Blog

Μια απέραντη Πρωταπριλιά
#αυτη_ειναι_η_ελλαδα

Κάθε πρωταπριλιά, ο πατέρας μου, από τα τέσσερα έως τα δώδεκά μου χρόνια, με ξυπνούσε εύχαρις με την φωνή «ξύπνα Πανούλη, σε περιμένει στην αυλή ένα ποδήλατο!». Πεταγόμουνα μεταξύ Τζίμινι Κρίκετ και Τιραμόλα και βρισκόμουνα, άντυτος και άνιφτος, έξω από την εξώπορτα, βλέποντας το τίποτε, ενώ στο αφτί μου κουδούνιζε η γελαστή πατρική λέξη «πρωταπριλιά!»

Σκοτείνιαζα συνήθως και αυτός, μου θύμιζε πως το έθιμο αυτό το πρωτοέμαθε από τον πατέρα του, τον Παναγιώτη, από τα χρόνια του Ιρκούτσκη. Και μετά, μου αράδιαζε μια σειρά από πατρικές φράσεις που τον ξάφνιαζαν μικρόν. Που έλεγε, κουβεντιάζοντας με την Αφέντρα την σύζυγό του, «εδώ κάτι τρέχει» και ο μπαμπάς μου διέτρεχε με το βλέμμα το πάτωμα να ιδεί τι σκατά τρέχει. Ήταν ένα πακέτο ανεκδότων βιωματικών, που εντέλει τα έμαθα απέξω.

Καλύτερα τα πήγαμε με το «γιάντες» πάνω στην κυριακάτικη κοτόσουπα που περιείχει το γνωστό δίχαλο. Το κοκκαλάκι το σπάζαμε εθιμικά και αυθωρεί δεν περνούσαν δυό λεπτά και έβρισκε τρόπο να μου δώσει στο χέρι κάτι ορεκτικό, το ξεχνούσα και άκουγα το θριαμβικό «γιάντες».

Και αυτό μεν ατόνησε, διότι έφυγα από το πατρικό μου ενωρίς και τα γιάντες κόπηκαν. Αλλά στάθηκε αδύνατο να νοικιάσω ποδήλατο έκτοτε. Δυο πεταλιές και έπεφτα. Τελείως άχρηστος. Οι φίλοι μου έφταναν στο Μελίσσι και στο Μηδέν, κατέβαιναν όταν ξεραίνονταν οι λάσπες έως τον Σχοινά, κι εγώ, μπακούρι της πεζοπορίας. Στα είκοσι, παραθερίζοντας στη Θάσο με τον Καλοκύρη και άλλους φίλους, ο Δημήτρης αποφάσισε να μου μάθει. Σε μια αλάνα τσιμεντόστρωτη στο αρχαίο λιμάνι που στολίζονταν μόνον με μία κολόνα με δημοτικό φωτισμό. Ε, περάσαμε τουλάχιστον δύο εκπαιδευτικές ώρες κι εγώ, ανεξάρτητα από τα κέφια, διάλεγα να τρακάρω μόνον στον στύλο αυτόν. Δεν σχολιάζω την καζούρα.

Ποδήλατο έμαθα μόνος, 15 Μαρτίου του 1974, διότι πληρώθηκα για ένα μεγάλο προπτικό πολυκατοικίας και αγόρασα από την Άθωνος ένα κόκκινο Πεζώ τριτάχυτο που χωρούσε και αποσκευές και κάτι λάστιχα νάαα με το συμπάθιο. Το κατέβασα με τα πόδια στην παλιά παραλία και δοκίμασα να το τρέξω κάτω από τον Λευκό Πύργο. Σε μερικά λεπτά ήμουν σαΐνι. Ξεθάρρεψα και μπήκα στην Κέννεντι απέναντι από τον Τόττη στην Ηλεκτρική Εταιρεία και έφτασα χωρίς πρόβλημα ενθουσιασμένος ως το φανάρι της Μπότσαρη. Διαλέγοντας να χωθώ προς το Ποσειδώνιο, με ξάφνιασε μια κόρνα φορτηγού και χώθηκα έντρομος σε έναν θάμνο ροδοδάφνες.

