Blog

Με το πρωτοσέλιδο ποίημά της στην «Καθημερινή» της Κυριακής, η Ελένη Αρβελέρ προβιβάστηκε στην κατηγορία «Μίκης Θεοδωράκης», δηλαδή των ανθρώπων που δεν έχουν κανέναν δικό τους για να τους προστατεύσει.

«Αφήστε καλέ τον άνθρωπο εκεί που είναι. Ήρθε ο άνθρωπος εδώ από τη χώρα του για να δεινοπαθήσει. Ο άνθρωπος κάνει μια προσπάθεια για τον Παναθηναϊκό και νομίζω ότι τα πάει πολύ καλά. Ο κόσμος κάνει πολλά πράγματα για να μείνει στην Ελλάδα. Εγώ δεν τον ξέρω τον άνθρωπο, τι να κάνω; Είναι εξαιρετικός παίκτης γιατί παρακολουθώ. Όχι, δεν έχω δεχθεί φλερτ από τον Χεζόνια. Φλερτ είναι να έρθει ένας άνθρωπος κοντά»

Ο Πέτρος αρνήθηκε τον Ιησού τρεις φορές και έκλαυσε πικρά. Η κυρία Μαλέσκου ονομάζει πεντάκις «άνθρωπο» έναν Βάζελο μπαλαδόρο, τουθ όπερ σημαίνει ότι ενδιαφέρεται πολύ. Χρόνια προσέχω πως πλείστα ειδύλλια, ξεκινούν από την πρόρρηση Εκείνης «καλέ βρείτε μια καρέκλα για τον άνθρωπο» επί ταβερνών ή «τον πρήξατε τον άνθρωπο» επί φορτικών ερωτήσεων.

Πρέπει αυτές τις μέρες να συμπληρώνω ένα έτος περίκλειστος και μάλιστα δίχως προαυλισμό. Όχι πως μου έλειψε το εξωτερικό περιβάλλον. Στο δωμάτιο που κατοικώ, συχνά βρέχει. Διότι υπήρξα ορκισμένος εχθρός των λυρικών τοπίων, των μακροσκελών τηλεφωνημάτων τύπου «εδώ αι αναμνήσεις και άλλα άγρια θηρία», των διανυκτερεύσεων δίχως αύριο. Μέσα σε ένα έτος, πρέπει να επισκέφθηκα ίσως και τρία ιατρεία. Λάθος, πέντε.

Τυχαίνει να είμαι εθισμένος σε βαρβαρικές ρουτίνες. Δεν αντιλαμβάνομαι τη γλυκύτητα της έκφρασης «βγαίνω να πάρω τον αέρα μου», ή της άλλης «να προσέξω αν ανέβηκε το ζάχαρο». Εργάζομαι όσο και στα είκοσι, και στα πενήντα. Καμιά φορά ξενερίζω και μια πέτρα, ριγμένη από άγνωστο χέρι, θρυμματίζει το τζάμι του ωραρίου. Τότε γίνομαι, στιγμιαία, ενορατικός. Θυμάμαι, όσο πατάει η γάτα, λίγα κειμενάκια που έγραψα για τους «Άγαμοι θύται» και για μια θνησιγενή στήλη σε εφημερίδα, καμιά φορά με πιάνει άγχος που καθυστέρησα μια συνεργασία που ουδέποτε μου ζητήθηκε, αλλά προσγειώνομαι σχετικά εύκολα στην πραγματικότητα. Και, μεταξύ μας, άρχισαν να μου αρέσουν μερικές «ασκήσεις θανάτου». Για την αλητεία, όχι για προσκόλληση στο αγγλικό spleen.

Πάντα ανακαλώ και θα ανακαλώ τοπία από την παρεγκεφαλίδα: τα σπίτια στο Μπανφ της Σκωτίας, ένα φωτογραφικό στούντιο για ένα διαφημιστικό ενός αμερικάνικου ηχείου, εικόνες από ταινίες, ακόμη και μερικές που σιχαίνομαι, ώρες που αναπολώ τους ελάχιστους φίλους μου, μερικά λεπτά μέσα σε μια σπηλιά όπου μπήκα και δεν ήξερα πώς να βγω, ή να κατέχομαι από την προσωρινή πεποίθηση πως πρέπει να δοκιμάσω πάλι ένα κουρκούτι που λέγεται χαβίτς.

