Blog

Μην ζητάτε να κοιτάμε μόνο τη δουλίτσα μας. Δεν το κάναμε ακόμα και όταν είχαμε.

Μην ζητάτε να κοιτάμε μόνο τη δουλίτσα μας. Δεν το κάναμε ακόμα και όταν είχαμε.

Παλιά ήταν το Παρακράτος, εν πολλοίς μεταξύ παραγνωρισμένων νικητών του Εμφυλίου. Τώρα, υπάρχει εξέλιξη αν και δεν απονείμαμε έως τώρα σκοπιμότητα στις φυλές των μπαχαλάκηδων, των χουλιγκάνων, των οργανωμένων οπαδών, που είναι αγριεμένοι και μισθοφορούν συχνά. Αν θέλετε, που δεν θέλετε την γνώμη μου, στη θέση του  Παρακράτους υπάρχουν οι Παραπολίτες.

Βέβαια πρώτη φορά «αποκαλύπτεται» πως οι «άγνωστοι» που κάνουν επιδρομές εναντίον των αστυνομικών, είναι θαυμαστές των Αθλητικών επιχειρήσεων Α.Ε και βέβαια, καμία σχέση με τον Σύριζα ή άλλα κόμματα. Εύλογο, αφού ο Σύριζα δεν είναι καν σε θέση να αγανακτήσει. Το να τον κατηγορείς πως υπονομεύει έναν πρωθυπουργό του 40% που μετά από δυο χρόνια αγώνων μπορεί να κατεβεί στο 36%, ενώ εσύ, του 30,5% θα είσαι στη ζώνη του 25%, δεν είναι απλή αυτοκτονία — είναι παραμονή πτώματος σε διαλυτικό υγρό.

Νομίζω πως τα κόμματα πρέπει επειγόντως να βρούνε άλλον τρόπο να σιχαίνονται το ένα το άλλο. Ή τουλάχιστον, να προχωρήσουνε σε αναδιάρθρωση διότι αποπνέουν βαρεμάρα, αυτοματισμό και αδιαφορία. Διότι το ότι βρέθηκαν «οπαδοί» σωματείων να χαλάνε την πιάτσα, μου θυμίζει μαύρα μεροκάμματα και αμοιβές, μικρές μεν, αλλά χωρις καμία σχέση με κόμματα. Κανένας κομματικός φανατίλας δεν κατεβάζει αστυνομικό για να τον σακατέψει  έναντι αμοιβής — μπορείτε να σκεφτείτε άλλους «φορείς» που με 20 έως 50 ευρώ για διαμήκη τραύματα είναι ψόφιοι να εργαστούν.

Χωρίς πλάκες και αστειάκια, κάποιος μας δουλεύει χοντρά, κυβερνήτες και κυβερνημένους που μόνο κοινό στοιχείο έχουμε την δυσπιστία στις εσωτερικές πολιτικές διαβρώσεις. Αλλά εσέις μπορεί να πιστεύετε πως η Αποστασία του 1965 ήταν προϊόν δημοκρατικής ευαισθησίας υπέρ Πατρίδος…

Σκεφτείτε τουλάχιστον, παραπολίτες, την παροιμία «καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια». Που σημαίνει πως είτε μας την έχει στημένη βιαστικός δελφίνος που αδημονεί, ή κάποιος εξωτερικός παράγων που επείγεται.

Aπό την γκρίνια α λα Τριαντάφυλλου στο Σαρβάηβορ, την παρουσιασμένη ως «μονομαχία του Φωτός με το Σκότος» μεταξύ Τσίπρα και Μητσοτάκη, δεν μπόρεσε να σβηστεί μια τραγική υποχώρηση, υπέρ ενός γνωστού δίστιχου του Σουρή περί των δικαιωμάτων του Έλληνος που είναι «το ουρείν και το συνέρχεσθαι» όπου λάχει. Και ρωτάω: ορε κανάγιες, οι φυτευτές συγκεντρώσεις, ενσωματώνονται στα «δικαιώματα που επιτρέπει το Σύνταγμα;»

