Blog

Έχω ξαναγράψει ποιο «σενάριο σκανδάλων» με καλύπτει.

Η κυβέρνηση μπορεί το ένα και το άλλο, αλλά σε ένα ζήτημα στέκεται ανυποχώρητη: να τελειώνει με τις αξιολογήσεις και τις υποχρεώσεις της χώρας έως τον Αύγουστο του 2018.

Αυτό δεν είναι πάντα εύκολο,επειδή τα επιχειρήματά της πείθουν μόνον τους πεπεισμένους. Και υπάρχουν περιπτώσεις που η εσωκομματική της μουρμούρα μοιάζει να ξεχειλίζει.

Τότε, παρεμβαίνει, προς σωτηρία της, ο λεγόμενος «εξωτερικός παράγοντας». Δηλαδή «κύκλοι» υπηρεσιών της Ευρώπης κυρίως που έχουν από χρόνια ανοίξει κατάστιχα με τον βίο και την πολιτεία μερικών δεκάδων χιλιάδων «επιδραστικών»Ελλήνων.

Από αυτούς τους καταλόγους, η Ευρώπη μπορεί να δουλέψει ψιλό γαζί πολύν κόσμο. Για παράδειγμα, μαθαίνουν κάπως, κάπου κάποτε, πως βρέθηκαν κωδικοί ελληνικών ελαφρών όπλων στα αποθέματα του ISIS, ξερωγώ.

Δεν βιάζονται να αποκαλύψουν «σκάνδαλο». Προσφέρουν την είδηση, ως διάδοση, σε κάποιον αντιπολιτευόμενο. Με την μορφή του «κάτι συμβαίνει με την Άμυνα, ψάξτε το»

Ο αντιπολιτευόμενος, αρπάζει την ευκαιρία, αρχίζει τις καταγγελίες. Γίνεται της μάμαλης καμιά εβδομάδα, η κυβέρνηση ψιλοανησυχεί για την αντοχή της, φροντίζει (έχει και αυτή τις άκριες της) να ρωτήσει εμπιστευτικά «μας έχετε για κούρεμα με την ψιλή; τι κάναμε και μας εκφοβίζετε;»

«Όχι καλέ! Θεός φυλάξοι! Απλώς,αυτές οι φριχτές διαδόσεις δεν θα βρούνε ώτα ακουόντων εάν, για παράδειγμα, ξεπεράσετε την τρίτη αξιολόγηση πριν του Αγίου Σάββα που σαβανώνει»

«Και με το θέμα που άνοιξε» ρωτάει ο πλέον ξύπνιος από τους κυβερνώντες «τι κάνουμε; Θα συνεχίσει η μουρμούρα;»

«Όχι καλέ!» απαντά στον πλέον ξύπνιο από τους κυβερνώντες (που λένε πως έχει ντιλίβερι στις δυτικές συνοικίες)  ο ανακατωσούρης εξ Ευρώπης. «Θα τηνε πληρώσει ο πωστονε λένε, ο Παπαδόπουλος. Δεν θα του ξαναδώσετε παραγγελία τουλάχιστον για 14 λεπτά. Κι όλα μέλι-γάλα»

«Και τι ψυχή έχουν δεκατέσσερα λεπτά; Μήτε ένα απόρρητο έγγραφο δεν προλαβαίνεις να διαβάσεις»

«Εννοώ 14 λεπτά στον πλανήτη Ουρανό, όπου το έτος του είναι όσο 75 γήινα»

Τώρα που κοντεύουν τρία χρόνια από τότε που εφάνη στην ζωή μας ο παράξενος αυτός κυβερνητισμός, κι όσο απουσιάζει κάθε λογική αντιπολίτευση στον τόπο, αυτά τα «σκουντήματα» του ξένου παράγοντα μοιάζουν να είναι οι μόνες αξιόπιστες κινητήριες δυνάμεις, ένα είδος κιβωτίου ταχυτήτων που δουλεύει ρολόι.

