Blog

Η μουριά στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου του Ιερού του Ιππόλυτου και των ερειπίων της Επισκοπής, στα βόρεια του οικισμού της Τροιζήνας. Οι φωτογραφίες με ημερομηνία Πέμπτη 9 Μαΐου του 2013, εβδομάδα μετά το Πάσχα εκείνης της χρονιάς. Αρκετοί από τους καρπούς ήταν πλέον ώριμοι, έτοιμοι για φάγωμα.

Πρόκειται για μορέα λευκή ή κοινή σύμφωνα με το φυτολογικό λεξικό Π. Γ. Γενναδίου, καθώς δια της καλλιεργείας καί τής επιλογής παρήχθησαν πλείσται διαφοραί καί παραλλαγαί φέρουσαι καρπόν λευκόν, υπέρθυρον, ερυθρόν ή μέλανα καί φύλλον ωοειδές…

Αντίθετα ο καρπός της μορέας μελαίνης (εν Κύπρω γνωστοτέρα υπό τό τουρκικόν αυτής όνομα Σαμ-Ντουντού) είνε πάντοτε μέλας, μεγαλήτερος δέ, οψιμώτερος, πολυχυμότερος καί ευστομώτερος τού τής λευκής…

Αυτό για να μη βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα, ό, τι μας κατέβει στο κεφάλι, μπερδεύοντας το άσπρο με το μαύρο, τον χυμό με τον πολυχυμότερο, πριν ανοίξουμε κανένα βιβλίο.

Πριν δύο χρόνια, όταν γεννήθηκε ο γάτος μου, γνώρισα για πρώτη φορά στην ζωή μου το συναίσθημα της λατρείας. Ένα συναίσθημα που αγνοούσα μέχρι τότε.

Είχα αγαπήσει, είχα αγαπήσει πολύ, αλλά δεν είχα λατρέψει ποτέ ξανά. Τι εξαίσιο συναίσθημα. Κάνει τα πάντα να έχουν νόημα. Η λατρεία είναι το μοναδικό πράγμα που νικά τον έμβιο θάνατο, που τις πιο σκοτεινές στιγμές της λήθης έρχεται σαν ακάλεστη δέσμη φωτός και σου θυμίζει το νόημα της ζωής που είναι η αγάπη. Αυτό σε κάνει κάτι πέρα από ευτυχισμένο.

Μακάριοι οι άνθρωποι που γνώρισαν την λατρεία. Είτε μέσα απ΄τα παιδιά τους, είτε μέσα από μια ποδοσφαιρική ομάδα, είτε μέσα απ΄τον Χριστό. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να τους χλευάσει. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να διακωμωδήσει την ευλογία τους, ειδικά σ΄έναν κόσμο που οι κατάρες γίνονται βασανιστές από τότε που γεννιέσαι.

Στα 48 μου, αν με ρωτήσουν τι είναι ευτυχία θ΄απαντήσω χωρίς δεύτερη σκέψη πως είναι το να έχεις κάτι να λατρεύεις.

Είναι το μοναδικό πράγμα σε όλη μου την ζωή, που μ΄έχει κάνει πραγματικά ευτυχισμένο. Δεν με νοιάζει αν είναι αυταπάτη ή τι θα συμβεί όταν ο γάτος μου φύγει ή αν η λατρεία δρα σαν όπιο και δεκανίκι σε μια τσακισμένη ύπαρξη.

Όταν ακούω αυτά τα ηχάκια που κάνει, όταν βλέπω την ομορφιά και τα σκέρτσα του ή όταν εφαρμόζει ανατομικά στην αγκαλιά μου, νιώθω τόσο μοναδικά. Τόσο πρωτόγνωρα.

Γνώρισα για πρώτη φορά την λατρεία στην ζωή μου και ακόμη και αν ο γάτος μου φύγει αύριο, θα μπορέσω να φύγω ειρηνικά όταν έλθει και η δική μου ώρα, γιατί πλέον έχω ζήσει αυτό το συναίσθημα.

