Blog

Η ψήφος του Κυμπουρόπουλου δεν στρέφεται κατά των γυναικών γενικότερα. Στρέφεται κατά της μητέρας του ειδικότερα.

Η ψήφος του Κυμπουρόπουλου δεν στρέφεται κατά των γυναικών γενικότερα. Στρέφεται κατά της μητέρας του ειδικότερα.

«Δεν θέλησα ποτέ μόρια, επιδόματα, χάρες. Ίσες ευκαιρίες διεκδικώ. Διεκδικώ αυτό που δεν υπάρχει», είχε γράψει στο Twitter ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος τον Απρίλιο του 2019, όταν είχε διαπληκτιστεί με τον τότε υπουργό Παύλο Πολάκη. Χθες, διαβάσαμε να λέει, επεξηγηματικά, ως προς την τοποθέτησή του κατά των αμβλώσεων: «όταν το παιδί βρίσκεται στη μήτρα της μητέρας, όταν είναι μικρό, δεν έχει τη δύναμη να μιλήσει, δεν πρέπει να μιλήσουμε και εμείς για αυτό;». Καταρχάς, όταν κάποιος λέει «το παιδί» σε αυτό το συγκείμενο, και αυτός ο κάποιος είναι μάλιστα γιατρός και πολιτικός, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι ξεδιπλώνει ένα επιχείρημα με ύπουλο τρόπο. Η χρήση της λέξης «παιδί» έχει σαν στόχο να καθοδηγήσει τους αντιπάλους του σε μια ευάλωτη, μειονεκτική θέση. Στη συνέχεια, αν η χθεσινή ψήφος Κυμπουρόπουλου υποκινήθηκε από προσωπικά και εγωιστικά κίνητρα –ότι δηλαδή αν η μητέρα του γνώριζε μπορεί και να μην είχε επιλέξει να τον γεννήσει– είναι ένα στοιχείο που έρχεται σε πλήρη στοίχηση με την προ διετίας δήλωσή του. Ο Κυμπουρόπουλος φαίνεται να έχει κάνει σημαία του αυτές τις «ίσες ευκαιρίες». Όπως όμως και το ’19 είχε βγει ο Παύλος Πολάκης και του είχε πει «Αν διεκδικούσες ίσες ευκαιρίες κύριε Κυμπουρόπουλε, να έβαζες χαρτιά για να προσληφθείς επιμελητής Β στο ΕΣΥ με κρίση από συμβούλιο όπως οι άλλοι γιατροί και όχι έτσι (όπως δικαιούσουν ως ΑΜΕΑ). Ντροπή και κρίμα να λες αυτά που λες», και είχαμε κράξει τον Πολάκη, έτσι και τώρα θα κράξουμε τον Κυμπουρόπουλο γιατί πίσω από την ψήφο του κρύβεται, ξεκάθαρα, η στέρηση της δυνατότητας επιλογής της γυναίκας να αποφασίζει για το σώμα της και τη ζωή της. Ο Κυμπουρόπουλος δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από την ιδιότητά του ως ΑΜΕΑ, την οποία μάλιστα φαίνεται να εργαλειοποιεί τόσο για την επίκληση στο συναίσθημα –«αν η μητέρα μου είχε δει ότι είμαι ανάπηρος θα με σκότωνε ή όχι;»– όσο και, ευφάνταστα, προς όφελος της νεόκοπης αυτής «κοινότητας» των «παιδιών που βρίσκονται στη μήτρα της μητέρας τους και δεν μπορούν να μιλήσουν». Περιμένουμε περισσότερα από έναν πολιτικό και επιστήμονα (και δη ψυχίατρο) από το να κρίνει με παρωπίδες και συναισθηματισμούς που ανάγονται στις συνθήκες και υποθέσεις περί των καταβολών της ύπαρξής του, εις βάρος όμως της ύπαρξης γυναικών*.