Ώσπου να μου το κλέψει κάποιος, ανήμερα των εκλογών του 1974, πήγα με το ποδήλατο σε μέρη πολλά. Στην Αγροσυκιά αλερετούρ, στα Σύλλατα για τους Νερόμυλους, στην Τρανή Αμμούδα για μπάνιο. Έως και στου Κιλκίς τα λοφάκια. Μετά δανείστηκα ένα άλλο ποδήλατο από τον Γαρέφη και το έχωσα σε ένα ποίημα. Ήταν πλέον η ώρα του «Αριστείδη», του πρώτου κατρέλ της ζωής μου. Με τον Αριστείδη, έσπασα το πρώτο γιάντες.

Ο παγκολίνος, το ιικό φορτίο, τα κύματα έξαρσης της πανδημίας, η άχλα-άχλα υπερπαραγωγή εμβολίων σε πρωτοφανή εξάπλωση, οι διαφορετικές πολιτικές μεταξύ επιδίωξης «ανοσίας της αγέλης» και της τελετουργίας των διασωληνώσεων, μόλις καβατζάραμε τον κάβο 13ων μηνών από την Μεγάλη Ίωση, αποτελούν ξεχασμένα ερείπια υποθέσεων εργασίας, αυτά που χτίστηκαν από υποκείμενα νοσήματα και, το κυριότερο, μια τεράστια και εξηγήσιμη κοινωνική αστάθεια και ξεσπάσματα ενός κόσμου που χάθηκε για πάντα.

Το εμβόλιο να μου θυμηθήτε πως θα χρειάζεται επαναληπτική χρήση κάθε χρόνο. Ο Αρμαγεδών θα απαιτεί τον έναν στους δέκα κατ΄ελάχιστον από τα κρούσματα. Ο τουρισμός που θα μας σώσει, θα γνωρίσει φρικτόν ανταγωνισμό από ταφές ακόμη και σε ανώνυμα μνήματα. Η αστυνομία, μοιράζει τριακοσάρια και τέρμα. Οι πληθυσμοί της γηραιάς Ηπείρου αρχίζουν να καταλαβαίνουν πως ένα μεγάλο ποσοστό τους θα καταστεί ανάμνηση. Ποτέ άλλοτε οι γιατροί δεν υποχρεώθηκαν να αναλαμβάνουν τον ρόλο υποζυγίου της πολιτικής εξουσίας.

Προσέχω τα κοινωνικά αιτήματα. Στα νοσηλευτικά, αμάν να γίνει μονιμοποίηση. Στα κυβερνητικά, επιτάξατε το παν και ανοίξτε τα κεμέρια. Στις συγκεντρώσεις, «μπόρα είναι θα περάσει». Στα λεωφορεία όπου δεν ανοίγει τζάμι, ο θάνατος είναι προτιμότερος από μια πούντα. Η Ευρώπη έχει σκάσει ομοίως. Οι γενιές είναι άπιστες επειδή έχουν εθιστεί στα κρατικά ψέμματα, υπάρχουν δεν υπάρχουν.

Κανένα από τα συμπτώματα του Covid-19 δεν ήταν άγνωστο. Ανάμεσα στα κείμενα που ανήρπασε ο διάολος, με πιθανό τίτλο «ειδήσεις από τη χώρα της ασφυξίας» ή περίπου, υπάρχει σε ένα «καναβάτσο» του 1999, τυπωμένο σε εφημερίδα, όπου περιγράφω τις μακάβριες ώρες πρίν απαλλαγώ από το σύνδρομο «κάθε ανάσα και άμετρος πόνος» πριν με λυτρώσει μία παρακέντηση. Από τις απόκριες έως του Σταυρού του 1999, πέρασα με ψόφια μηχανή, κι ας μη παύοντας το γράψιμο ωσάν να μη έτρεχε τίποτε. Και πριν δυο χρόνια, μετά ένα αντιγριππικό εμβόλιο, τσακίστηκα από μια γαμημένη άπνοια και πλήρη «απώλεια ισχύος» της ανθρώπινης μηχανής μου καταμεσής ενός δρόμου που ευτυχώς διέθετε πεζοδρόμιο να απαγγιάσω. Μερικές επισκέψεις σε γιατρούς και εθελούσιος εγκλεισμός με τα βιβλιαράκια μου και τα αρχειάκεια μου, ολοκλήρωσαν ενός τύπου «ψευδαίσθηση της εξασφάλισης».