Βέβαια, δεν πρόκειται να σας χαλάσω την ζαχαρένια και την στέρεη πεποίθηση πως επίκεινται κοσμογονικές αλλαγές και εκλογικές ελπίδες στους άλλους πολιτικούς χώρους. Διότι, όσο να ‘ναι, έχουν κι αυτοί τα βαρίδια τους.

Φαντασίωση έγραψα, δεν ισχύουν αυτά. Έτσι είναι, εάν έτσι νομίζετε.

Αυτή η Μποφίλιου που κουνάει τα χέρια της στη σκηνή, είναι η Μαρινέλλα του έντεχνου;

Σε μεγάλα κτιριακά συγκροτήματα χτισμένα με κρατικούς πόρους, υπερήλικες Ιάπωνες πεθαίνουν αζήτητοι σε μικρά διαμερίσματα, ξεχασμένοι από συγγενείς και φίλους. Μέχρι να παραπονεθούν οι γείτονες, στην αναμονή και αυτοί, ενοχλημένοι από τη μυρωδιά του κορμιού κάπου δίπλα, σε αποσύνθεση. Πριν είκοσι χρόνια οι γείτονες ενός ενοικιαστή έμειναν για τρία ολόκληρα χρόνια ανυποψίαστοι, δίχως να σκεφτούν την απουσία, μέχρι που στέγνωσε ο τραπεζικός του λογαριασμός για τις αυτόματες μηνιαίες πληρωμές ενοικίου και ρεύματος. Ο σκελετός του βρέθηκε στο πάτωμα του διαμερίσματος.

Πιστεύουν στα φαντάσματα οι Ιάπωνες, τουλάχιστον αρκετοί από αυτούς. Έτσι είχα ακούσει και τελικά διαπίστωσα. Στο ταξίδι μου εκεί, βρέθηκα προσκαλεσμένος για δείπνο σε σπίτι φιλικού ζευγαριού στο Ζούσι. Οι οικοδεσπότες μου δήλωσαν ότι στο σπίτι τους κατοικεί φάντασμα παιδιού με νοητική υστέρηση το οποίο ζούσε στην Αγγλία στα τέλη του 18ου αιώνα. Τους ακολούθησε στην επιστροφή τους από το Κέμπριτζ, όπου είχαν βρεθεί με αφορμή διαλέξεις που έδωσε εκεί ο γηραιότερος από τους δύο. Η δήλωση έγινε απλά, δίχως κάποια επιφύλαξη μπροστά στην πιθανότητα να εκφράσω έκπληξη η δυσπιστία. Και δεν υπήρχε λόγος. Από μικρός ακούω στην καθημερινότητά μου για θαύματα αγίων – με έβαζαν να προσκυνώ τα σκηνώματά τους. Ενήλικος θεωρώ ότι η ύπαρξη αγίων προσθέτει ουσία στο σύμπαν. Πόσο μάλλον αν οι άξιοι βίοι τους συνυπάρξουν με φάσματα χαμένων ζωών.

Την περασμένη βδομάδα, βγαίνοντας βραδάκι από τον ανελκυστήρα στο ισόγειο της πολυκατοικίας που μένω, είδα μια μεσόκοπη γυναίκα να χτυπάει το ισόγειο διαμέρισμα όπου κατοικεί μια υπερήλικη, η κυρία Ελένη, πρώην ράφτρα στο Μεταξουργείο. Πολλές οι νύχτες που ακούσαμε την Ελένη να συνομιλεί, έντονα και νευρικά, με τον αέρα. Κάποτε βγήκε νυχτιάτικα στο στενό και μας ξύπνησε φωνάζοντας για μια παρουσία στο διαμέρισμά της. «Τι εννοείτε με το παρουσία;» ρώτησε κάποια από μπαλκόνι, απέναντι. Άλλες φορές η Ελένη σέρνεται μέχρι την κυρία Άννα, που ζει σε διαμέρισμα από πάνω, να ζητήσει φαγητό, να μη λιποθυμήσει από την αδυναμία.