Στην Ελλάδα, και στην παρούσα ζωή, πέρασα περιόδους πυρκαγιών, συγκρούσεων Εξουσίας με  Αντιπολιτεύσεις, ποικιλία βρωμόξυλων και βίας, αμή και μαύρη πάχνη της Λησμονιάς μετά από μερικές ημέρες ή ώρες. Είτε μας την έστηναν εκτός συνόρων δυνάμεις, είτε κάποιος οργισμένος λεφτάς οργάνωνε μια κατάμαυρη νύχτα. Ειδικά στα πρόσφατα ατοπήματα, μη διστάσετε να είστε καχύποπτοι και σε υπαλληλίες που βλέπουν το αραλίκι και τα προνόμιά τους να διασαλεύονται. Όχι πως η παρούσα κυβέρνηση των πολυάριθμων «υπευθύνων» είναι όντως δημιουργική, αλλά σάμπως υπήρξε και κάποια πρωτοβουλία που δεν ήταν καταδικασμένη να τηνε πολεμήσουν, υπόκοσμος, υπέρκοσμος και παρεκκλίνουσες πολιτικές αλχημείες, ΠΑΝΤΑ οργανωμένες από κυβερνώσα ιδεολογία;

Καπάκι σε αυτά, γκρίνια ή φυγάδευση ευθυνών για μη λειτουργική Επιτροπή Ειδικών. Αλλά «ες αύριον τα γελοία».

Τηλεργασία και μετακινήσεις του 6 και του 2. Σήμερα προστέθηκε το 4. Από το σπίτι μου στην πόρτα γειτόνισσας κι από εκεί στην πόρτα της κόρης της, μερικά τετράγωνα πιο κάτω. Μετέφερα φαγητό που μαγείρεψε η μητέρα καθώς η κοπέλα νόσησε ελαφρά. Μητέρα και κόρη σε καραντίνα. Σκόπιμο 4 του φύλακα στη σίκαλη, που για κάποιες μέρες θα γίνει μέρος της ρουτίνας μου.

Η φωτογραφία αργά το απόγευμα χθες Τετάρτη, ύστερα από τη λαϊκή αγορά στην οδό Άργους.

Επιτέλους, ένα κείμενο χωρίς επαληθεύσεις, αναμνηστικό μεν, αλλά μιας διαταραγμένης παιδικότητας σε μία κοινωνία που διατηρούσε στη γυάλα τον διχασμό της. Κάτω από το εκκοκιστήριο του Εφαρμοστίδη, εκεί όπου η ποτιστήρα του Δήμου πάτησε το σκυλάκι του Τέλη, τον Ταρζάν και μπροστά στη βραγιά με τους κρίνους της κυρίας Ευλαμπίας, ίστατο μία βρύση από την οποία ξεδιψούσαμε χώνοντας το μουσλούκι στο στόμα, ώσπου κάποτε έφραξε και δεν έβγαζε ντιπ νερό και ήρθε η γειτόνισσα η κυρία Κανέλλα με την τσάπα ανά χείρας λέγοντας «έχει φίδι μέσα, φυγέτε» και όντως βγήκε ένα πρασινοκαφέ που χώθηκε στα κρινάκια και η κυρα Κανέλλα το έκοψε σε μερίδες. Έκτοτε δεν πίναμε νερό από εκει, αλλά όταν γδέρνονταν κανένα χέρι, κανένα γόνατο, εκεί οι μανάδες της γειτονιάς ξέπλεναν το «τραύμα» με νερό, απλώνοντας οξυζενέ οι πτωχοί, με ιώδιο ή πράσινο οινόπνευμα οι υπάλληλοι και με ένα χαρτάκι σουλφαμιδόσκονης και ιδιαιτέρως μη μου άπτου.

Ο δρόμος που οδηγούσε στην οδό Στράντζης, ήταν κατεχόμενος είτε από τον γανωτζή τον Νώντα «μπακίρια για γάνωμα – όποιος στον Νώντα θα γανώσει – στα μπαμπάτσα θα πληρώσει» είτε από τέκνα τολμηρών αγροτών που δοκίμαζαν ανεπιτυχώς να βάλουν βαμβάκι εκτός Βάλτου που έψελναν «ωχ τι καλά – ένα μαμούν – θα γίνουν τα μπαμπάτσα μας, ώχ τι καλά».

Από τους άλλους επισκέπτες του δρόμου, τακτικός ήταν εκτός από τους δοσάδες με φορτηγάκια και τον θερινό παγωτατζή, ο Γιάννης ο Σλιάκατας που μας πετούσε πέτρες στο ερώτημα «Γιάννη, πόσες κασίδες έχεις» και ανεβαίνοντας μονολογούσε με διάλεκτο «άρατα φέρατα» τον χρησμό «κε πατρί κε μακό, σ΄αγαπώ σ΄αγαπώ, βουζαβέ, βουζαβό».