Τα κομιτάτα των ιατρών και οι βαρετές, απροσγείωτες εκτιμήσεις των, έχουν άλλη μια φορά προβλεπόμενη κατάληξη. Τα 3000 κρούσματα έως το πάσχα, θα φλερτάρουν με την μυριάδα, το ανυπόμονο πλήθος που ζητά λιανεμπόριο, σχολεία και άλλα απραγματοποίητα προσώρας, το ίδιο πλήθος θα ζητά επιστροφή στην αυστηρότητα. Κάποια ομάδα γιατρών που επέβαλε ρητορικώς πιο αυστηρά μέτρα, θα ξαναγίνει ομάδα πέριξ του Παράκλητου και άειντε ξανά μανά από την αρχή.

Πάντως η φούσκα έσκασε, το αερόστατο έχασε το καλάθι του, η Ελλάς εορτάζει αντί να στείλει στην επόμενη πενταετία τους εορτασμούς, ακούνητοι οι υπουργοί που έγιναν μέρος του προβλήματος, και όλοι, μα όλοι ξέρουν πως το μόνο που τους μένει, είναι η να κρύβουν νεκρούς, αποδίδοντάς τους σε άλλες ασθένειες, ή να σταματήσουν την απέλπιδα προσπάθεια να πείσουν πως υπάρχει διοίκηση.

Πολιτικά, η παρούσα κυβέρνηση θα πελεκηθεί, θέλει δε θέλει. Εκλογές και να γίνουν, θα αποδειχθούν έμπνευση ηλιθίων. Αρχίζω και αναγνωρίζω το εσωτερικό τραύλισμα συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης. Άν υπήρχε δημόσια καρδάρα με γάλα, θα την έχυναν στο καλντερίμι σε δημόσια τελετή. Ο Σαμαράς και στα 90, πάλι διασπάσεις θα ονειρεύεται. Ο Σύριζα, αναγκασμένος να προσποιείται μιας μορφής εναλλακτικό Κέντρο, αν δεν αποβάλει μετά τιμών τον άγονο Τσίπρα, θα καταλήξει ώσπερ νοσταλγία πασοκάδων για τον Ανδρέα του. Αλλά για να έχει ελπίδες, πρέπει να αφήσει τον Κολοκοτρώνη στον τάφο του και να στείλει τον Πολάκη στην νήσο της μαντινάδας, όπου ακόμη νομίζουν πως υπερασπίζονται την λεβεντιά. Και μόνο γύρω από τη Σούδα να δώσουν τιμής ένεκεν ένα οικοπεδάκι στον Φόρεστ Γκαμπ, που μνημονεύσαμε και χτές.

