Blog

Πάλι δεν έχει Γιάνη η «ΕφΣυν» σήμερα. Αναρωτιέμαι αν θα τον δούμε αύριο στο «Έθνος», το «Documento», τη «Νέα Σελίδα», ή τη «Real News».

Ο ΔΗΜΙΟΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Κλείνω σιγά την στρόφιγγα του οξυγόνου
μέρα τη μέρα σφίγγω λιγάκι περισσότερο
τις χαραμάδες με τα χέρια μου σφραγίζω,
τα ελάχιστα περάσματα, ρωγμές αθέατες
σε σένα. Μη με ρωτάς το πως και το γιατί
σκληρό κι άχαρο πολύ το έργο του δημίου.

Ξέπεσα, εκτελεστής του έρωτα σε δόσεις.

Συνήθως, όταν δεχόμαστε επισκέψεις Προέδρων, υπάρχει πρωτόκολλο. Που ξεκινά από βαρετά προεισαγωγικά (συνέντευξη σε κανάλι της άλλης χώρας, στην χώρα του Προέδρου, τυπικούρες όταν συναντιούνται εκτελεστικός και μη εκτελεστικός Πρόεδρος) και όλα τελειώνουν μετά από υπερεργασία των υπουργείων Εξωτερικών, με μία συνέντευξη Τύπου γεμάτη κοινοτοπίες και με ελάχιστες μπηχτές που οι πιο έμπειροι δημοσιογράφοι ανακαλύπτουν (ή τις διαρρέουν υπηρεσιακοί παράγοντες).

Ο Ερτογάν την πάτησε με τον Παπαχελά, που συνήθως υπηρετεί ένα «αποκαλυπτικό ερωτηματολόγιο», οπότε, όσο πιο βλήμα (ή απελπισμένος) είναι ο ερωτώμενος, τόσο περισσότερο εκτίθεται. Παραμονή της άφιξής του, οι Έλλενεν ακούνε τον μουσαφίρη τους να εξηγεί κατά τα γούστα του την Λωζάνη. Κι έχουν μισή μέρα ξενύχτι «για να οργανώσουν την απάντηση στην πρόκληση». Αναγκαστικά, αυτοσχεδιάζουν. Από κανενός το νιονιό δεν περνάει ότι ο Σκάης ασκεί μονίμως αντιπολίτευση, άρα το τελευταίο που τον νοιάζει είναι να πετύχει, έστω για τα μάτια, η διήμερη επίσκεψη.

Είτε λοιπόν ο δικός μας μη εκτελεστικός μεσιέ λε πρεζιντάν, τα παίρνει στο κρανίδι και ειδοποιάει την κυβέρνηση «θα τονε σκίσω», είτε το φυλάει για έκπληξη. Αμφότερα ολέθρια. Ο Ερτογάν δεν είναι δυνατός, είναι νευρικός, τον κυκλώνουν και νομίζει πως με τη Λωζάνη τον έδεσε τον εσέκ του (τον γάιδαρο). Η Λωζάνη, για τους περίεργους, που ο σουλτάνος θέλει να επικαιροποιήσει, είναι στην ουσία ο μόνος λόγος να μη χάσει τα κουρδικά εδάφη, αφού με τη συνθήκη δεν έχει περιθώρια αλυτρωτισμού, αλλά και τα δικά του σύνορα είναι εγγυημένα.

Δεν υπάρχει καμία ευρωπαϊκή χώρα, πλην της μισής Ελλάδας, που να θέλει τακίμια με την Τουρκία. Η Αμερική είναι στα μαχαίρια με τον Ερτογάν και θέλει να τον αλλάξει. Η Ελλάς αμερικανίζει, κατά τα γνωστά. Αλλά πάσχει από αυτοάνοσο: τρελαίνεται αν της θίξουν τα νησιά, την υφαλοκρηπίδα, την ΑΟΖ, τις βραχονησίδες. Ξεχνάει ότι η Λωζάνη δίνει την Ανατολική Θράκη στην Τουρκία, επειδή η Ελλάδα δεν είχε να πληρώσει αποζημιώσεις στον Κεμάλ και προσφέρει εδάφη!  Αν η Τουρκία ισχυρίζεται πως δεν μνημονεύονται βραχονησίδες στο Αιγαίο, η Ελλάδα θα μπορούσε από χτες να εξηγήσει στην γείτονα «αν σε αποζημιώσω για τα χρωστούμενα, περιμένω να μου παραδώσεις την χώρα από Έβρο έως τα προάστεια της Πόλης». Και να γίνει του Στάλινγκραντ το κάγκελο.