Οι μανάδες έβγαιναν πάνω στο σούρουπο να καλέσουν τα αγόρια τους στης καθεμιάς το σπίτι, ή να βγούνε όταν έπεφτε βαρύς καβγάς για να δείρουν η καθεμιά το δικό της παιδί, αλλά άπαξ βγήκαν όλες μαζί και συνεδρίασαν, ωσάν το παλαιό επί μεσαιωνος «κουμούνιο των κυράδων» επειδή ολουνών οι άντριδοι έσπευσαν στο μοναδικό θερινό κέντρο για να ακούσουν και να διπλαρώσουν την Σεβάς Χανούμ.

Τα μπαμπάτσα και η εξ αυτών ακμή, ήταν η μόνη μακρυνή ελπίδα των απεγνωσμένων που δεν άντεχαν να μεταναστεύσουν σε Αστραλία – Αμερική ή αργότερα στη Γερμανία. Μόνον ένας απέναντι εύπορος ήφερνε με πλαφόρμα κορίτσια από Χαλκιδική με κεφάλι τυλογμένο σε λευκή μπόλια, μη μαυρίσουν, που έμεναν σε έναν πρόχειρο κοιτώνα και μάζευαν το μπαμπάκι, ενώ τα βράδια γυρνούσαν σαν «πόκυλα» (=χασαπόσκυλα-Γουτού Γουπατού του Παπαδιαμάντη) οι αγαπητικοί.

Αλλά παραδόξως, δεν υπήρχε τραγουδισμός, νοσταλγία παρτίδας, παραδοσιακά τραγούδια. Μόνον από το ισόγειο του Αρβανίτη ακούγονταν, ασεβές και διεγερτικό το «τζούρι φούρι». Ήταν o Little Richard από 45άρι στο Tutti frutti. Από τη βελόνα «Tutti frutti, oh rootie
A wop bop a loo bop a lop ba ba», στα γιαννιτσιώτικα «Τζούρι φούρι, οβερούρι, γουγαμπ αλούλα γουμπάμπ μπαμπ μπου».

 Ανατολή ηλίου 6:45, δύση 18:27 θερμοκρασία 15° C. Πραγματική αίσθηση 15.9° C. Ηλιοφάνεια. Πιθανότητα βροχής 6%.

Ο καιρός επηρεάζει αρκετά την διάθεση μου. Φροντίζω λοιπόν πάντα να ενημερώνομαι, συνήθως με το που ξυπνάω. Τώρα για πότε έφτασε κιόλας νύχτα, μη με ρωτάς. Έκανα μπάνιο, φόρεσα μια ζεστή ρόμπα, δίπλωσα τα κουρασμένα πόδια μου στον καναπέ. Μια κούραση που δεν ήρθε από το πέρα-δώθε σαλόνι / κουζίνα / μπαλκόνι, αλλά από το περίμενε. Η τηλεόραση μου δείχνει όσα έγιναν σήμερα, έξω από τα τετραγωνικά μου. Υπερανάλυση. Ποσοστά και γραφήματα, ανά ημέρα, εβδομάδα, μήνα. Ελεύθερες κλίνες ΜΕΘ, ελεύθερες απόψεις, ελεύθερες μετακινήσεις δεν προβλέπονται. Προχθές ο Κωστής μου έστειλε μήνυμα από το Αττικό. “Ευτυχώς το πρόλαβα. Μπαίνω στο οξυγόνο”. Δυο μέρες μετά πήραμε ενημέρωση από το προφίλ του: “Φίλοι μου, η θλίψη μας είναι τεράστια, ο αδερφός μου ο Κωστής Τ. δεν τα κατάφερε. Μας άφησε σήμερα στις 10.45.” Κατάπια τα δάκρυα. Μέχρι τώρα εγώ είμαι υγιής. Να χτυπήσω ξύλο. Ξύλο. Άνθρωποι χτυπάνε ανθρώπους. Πόση βία να ακούσουν τα μάτια μας. Ρεπορτάζ “3-5 Πηγάδια, σε απόγνωση οι ξενοδόχοι που βλέπουν το χιόνι να λιώνει απάτητο.” Μωβ γράμματα. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΝΟΙΞΑΝ ΤΑ ΧΙΟΝΟΔΡΟΜΙΚΑ? Σεισμός. Χαλάσματα. Ζουμ σε κουδουνίστρες και αλμοδοβαρικές Παναγίες που γλίτωσαν. Η κυβέρνηση στέλνει συνεχώς μηνύματα στην Άγκυρα, που προφανώς τα αφήνει στο “διαβάστηκε”. Μαχητικά σπάνε το φράγμα του ήχου και τα νεύρα μας. Δυο εβδομάδες ακόμα υπομονή. Ανοίγει λιανεμπόριο και κομμωτήρια. Το τι θα γίνει με τα σχολεία, δεν έχει πέσει ακόμα στο τραπέζι.

