Blog

Επί εδάφους παλαιού κατάγματος ήλθες και περπάτησες
δεν άντεχε πολλά, ήταν το μέρος πονεμένο, με ξετίναξες.

Απαλλάξτε με από τα Απαλάχια όρη
Με τους βουνίσιους ατάραχους, σκαμμένα μάγουλα
Και τετρακίνητα μηχανοκίνητα πουλάρια-

Αφήστε με στην γκρίζα διαφήμιση των μεσαιωνικών εργολάβων
Μιχαήλ ,Ευτυχούς των Αστραπάδων, Γεωργίου Καλλιέργη
Μιχαήλ του Προελεύσι και άλλων, επιδραστικών

Ενώ οι Πανσέληνοι,ο  Περπερής, ο δεινός Μάζαρις
Ο σένιος Αστραπύρης, στεγνώνουν αβρά με πλήθος δακρύων
Στο ανεμογκάστρι μιας λειψανάβατης Θεσσαλονίκης

Οι λαμπτήρες LED έχουν διάρκεια ζωής 50.000 ώρες. Αγοράζεις ήσυχος. Ξέρεις ότι θα σβήσεις πριν το καντήλι σου.

Από την προφανώς ψευδεπίγραφη έκδοση των αδελφών Τζαγάστη «Αι συρίζουσαι πνοαί πέριξ του Τοπολοβίκου», Βράιλα, 1745, απόσπασμα:

«Λιθόστρωτη οδός, η και Πλακωτή, ωδήγει δια της Τύμβης του Αγίου Ηλιού εις την Καπουτζήδαν των Παεζάνων, είτα δια του Μετοχίου της Μεταμορφώσεως της μονής Παντοκράτορος έφευγεν προς Αρδαμέριον και κατήρχετο εις Ζαβερνίκειαν και Γριμποτζάκι. Πλην εν τω επιπλάτω Ζυγώ ήτο υδατογέφυρα παλαιών αιώνων. Το ύδωρ, το ασφαλίζον την Θεσσαλονίκειαν από τον αυχμόν, εκέκτηντο οι μοναχοί του εν Βασιλευούση ακμάζοντος μετοχίου των Παντοκρατορηνών και άπαντες έδιδον πάκτα. Πρώτον  το ύδωρ έδιδε ζωήν εις τρία πλυντήρια χρυσού, αργύρου και μολύβδου, εν Πλατανακίοις, Γεδικλή και εις Γαύριανην έσωθεν Καλαρηνού. Ότε δε τα μεταλλεία εστούμπωσαν, κατά τας οργίλας Σκλαβηνικάς εκστρατείας, και αι ζιβύναι ετράπησαν εις άροτρα, μύλωνες ολοκαιρινοί ανεφύησαν εν τοις βηροίς και δικουρίας της χώρας του Κισσέως. ’Ανευ υπερβολής ποιάς, εμετρήθησαν, ευρέθησαν πολλαί δεκάδες και εκεί οι Κουλαϊται, οι μονασταί και οι χωρίται έτριβον σίτον και άλφιτα, αμή έως και παρούτην,την έλεγον και βοτάνην,  παρά το ακραίον Γραδεμπόρι. Εκύκλωναν δε το Σαλονίκιον και μαζί βωμοί πάγου, καταρράκτης αναψύχων τους κεκμηκότας και θησαυρός πυριτολιθου κάτωθεν των Ασωμάτων, άχρι του Γερανίου της Πινασώνος. Τανύν, τρεις πυκναί λόχμαι εκβλαστημάτων,σκωριών και αγραμμάδων, τύφλα να έχωσιν του Λαυρίου και του Δαμαστίου τα σύγχρονα, δεικνύουν τω στρατοκόπω τα αρχαία μπερεκέτια. Ουδείς ενδιαφέρεται, διότι την επάθατε την χλαμπάτσαν, γαημώ τις Έσπες υμών. Προσποιούμενος τον βαρδιάνον, εποίησα τόδε το ψευδοπαραδοσιακόν, δι΄εσέ, Τσεκελότ εφένδη, ίνα ανθιστείς πως μια και θα ρωτήξεις τι εστί «ανεπίγνωστος», φύλαε την γκλάβαν σου από του Αστραπά και του Καλλιέργη τα ακούσματα διότι τέτοιαν γεωγραφία εκλήθης να κυβερνήσεις, Καππαδόκα, Τίτυ, σγαύδαρι, γλουγλού και Βρυέννιε κακότυχε της Άννης Κομνηνής σύζυξ, επομένως ακόμη και εάν μάθεις την λέξιν, την έξιν του Χρόνου και του Τόπου δεν πρόκειται.»

