Blog

Όλοι το ξέρουν αυτό. Σε σπίτι που κατοικούν δυο ή περισσότεροι, τον καιρό των εορτών, μπαίνει σε ισχύ διαταγή αυστηρής απαγόρευσης κυκλοφορίας (curfew) στους χώρους εστίασης κατά τις μεταμεσονύκτιες ώρες, όπως επίσης και τηρούνται λεπτομερή βιβλία εισροών εκροών στους κωδικούς κουραμπιέδες – μελομακάρονα – δίπλες. Έτσι, αποφεύγουμε διαπληκτισμούς και βίαιες συμπλοκές που διαταράσσουν την εύρυθμη λειτουργία του οίκου.

Το σπίτι μου έχει τη μυρωδιά της μοναξιάς και του τσιγάρου.
Μόνο του ύπνου το δωμάτιο φροντίζω, αλλάζω τα σεντόνια
τακτικά, εύκολα λερώνονται με τόσα όνειρα, ίδια από καιρό.

Βερεσέ ακούω τους λεονταρισμούς του Ερτογάν. Και η επίσκεψή του στην Ελλάδα, ορίζει, κατά τη γνώμη μου, μια νέα περίοδο επεκτατισμού, μη πολεμοχαρούς.

Εξηγώ. Πρώτη φορά μίλησε για Τούρκους, Πομάκους και Ρομά, στη Δυτική Θράκη. Με μόνο κοινό συστατικό, την θρησκεία. Ενδιαφέρθηκε, όσο πατάει η γάτα, για την Παιδεία τους και την σαφώς Ελληνική υπηκοότητά τους. Ως γουαναμπή Χαλίφης, όχι ως Πρόεδρος Δημοκρατίας.

Για να σας το κάνω λιανά, ως Γκιουλέν.

Ο ιμάμης αυτός, που έχει διαμονητήριο στην Πενσυλβανία, είναι σε πολυετή ρήξη με τον Ερτογάν και σε σύρραξη μετά το 2016, όταν η εκπαιδευτική και οικονομική του διασπορά μέσα στην Τουρκική κοινωνία διαλύθηκε ως υπαίτια του πραξικοπήματος. Ωστόσο διαθέτει πάνω από δύο εκατομμύρια μαθητές παγκοσμίως,bσε Ευρώπη, Αμερική, Ασία και αλλού. Βασικά ιδιωτική εκπαίδευση, εντοπισμένη σε μικρές ηλικίες, πολυσυλλεκτική, με ιδιαίτερη έμφαση στις θετικές επιστήμες.

Δεν είναι μυστικό πως οι Αμερικανοί του Τραμπ, φλέρταραν με την  ιδέα να τον εκδώσουν στην Τουρκία, αλλά διαδίδεται επίσης πως τον έχουν στα ώπα-ώπα ως πιθανό διάδοχο του καθεστώτος. Έχει εξάλλου καλές σχέσεις με το Βατικανό, με το Πατριαρχείο, αλλά και με ισραηλίτικες οργανώσεις. Έως και ολυμπιάδα τούρκικης γλώσσας έχει θεσπίσει, ενώ την εκπαίδευση την παρέχει σε πολλές γλώσσες.

Το δόγμα Ερτογάν, στηριγμένο στην καρδιά που πεταρίζει όπου υπάρχει τουρκικός ζων οργανισμός, αρχίζει να αποκαλύπτεται: εκτός της χώρας του, εναντιώνεται στην Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Iσραήλ, έχει άκριες στην άλλη μουσουλμανική Ανατολή και φιλοδοξεί να εκπροσωπήσει (ως το τελευταίο επιτυχημένο Χαλιφάτο, έως το 1920) το Ισλάμ Μεσογείου, Βαλκανίων, Ευρώπης και Ανατολής, όπως τον  παλιό καλό καιρό.

Πιστεύει, κατά την θεωρία μου, πως θα γίνει πολύ πιο εύκολα αποδεκτός στην πλημμυρισμένη από μετανάστες και πρόσφυγες Ευρώπη, με κήρυγμα στηριγμένο στην Παιδεία και στην πολιτιστική επιρροή. Και θεωρεί «πελάτες του» τους μουσουλμάνους, ανεξάρτητα από τη γλώσσα που μιλάνε, αλλά και την πατρίδα που κατοικούν.