Ρώτησα τη μεσόκοπη που χτυπούσε την πόρτα της Ελένης αν ήταν η ανιψιά της. Όταν απάντησε θετικά, έβαλα τις φωνές που την έχουν εγκαταλείψει και βεβαίωσα ότι σαν πεθάνει θα πάρουν το κρίμα πάνω τους. Η ανιψιά ανασήκωσε τους ώμους. Η Άννα με πληροφόρησε την επόμενη μέρα ότι η Ελένη βρέθηκε από τον αδελφό της – ημιθανής, ξαπλωμένη και βρώμικη, πεσμένη στο μωσαϊκό. Κάλεσαν ασθενοφόρο να την πάρει στο νοσοκομείο.

Δεν ξέρω, ίσως στην Ιαπωνία που βρέθηκα πριν κάμποσα χρόνια να πέρασα μπροστά απ’ ένα από ‘κείνα τα μεγάλα κτιριακά συγκροτήματα. Μπορεί φάντασμα να ακολούθησε και μένα στο αεροπλάνο της επιστροφής. Ίσαμε που φτάσαμε στο ισόγειο της πολυκατοικίας μου. Εκεί κοντοστάθηκε να κοιτάξει αριστερά την πόρτα της Ελένης. Δίστασε, το ξανασκέφτηκε και τελικά με άφησε για να περάσει απ’ την κλειστή πόρτα στο διαμέρισμα της γριάς. Την οποία δε νομίζω να ξαναδούμε.

Το διαμέρισμα του ισογείου θα παραμείνει κλειστό, μια άδεια παρουσία. Όπως πολλά διαμερίσματα στο αθηναϊκό κέντρο, σε πολυκατοικίες πολύ μικρότερες από τα μεγάλα κτιριακά συγκροτήματα της Ιαπωνίας , τα χτισμένα με κρατικούς πόρους.

Πολύ επαναστατικό και προοδευτικό αυτό που πρέπει απαραιτήτως να πάρουμε θετική, αρνητική ή ουδέτερη θέση για την καλλιτεχνική παρουσία της Μποφίλιου ξεκινώντας να υπερασπιστούμε, να κατακεραυνώσουμε ή έστω να σχολιάσουμε τις δηλώσεις της.

Νεογέννητος Γάλλος πολίτης στην πρωτότυπη σαρμανίτσα του
“διότι [καταπώς το λέει το σαμπαΐ – aubade – εωθινόν – τραγούδια υπάρχουν και για το πρωί]
πρέπει να έχη
ο στρατιώτης το τσιγάρο του
το μικρό παιδί
την κούνια του
κι ο ποιητής
τα
μανιτάρια του”

Ονειρεύτηκα ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ήταν δικτατορία, και ήταν, λέει, Ευρώπη των λαών. Μετά ευτυχώς ξύπνησα.

Τι να σου δώσω; Κάτι παράταιρα κουμπιά απόμειναν, λίγα ρετάλια
από αισθήματα για προσκεφάλι. Τι να σου δώσω; Κι ό,τι καλό σου
φύλαγα, πέρασε ο χρόνος ένα απόγευμα, αυτός ο μπόγιας μου τα
πήρε. Με άδεια χέρια κι εγώ προσέρχομαι, με άδεια, προτεταμένα.

Πήγε ο “Ηρακλής” στο Λαγκαδά να παίξει και δεν άφησαν κάμερα να μπει στο γήπεδο για στιγμιότυπα. «Είναι κρατική» επέμενε ένας από το συνεργείο. «Ό,τι πει ο Πρόεδρος» απαντούσε ένας ντυμένος παράγων. Ο Λαγκαδάς είχε στρωμένον διαιτητή και κέρδισε στο 91 με ένα γκολάκι. Οι γρηέντζες από το Σαλονίκι «αποκάλυψαν» πως ο ρέφερης είχε κάνει ζημιά στον Παλαιό Μυλότοπο, αλλά δε βαριέσαι. Η ήττα είναι ήττα στις χαμηλές κατηγορίες.