*Εγώ, προσωπικά, θα δεχόμουν να μπω σε μια συζήτηση στην οποία θα παραδεχόμουν ότι το γονιμοποιημένο ωάριο που κυοφορεί η γυναίκα είναι άνθρωπος, με όλη τη σημασία της λέξης, αλλά παρόλα αυτά θα συνέχιζα να υποστηρίζω το δικαίωμα της μητέρας στην απόφαση της άμβλωσης. Θα συνέχισα να υποστηρίζω το δικαίωμά της στην επιλογή ακόμη και αν η επιλογή αυτή σημαίνει φόνο. Και αυτό γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση τίθεται ένα ερώτημα: η ζωή του εμβρύου ή η ζωή της μητέρας; Προσέξτε ότι εδώ, η ζωή του εμβρύου είναι κυριολεκτικά η ζωή του (θα θανατωθεί), ενώ η ζωή της μητέρας είναι μεταφορικά η ζωή της. Είναι η ζωή της ιδωμένη ως αυτό το σύνολο επιλογών και αποφάσεων που θα την καθορίσουν. Επίσης, προσέξτε ότι δεν λέω «γονιμοποιημένου ωαρίου», που σαν ορολογία ήδη θέτει την ωρολογιακή βόμβα της κατάρριψης της θέσης κατά της άμβλωσης, αλλά λέω «εμβρύου». «Εμβρύου» από την πρώτη στιγμή της σύλληψης. Στο ερώτημα αυτό λοιπόν, πρέπει η γυναίκα να μπορεί να επιλέξει ακόμη κι αν γνωρίζει ότι σκοτώνει έναν άνθρωπο όχι για να μείνει ζωντανή κυριολεκτικά, αλλά μεταφορικά. Και πρέπει να μπορεί να το κάνει αυτό γιατί αυτό είναι το τίμημα της επιλογής. Και πρέπει να μπορεί να το κάνει αυτό γιατί αυτή η επιλογή σημαίνει ελευθερία, αυτονομία, αξιοπρέπεια, και ισότητα απέναντι στον άνδρα που έχει πάντα τη δυνατότητα να αλλάζει γνώμη και να αποχωρεί μεσούσης της εγκυμοσύνης. Γιατί πίσω από τα επιχειρήματα των pro-lifers, των υποστηρικτών της απαγόρευσης των αμβλώσεων, κρύβονται πάντοτε αυτοί που υποσκάπτουν και διαβάλλουν και εποφθαλμιούν την ελευθερία της γυναίκας στην επιλογή της, εξυφαίνοντας στον μανδύα μιας γενετικής νομοτέλειας της φύσης τη μετουσίωσή της όχι μόνο σε σκεύος ηδονής αλλά και σε σκεύος κυοφορίας. Πίσω από τις συζητήσεις για το δημογραφικό, ή τα δικαιώματα του εμβρύου, ή του δώρου του Θεού, ή του θαύματος της ζωής ελλοχεύουν τα πλοκάμια μιας άτεγκτης πατριαρχίας. Ακριβώς λοιπόν επειδή στον κοινωνικό στίβο αυτή η γενετική νομοτέλεια της εγκυμοσύνης του θηλυκού συνιστά πολλές φορές μειονέκτημα, η γυναίκα πρέπει να έχει το δικαίωμα στην επιλογή ακόμη και αν γνωρίζει, πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι φονεύει έναν άνθρωπο. Το διακύβευμα στο ερώτημα «η ζωή του εμβρύου ή η ζωή της μητέρας;» θα πρέπει να είναι η ελευθερία της επιλογής. Η αυτονομία και η αξιοπρέπεια της γυναίκας είναι το χαρτί που θα πρέπει να μπορεί εξαγοράζει ακόμη και αυτό τον φόνο. Όποιος φρίττει απέναντι σε κάτι τέτοιο ας αναλογιστεί ότι πολιτισμός σημαίνει επιλογές και ελευθερία. Και επιλογές και ελευθερία χωρίς αίμα στα χέρια μας ελάχιστες φορές έχουμε βιώσει στην ιστορία μας ως είδος.

Πριν δικάσουμε τον Κυμπουρόπουλο αναγκαία, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, η ενσυναίσθηση. Και η λαϊκή σοφία την οποία μελοποίησαν οι Depeche Mode: Try walking in my shoes, you’ll stumble in my footsteps. Και μια ματιά στη wikipedia: Η νωτιαία μυϊκή ατροφία (spinal muscular atrophy – SMA) είναι μια σχετικά σπάνια νευροεκφυλιστική-νευρομυϊκή ασθένεια γενετικά προκαθορισμένη…Θεωρείται μετά την κυστική ίνωση η δεύτερη θανατηφόρα νόσος για τον καυκάσιο φυλετικό τύπο. Τέλος, να θυμηθούμε το Μιχάλη Δουκάκη, πολέμιο της θανατικής ποινής, στο debate του 1988. Πόσο ανειλικρινής συναισθηματικά φάνηκε όταν ρωτήθηκε αν θα εξακολουθούσε να παραμένει κατά της θανατικής ποινής σε υποθετική περίπτωση βιαστή και δολοφόνου της συζύγου του. Λες, δίχως να νιώσει την ερώτηση, έβγαλε αυτόματα σκονάκι να το διαβάσει.