Ποντάρει (α) να πείσει την Ευρώπη πως είναι άξιος της ένταξης, περίπου απαραίτητος και (β) πως είναι πιο αποτελεσματικός από το ανθρωπομάνι των διασπασμένων Αράβων, αλλά και τον Γκιουλέν. Άρα είναι, ή θα γίνει, αξιόπιστος συνομιλητής αυτών που τον υποψιάζονται ως μελλοντικό Σουλτάνο . Το «χαλίφης»  είναι πνευματική αξία, μη ένοπλη.

Τώρα δικαίως θα αναρωτηθείτε τι συμβαίνει και εμφανίζει κάθε τόσο τέτοια ανομοιομορφία στη συμπεριφορά του.

Είναι επειδή τα νέα σχέδιά του είναι αδοκίμαστα και τα παλιά του επιχειρήματα έχουν μπαγιατέψει.

Είμαστε βέβαια κι εμείς, παράφορα ανακριβείς και κινδυνολόγοι.

Ήταν γραφτό, το μουντό αυτό απόγευμα μιας απρόσμενα άκαρδης Δευτέρας, να παρατηρήσω ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο δίπλα στον κάδο απορριμάτων. Δυο μαδημένες γιρλάντες και μερικές σπασμένες μπάλες κρέμονταν από τα χλωρά κλαδιά του. Η εικόνα του, αν και συνηθισμένη για Γενάρη, τώρα, αρχές Δεκέμβρη, με ξένισε. Κάποιος συνάνθρωπός μας, σκέφτηκα, μπήκε στον κόπο να το αγοράσει, να το κουβαλήσει, και να το στολίσει. Μπήκε στο παιχνίδι των συμβάσεων και των συμβιβασμών. Αλλά τελικά, τελευταία στιγμή, άλλαξε γνώμη, και πριν από τις γιορτές αναμετρήθηκε με το κατεστημένο. Έκανε, και όχι από δειλία, τη μεγάλη άρνηση.

Σήμερα κατάφερα, μέσα σε ένα τέταρτο που πήγα στα μαγαζιά, να ακούσω και το Last Christmas και το All I Want From Christmas Is You. Αναρωτιέμαι ποιο να είναι το τρίτο που λείπει για να κάνω τζάκποτ. Κι αναρωτιέμαι πώς αντέχουν οι πωλήτριες.

H Αθήνα ποτέ δεν με στεναχωρούσε. Η Αθήνα για ένα παιδί που μεγάλωσε στο Κερατσίνι έχει το ίδιο εκτόπισμα και επιρροή όπως σε ένα επαρχιωτόπουλο. Ο Πειραιάς έμοιαζε βόλτα και διέξοδο στα δεκαπέντε. Θυμάμαι την πρώτη φορά που περπάτησα στην ανηφόρα προς τον Προφήτη Ηλία. Ήταν 24 Δεκεμβρίου του 1999, στο μεταίχμιο του 2000. Λέγαμε τα κάλαντα. Οι πολυκατοικίες έμοιαζαν με τις αθηναϊκές των ελληνικών ταινιών. Όταν πήγα πρώτη φορά στον Πειραιά άρχισα να παρατηρώ τους ανθρώπους, τους συνεπιβάτες. Δεν τους είχα προσέξει τους ανθρώπους έως τότε. Δεν τους είχα λυπηθεί. Και αυτό είναι το άλμα από την παιδική ηλικία στην εφηβική, την κάποια ανεξαρτησία και την κάποια συναίσθηση της πραγματικότητας. Περίμεναν τις γιορτινές μέρες, περίμεναν το λεωφορείο στη στάση. Το 17, το 16, το 824, το 825, το 871, το 826, το Β18. Εξυπηρετούσαν τα Ταμπούρια, τη Δραπετσώνα, τη Χαραυγή, τη Νίκαια, το Κερατσίνι, το Πέραμα. Και ήταν έξι ώρα το πρωί Πρωτοχρονιάς ή ανήμερα των Χριστουγέννων και είχαν καρτέλες σετ κομμωτικής Μπάρμπι ή στρατιωτάκια στα χέρια και επιδερμίδα με ρωγμές. Πρώτη φορά στην Αθήνα πήγα στα δέκα πέντε. Ήταν, δεν ήταν 2001. Δεν θυμάμαι. Δεν κάνω ποτέ αριθμητικές πράξεις. Οι αριθμοί και οι προσθέσεις ή αφαιρέσεις τους αποδεικνύουν περίτρανα ότι μεγαλώνεις και συνηθίζεις και μιμείσαι τους άλλους, όλους. Δεν ήταν η πρώτη φορά που πήγα στο κέντρο, αλλά πρώτη φορά που ήμουν ανεξάρτητη ούσα μόνη με φίλες και κράτησα σημειώσεις. Βόλτα στην Ηφαίστου. Πηχτό γκρι περισσότερο από της σύγχρονης πλατείας με τα παγκάκια από μπετόν και τα δέντρα από μπετόν και τους κάδους από μπετόν… όλα από μπετόν για να μην πετάξουν από το έδαφος και χαθούν. Κάπως εντελώς αντίθετο με τον Παρθενώνα.