Ο καιρός. Βροχή, πτώση θερμοκρασίας. Υγρασία 67%. Ανατολή ηλίου 06:47 Δύση 18:25.

1 Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἔστη ἔμπροσθεν τοῦ ἡγεμόνος· καὶ ἐπηρώτησεν αὐτὸν ὁ ἡγεμὼν λέγων· σὺ εἶ ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων; ὁ δὲ Ἰησοῦς ἔφη αὐτῷ· σὺ λέγεις. 12 καὶ ἐν τῷ κατηγορεῖσθαι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀρχιερέων καὶ τῶν πρεσβυτέρων οὐδὲν ἀπεκρίνατο. 13 τότε λέγει αὐτῷ ὁ Πιλᾶτος· οὐκ ἀκούεις πόσα σου καταμαρτυροῦσι; 14 καὶ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῷ πρὸς οὐδὲ ἓν ρῆμα, ὥστε θαυμάζειν τὸν ἡγεμόνα λίαν. 15 Κατὰ δὲ ἑορτὴν εἰώθει ὁ ἡγεμὼν ἀπολύειν ἕνα τῷ ὄχλῳ δέσμιον, ὃν ἤθελον. 16 εἶχον δὲ τότε δέσμιον ἐπίσημον λεγόμενον Βαραββᾶν. 17 συνηγμένων οὖν αὐτῶν εἶπεν αὐτοῖς ὁ Πιλᾶτος· τίνα θέλετε ἀπολύσω ὑμῖν; Βαραββᾶν ἢ Ἰησοῦν τὸν λεγόμενον Χριστόν; 18 ᾔδει γὰρ ὅτι διὰ φθόνον παρέδωκαν αὐτόν. 19 Καθημένου δὲ αὐτοῦ ἐπὶ τοῦ βήματος ἀπέστειλε πρὸς αὐτὸν ἡ γυνὴ αὐτοῦ λέγουσα· μηδέν σοι καὶ τῷ δικαίῳ ἐκείνῳ· πολλὰ γὰρ ἔπαθον σήμερον κατ’ ὄναρ δι’ αὐτόν. 20 Οἱ δὲ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ πρεσβύτεροι ἔπεισαν τοὺς ὄχλους ἵνα αἰτήσωνται τὸν Βαραββᾶν, τὸν δὲ Ἰησοῦν ἀπολέσωσιν. 21 ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἡγεμὼν εἶπεν αὐτοῖς· τίνα θέλετε ἀπὸ τῶν δύο ἀπολύσω ὑμῖν; οἱ δὲ εἶπον· Βαραββᾶν. 22 λέγει αὐτοῖς ὁ Πιλᾶτος· τί οὖν ποιήσω Ἰησοῦν τὸν λεγόμενον Χριστόν; λέγουσιν αὐτῷ πάντες· σταυρωθήτω. 23 ὁ δὲ ἡγεμὼν ἔφη· τί γάρ κακὸν ἐποίησεν; οἱ δὲ περισσῶς ἔκραζον λέγοντες· σταυρωθήτω. 24 ἰδὼν δὲ ὁ Πιλᾶτος ὅτι οὐδὲν ὠφελεῖ, ἀλλὰ μᾶλλον θόρυβος γίνεται, λαβὼν ὕδωρ ἀπενίψατο τὰς χεῖρας ἀπέναντι τοῦ ὄχλου λέγων· ἀθῶός εἰμι ἀπὸ τοῦ αἵματος τοῦ δικαίου τούτου· ὑμεῖς ὄψεσθε. 25 καὶ ἀποκριθεὶς πᾶς ὁ λαὸς εἶπε· τὸ αἷμα αὐτοῦ ἐφ’ ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ τέκνα ἡμῶν. 26 τότε ἀπέλυσεν αὐτοῖς τὸν Βαραββᾶν, τὸν δὲ Ἰησοῦν φραγγελώσας παρέδωκεν ἵνα σταυρωθῇ. 