Ένας ηγέτης με φαντασία και διπλές κοχόνες, τρέχει σε ένα κράτος με ευμάρεια, Γερμανία λόγου χάρη, και του λέει: «έχω, έχω. Ωραίο οικόπεδο αξίας μερικών τρισεκατομμυρίων. Το λένε Ανατολική Θράκη. Βόηθα να το αποκτήσω και σου το μεταβιβάζω αμέσως. Δεν μου χρωστάς, δεν σου χρωστάω. Και εσύ, φτιάξε μια μπάφερ ζόουν, ονόμασε την όπως θέλεις, και καθώς η Λωζάνη προϋποθέτει αποστρατικοποιημένα Δαρδανέλλια, κόβεις τα πήγαινε έλα του στόλου της Ρωσίας και άλλα αγαθά».

Οπότε οι Τούρκοι μένουν με γκρίζες βραχονησίδες, ενώ η Ευρώπη θα ναυλοχεί στην Προποντίδα. Και η Κωνσταντινούπολη, γίνεται ένα Χονγκ Κονγκ, μια Σιγκαπούρη, με εχθρικά σύνορα στα όρια του αεροδρομίου της. Και μετά, θέτεις όρους. Πολλούς. Και για την Κύπρο και για άλλα τόσα. Αν η υφαλοκρηπίδα μας παιδεύει σαρανταβάλε χρόνια, το «ζήτημα της Θράκης» θα τραβήξει αιώνες.

Ηρεμήστε, οι φίλοι. Δεν πουλάω τρέλα. Απεναντίας, αγοράζω. Για μένα ο Ερτογάν απέπνεε αδυναμία, προβληματισμό και άλλα, αρνητικά. Κινδυνεύει. Ευτυχώς, μερικοί δικοί μας το πήρανε χαμπάρι και οι απειλές του ξεφούσκωσαν ώσπου να πάρει το αεροπλάνο από Αλεξανδρούπολη.

Δεν ξέχασα τις δηλώσεις της αντιπολίτευσης. Αλλά και δεν σκοπεύω να τις αξιοποιήσω. Οι άνθρωποι είναι άξιοι της επικείμενης ήττας τους.

Α, και να δγιείτε λίγο τις εσωτερικές διαρρυθμίσεις των χώρων όπου καλούμε τους μουσαφιραίους, είτε για κωζερί, είτε για δηλώσεις, είτε για Δείπνα. Σαν «ο πωλών επί πιστώσει» είναι.

Πρωτοβγήκε στα γράμματα με την τέταρτη ποιητική του συλλογή. Τα ποιήματα των τριών πρώτων δεν τα είχε γράψει ποτέ. Ούτε τα είχε σκεφτεί. Ούτε και τα είχε έστω ονειρευτεί. Αλλά ήξερε ότι τα είχε κάπου μέσα του καταχωνιασμένα, έστω και σε άμορφη μορφή. Δεν ήθελε όμως να ασχοληθεί με οτιδήποτε πρώιμο και πρόωρο, δεν ήθελε να βρεθεί μελλοντικά σε θέση να αποκηρύττει άγουρες ακόμη εκδοχές της τέχνης του. Ποιος ο λόγος; Έτσι όταν ένιωσε έτοιμος και ώριμος, πέρασε απευθείας στην τέταρτη συλλογή. Για λόγους συμμετρίας αποτελούνταν από τέσσερα ποιήματα. Καθένα τους από τέσσερεις στίχους. Καθένας τους από τέσσερεις λέξεις. Οι τίτλοι τους ήταν «Ποίημα 4.1», «Ποίημα 4.2», «Ποίημα 4.3» και «Ποίημα 4.4.»  Είχαν κοινή θεματολογία, γεγονός μάλλον αναμενόμενο αφού ήταν πανομοιότυπα. Αλλά, όπως εξηγούσε ο ποιητής, όχι και ίδια. Δεν επρόκειτο δηλαδή για ένα ποίημα που επαναλαμβανόταν τέσσερεις φορές, αλλά για τέσσερα διαφορετικά ποιήματα, που ετύγχανε να αποτελούνται από τις ίδιες ακριβώς λέξεις στην ίδια ακριβώς σειρά. Και έπαιζε πολλές φορές με τους αναγνώστες του, παραθέτοντας ένα από αυτά και καλώντας τους να μαντέψουν ποιό από τα τέσσερα είναι. Το ποσοστό επιτυχίας τους ήταν εξαιρετικά μικρό. Γύρω στο 25%. Συζητούσε πολλές φορές με απογοήτευση με ομοτέχνους του για το πόσο λείπουν οι ιδανικοί αναγνώστες, πόσο λείπει ένα κοινό εκπαιδευμένο και αντάξιο του. Τον κατέβαλε όλο αυτό, δεν είναι ψέματα. Δεν ξαναεξέδωσε ποτέ. Μετά θάνατον βρήκαν ένα σεντούκι με εκατοντάδες χιλιάδες σελίδες. Αποδείχθηκε ότι δούλευε και ξαναδούλευε τα ποιήματα που περιέχονταν στην τέταρτη ποιητική του συλλογή. Τους τίτλους τους κυρίως. Στο περιεχόμενό τους δεν βρέθηκαν κάποιες ορατές με γυμνό μάτι αλλαγές.