Αυτά λίγο πολύ είναι τα νεαρά μου Χριστούγεννα.

Στίχο ζεστό αναζητώ και τρυφερό, να
σε σκεπάσει από την κορφή, ως κάτω
τα αγαπημένα άκρα σου, τα φιλημένα.

Εγώ περνούσα σίγουρα καλύτερα στη δεκαετία του ’60 γιατί δεν είχα γεννηθεί. Και επειδή συχνά το ξεχνάτε: το να μην έχεις γεννηθεί ποτέ, είναι η μεγαλύτερη ευλογία, bar none

Γνωρίζαμε ότι τα νεογέννητα εστιάζουν την προσοχή στο ανθρώπινο πρόσωπο και δείχνουν προτίμηση σε σχήματα που θυμίζουν πρόσωπο, όπως τρεις κουκκίδες σε διάταξη τριγωνική αντεστραμμένου δέλτα. Δεν γνωρίζαμε όμως τον τρόπο που το έμβρυο αντιδρά στην εικόνα. Ελάχιστο φως διεισδύει στην υγρή ασφάλεια της μήτρας και για πρώτη φορά φέτος μελετήσαμε συστηματικά τις αντιδράσεις του εμβρύου εκεί, στη διάρκεια των τριών τελευταίων μηνών της κύησης (δείγμα από 39 έμβρυα). Προβάλαμε οπτικό ερεθισμό στον μητρικό ιστό γύρω από το μικρούλη, τρεις φωτεινές κόκκινες κουκκίδες, και είδαμε το προσωπάκι του να παρακολουθεί το τριγωνικό σχήμα καθώς γλιστρούσε στη σάρκα της μητέρας (με τον τρόπο που εμείς παρακολουθούμε κινούμενους αστερισμούς σε προβολή πλανητάριου). Είδαμε επίσης να δείχνει την ίδια προτίμηση με τα νεογέννητα σε φωτεινό ανάδελτα το οποίο θυμίζει ανθρώπινο πρόσωπο.

…Να δεις απ’ το πάραθυρό σου το πρόσωπό μου φωτεινό να σχηματίζει αστερισμό… έγραψε σε ποίημα του ο Χατζιδάκις. Δεν πείθομαι εύκολα. Γυρνώ σε αυτό που έγραψε ο Thomas Wolfe: …Γυμνοί και μόνοι ήρθαμε στην εξορία. Στη σκοτεινή μήτρα δεν ξέραμε το πρόσωπο της μητέρας μας^. απ’ τη φυλακή της σάρκας της ήρθαμε στην ανείπωτη και απερίγραπτη φυλακή αυτής της γης…

Φυλακή το αποτύπωμα της φύσης, δεν μπορείς να ξεφύγεις – κάθε μητέρα μια φυλακή. Σταμπαρισμένοι με το τατουάζ της ερχόμαστε στον κόσμο, στην εξορία του Wolfe, και στους άλλους. Το άγγιγμά τους θηλιά στο λαιμό και κόλαση.

Όλο “ΣΤΕ” και “ΣΤΕ” ακούω αυτές τις μέρες, θα είναι κανένας ιός σαν τον “ΧΙΒ” που μας σύστησε ο Πολάκης.