Παρουσιάστηκε ανάγκη να πάω στο σπίτι στην επαρχία. Ήταν ένα πρόβλημα που μπορούσε να λυθεί από κάποιους στους οποίους έχω εμπιστευτεί κλειδιά, αν και αποτελεσματικότερα εφόσον το επιλαμβανόμουν ο ίδιος. Διευκρινίζω ότι το σπίτι είναι απομονωμένο, εύκολο να κρατήσεις φυσική απόσταση από άλλους ακόμα και το καλοκαίρι – πόσο μάλιστα το χειμώνα στην ερημιά κάτω από τις υφιστάμενες συνθήκες. Επίσης θα οδηγούσα προς τον προορισμό δίχως στάση, δίχως να θέσω σε κίνδυνο κανέναν στη διαδρομή. Τηλεφώνησα στο 1520 και σκαρφίστηκα (αθώο ψέμα) ότι έχω διαρροή νερού σε εσωτερικό σωλήνα, ότι έχω πάθει ζημιά και ζήτησα να μου δικαιολογηθεί η μετακίνηση. Η υπάλληλος ήταν αρνητική και συμβούλεψε να γράψω σε χαρτί ότι έχω αγροτικές εργασίες, σε ελιές. Κάτι τέτοιο όμως δεν εμφανίζεται στα δικαιολογητικά του Taxis. Σαν τη ρώτησα αν αναλάμβανε την ευθύνη για τη συμβουλή της ήταν εκ νέου αρνητική και με παρότρυνε να απευθυνθώ στην αστυνομία. Πήγα στο τμήμα, στον αστυνόμο υπηρεσίας του είπα τα ίδια – για τη ζημιά και τα νερά που τρέχουν, προσθέτοντας ότι το Σύνταγμα μου δίνει δικαίωμα να προστατεύσω την περιουσία μου, δικαίωμα το οποίο δεν θα ασκηθεί εις βάρος του γενικού συμφέροντος – του εξήγησα τους λόγους. Ο αστυνόμος με ρώτησε αν επιθυμούσα να ακούσω την προσωπική του γνώμη για τη λογική των μέτρων ή να με ενημερώσει ότι δεν υπάρχει ειδική πρόβλεψη για τέτοια άδεια από την Πολιτική Προστασία – για το γεγονός ότι ρισκάρω να μου δώσουν πρόστιμο αλλά και να με επιστρέψουν πίσω την ώρα που ο σωλήνας θα εξακολουθεί να τρέχει μέσα στο σπίτι.

Χωρίσαμε φίλοι.

Το ερώτημά μου προς την ιατρική κοινότητα και τα παρακλάδια της είναι θλιβερά απλό.

Κρατώ στα χέρια μου τις πρόσφατες αναλύσεις που έκαμα. Σαφέστατα, πάσχω από θρομβοφιλία. Ο οργανισμός μου, παράγει θρόμβους. Και έχει κληρονομική πτυχή. Ο πατέρας μου έπασχε από τα ίδια από παιδί, πάθηση που χειροτέρεψε στο μέτωπο της Αλβανίας. Υπέστη αργότερα και πνευμονική εμβολή. Την έπαθε επειδή πείστηκε ή τον έπεισαν πως οι πόνοι που ένοιωθε ήταν ρευματικά.

Τα ίδια ήπαθα κι εγώ. Ήμην ορκισμένος οπαδός των «ρευματικών πόνων» και της «βάναυσης ακρασίας της νεότητας», ώσπου ένας φίλος πρόσεξε ότι είχα μπλαβιά αφτιά και χείλη, οπότε με πήγε ανάρπαστον σε νοσοκομείο. Αυτά στα σαράντα μου. Έκτοτε οι πόνοι και οι ενοχλήσεις με έπαιρναν συχνά, αλλά έπρεπε να γεράσω για να ιδώ σε μία γνωμάτευση την λέξη «θρομβοφιλία».