Οι καταγγελίες διασήμων ανδρών για σεξουαλική παρενόχληση δεν έχουν να κάνουν μόνο με γυναίκες, τα ποσοστά ακολουθούν σχετικά πιστά την αναλογία στρέιτ/γκέι ανδρών στον πληθυσμό. Περιμένω τώρα και τις καταγγελίες διασήμων γυναικών για παρενόχληση, που αναλογικά θα πρέπει να είναι άλλες τόσες…

Η ενθύμηση φρικαλέων και επώδυνων στιγμών του έτους που οδεύει προς το τέλος του: ανασκολόπηση.

Είναι ενδιαφέρον το πώς αντιμετωπίζει τον Έλληνα πολίτη το κράτος και οι δημόσιες υπηρεσίες. Φυσικά όλοι το γνωρίζουμε καλά το περιεχόμενο, τη δράση και την αντίδραση. Όταν έρχεται ο απλός πολίτης και όχι ο σύνθετος με τα γαλόνια σε εντελώς άμεση επαφή με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, θα διαγνώσει αμέσως το προβληματικό αλισβερίσι. Π.χ. χθες που ήρθε στα ελληνικά εδάφη ο σουλτάνος ενώ η σχετική ανακοίνωση προέβλεπε να είναι κλειστοί οι σταθμοί «Σύνταγμα» και «Ευαγγελισμός», να που ξεπετάχθηκε και ο σταθμός «Μέγαρο Μουσικής». Αποκλεισμένος και αυτός λοιπόν, σκοτάδι και τα τοιούτα. Κατεβήκαμε το τσούρμο στο σταθμό «Αμπελόκηποι». Περνώντας μπροστά από το μετρό στο Μέγαρο Μουσικής οι κυρίες άνω των πενήντα πέντε δεν πίστευαν ότι είναι κλειστός ο σταθμός. Μάλιστα, μία αναφώνησε «Αφού τα ανεχόμαστε όλοι οι ηλίθιοι, καλά μας κάνουν!» και έψαχνε να βρει ανταπόκριση ανάμεσα στο πλήθος που κρεμασμένο από τα τηλέφωνα προσπαθούσε να επικοινωνήσει με αφεντικά, ραντεβού και υποχρεώσεις ώστε να ενημερώσει ότι θα καθυστερήσει. Άλλη κυρία πιο κάτω ρώτησε μετά την αναγγελία και μέσα στον κυκεώνα της ψυχρολουσίας «Είναι κλειστή αυτή η σκάλα που πάει στο μετρό; Όντως, ναι;». Παράδοξο το γεγονός ότι της φάνηκε παράδοξο μέσα στο σύμπαν της ελληνικής παραδοξότητας. Τι παράδοξο γεγονός, παράδοξοι συμπατριώτες μου!  Και καλά εμείς. Σκεφθείτε ότι ο συγκεκριμένος σταθμός εξυπηρετεί αρκετούς ασθενείς μιας και βρίσκεται πολύ κοντά διάφορες κλινικές και νοσοκομεία. Δεν παθαίνουν τίποτα υποψιάζομαι με αυτές τις ανακριβείς πληροφορίες για το τι λειτουργεί και τι όχι.

Από την άλλη άκουσα σήμερα μία κύρια που δοξολογούσε τον Θεό που έφυγε ο σουλτάνος και άνοιξε το μετρό! Κυρία μου, άλλος είναι ο υπεύθυνος. Αλλάχ τον λένε στην προκειμένη περίπτωση. Να λέμε τα δίκαια και τη σκάφη-σκάφη.