Η μόνη ώρα που με αγανακτεί πλην δε λέω να την ακυρώσω, είναι το επίμονο ψευδολόγημα που καθημερινώς αναπτύσσεται στην ειδησεογραφία, καμωμένο από σκύμνους της πιάτσας, όλο και πιο αδιάντροπα ξετυλιγμένους. Και με τη Φαραώνα διαλυόμαστε καμιά φορά από τα γέλια, ερμηνεύοντας τα πένθη της ζωής ως μια παρέλαση χαμένων προσώπων που δεν θα υπάρξουν πια.

Μόνο κάποια φορά που πείθομαι να με ματιάσει το φεγγαράκι, κοιτάζω μια γύρα το περιβάλλον στα Κυβέλεια και στα Σεπόλια (όχι τα αττικά, αλλά το γωνιακό Chez Paul όπου μαζευόμασταν πριν τις καραντίνες και σχολιάζαμε) και η συγγραφική ιδέα, κάνει μια φούρλα 3600 μοιρών και πλακώνομαι στο πληκτρολόγιο. Κάποια στιγμή, λέω, θα φιλοτιμηθώ να διαβάσω τι σκατά γράφω.

Μηχανήματα απολύμανσης αέρα σε όλους τους κλειστούς χώρους, άνοιγμα όλης της εστίασης και της αγοράς εκτός από πολυκαταστήματα και κάθε τύπου γήπεδα. Σχολεία και λεωφορεία επιτρέπονται μόνον με συσκευές καθαρισμού.

Υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται τις νυχτερίδες και δεν διανοούνται να κρατούν ως φυλαχτό το κοκκαλάκι κάποιας. Ο Αλέξης Τσίπρας, οργανικώς και πολιτικώς ανώριμη προσωπικότητα, είναι κοινωνικός, συχνά αράθυμος, έχει ανάγκη από επιτελείο νενέκων, δεν ξέρει από προσανατολισμό, αλλά είναι άκρως μεταδοτικός εν τη κολυμβήθρα αυτού. Όταν ανέφερε «στροφή 360 μοιρών» δεν διασύρθηκε, αλλά η «διδαχή» του, τόσα χρόνια μετά, διατηρήθηκε σε τουλάχιστον τρεις παίκτες του Σαρβάηβωρ που ξαμόλυσαν προσφάτως την μπαρούφα. Να τα προσέχετε αυτά. Δείχνουν διείσδυση σε εξωτικούς, εξωγήινους χώρους.

Ο Τσίπρας ΣΗΜΕΡΑ έπρεπε να παρουσιαστεί στο Πανελλήνιο κι όχι πριν μια ινδικτιόνα. Αν ο Αλαβάνος ήθελε να σώσει όχι τα προσχήματα, αλλά την ίδια την ψύχα του αναθεωρητισμού, θα έπρεπε να επινοήσει τον χώρο δράσης ενός τριαντάρη, κι όχι να τον γλυτώνει από λύκους, αφήνοντας τους τερμίτες να αλωνίζουν. Η Πινακοθήκη των 200 ετών που εορτάζουμε, ανέδειξε κλινικώς αγράμματους ακτιβιστές, αλλά την Παιδεία την τιμά, άσχετο εάν σοβεί ένα παράπονο των μορφωμένων που δεν έχουν απαλλαγεί από το δικό τους MeToo. Aς μάθαινε κανένα διάγραμμα Κρεμόνα κι ας δούλευε τον λογαριθμικό κανόνα για τα μάτια. Δεκαπέντε χρόνια, δεν μπορεί να ξεπεράσει μια εσωτερική αρνησικυρία. Υπήρξε μια θαυμάσια χρονική συγκυρία, όταν στην αυγή του 2016, αντίπαλος του Τσίπρα εμφανίστηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Δεν συνέπεσε, δεν έτυχε να το φέρει η μοίρα αλλιώς. Είχαμε δοκιμάσει και τον Νάβι, και τον Μούρτζουφλο. Μπάστα.

Tώρα πρέπει να υποστούμε ακόμη έναν ρήγα μιας πλαστικής τράπουλας, ονόματι Σκέρτσο, που εστάθη η μεγάλη κενή ελπίδα του πρωθυπουργικού επιτελείου. Τι να μου κάνει η καταγγελία κατά Τσίπρα, όταν στην αντίπερα όχθη οι κυβερνώντες αναμασάνε μία από τα ίδια, παραβιαστές κάθε λογικής, συναξαριστές ενός ασθενούς βοναπαρτισμού και χασάπηδες των ονείρων μου.