Από το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, κεφάλαιο ΚΖ΄. Και οι άλλοι Ευαγγελιστές, ομοίως. Αλλάξτε τα ονόματα, χωρίς να διακινδυνεύσετε την πίστη υμών. Στη θέση του Βαραββά, των αρχιερέων και πρεσβυτέρων, του «όχλου», του Πιλάτου, αλλά και του Χριστού, τοποθετήστε τους «ήρωες» του έτους 2021. Αν βγάλετε την αγκίδα από το μάτι, εύκολα θα κατανοήσετε πως επαναλαμβάνεται με μονότονο τρόπο η ταύτιση του Βαραββά με τον Κουφοντίνα. Οι διαδηλωτές, η κυρία Κούρτοβικ, οι πραιτωριανοί, ο Πιλάτος, οι δικαστές, πλαισιώνουν το αρχέτυπο του Δικαίου που ένα κακιασμένο πλήθος ζητά να σταυρωθεί και εντέλει το καταφέρνει, ενώ ενοχικά ζητά την απαλλαγή του Κουφοντίνα από τα δικά του εγκλήματα. Η κρίσιμη προσωπικότητα σε αυτό το υποκεφάλαιο του λεγομένου Θείου Δράματος δεν είναι κάποιος ονομαστός πρωταγωνιστής, αλλά η ανώνυμη γυναίκα του Πιλάτου: «μηδέν σοι και τω δικαίω εκείνω ― πολλά γαρ έπαθον σήμερον κατ΄όναρ δι΄αυτόν».

Επομένως, δεν υπάρχει πουθενά κάποια «αγιοποίηση» κανενός Βαραββά, αλλά η επιλογή ενός εγκληματία στη θέση ενός Αμνού. Η Καινή Διαθήκη είναι σαφής. Και τα παντοδύναμα στερεότυπα λειτουργούν αμάραντα και απέθαντα διαχρονικώς. Το δικαίωμα ενός Πλήθους να τελέσει το Μέγα Σφάλμα είναι θεόθεν απαράγραπτο. Εάν το θλιβερό μας Κράτος δεν επιθυμεί τέτοιες νουβωτέ, πρέπει να τοξεύσει καθε έννοια Ρόμπιν Χουντ, Braveheart, νεοελληνικής ληστοκρατίας από αρματολούς και κλέφτες έως τον ληστή με τις γλαδιόλες και την συναισθηματική ασυλία εκατοντάδων στίχων, τύπου «Ο Γιάννης ο φονιάς, παιδί μιας πατρινιάς/ κι ενός μεσολογγίτη/ Προχτές την Κυριακή μετά απ’ τη φυλακή/ επέρασ’ απ’ το σπίτι/ Του βγάλαμε γλυκό, του βγάλαμε και μέντα/ μα για το φονικό δεν είπαμε κουβέντα» καθώς και τα μελίρρυτα «Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ήσουν παιδί σαν το Χριστό».

Πάντα θα θυμάστε πως είναι άσκοπο να μνημονεύετε Αλεξανδρο Παπαδιαμάντη και Διονύσιο Σολωμό, αδελφοί, αν δεν τινάξετε από το πέτο την χαριτωμένη, πανέμνοστη ψειρίτσα του νεοελληνικού μελό.

Κατακλείδα: εάν σώνει και καλά θέλετε να μάθετε τον Αίτιο, το ευαγγελικό χωρίο είναι σαφές: οι «αρχιερείς και πρεσβύτεροι» έπεισαν «τους όχλους». Μεγάλα παιδιά είστε, κάντε τις αναγωγές. Μήτε «όχλοι» μήτε ιεροπρέπειες. Ένα τμήμα της πολιτικής κοσμάρας έκανε την κίνηση. Που εκμεταλλεύεται έναν φαντασμένο, ουρανοβάμονα πρωθυπουργό και έναν όμιλο σύριζα στην κακή του μοίρα που αναρωτιέται «τι έχουν τα έρμα τα ιδεολογήματά μας και ψοφάνε».

Η Νέα Δημοκρατία πριν από μήνες αρκετούς, νικώντας τον Σύριζα, πλησίασε τη διαφορά στις δέκα μονάδες. Ακολούθησε μια «φάση εμπιστοσύνης» όπου, δημοσκοπικά, τα γράδα του Σύριζα φλέρταραν με μία μείωση κατά 30%, ώσπου, ιδίως μετά τον χιονιά και μερικά κουραστικά και βλαβερά συμπτώματα, κυρίως σε ζητήματα πανδημίας, εμβολίων, αλλά και παράδοξες επιστροφές σε τακτικές δεξιάντζας, μειώνουν τη διαφορά στο επίπεδο του 13%. Τα περισσότερα «νούμερα» δύσκολα κρύβουν αξιοπιστία, παρεκτός ένα και μόνο: είναι η πρώτη φορά που ο Σύριζα «ανεβαίνει», έστω και κατά δύο ή κάπως περισσότερες μονάδες. Η διαφορά των κομμάτων φαίνεται μεγάλη, αλλά είναι καλό να ελέγξουμε, στη διαδρομή αυτή, τον βαθμό λαχανιάσματος των αντιπάλων.

“Αν στην πρώτη πράξη έχεις κρεμάσει ένα πιστόλι στον τοίχο, τότε στην επόμενη πρέπει να πυροβολήσει.”