Kαθώς σπάω το κεφάλι μου για να σχηματίσω μια γενική πολιτική ιδέα, απλώς αντίθετη στον νεποτισμό και στην μηχανική αριστερίλα που διέπουν αμφότερες τον Έλληνα βίο από την δεκαετία του πενήντα, αλλά χωρίς να φαντασιώνομαι απροσγείωτες προσωπικότητες που δεν υπάρχουν στον ζωντανό κόσμο, σκέφτηκα εντέλει πως η καλύτερη δίοδος για κάτι διαφορετικό, είναι η μετατροπή της οικογένειας Μητσοτάκη σε ένα γλυπτό σύμπλεγμα άξιο προσοχής, με διδακτική έννοια, αλλά χωρίς καμία σταγόνα επαναφοράς της στην πολιτική ζωή. Όχι δεν ήταν Κένεντι της Ελλάδας, ο Κωνσταντίνος αφαλόκοψε την Ελλάδα του 1965, και γνώρισε τη μοίρα του Τριαντάφυλλου μεταξύ 1990 και 1993. Τρίτη και φαρμακερή φορά ήταν η εμμονή ενός φανατικού ιού του πατρός αυτού, να κληρονομήσει την πατρική κατσούνα. Για να ηγηθεί, προεκλογικά έκανε φοβερά σαλτανάτια για να μαζέψει δεξιούς διαφόρων οροσειρών, πετυχαίνοντας μόνον στο να κοπεί το κάπνισμα και αποτυχαίνοντας στο πολιτειακό σύστημα ενός μέσου αμερικανού κυβερνήτη. Διάλεξε από μη πολιτικά πρόσωπα, ολόκληρο ιπτάμενο σμάρι μελισσών, προγραμματισμένο να υπακούει σε βασίλισσα, αλλά δεν άφησε την Ντόρα να κυβερνήσει.

Απέναντι υπήρξαν δύο ουρανοί, δύο πολιτικές, πολύ γυμνά κι ασύστολα. Χατίρια όσα θέτε στον δυτικό κόσμο πλην των ανόργανων ευκαιριστών πέριξ των Βρυξελλών, φοβική υποταγή στον αμερικανό πρέσβυ, αγαστή συνεργασία με υπερδεξιό ανακατωσούρη με στολή παραλλαγής και εν ψυχρό πούλημα του αριστερισμού στις ευκαιρίες από τα καλάθια, καθώς το αξάν του Ανδρέα μάζευε ψήφους. Αλλά θα μπορούσε να κυβερνάει ακόμη και σήμερα ο Σύριζα, απρόσκοπτα εάν κρατούσε την αριστερή ατζέντα σε μία ουρανοκατέβατη υπεραξία. Ο αρχηγός που διάλεξαν μπορούσε να σύρει τσάμικά, αλλά ήταν από χέρι λίγος για την άκρως συντηρητική, εξαρτημένη, φιλόδοξη και γεμάτη εκπλήξεις Ελλάδα.

Αριστεροί, κεντρώοι και δεξιοί δώστε μια παύση στην κατρακύλα, συμφωνήσετε άπαντες στον επικείμενο εφιάλτη, δώστε εξουσία σε όποιον εμπνεύστηκε μια δουλειά και την τελείωσε χωρίς να τον δέσουν οι δικαστές. Η όποια κυβέρνηση παραδώσει σε μιαν άλλη την εξουσία που απαιτείται, ξέρει καλά τι πρέπει να κάνει. Αν υπάρχουν αντιρρήσεις και άλλα εμπόδια, κάντε μια πρόταση στον Τομ Χανκς.

Πόσο ζηλεύω όσους πιστεύουν ακόμη και τώρα ότι δεν υπάρχει πανδημία και ότι ο ιός είναι ακίνδυνος και ότι όλο αυτό τον χαμό τον έχουν δημιουργήσει οι κυβερνήσεις και τα κανάλια για να ελέγχουν τον κόσμο, που ο οποίος κόσμος ήταν φοβερά ανεξέλεγκτος πριν κατά την κρίση τους.

Η νέα τάση που έχει παρουσιαστεί, είναι ότι λέει βάζουν με το ζόρι κόσμο στις ΜΕΘ και τους δολοφονούν για να φαίνονται πιο πολλά τα θύματα του ιού έτσι ώστε να συνεχίζει το σύστημα να ελέγχει τους τόσο ανεξέλεγκτους υπηκόους του.

Τα γιατρουδάκια δε που τραβάνε τριπλοβάρδιες και έχουν ξεχάσει τι πάει να πει ύπνος, είναι απλά κατευθυνόμενα πιόνια αν όχι σαδιστικοί φονιάδες και καλό θα ήταν να ξανασπουδάσουν ιατρική από το ίντερνετ, γιατί μέχρι τώρα σπούδαζαν ανοησίες.