Παραληρηματικά, θα συνεχίσω  σε ένα εντελώς διαφορετικό θέμα. Δεν χρειάζεται να είσαι ορκισμένος φιλόζωος, να έχεις δέκα γάτες και είκοσι σκυλιά και να ταΐζεις όλα τα αδέσποτα της γειτονιάς για να σε πιάσει ένα σύγκρυο με το πολύ λιτό αυτό βίντεο που δείχνει ένα μεγάλο θηλαστικό της θάλασσας να πασχίζει με ένα πλαστικό κουβά στο στόμα να πάρει ανάσα, να το φάει σαν να είναι μεζεδάκι και το ταξίδι της πέψης να είναι μία οδυνηρή διαδικασία χωρίς να το γνωριζεί το ζώο. Καλά τα καταφέραμε έως εδώ. Ζήτω μας.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν που λέγεται ελληνική σόουπμπιζ (Θοῦ, Κύριε, φυλακὴν τῷ στόµατί µου καὶ θύραν περιοχῆς περὶ τὰ χείλη µου»), η Ντορέτα Παπαδήμητριου ερωτάται πόσο καιρό απείχε από το σεξ και ουσιαστικά τη σημαίνει για εκείνη σεξ, σχέση και ζωή. Αυτές οι φιλοσοφικές συζητήσεις και οι αντίστοιχες εκμυστηρεύσεις είναι που δίνουν ένα τόνο και ένα αλατοπίπερο στη σούπα της τηλεόρασης και πραγματικά είναι πολύ ενδιαφέρουσες. Αμείωτο το ενδιαφέρον. Το κους κους μαραίνει τη ζωή, αλλά τι να γίνει. Ας μην το παίζουμε σοβαροφανείς. Ας δεχθούμε τη φύση μας. Η φάλαινα χαροπαλεύει με το πλαστικό στο στόμα και εμείς μαθαίνουμε αν και πότε κάνει σεξ η καλλιτέχνιδα. Άλλη μία μέρα στο στρουμφοχωριό με ήλιο και θαλπωρή.

*Υστερόγραφο: Η Εμινέ, η γυναίκα του σουλτάνου, μου θυμίζει κάτι εντελώς καθώσπρέπει κυρίες με το τετράγωνό τους τακούνι, το μαντήλι, το ευγενικό χαμόγελο, το αποστειρωμένα καθαρό σπίτι που από πίσω μηχανορραφούν και φτιάχνουν από δηλητηριασμένες σπανακόπιτες μέχρι πυραμίδες ιεραρχίας σε διεθνή καρτέλ ναρκωτικών.

Επίμονη νοσταλγία αυτές τις μέρες, που διαβάζω νεκρολογίες του Walter Becker και τα τραβήγματα που έχει ο Donald Fagen με τη χήρα του φίλου του. Αυτό που είχαν οι δυο τους, είτε ως Steely Dan είτε ως συνεργάτες ο ένας στους δίσκους του άλλου, ήταν τόσο ιδιαίτερο και έβγαινε τόσο φυσικά, που δεν καταλαβαίναμε τότε που το ακούγαμε πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικό. Περνάνε τα χρόνια, η ισχύς της πρώτης εκτέλεσης χαλαρώνει, οι συνθήκες αλλάζουν, εμείς επίσης, οι άνθρωποι πεθαίνουν, και αρχίζουν οι διασκευές και οι διαφορετικές ερμηνείες. Ο φίλος και συνάδελφός τους Boz Scaggs ηχογράφησε το 2013 το «Pearl of the Quarter», τραγούδι των Steely Dan από το 1973, για να μας δείξει τι σημαίνει γι’ αυτόν κλασικό τραγούδι. Χωρίς τις χαβάγιες του αρχικού, πειραγμένος ο ρυθμός, ηχογραφημένο στα στούντιο της Memphis με μια RNB αίσθηση που διαπερνά όλο τον ομώνυμο δίσκο. Τον έχω περασμένον στη φορητή συσκευή και τον ακούω με ακουστικά στα ταξίδια, εξαιρετική παρέα και ασπίδα σε κάθε είδους ηχορύπανση. Μόνο χτες το βράδυ δεν τον χρειάστηκα, ένα παλληκάρι στην έρημη αίθουσα αναχωρήσεων του αεροδρομίου με απίστευτη ακουστική έπαιζε σε ένα πιάνο (Κύριος οίδε πώς βρέθηκε εκεί το πιάνο και γιατί) κι αυτοσχεδίαζε με τρόπο που θύμιζε Keith Jarrett, ή καλύτερα Max Richter, πέρασα μερικά λεπτά σπάνιας απόλαυσης, να φάει τη σκόνη μας ο Brian Eno. Κερδάμε.

Έχουμε καθίσει με τον Νίκο Καζαντζάκη στο καφενείο και προσπαθεί να με πείσει ότι ο ελληνικός καφές δεν είναι ελληνικός αλλά τούρκικος. «Είναι άυλη πολιτιστική κληρονομιά της Τουρκίας», επιμένει. Δεν ασχολήθηκα περαιτέρω. Πήρα εσπρέσο διπλό. Έτσι, για να με λέει φραγκολεβαντίνο.