Αχ, Κυριακοδεύτερες αναμετρήσεις σε μάταια γήπεδα μονής κερκίδας, χτισμένης πάντα κόντρα στον εκδυτικό ήλιο, να φαίνονται οι παίκτες ωσάν σκιές και να κρύβονται τα μπινελίκια. Ο Λαγκαδάς δεν έχει λεφτά, δεν έχει παίκτες, δεν έχει αφεντικό να κρατάει βραδυνή εκπομπή που αλαλιάζει με αστικοποινικά αδικήματα τους ενάντιους και ο Αλέφαντος δεν καταδέχεται να παίζει το σουμπούτεό του σε κάτι παρακάτω από τη Γιουβέντους.

Κι έτσι, για να κερδίσει στην έδρα του (επειδή το έχει κομποδεμένο ότι θα χάνει εκτός) πρέπει να παίζει τον γκιουλέκα πέριξ του χόρτου, ακόμη και μολυσμένη γκαζόζα να προσφέρει, μπηχτές γροθιές μυτάκι στους ζωηρούς φιλάθλους να βγάλουν το σκασμό, φάλτσα σφυρίγματα με διαβεβαιώσεις τρελής γαρδούμπας στην ταβέρνα προς το Περιβολάκι για το συνεργείο των διαιτητών. Κι ένα μπουκάλι Τζόνι για το κατευόδιο.

Αλλά για να τελεσθούν αυτά, οι Ηρακλειδείς πρέπει να προσκομιστούν ανθοστόλιστοι  στα θεσμοφόρια των Παρθένων της ιεράς Φηγού που φιλοξενεί ερωδιούς στα κλαδιά της, εκεί που κρέμονταν εμφύλιοι αντάρτιδοι κάποτε.

Ντροπαλοί, αιδήμονες, ροδαλοί, να τους διακορεύσουν ηθικώς, να απειληθούν, να τους ψιθυρίζουν πάνω στο τζαρτζάρισμα «έλα να στη βάλω, παλιο καρέτα- καρέτα» αλλά η κάμερα να λείπει.

Η κάμερα είναι στοιχείο και στοιχειό. Χωρίς αυτήν, ο λόγος σου στο λόγο μου, ο βουλευτής σου στον βουλευτή μου. Ειδικά εάν ήσουν μαθημένος σε μεγάλα γήπεδα και πρέμιερ λύγκ, η παρενόχληση των μουστακαλήδων θα είναι όλη δικιά σου.

Φιμωμένοι αγώνες, αφανείς στην κοιλιά μιας κάμερα ομπσκούρα κι ας μην είναι μιλημένοι. Κι ας πασχίζουν τα παιχτάκια πάνω στη φιλοσοφία μιας ντρίμπλας, βέβαια πώς θα τους κλαδέψουν την ήδη ραγισμένη περόνη, την ώρα που ο Μοσκοβισής, στον πράγματι μιλημένο αγώνα της τρίτης αξιολόγησης, παινεύει τους γραικύλους που πίνουνε το κώνειο σαν Κροάτες καραβανάδες, αλλά τους επιτρέπουν οκταμηνίτικες προσλήψεις, αρκεί να τελειώσει τσάτρα πάτρα ο Αγώνας, όσο που να ‘ρθει  ο Μόσκοβος, να φέρει το σεφέρι, την ώρα που ο Κυριάκος Μ. κάνει σήματα με το καθρεφτάκι στον Λάμπρο Κατσώνη πως δεν θα μπαρκάρει κανένας συγγενής του επειδή οι γοργόνες του φέρνουν γρουσουζιά.

Να μαζευτούμε κάπου οι Μποφιλόφιλοι, οι Μποφιλοφιλόφιλοι, και οι Μποφιλοφιλόσοφοι, και να κάνουμε πάρτυ. Στα πλατό, ο φίλος Μπο.