Oι ημέρες συνήθως διαρκούν εικοσιτέσσερις ώρες. Μέσα σε αυτές τις εικοσιτέσσερις ώρες μπορούν να συμβούν πολλά, ενδεχομένως και τίποτε αν δεν είσαι αφοσιωμένος life spotter. Όσα τίποτε και να αθροίσεις, δεν καταλήγεις σε κάτι. Αν αθροίσεις πολλά μπορεί να καταλήξεις σε ένα τίποτε. Μερικές φορές απορώ γιατί ο Κοέλιο δεν καταπιάστηκε -δεν είμαι σίγουρος, όμως- και με τέτοιες φτηνές μαθηματικές ψευτοφιλοσοφίες. Ίσως γιατί έχει εμπιστοσύνη σε κάποια ορφανά του, καλήν ώρα, που μπορεί να καταφέρουν να αραδιάσουν εκατό λέξεις για να καταλήξουν στο τίποτε, ενώ θα ήταν προτιμότερο να σιωπήσουν γεμίζοντας χίλιες ανύπαρκτες αράδες που πάντα βρίσκουν πρόθυμους αναγνώστες. Όλα αυτά γραφτήκαν άνευ λόγου μέσα σε τρία λεπτά από τα χίλια τετρακόσια σαράντα της ημέρας. Απομένουν χίλια τετρακόσια τριάντα εφτά για να μην κάνεις κανένα πλάνο αφού αυτά, λένε οι κακές και φυγόπονες γλώσσες, δουλεύουν υπερωρίες για λογαριασμό σου ερήμην σου. Καλύτερα Χάντερ Τόμσον, αυτή η ωραία ράτσα έσφαζε τα ερήμην, κι ας εκλιπαρούσαν για έλεος, στο γόνατο.

Από μέταλλο ευγενές η λύπη,
ιδανικό για να χαράξει στίχους.

Σε ένα φωτοτυπάδικο στο Σιντριβάνι, παιδευόμουνα με το μεγάλο μαχαίρι του μαγαζιού, να πάρω ταχύτερα τα σχέδια. Με παρακολουθούσε ένας γέροντας. Αυτός έβγαζε φωτοαντίγραφα από μια μελέτη του. Πιάσαμε κουβέντα, αφού αμφοτέρων η δραστηριότητα ήθελε χειρωναξία και μόνον.

Ήταν μελετητής-οραματιστής, κατά δήλωσή του. Είχε καταλήξει πως η χώρα και γενικότερα ο κόσμος έπασχε σε ένα και μόνο σημείο που έφερνε τον όλεθρο στην κοινωνία. Ποιο ήταν αυτό; Δεν ήταν εύκολα αναγνώσιμες οι συντεταγμένες του εδάφους. Έπρεπε να έχεις χάρτη για να εντοπίζεις τρισδιάστατα ένα σημείο του Χώρου. Κι αυτό έφερνε παραναγνώσεις, λαθάκια και άλλα ασεβή.

