Blog

Η Ντόρα Μπακογιάννη είναι βουλευτής άλλου νομού ή άλλου νόμου; #ηρεμα_ρωταω

Στην εικόνα, οικογενειακή φωτογραφία στην αμμουδιά του μετέπειτα «Πόρτο Καρράς», ήτοι στην πλαζ του Νέου Μαρμαρά, αλλά το καλοκαίρι του 1958. Με τους γονείς και τον μικρό μου αδελφό. Ο πέμπτος παράγων: ένα φτυάρι, δανεικό από την σπιτονοικοκυρά, προκειμένου να ανασκαφεί ικανή άμμος ώστε ο πατέρας μου να ασκήσει την τέχνη του αμμόλουτρου. Τότε ήταν δόκιμη αντιρευματική μέθοδος και στις παραθεριστικές αμμουδιές, συναντούσες συχνά μασταμπάδες με περιεχόμενο «ηλικιωμένους» και ασκούντες αμμοθεραπείαν. Σήμερα τα 49 χρόνια του πατέρα μου δεν θα τα έλεγες πως ήταν της τρίτης ηλικίας, αλλά το φτυάρι δείχνει προς τον άγνωστο φωτογράφο ως το πέμπτο στοιχείο της φωτογραφίας και δεν εννοώ την ομώνυμη ταινία του Λυκ Μπεσόν.

Μισοθάβαμε τον μπαμπάκο μας παρά θίν’ αλός και στοχεύαμε να του περάσουν τα ρευματικά, που τον βασάνιζαν και χάριν της προσωρινής ταφής γνωρίσαμε παραλίες στον Σταυρό, στο Μπαχτσέ Τσιφλίκι, στην Καλαμίτσα, στην Αρετσού έως τότε. Αυτό κράτησε άλλα πέντε χρόνια σε άλλους τόπους, ώσπου ο άνθρωπος υπέστη πνευμονική εμβολή και η διάγνωση ήταν μια καραμπινάτη θρομβοφιλία που τον βασάνιζε απο παιδί, αλλά οι διαγνώσεις ιατρών και συναδέλφων δασκάλων ήθελαν «ρευματικά». Κάπως νωρίτερα κατάλαβα πόσο κληρονόμησα τα χούγια αλλά και τις αρρώστειες του. Γι αυτό και ερμηνεύω την παρουσία του φτυαριού της φωτογραφίας ως διοσημεία.

Ever Tried. Ever Failed. Ever Given. No matter.

Παρακολουθώ καθημερινά την πορεία των εργασιών για την αποκόλληση του EVER GIVEN, του προσαραγμένου πλοίου μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων που βρίσκεται σχεδόν στο ίδιο σημείο για έκτη συνεχόμενη ημέρα. Διαβάζω για τις οικονομικές επιπτώσεις του ατυχήματος αλλά αυτό που μου κεντρίζει το ενδιαφέρον είναι η αθρόα παραγωγή meme και γελοιογραφιών με θέμα την προσάραξη του πλοίου. Τι ακριβώς είναι αυτό που υποκινεί εκατομμύρια ανθρώπους να παρακολουθούν καθημερινά το ακινητοποιημένο πλοίο μέσω των φωτογραφιών που δημοσιεύονται σε όλα τα μεγάλα μέσα; Προσέξτε μια λεπτομέρεια: παρακολουθούμε μια απαράλλακτη, στατική εικόνα. Το πλοίο δεν έχει γείρει για να αναμένουμε τη στιγμή της θεαματικής βύθισης του· το πλοίο δεν φλέγεται· το πλοίο δεν θαλασσοδέρνεται μεσοπέλαγα ακυβέρνητο. Το πλοίο παραμένει ακίνητο. Επιπροσθέτως, δεν κινδυνεύουν ούτε ανθρώπινες ζωές, ούτε μη ανθρώπινες ζωές, ούτε επίκειται κάποια μεγάλη οικολογική καταστροφή –παράγοντες που θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν το αδιάλειπτο ενδιαφέρον προς την κατάσταση του πλοίου. Άρα τι συμβαίνει;

