτώ, με τσούζουν τα μάτια μου από την κάπνα μ’ακούς; Δεν χρειάζομαι καμία ιδανική συνθήκη. Θα σε αφήνω να γαμήσεις επαναλαμβανόμενα έστω και μία ανάμνηση μου που θα σε αφορά. Μπορείς; Μικρά, καθημερινά πράγματα. Είμαι σχεδόν πεντάχρονο. Πρόσφατα πέθανα. Έχω σύμβαση αορίστου χρόνου με το μαύρο κι έναν λαμπτήρα στον λαιμό για να μην περνάω απαρατήρητη. Μπορείς; Αλλαγή σελίδας. Στην χειρολαβή κρεμόταν πριν λίγο ένας άντρας πουλί. Θεέ τους, τι παράξενοι που είναι οι άνθρωποι. Δεν έχουν μάτια, μύτη, στόμα. Μια πληγή καλύπτει το μέρος. Με αυτή την πληγή γελάνε, μιλάνε, κλαίνε, μισούν. Κι όσοι γεννήθηκαν να μην σέρνονται, να μην υποκύπτουν στο τραύμα ποτέ, πεθαίνουν με όλα τα χαρακτηριστικά τους. Ξημέρωμα κάπου στον Λυκαβηττό, βυθίζομαι στα ατάραχα νερά των υδρατμών σου. Όλες οι Κυριακές είναι μέρες ανεφοδιασμού και μορφασμών παράξενης διάθεσης την ώρα που φωτογραφίζω μπουκάλια πορτοκαλάδας. Τις Κυριακές σχεδόν με κλωτσάω μέσα μου. Σαβουριάζομαι στα σκαλιά μου και αιμορραγώ καφέδες και φτηνούς υπαινιγμούς. Οι Κυριακές ευνοούν τις κινήσεις εντυπωσιασμού. Ναι. Η αγάπη είναι ένας σκύλος από την κόλαση. Στα είκοσι, τέτοιου τύπου beat λογοτεχνίες σε απογειώνουν. Χρόνια μετά, κοιτάς τα αδέσποτα καχύποπτα και σχεδόν όλα κουτσαίνουν. Στην πόρτα πια χάσκει μια αλήθεια που θα ‘ναι πάντα μισή κι ένα πιτσιρίκι που γατζώνεται πάνω μου να κοιμηθεί και δεν βγάζει ποτέ τα παπούτσια του. Εγώ θα το θυμάμαι το άουτς. Εσύ ;