Αυτό που ζητούν οι “δεν τρώω αμάσητο ότι μου σερβίρει το σύστημα”, είναι το ν΄ ανοίξουν όλα, να βγούμε όλοι έξω άνετα ζώντας όπως πριν και φυσικά χωρίς εμβόλια γιατί τα εμβόλια είναι επικίνδυνα και αχρείαστα, αφού έτσι κι αλλιώς ο ιός δεν είναι και τόσο επικίνδυνος όσο τον παρουσιάζουν στην τηλεόραση.

Αφιερώνουν δε καθημερινά ενέργεια στο να προσπαθούν να πείσουν και να ξυπνήσουν τον υπόλοιπο κόσμο που έχει φάει το παραμύθι, παρουσιάζοντας στοιχεία που αλίευσαν μετά από εκτεταμένη  έρευνα που έκαναν, στο αντισυστημικό Γιουτιούμπ ρίχνοντας κομήτες φωτός μέσα στο έρεβος του ψέματος.

Η μόνη τους ανησυχία δε, και αφού έχουν ανεβάσει δεκαπέντε τέτοια αφυπνιστικά ποστ την ημέρα επί ενάμιση χρόνο, είναι το να μην φιμώσει την φωνή τους που μεταφέρει την πραγματική αλήθεια, το φασιστικό φέησμπουκ.

Το γεγονός ότι είναι τρεις κι ο κούκος, δεν πτοεί την αυτοπεποίθηση τους, αντίθετα τους κάνει να πιστεύουν ότι είναι στον σωστό δρόμο μιας και την πραγματική αλήθεια πάντοτε την ήξεραν οι λίγοι μέσα στους αιώνες και έτσι εξοπλίζονται με κουράγιο και δύναμη για να συνεχίσουν αυτή την σταυροφορία ενημέρωσης προς τον υπόλοιπο κόσμο.

Φυσικά την μια μέρα θα δεις ποστ με θέμα “δολοφονούν κόσμο στις ΜΕΘ” και την επόμενη “φταίει η κυβέρνηση που δεν έφτιαξε αρκετές ΜΕΘ”. Σε λένε συστημικό γιατί δεν διαφωνείς με όλα όσα λέει η τηλεόραση, αλλά όταν τους ρωτάς “Ποιο σύστημα θέλει τους σκλάβους του νεκρούς;” δεν σου απαντούν αν και κάποιοι μερακλήδες μπορεί να σου πουν ότι είναι σχέδιο των ανθρώπων ερπετών που ζούνε στην κούφια γη ή των εξωγήινων.

Απαλλαγμένοι από φοβίες, κριτική σκέψη και ειρμό στην συλλογιστική τους, κάνουν ιστιοπλοΐα στις θάλασσες της αντίφασης και της μακαβριότητας χαμογελώντας άγρια προς τον ήλιο, ενώ ο άνεμος της ελεύθερης βούλησης χαιδεύει τα πρόσωπα τους, αποφασισμένοι και χαρούμενοι ότι αργά ή γρήγορα θα δικαιωθούν.

Το υπέροχο είναι πως ότι και αν συμβεί, το οτιδήποτε, αυτοί πάντα θα έχουν μια εξήγηση που θα τους δικαιώνει, εξασφαλισμένοι για πάντα στο καταφύγιο του παραλογισμού.

Προσωπικά χαίρομαι που υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι ας με εκνευρίζουν υπερβολικά.

Ίσως να ζηλεύω την υπερβολική τους αυτοπεποίθηση ή την σιγουριά τους για το ότι γνωρίζουν την αλήθεια αλλά θα μου πείτε, κάποια αλήθεια δεν νομίζω πως γνωρίζω κι εγώ;

Παρακαλώ σκεφτείτε, όσο δυσάρεστο και αν σας φαίνεται, ότι πιθανόν να μπορέσουμε πάμε στα χωριά μας το Πάσχα ακριβώς επειδή η Ντόρα έκανε αυτόν τον δημόσιο τσαμπουκά. Ευχαριστώ.