Μια απλοϊκή ερμηνεία θα μπορούσε να σχετίζεται με το κωμικό στοιχείο της προσάραξης: ένα πλοίο 400 μέτρων ξεφεύγει από τον έλεγχο του πληρώματος αλλά και των ηλεκτρονικών βοηθημάτων που καθοδηγούν τον διάπλου του και καταλήγει κολλημένο στην άμμο διακόπτοντας την κίνηση σε έναν κομβικό δίαυλο του πλανήτη. Ο καθένας μπορεί αυτό να το βρίσκει διασκεδαστικό αλλά και κυρίως ανακουφιστικό για τον πολύ απλό λόγο ότι, τελικά, ακόμα και σε αυτή την κλίμακα όπου διακυβεύονται δισεκατομμύρια, shit happens. Επιπρόσθετα, όταν δεν απειλούνται ζωές, ή δεν επίκειται κάποια οικολογική καταστροφή, δημιουργείται άπλετος –και δη ηθικός– χώρος για σκωπτικά και περιπαικτικά σχόλια. Η εξήγηση, κάλλιστα θα μπορούσε να βρίσκεται πίσω από έναν τέτοιο συλλογισμό, αλλά ενδέχεται να συμβαίνει και κάτι βαθύτερο. Το προσαραγμένο πλοίο φαίνεται ότι ακουμπάει μια πολύ ευαίσθητη χορδή γιατί σήμερα, μετά από έναν και πλέον χρόνο στασιμότητας, ανάγεται σε σύμβολο μιας οικουμενικής κατάστασης. Το προσαραγμένο πλοίο ανάγεται σε σύμβολο μιας αέναης προσπάθειας αποκόλλησης και επανεκκίνησης· μιας προσπάθεια ίασης του εμφράγματος που έχει παραλύσει κάθε δραστηριότητα και έχει οδηγήσει τις ζωές δισεκατομμυρίων σε τέλμα. Το EVER GIVEN ανάγεται σε σύμβολο που αποκρυσταλλώνει τις σκέψεις και την ψυχολογία των ανθρώπων σε ολόκληρο τον πλανήτη πιο εύγλωττα και πιο παραστατικά από κάθε άλλη περισπούδαστη ανάλυση. Θα τολμούσα να πω ότι το πλοίο ανέρχεται, μέρα με την μέρα, στο στάτους ενός ιδιότυπου «Truman Show» όπου δισεκατομμύρια άνθρωποι το παρακολουθούν ακινητοποιημένοι, ακινητοποιημένο, μέσα από τις οθόνες των κινητών, των υπολογιστών, και των τηλεοράσεων τους να στέκεται κατάτι λαβωμένο, αλλά ακόμη ζωντανό, με ημερομηνία επαναφοράς σε μια κανονικότητα που διαρκώς παραπέμπεται στις καλένδες.

Ένα ισοζύγιο αγωνίζονται να αποκαταστήσουν στην εγκεφαλική ουσία του μέσου ψηφοφόρου. Καθώς αντιπολίτευση δεν υφίσταται, μήτε πρόκειται να υπάρξει, η κυβέρνηση που αντί υπουργούς την βγάζει μπέικα με αρμοστές, θα περάσει ολόκληρο το 2021 με φαινότυπους δράσης, μακριά από υλικούς πόρους. Η επέτειος των 200 ετών και η εξάρτηση από την καλή κουβέντα του Μπάιντεν είναι χαρακτηριστικά δείγματα κοινωνικής απογύμνωσης. Από τον εορτασμό των 150 ετών από το 1821, τίποτε δεν εξελίχτηκε. Με τα παρτάλια εκείνης της χουντικής περιπέτειας πορευόμαστε. Μόνον το “Τάμα του Έθνους” δεν ανασύρθηκε. Η χώρα δεν έχει τα φόντα και τα κότσια να λανσάρει μεγάλες επενδύσεις και ακίνητα-τοπόσημα απαλλαγμένα από τις διαθέσεις των χορηγών. Η τελευταία αυτοδιοικητική μεταρρύθμιση έφερε πάνω από 300 δημαρχιακά μέγαρα, ντυμένα με την λογική του ΟΠΕΚΕΠΕ και άλλων, πανελληνίως άχρηστων υπαλληλικών κυψελών. Η χαρά του ζεύγους Ουίλσον-Χανκς δεν συγκρίνεται με τους αστέρες που μας ήρθαν στη δεκαετία του 60, πάντα δεμένους με τα τουριστικά μας προϊόντα. Το αρχαιολογικό πρότυπό μας υποστηρίζουμε πως είναι το Αθηναϊκό, ενώ ουσιαστικά αναπλάθουμε το μοντέλο της Δήλου: μια κοινωνία οφσόρ εταιρειών, όχι μακριά από τη λογικη των Channel Ιslands.