Ο ίδιος πρότεινε την πυκνή εγκατάσταση στο έδαφος σταθερών τοπογραφικών σημείων, καλύτερα σε κυβάκι από μπετόν, όπως συνέβαινε στις κορυφές των βουνών. Σε ένα μπρούτζινο καρφί μπηγμένο σταθερά, να υπήρχαν γεωγραφικό μήκος και πλάτος, καθώς και το απόλυτο υψόμετρο. Θα ήταν αδύνατον έτσι να πεθάνεις ακαθοδήγητος.

«Πόσο πυκνό;» τον ρώτησα. Έπαιξε το ματάκι του. «Αρχικά, σε κάναβο ένα επί ένα χιλιόμετρο. Μόλις το κράτος καταλάβει πόσο προσγειωμένοι και προσανατολισμένοι θα γινόμασταν, αμέσως θα πύκνωνε το δίκτυο. Το ιδεώδες θα ήταν ένα καρρεδάκι σταθερό δέκα επί δέκα μέτρα. «Προβολή στα πάντα, παιδί μου» εξήγησε. Το καρέ θα απλωθεί παντού. Ακόμη και σε δρόμους, ακόμη και στις ταράτσες των πολυκατοικιών, σε δάση και ποτάμια»

«Και σε ποτάμια;»

«Βεβαίως!» και μου δείχνει ειδικό εξάρτημα που θα μπήγονταν στις κοίτες του νερού.

«Το βρίσκετε πολύ χρήσιμο, ε;» ενδιαφέρθηκα ελαφρώς σκασμένος.

«Σκεφτείτε αλεξιπτωτιστή ειδικής αποστολής που προσγειώνεται κάπου και δεν έχει χάρτη. Αν δεν καταλάβει πού βρίσκεται, θα συλληφθεί πάραυτα. Ενώ κοιτάζοντας το τοπογραφικό μπρουντζάκι και τις αναγραφές του, θα ξέρει αυτομάτως πού είναι τα φίλια και που τα εχθρικά εδάφη»

Ήταν βαρύ το μεσημέρι, έπρεπε να παραδώσω τα σχέδια και τον αποχαιρέτησα. Βρισκόμασταν μισόν αιώνα πριν, στη Σελήνη δεν είχαμε φτάσει και δεν υπήρχε σοβαρό πρόβλημα ανεργίας τότε. Και οι πρώτες εφαρμογές του GPS, oι υβριδικές, θα αργούσαν τουλάχιστον δέκα γεμάτα χρονάκια. Πλάκωσαν μετά εφευρέσεις και θαυματουργά μηχανάκια και ο πόθος του γέροντα μάλλον έμεινε μετέωρος.

Αλλά σήμερα, βλέποντας στο φτερό δυο συνεδριακές μαζώξεις, στην Ελευσίνα του ενός,  στο «Ελ. Βενιζέλος» του αλλουνού, σκέφτηκα πως ο εμμονικός γεροντισμός καλά κρατεί και πως σύνεδροι, σήμερα, μάλιστα, σήμερα ,ασχολήθηκαν με εξαγγελίες, επαγγελίες, αναγγελίες και ευαγγελίες για του Γένους μας την προκοπή. Λόγια στα λόγια, κι άλλα λόγια. Με την διοίκηση, τις υπηρεσίες, τα νομοθετικά μας κείμενα, το Σύνταγμα και τα παραφερνάλια, επικαιροποιημένα με ασφάλεια έως το τέλος κάποιου παλαιού αιώνος, κι όμως, να εκλύεται θερμουργός προσδοκία από τις εξαγγελίες, επαγγελίες, αναγγελίες και λοιπές ευαγγελίες ενός μπατιρημένου συστήματος.

Τουλάχιστον πάντως, θα σώζονται οι αλεξιπτωτιστές.

Τέτοια ώρα το καλοκαίρι ήσασταν στις παραλίες και βλέπατε τον ήλιο να πέφτει στη θάλασσα. Τώρα την έχετε δει αλλιώς. Έχει πια μπει για τα καλά στο μυαλό σας ότι είναι η γη που κινείται, μικροί μου ιεροεξεταστές.