Τα πρώτα ριάλιτι των αρχών του αιώνα ήταν απλές τσιγκολελέτες και αφελή τεχνητά συμμαχικά τεστ χαρακτήρων. Απομονωμένος και απολύτως εθισμένος να επαναλαμβάνω το περπάτημα σε χώρους, είπα να ξαναρχίσω το σπορ, να βλέπω Κοντιζά και καναν ηθοποιό εν παρακμή ή κανέναν λογοτέχνη που ξώμεινε στο κανάλι της Βουλης. Ώσπου τις προάλλες, η ατμόσφαιρα άλλαξε και βρέθηκα, ενώ παρακολουθούσα Σαρβάηβορ, σε μία τρόικα τραγουδιστών, έναν συνωμότη μεταξύ Ιάγου και Δήμου Σταρένιου, έναν έρμο με ψευδαισθήσεις που κακώς τον έλεγαν «Ντάφη» (ήταν ο Γκούφη ολοζώντανος) και αποφάσισα πως η ζωή έτσι θα κυλούσε, ανόητα, ώσπου να με συλλάβει ο Χάρος από το Ζητούνι ή τα Σάλωνα, να με σουβλίσει. Ξάφνου ανοίγει η αυλαία και συντυχαίνω δυο κορίτσια μια σπιθαμή σαν τις γρηές που είχαν ένα μάτι κι ένα δόντι, η σκηνογραφία γίνεται βαγκνερική και η Κόζιμα βαστούσε το ίσο ενώ ο Λάλας, δυτικομακεδών «του περιβάλλοντος» προβάριζε το φράκο του Δράκουλα. Και οι κυράτζες λέγασι τον πόνο τους σε σύμμαχο αυτάκι. Τα είχασι με μία Ανναμαρία που κατάφεραν να την διώξουν, αλλά την εκατηγόρουν πως ήτο κακίστρω και μάτιαζε αβέρτα, ακόμη και τα σαλάχια της άμμου. Ο αποδέκτης των κατηγοριών τους, ο Γκούφης, άκουγε, χλόμιαζε και σχολίαζε «γι΄αυτό δεν στεριώνω πόντο;».

Ήταν ολα ωραία και μεγάλα φωτισμένα. Αλλά δεν ήξερα πως κουρταλούσα την πόρτα της Κόλασης. Διότι το μάτιασμα ξεχάστηκε και μια ομάδα παρτσινέβελων τσιρομαχάδων, άρχισε να τραγουδάει τόσο φάλτσα, ώστε η σοπράνο του Εθνικού ύμνου ανήμερα της εορτής, πρόλαβε και έρριξε γκρομπετόν στα αρχαιολογικά τσιμέντα.

Όλα τα κανοναρχούσε ένα θρασίμι υπό ψευδαίσθηση μεγάλου εραστή, που ο Κοψιδάς ο ετοιμόρροπος τον διέλυσε τρεις φορές, ενώ τον βόλευε που ο Νίκων ο αμπανταούμπαντας αντί να προτείνει τον ωραιοπαθή Ιλλυριό γι έξωση, πρόκρινε μια Χριστίνα με λαιμαριά που έπαιξε δέκα λεπτά την Παξινού ολολύζοντας και ο λαός σκιάχτηκε, την ελυπήθη και την ψήφισε.

Παρ΄όλο που έχω βίζα, ως κληρονόμος 66ης γενιάς από την εφεύρεση του μηχανισμού των Αντικυθήρων (που είναι συσκευή εναντίον της βλακείας και όχι αστρολάβος) λέω να μη ασχοληθώ. Εννοώ πως δεν ματιάζω κανέναν πλέον, από την εποχή του Αβικέννα, όποιον μπάρμπα κι αν έχει υπό τους κοκκοφοίνικες.