Δεν έχω τις αντοχές να ανακαλύψω αρετές κυβερνησιμότητας στην όποια αντιπολίτευση. Η χώρα μαγνητίζεται από την πιο ακατάλληλη για προκοπή ανθρώπινη μαγιά: ήδη τα παιδούδια που είδαν το φως μετά το έτος 2000, σε πέντε χρόνια θα επιβάλουν το «θέλω» τους, από την μόδα έως την βιβλιοφιλία. Δεν θα τη βγάλουν τα χρυσά μου όπως εμείς, στα όρια της γενιάς του δόκτορος Σποκ. Ήγγικεν η ώρα του μπλαζέ και των ανατροφοδοτούμενων χρηματικών πόρων. Πέρασαν πάνω από σαράντα χρόνια Ευρώπης και κοντεύουμε να την μπατάρουμε και να την μπατιρήσουμε. Οι απλές, κτηνώδεις εξελίξεις μιας μονόμπατης, υστερικά εθνκιστικής μεγάλης χώρας, είτε Κίνας, είτε Ρωσίας, θα αναγκάσει τις Ηνωμένες πολιτείες να ακολουθήσουν. Αύτανδρες.

Μείωση του ψευδοκράτους που βιώνουμε κατά 50% σε πέντε χρόνια, ξήλωμα αυτού που διατεινόμαστε πως είναι ο δημόσιος τομέας και ευρεία δημιουργία κυβερνητικών δομών στη μορφή του καντονιού και όχι της δημιουργικής αποκέντρωσης. Σε λίγο, κλείνουν 100 ημέρες από την εμβολιαστική τακτική. Η ζωή, και δικαίως, δεν είναι για εμάς. Αλλά δεν είναι και για καμιάν άλλη ηλικία!

Οι γέροντες, βλέπετε, αλλά και οι την εξουσίαν κατέχοντες, κατέχονται από το σύνδρομο πως χωρίς αυτούς, ο κόσμος θα γυρίσει ανάποδα…

Ένα λαθροκάναλο, που ειδικεύεται σε γαλλόφωνα διηγηματικά κομμάτια και σε λάτιν μουσική από Παταγωνία έως Κολομβία με το ζόρι, ασκείται σε έντονα χορευτικά, τύπου λοκολόκο και τεκέρο, κατέχει ένα παγκόσμιο ρεκόρ: εκτός από ποικιλία τραγουδιστριών, ελαφρά ντυμένων, όλες γογγύζουν όμοια με τον μέσο λάρυγγα, όπως ακριβώς δίδαξε προ ετών ο Αγκιλερισμός, εκ της πρωτοδασκάλας του είδους.

Σκέφτηκα πως έχουμε πληθώρα τραγουδιστικής φυλής που δεν μπορεί να τουερκίσει όπως οι λάτιν ομογενείς, αλλά σκίζουμε εκπροσωπώντας το λεγόμενο (υπ΄εμού) «σέρτικο» τραγούδι, καμία σχέση με το σκυλάδικο ή το νταλκαδιάρικο που έχει από δεκαετίες ενσωματωθεί με το βαρύ νταλικιέρικο. Η διαφορά των δύο ειδών έγκειται στο ότι οι τεκέροι σειούνται και κουνιούνται οι ίδιοι αυτοπροσώπως, ενώ οι σέρτικοι προκαλούν σείσματα και λυγίσματα των ακροατών και θεατών. Και μη με στραβομουτσουνιάζετε ως δήθεν οπαδό των μενουέτων και του Πάχεμπελ, διότι είμαι οπαδός του Μακρόπουλου, του πρώτου εγγονοπουλικού τραγουδιάρη ο οποίος στο άσμα «κρίση, με πιάνει κρίση» αποδίδει πλήρεις τιμές στον Εγγονόπουλο, τον ποιητή και το ροκάνι του.