Εν όψει εμβολιασμών (δεν ήρθε ακόμη η σειρά μου, αλλά κοντεύει) και με δεδομένο πως η Ελλάς ως πτωχευμένη μίμος των εχόντων και κατεχόντων, υλοποιεί την εκδοχή της Άστρα-Ζενέκα, έχω ένα και μόνο ερώτημα προς τους ειδικούς, διότι όποτε ρωτάω ιδιωτικώς, με τρελαίνουν στις ιατρικές γενικότητες:

Αν κάνω το επίμαχο εμβόλιο, με βεβαιωμένη την θρομβοφιλία, ξύνομαι στην γκλίτσα του τσομπάνη, ή η γενικευτική στατιστική «καλλιτεχνία του φλου» (όχι «επιστήμη») με γλυτέρνει;

Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Και μία υπόμνηση: εκτίθενται οι τύποι ωσάν τον Κικίλια που ποντάρουν (ενώ εκκρεμούν τελικές αποφάσεις) πως τα συμπτώματα από εμβολιασμούς είναι χάδι στα γένια του Φρανσίσκο Πιζάρο. Δεν καταλαβαίνει ότι για πολύ πιο λιτούς λόγους, φανομενικά ισχυρές κυβερνήσεις κατέληξαν σαν το βασίλειο της Κομμαγηνής; Ειδικά όταν συμπτώματα θρομβώσεων αναφέρονται σε μεγαλύτερη χρονική έκταση. Δεν είναι όλα τσακ μπαμ.

(από το facebook της Έλενας Ακρίτα)

Όχι, δεν μάντρωσαν ως όφειλαν τον οδηγό του συνοδευτικού αυτοκινήτου που ενεπλάκη έξω από τη Βουλή σε δυστύχημα, διότι, λέει «δεν υπήρξε θανατηφόρος κατάληξη». Έχουν δίκιο, διότι τα όργανα του νεκρού, θα δοθούν για μεταμόσχευση εχόντων την ανάγκη τους, αλλά ένα μέρος του νεκρού θα ζήσει. Τέτοια σοβαρότητα και συντριβή φρενών.

Επίσης, ανηγγέλθη από τον ίδιο τον βαθύνοα, θεοτικόν Γεωργιάδην, πως ο υπουργός Ανάπτυξης βάπτισε σε κεντρικό ναό ένα μωρό, κατόπιν σοβαρού λόγου και ειδικής αδείας.

Αυτά τα δύο επεισόδια του Αττικού βίου, συνεγγίζοντα αλλήλοις, έδειξαν πως 20 μήνες κυβέρνησης που δεν υπέστη εκλογές, είναι ένα λογικό λάβδανο-όριο πέραν του οποίου τα ήθη το βουλώνουν, τα έθιμα μπλαστρώνουν και η Εξουσία αρχινά να είναι εκνευριστικά γλοιώδης και ετσιθελική, διότι άπαντες οι μέτοχοι των υπηρεσιών του δημοσίου βίου έχουν αποδεχτεί πως άλλαξε η κυβέρνηση και πρέπει να προσαρμόσουν την καθημερινή δίαιτα σε κάτι διαστροφικό και ανοίκειο, αλλέως τι σκατά εκλογές φτιάχναμε;

Φυσικά, αυτά είχαν αντίκτυπο και στην εξωτερική μας πολιτική, όπου στον Άγιο Δομίνικο, ο Θερσίτης (ή Μαργίτης) του έπους «Σαρβάηβορ» ονόματι Τριαντάφυλλος «Ντάφι» προτήκτωρ των Ηθών, διέπραξε αγιασμό στους μαχομένους μπλέ και κόκκινους, ονόματι Ντάφης «ο έχω τον λαό μαζί μου» ανκαι τον απέπτυσε η ομάδα του, αλλά οι εμπνευστές του «παιχνιδιού» θέλουν και μια δεύτερη ιατρική γνώμη και θα ψηφίσει ο λαός της Ελλάδος εάν θα φύγει ή όχι ο εκφραστής της λαϊκής βούλησης, ο οικογενειάρχης, ο άντρας ο τίμιος ο σωστός, το δίδυμο ενός άλλου άχρηστου παίκτη πλην αρχηγού των ατάκτων, που μας έχουν γαμήσει ένα παιχνίδι θηριοτροφείου, για μερικά ψίχουλα τηλεθέασης.

Επιστρέφω αύτανδρος σε μια περιποιημένη Τσιγκολελέτα.