Το πήρα και το κράτησα, περιεργαζόμενος την ανάγλυφη λεπτομέρεια. Μου αρέσουν αυτές οι ακατέργαστες μινιατούρες τουριστικών προορισμών, οι αποτυπωμένες σε ευτελή σουβενίρ από ρητίνη. Κάτω από μπετονένια πολυώροφα στο λιμάνι των Αγίων Σαράντα, μέσα στο πλήθος της σκεπαστής στοάς με τους πάγκους, αντίκριζα μια γραφική εκδοχή της κωμόπολης, κάπως κυκλαδίτικη. Προορισμός που δεν υπήρξε κι ούτε θα υπάρξει: ασβεστωμένα σπίτια, εκκλησίες και καμπαναριά, τουριστικά σκάφη στο γαλάζιο.

«Είναι το πιο καλό μας κομμάτι, πουλάει, δεν ξέρεις πόσο γρήγορα φεύγει», διέκοψε το ρεμβασμό μου η ενθουσιώδης φωνή του. Μου μίλησε στα ελληνικά κάτι όχι ασυνήθιστο για τα Τίρανα και το συνηθέστερο για τη Βόρεια Ήπειρο. Όμορφο πρόσωπο, σμιλεμένο, έδειχνε σαρανταπεντάρης. Σίγουρα χρειαζόμουν λίγη αφαίρεση ώστε να μετρήσω την πραγματική του ηλικία. Πιάσαμε οι τρεις τη συζήτηση, μέσα στην κουβέντα και η γερασμένη γυναίκα, η μητέρα του. Δουλεύουν μαζί, καλά πάνε οι δουλειές, τα καλοκαίρια ο πάγκος και το χειμώνα λίγα αγροτικά στο χωριό, στα περίχωρα. Με ρώτησαν από ποιο μέρος της Ελλάδας είμαι. Αυτοί δεν δούλεψαν ποτέ στην Ελλάδα. Όποτε έρχονται είναι για να επισκεφτούν συγγενείς.

Κάτι γιατί ήθελα να τονώσω την περηφάνια του για το αντικείμενο που πουλούσε, κάτι γιατί οι καλοκαιρινές αναμνήσεις μου διατηρούνται καλύτερα μέσα στο ευτελές, ζήτησα να μου το τυλίξει να το αγοράσω. Σηκώθηκε απ’ την καρέκλα να πάρει χαρτί. Δεν είχα προσέξει τις πατερίτσες, τις ακουμπισμένες πίσω του. Τα πόδια του παραμορφωμένα κάτω από τη βερμούδα, το κορμί του το στήριζαν γυμνασμένα χέρια που κρατούσαν γερά το ξύλο.

Με ρώτησε αν ήθελα κάτι άλλο, καμιά μακό μπλούζα με στάμπα. Αρνήθηκα. Τον ευχαρίστησα, τους χαιρέτησα και έφυγα.

Υποσημείωση για ένα καλοκαίρι, τελευταίο βράδυ στην Αλβανία. Μια βδομάδα διακοπές, μόνος. Από λεωφορείο σε λεωφορείο – λεωφορεία διασυνοριακά, υπεραστικά, αστικά. Την επομένη, νύχτα πριν χαράξει, θα με έπαιρνε ταξιτζής μαζί με άλλους να με περάσει απ’ τα σύνορα για Ηγουμενίτσα, για το ΚΤΕΛ εκεί. Ήθελα ν’ αποφύγω το βουνό για Αργυρόκαστρο και την ουρά στο σταθμό στην Κακκαβιά.

Όσα σύνορα κι αν περάσαμε, σπίτι επιστρέψαμε. Το δικό μου βήμα δρασκελιά, το δικό του μετέωρο πάνω από βουνά και φυλάκια. Και οι δύο ακόμα σπίτι, ο καθένας με το δικό του τρόπο επιστρέφει: το χειμώνα αγροτικά στα περίχωρα.