Εξάλλου μπορώ να παραφρονήσω επί δεκάλεπτο ελευθέρως, επειδή σύντυχα σε μια ξενάγηση στην Εθνική Πινακοθήκη, στην lego εκδοχή της, τεράστια με πλήθος πινάκων ελαχίστων διαστάσεων, ίνα πληρωθεί το κάποτε λεχθέν «κοιλοπονούσε το βουνό και γέννησε ποντίκι». Μετά, ανέσκαψα διάφορα μενού και έπεσα σε ταινία του Βέντερς για την Κούβα, πολλών ετών, με τον Ράη Κούντερ να καλύπτει τες ανασφάλειές μου. Και συνέχισα να ζω ευτυχής. Διότι θυμήθηκα τον καημό ενός συναδέλφου: «τα μεγάλα Σάββατα που μου παραχώρησες μου΄ρθανε στραβά».

Αποτυχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης η δημόσια διαμάχη της φον ντερ Λάιεν με την AstraZeneca, σπασμωδικές και αγχωμένες κινήσεις (με άτοπη συνεχή επίκληση των συμβολαίων) ώστε να πείσουν τους Ευρωπαίους πολίτες ότι η Ε. Επιτροπή έκανε σωστή δουλειά. Αποτυχία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, όταν στα τέλη του περσινού Γενάρη ο Δρ Τέντρος, ο Γενικός Διευθυντής, έδινε συγχαρητήρια στην Κίνα για διαφάνεια, προθυμία να μοιραστεί πληροφορίες και άμεση αντίδραση στο αρχικό ξέσπασμα του ιού (ταυτόχρονα το Lancet επαινούσε τον ΠΟΥ για γοργή και προσεκτική δράση).

Με εκατομμύρια απώλειες και ζημιά στην παγκόσμια οικονομία, αβάσταχτη για πολλές χώρες, είναι αποκαρδιωτικό ότι όλοι θα παραμένουν στα πόστα τους, πανηγυρίζοντας, δίνοντας συγχαρητήρια ο ένας στον άλλο.

Αποκαρδιωτικό γιατί μόνο με παραδοχή ήττας το πάθημα θα δώσει σωστό μάθημα.

Ας γνωρίζουν οι φίλτατοι αναγνώστες πως είμαι αλλεργικός έναντι του εκάστοτε κυβερνώντος σχήματος, αλλά και του συνήθως λανθασμένου τρόπου της όποιας αντιπολίτευσης του τυχαίνει. Πείτε το χούι, αλλά έτσι γνωρίζω ανέφελη διάθεση. Πιο ανεκτικός είμαι στις διοικήσεις των κεντρώων ανθρώπων και δυστυχώς έχουν εκλείψει πολλές φυλές που συμπαθώ, όπως τους Τολτέκους, τους Οστρογότθους, τους Σεμινόλ, τους κατοίκους της Βανδέας και τους Γιαννιτσιώτες.

Πρότυπό μου: η στιγμή καθ’ ήν ο Οδόακρος αναλαμβάνει την εξουσία από τον ριγώντα και τρέσαντα Ρωμύλον Αυγουστύλον.

Επίσης, γνωστοποιώ την ακράδαντη πεποίθησή μου σύμφωνα με την οποία «οι καλοί χειροτερεύουν με την ίδια ταχύτητα και στυλ με το οποίο οι κακοί καλυτερεύουν».

Στον απόηχο της χθεσινής φιέστας ας επισημανθεί, τόσο στους επικριτές της όσο και στους πιο ένθερμους υποστηρικτές της, ότι και με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η κ. Αγγελοπούλου θα ήταν η διοργανώτρια και χρηματοδότρια, και άρα εκείνη που θα είχε τον τελευταίο λόγο πάνω στην αισθητική (και όχι μόνο) των δρώμενων. Έχουμε εισέλθει πλέον στην περίοδο που οι ιδιώτες –άλλοτε ως κοινωφελή ιδρύματα και άλλοτε ως φυσικά πρόσωπα– είναι αυτοί που θα ανταγωνίζονται άλλους ιδιώτες για την αισθητική (και όχι μόνο) των κοινών.