Έχω την εντύπωση πως χρωστάω μια εξήγηση που από την ανάρρηση Μητσοτάκη στην αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας, γκρινιάζω με την αντιπολιτευτική τακτική αυτού του κόμματος, που εξάλλου δεν διανοήθηκα ποτέ να ψηφίσω.
Παρομοίως, από το 2004, έως την ήττα του Παπανδρέου το 2007, έστελνα δημοσίως ραβασάκια πως οι Νεοδημοκράτες έχουν οργανωμένη σπιουνιά μέσα στο τότε ΠΑΣΟΚ και του ακυρώνουν κάθε πρωτοβουλία.
Μακριά από στρατηγικές και πολιτική τεχνική, ο Σύριζα εφαρμόζει ένα πολυδαίδαλο έργο υπονόμευσης του Μητσοτάκη, το οποίο δεν περιορίζεται στην αστραπιαία αντίδρασή του, σε κάθε δήλωση, σε κάθε επίθεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Το μυστικό, ένα μυστικό που το ξέρουν όλοι, είναι στη στήριξη που δέχονται οι κυβερνητικοί, από τους καραμανλικούς. Στις δυο φορές που την Νέα Δημοκρατία την κυβέρνησαν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο Αντώνης Σαμαράς, οι καραμανλικοί είχαν πάρει άδεια από τη Σημαία και δήλωναν κωλυόμενοι.
Πρώτη ένδειξη, πως το φλερτ προχώρησε, ήταν η κοινή ψηφοφορία, επί Μεϊμαράκη, υπέρ της συμφωνίας που προέκυψε από τις 17 ώρες διαπραγμάτευσης του Τσίπρα. Από το φθινόπωρο του 2015. Η νεοδημοκρατική συναίνεση έβαζε ταφόπλακα σε λαϊκίστικες τεχνικές, αλλά ακόμη και σήμερα ο Σύριζα ξεφτελίζει σε κάθε ευκαιρία εκείνη την περίοδο όπου όλα ψηφίζονταν με υπερδιακόσιες ψήφους στη Βουλή.
Έκτοτε, οι εμμονικοί στον Σύριζα, εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων και άλλων αντιστάσεων, αφήνονταν να λένε τα δικά τους, αλλά εντέλει η κυβέρνηση δέχτηκε δύο αξιολογήσεις, και μάλιστα η δεύτερη δεν έχει ίχνος από το γνωμικό «τράβα με κι ας κλαίω».
Σε αυτήν την περίπου διετία, ο Κυριάκος Μητσοτάκης σπαταλούσε πολύτιμο χρόνο, με επιδείξεις απλότητας και προσέγγισης «στα προβλήματα», όσοι οι άλλοι βάφτιζαν το μεγάλο κοινό στα νάματα της προσδοκίας επιδομάτων. Από το επίμονο αίτημα προώρων εκλογών, ο Μητσοτάκης αμύνεται υπέρ μιας μείωσης φορολογικών συντελεστών. Μόλις ο Σύριζα πήρε χαμπάρι πως αυτό το αίτημα έβρισκε ανταπόκριση, ο Τσίπρας ήδη δήλωσε πως αργότερα, θα προχωρήσει σε μειώσεις.
Εκτιμώ πως θα το πράξει ως κύρια προεκλογική εξαγγελία πριν αποφασίσει εκλογές. Παράλληλα, έχει βουίξει ο τόπος ότι θα προτείνει τον Καραμανλή ως Πρόεδρο Δημοκρατίας.
Οι Αμερικάνοι τον θέλουν, οι Ευρωπαίοι επίσης. Τα Σκόπια ετοιμάζουν την κωλοτούμπα τους, οι Αλβανοί, ό,τι και να λένε, αντιμετωπίζονται με ένα τάγμα εθνοφυλακής. Οι υπόλοιποι Βαλκάνιοι τον παίζουν φιλικά έως αβέρτα. Ό,τι και να δοκιμάσει η Τουρκιά, δεν παίζει μεγάλο ρόλο. Το Αιγαίο θα γίνει ευρύτερη νατοϊκή βάση, μια διευρυμένη Σούδα, ενώ ο Γκιουλέν δεν είναι τόσο αδύναμος στα Βαλκάνια και στην δυτική Θράκη όσο δείχνει.
Ο Μητσοτάκης, εντέλει άρχισε να φλερτάρει με μια πρόταση να γίνει Πρόεδρος ο Καραμανλής. Στην προσπάθειά του να επαναπατρίσει τους πεπεισμένους της χώρας Πρώτης ή Κιούπκιοϊ ή Εβδομίστας.
Και ξαφνικά, διαφαίνεται το σχέδιο της κυβέρνησης. Αντί να ξεκινήσει αγώνα αντιπαλότητας με την πρόταση Μητσοτάκη, άρχισαν αρθράκια πως ο φταίχτης των μνημονίων είναι ο Καραμανλής και άλλες τρυφεράντζες. Για να προκαλέσουν επιβεβαίωση της άτυπης συμμαχίας, όχι να τον τρομάξουν. Πολάκηδες, Τσακνήδες και άλλοι ευαγείς, είναι η μακρά χειρ του συστήματός τους, όχι τρελαμέντος ιδεολόγοι. Εξάλλου, η καταβαράθρωση κάθε πράξης των κυβερνήσεων 2009-2014, εμποδίζει να προκύψει κανένας Βενιζέλος επικεφαλής μιας κεντροδεξιάς.
Με Καραμανλή Πρόεδρο, την υπόσχεση της μείωσης των φορολογικών συντελεστών ως έσχατης πράξης της παρούσας κυβέρνησης, και κάποια φιλοφρόνηση προς την Δεξιά των Νοικοκυραίων (ήπιος αντιμπαχαλισμός, έξωση μερικών από τους «ατακτούντες σαραντατρείς» και παρόμοια) οι εκλογές παίζονται στην κόψη του ξυραφιού.
Η γνώμη μου παραμένει σταθερά μη έγκυρη. Αλλά με εντυπωσιάζει η ρηχότητα της Νεοδημοκρατικής στρατηγικής, που δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται το βαλκανικό, ευρωπαϊκό και υπερτλαντικό κλίμα.