Blog

η ποίηση δεν απαγγέλλεται – διατυπώνεται
ακόμη και όταν δεν τυπώνεται

Την κυρία Μποφίλιου θεωρώ συνεπή οπαδό του Ολολυγμού, μιας σχολής τραγουδιού που εγκαινίασε με το «Φιλαράκι» η κυρία Βόσσου και συνέχισε η κυρία Τσαλιγοπούλου. Δικαίωμά της να εκφράζεται όπως επιθυμεί, υποχρέωσή μου να την αποδελτιώνω ορθά. Εντούτοις, πρόσφατες δηλώσεις της, καθόλου ξεκούδουνες, και μάλλον βιωματικές, δημιούργησαν κλίμα σατιρικής ευφορίας. Η γυναίκα είπε πως αν και κατά βάση τροτσκίστρια, ψηφίζει ΚΚΕ.

Δεν με παραξένεψε καθόλου! Στην περιφέρεια της Τρότσκας, του Κεντριστικού χώρου, των τεταρτοδιεθνιστών, έως κάποιες άλλες περιοχές, υπήρχε η γραμμή «αν αισθάνεστε ορφανοί, χωρίς συμμάχους και στερημένοι συμμαχιών, εισοδιστείτε!» Αυτό και έπρατταν οι ολιγομελείς νεανικές ομάδες μας, που ακολουθούσαν αυτά τα ρεύματα στις απαρχές της δεκαετίας του 70. Τότε που δεν ξέραμε παρά από διαδόσεις τον Πάμπλο, τους ποσαδιστές και τους λεγόμενους «τροτσκιστές του Χήλυ» για τους οποίους διέδιδαν πως ήταν τακίμια με την Βανέσα Ρεντγκρέιβ. Και οι μεν Παμπλικοί διαφήμιζαν εντέλει το ΠΑΣΟΚ, ως εκβλάστημα του μεσοπολεμικού Ανδρέα, οι ποσαδιστές τους εξωγήινους και οι του Tζέρυ Χήλυ, τουλάχιστον η γκρούπα της Σαλονίκης, ήταν ορκισμένοι Συριζαίοι πολλά χρόνια πριν τον Σύριζα. Νομίζω ακόμη είναι.

Ως κούταβος (και όχι κούτβης) της άφατης και άρρητης νεότητας, ομολογώ πως  από εκείνα τα βιώματα κληρονόμησα έναν γενικό φόβο προς τις αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Διότι και υποψήφιος μοναχός υπήρξα, και αποκρυφιστής όσο πατάει η γάτα, και μυστικά βιώματα αναζήτησα και λέγω, εάν μου ζητηθεί, και το φελτζάνι.

Χρόνια γυρίζω ραβδοσκόπος, σε τόπους άνυδρους. Υπήρξα
άτυχος, όσο κι αν έψαξα, ποτέ καμία φλέβα δεν μου δόθηκε.
Χρόνια γυρίζω ραβδοσκόπος, άπελπις, μονίμως διψασμένος.

Eίχα αποκοιμηθεί, πεταρίζω τα μάτια, βλέπω τον Τομ Χανκς με “κάπως” μουσική, σκέφτομαι “Σπήλμπεργκ” και ξανακοιμάμαι. Ναι ήταν “η γέφυρα των Κατασκόπων” που δεν είχα ιδέα ότι γυρίστηκε. Τελικά ελάχιστους σκηνοθέτες αναγνωρίζω αστραπιαία, κι απο Έλληνες, σίγουρα, τον Όμηρο Ευστρατιάδη.

Δεν ξέρω να υπάρχει χώρα με τόσο λίγες πόλεις να φιλοξενούν ποτάμι, ή ρέμα και να μην το έχουν μπαζώσει, όσο η απέθαντος Ελλάς. Ο φόβος της «πλημμύρας του αιώνα», καθώς απαντάται από παππού σε δισέγγονο, δεν είναι ποτέ αρκετός. Θρύλοι για φουσκωμένους χειμάρρους που κατάπιαν οικισμούς στην αρχαιότητα, είναι μάλλον σπάνιοι, και συνήθως αφορούν μαντεψιές σωστές που αγνόησαν άφρονες κάτοικοι.

Κατά κανόνα, ο ποταμός και το ρεματάκι παραμένουν δημόσια αγαθά, άρα γλυτώνουνε οι δήμαρχοι τις απαλλοτριώσεις, δις άρα σκεπάζονται ως δρόμοι, διατηρώντας έναν καρμίρη οχετό για τα μάτια, αν κάποιος μεκάνικος σκεφτεί μη και συμβεί καμιά ζημιά στην διάρκεια της καρριέρας του.

Βέβαια, βόσκοντας στις ειδήσεις, είναι ζήτημα να μη πνιγεί ένας ή δύο οικισμοί κάθε χρόνο από θεομηνία, όπως λέμε ευφραντικά τους σκυλοπνίχτες. Και δε λέμε να βάλουμε μυαλό από τα συχνά τοπωνύμια που αναφέρονται σε περιοχές συσχετισμένες με νερό που ρέει η λιμνάζει.

Για να μην υπερβάλουμε, το φαινόμενο δεν είναι τόσο συχνό όσο  ένας πεντάρης σεισμός, αλλά σίγουρα  συχνότερο από μια συνειδητή καταστροφή αρχαιοτήτων.

Η «διευθέτηση χειμάρρου» και τα «έργα αποστράγγισης» δεν είναι δημοφιλή. Πάντως, επειδή ζημιώνονται περιουσίες, πνίγονται άνθρωποι και ζώα και καθυστερούν αποζημιώσεις, εύκολα τα αποδίδουν οι σοφοί του τόπου στην «ανθρωπογενή κλιματική αλλαγή». Ένα πνεύμα μοιρολατρείας και καταγγελίας εργολάβων, συνδυάζεται με την «κατάρα των αυθαιρέτων», κι ας έχουν πάμπολλα συφοριασμένα χτισμένα οικόπεδα κανονικές άδειες από την πολεοδομία.

Από τον ξηροχείμαρρο του βίου μου, έχουν περάσει πλήθος καμμένα, πνιγμένα και χαλασμένα τοπία. Δεν θυμάμαι, αλλά μπορεί και να λαθεύω, κάποιον οργανισμό ή υπηρεσία που να κατηγορήθηκε για κάτι, παρεκτός η κακιά η ώρα.

Κι όταν οδηγώντας παλαιότερα σε διάφορα ρυμοτομικά, έπεφτα σε ελαφρές καμπυλότητες οδικών χαράξεων, πάντα μελαγχολούσα αποκαθιστώντας θεωρητικά έναν παραποτάμιο ρομαντικό περίπατο με παγκάκια, γκαζόνι και κλαίουσες, διστάζοντας να κατηγορήσω τον κακό μας τον καιρό, επειδή το αστικό τοπίο της χώρας μου μοιάζει συχνά να παράγεται από δημιουργούς που ασχολήθηκαν ένα πεντάλεπτο με την σχετική «ανάδειξη».

«Κανένα μέλος της οικογένειάς μου σε χέρια τραπεζίτη» δήλωσε ο επόμενος πρωθυπουργός, δείχνοντας ότι έχει χωνέψει τα διδάγματα της πολιτικής. #not

Το φαινόμενο του νεποτισμού θα γίνει πλήρως αντιληπτό όταν αρχίσουν να κληρονομούνται τα μεγάλα προφίλ της αριστοκρατίας του φέισμπουκ.

Όταν πεθαίνουμε πού πηγαίνει άραγε όλος αυτός ο τρόμος που νιώθαμε όσο ήμασταν ζωντανοί;