Είναι τόσο αστείο. Όταν σε λατρεύουν νιώθεις πως σε κατασπαράζουν.

Όταν όμως λατρεύεις, βρίσκεις μια αναπαυτική θέση σ΄αυτόν τον ταραγμένο κόσμο.

Γνώρισα για πρώτη φορά την λατρεία στην ζωή μου και ελπίζω να με συγχωρείτε που μου είναι τόσο δύσκολο στο να το κρατήσω μόνο για τον εαυτό μου.

Παραθέτω τον πίνακα του Ορατίου Τζεντιλέσκι με τον ξεθεωμένο Λωτ και τις εξημμένες κόρες του, καθώς ταιριάζουν γάντι με τη συλλογιστική μου.

Η παραβολή απεικονίζει τον Δένδια μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και Κέντρου, ενώ η απούσα γυναίκα του Λωτ, ήδη στήλη άλατος, εκφράζει τον «πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη». Ως προείπεν εξάλλου ο γλυκύς Ιησούς, «εάν το άλας μωρανθεί, εν τίνι αλισθήσεται;»

Ήρεμα. Δεν έχω καμιά εσωτερική πληροφόρηση να σας ξαφνιάσει. Απλώς συνέβη ένα ισχαιμικό πολιτικό επεισόδιο, που με ψύλλιασε. Αρχίζω με μια κλασική παράθεση:

1. Ο Δένδιας αντιδρά έντονα στον κοινό απολογισμό του με τον Τσαβούσογλου, όταν ο τελευταίος αναφέρει κάτι για Τουρκική και όχι Μουσουλμανική μειονότητα στην Ελλάδα.
2. Ακολουθεί σύστριγγλο. Ο Δένδιας σπεύδει να δηλώσει πως για ό,τι έπραξε, είχε ενημερωθεί ο πρωθυπουργός.
3. Ο Δένδιας δεν χασομεράει με Ισθμό της Κορίνθου και άλλα αφοπλιστικά και χαλαρά. Έχει δουλειά στην τετραμερή της Κύπρου, έχει ταξίδι στην Σαουδία μόλις τελειώσει με την Λιβύη, είτα, ως ο Καίσαρ εν Αιγύπτω, τέτοια πολλά.
4. Η ελληνική κοινή γνώμη, παρά μερικές γκρίνιες που δεν αφορούν τον Δένδια, άκουσε για πρώτη φορά από τον καιρό του φαίηκ «βυθίσατε το Χόρα» ότι Έλλην επίσημος, στην φωλεά του Κούκκου, καρσί στην Κόκκινη Μηλιά, τα έσουρε χαμογελαστά στον Μεβλούτη, που πάνιασε αρκούντως.
5. Αν υπήρχε δημοψήφισμα ποιον ηγέτη προτιμούν, έστω προσωρινά, οι Έλληνες, την εβδομάδα που πέρασε ο Δένδιας θα σάρωνε.
6. Ο Δένδιας, όσο ήταν μπορετό, άφησε να διαρρεύσει και μετά το δήλωσε πως η συμβολή του στην μεταστροφή του διπλωματικού ύφους που έφερε κύμα χαράς στους Έλληνες ήταν απλώς εκτελεστική, καθ΄όσον το πρόγραμμά του, κι αυτά που είπε και θα πεί ήταν έργο «του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη». Δεν θυμάμαι πόσες φορές το είπε. Πολλές πάντως. Ίσως επειδή ο πρωθυπουργός σκάνιασε και δάκρυσε από ζόρισμα; Ίσως επειδή ο Δένδιας, που γνωρίζω από την παραμονή μου στην Κέρκυρα πως είχε εγκάρδιες σχέσεις με τον Αντώνη Σαμαρά και τον έβριζε, όχι με το γάντι, ο συνάδελφός του Γεωργιάδης, ήταν εγκρατής των μεθόδων του μητσοτακέικου ως γεννήτορος τρικλοποδιών;
7. Η αντιπολίτευση στην Ελλάδα αιφνιδιάστηκε, ιδίως η Γεννηματά που άλλαξε το χρώμα του προσώπου της από Κιναλί σε αμηχανί, διότι η λέξη «Δένδιας» τσουπώθηκε στον κατάλογο των γουαναμπή δελφίνων και εγκρίθηκε από τον κεντρώο χώρο.
8. Ο «πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης» θα αποκτήσει έντονο πονοκέφαλο στο άμεσο μέλλον. Αν έχω δίκιο πως ο υπερατλαντικός παράγοντας, τώρα που ο Μπάιντεν ανέκρουσε πρύμναν με σαχλαμάρες μέτρα εναντίον του Πούτιν, υπαγόρευσε στην Ελλάδα την έκπληξη Δένδια, κι ενώ η Ευρώπη, ένας ασταθής πλέον παράγοντας στην Μεσόγειο, πονοκεφάλιασε που οι Έλληνες αυθαδίασαν ενώπιον του Σουλτάν μερεμέτ, ως εύπιστη κυρία, έρριξε το βάρος της εκδήλωσης Δένδια στον «πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη» διότι αδυνατεί να μοιράσει δυο γαϊδάρων άχερα.
9. Βέβαια, η «τόλμη Δένδια» είναι προσωρινή και η Φαμίλια θα αρχίσει να ξεθάβει σκελετούς από παλιές ντουλάπες, όμως αν ο ίδιος έχει πρωθυπουργικές φιλοδοξίες, πρέπει να τις ξαμολύσει αμέσως ή να σιωπήσει αιδημόνως. Η λύση Δένδια λύει αυτομάτως τις τεχνικές του «πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη», ανεβάζει τις μετοχές των μετριοπαθών Συριζαίων τύπου Ξανθού, και (αυτό το γράφω με χαιρεκακία) η Ντόρα συγκαλεί, όπως οι Φράγκισες αρχόντισσες, «κουμούνιο των κυράδων» όπως μετά την μάχη της Πελαγονίας.

Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη, βλέπεις αυτόν τον ηλικιωμένο κύριο που έχει επωμιστεί το βάρος του να κουβαλά την ψυχή σου, που ουδεμία ηλικιακή σχέση έχει μ΄αυτόν τον κύριο του καθρέφτη και σου λένε μετά αγάπα τον εαυτό σου.

Μα δες, είσαι (τουλάχιστον) δύο.

Ένας που είσαι εσύ, κι ο άλλος που σε μεταφέρει για ν΄ αγοράσεις τσιγάρα. Αυτόν που αναγνωρίζουν και χαιρετούν στον δρόμο ενώ ο πραγματικός εαυτός χειρίζεται αυτό το ανδροειδές που φθίνει σιγά σιγά κι εσύ ψάχνεις την σχέση μεταξύ του εαυτού σου και του σώματος που τον φιλοξενεί.

Το θέμα είναι ότι αν τον κόψεις, θα πονέσεις εσύ ο ίδιος, πράγμα που μαρτυρά ότι έχετε μια πολύ στενή σχέση μεταξύ σας.

Και καλύτερα, γιατί διαφορετικά δεν είσαι σε κρίση μέσης ηλικίας αλλά φλερτάρεις σοβαρά με ψυχιατρικά ζητήματα.

Πάντως είσαι τουλάχιστον δύο, νομίζω κάθε λογικός άνθρωπος κοντά στα πενήντα θα συμφωνεί μ αυτό.

Κανείς δεν εξήγησε σε τι χρειάζονται τα τακούνια στην Ακρόπολη, και γιατί να επιτρέπονται.

Κανείς δεν εξήγησε σε τι χρειάζονται τα τακούνια στην Ακρόπολη, και γιατί να επιτρέπονται.

Ανασχηματισμός, κατεδάφιση της κυβερνητικής ιεραρχίας, χτύπημα της ηγετικής πυραμίδας με ξύλινο σφυρί, επείγουσα απόλυση παντός εκβιαστή φιρφιρίκου, ώστε η κυβέρνηση, εν όψει κοινωνικής ανταρσίας, να έχει τα φόντα να επιβιώσει έως την Πεντηκοστή.