Author: Αλέξανδρος Ζωγραφάκης

Αντισπέισιστες έκαψαν αφίσες τού House of Cards στην πορεία τους προς την αμερικάνικη πρεσβεία.

Αν επιτραπεί η οπλοφορία, οι συγγραφείς θα βιώσουν για πρώτη φορά writer’s glock.

Θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει ένα δημοψήφισμα, να λέγαμε όχι στην εφαρμογή της χειμερινής ώρας, ώστε να μη νυχτώσει έτσι νωρίς και να μην έχουμε ψυχοπλακωθεί τώρα. Αλλά είστε τσουτσέκια των Ευρωπαίων και θέλατε να συνεχίσουμε να έχουμε μια ώρα διαφορά από Φρανκφούρτη και δυο από Λονδίνο.

Σέβομαι απεριόριστα όσους γράφουν ανάλαφρα και συνάμα πετυχημένα ποστ. Λίγοι εκτιμούν το εύρος τής καλλιέργειας που κρύβεται πίσω από τη δεινότητα της ανεπιτήδευτης χαριτωμενιάς. Τα φαινομενικά εύκολα, εξάλλου, είναι πάντα και τα πιο δύσκολα. Κανένα ταλέντο δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον κάματο του σαχλού στάτους. Μη βαυκαλίζεστε.

Έχουμε καθίσει έξω, πίσω από την Παλαιά Βουλή, και πίνουμε Μεταξά επτάστερο. Ο Ιωάννης Μεταξάς παρακολουθεί τις κορασίδες που κάθε τόσο περνούν από μπροστά μας χασκογελώντας. «Σχόλασε η παρέλαση;» με ρωτάει χωρίς να με κοιτάζει. «Ναι», του απαντάω. «Θα πιούμε ακόμα ένα;» τον ρωτάω. «Ναι!», μου απαντάει. Τον κοιτάζω με απορία. «Περίμενες κάτι εμβληματικό, ε;» με ρωτάει. Κάνω νόημα στον σερβιτόρο για ένα γύρο ακόμα.

Κάπου εκεί, στα βάθη των google analytics, θα διερωτώνται για την ξαφνική μανία που πιάνει κάθε τόσο τα IP addresses της Ελλάδας για τον Ιούλιο Καίσαρα και το πέρασμά του από τον Ρουβίκωνα.

Η ειρωνεία είναι ότι αν ο Weinstein ήταν χαρακτήρας σε ταινία που θα ήταν ο ίδιος παραγωγός, ας πούμε κάτι σε Tony Soprano, όλοι θα μιλούσαν για την (όχι και τόσο) κρυφή γοητεία τού alpha male χωρίς ν’ ανοίγει μύτη. Και φυσικά δέχομαι το επιχείρημα “Μη λες μαλακίες. Άλλο τέχνη και άλλο πραγματικότητα”. Αλλά προσέξτε ότι τόσο ο Soprano, όσο και ο Weinstein, για τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που τώρα εκπλήσσονται και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, βρίσκονται στο ίδιο fictional επίπεδο. Δηλαδή όσο αληθινός είναι γι’ αυτούς ο Soprano, άλλο τόσο είναι και ο Weinstein, αλλά μόνο ο πρώτος χαίρει άκρας γοητείας. Επαναλαμβάνω γιατί μπορεί να μην προσέξατε τι λέω και να αρχίσατε να αφρίζετε: δεν αμφισβητώ ούτε το ανήθικο, ούτε το ποινικά κολάσιμο των πράξεων τέτοιων ψυχοπαθών (αν είναι ψυχοπαθείς), αλλά απλώς διαπιστώνω (περιγραφικά και όχι αξιακά) την πλήρη μεταστροφή της παλέτας των συναισθημάτων που διακατέχουν τον ψυχισμό μας μόλις η πραγματικότητα επιβεβαιώσει τις υποψίες μας. Η γοητεία γίνεται αποστροφή μόλις η πραγματικότητα ακουμπήσει τη μυθοπλασία. Η ζωή τελικά μπορεί να μιμείται την τέχνη, και να προκαλεί συναισθήματα ακλόνητου θαυμασμού μόνο ως προς την ηθική πλευρά αυτού του κόσμου. Μόλις η ενάρετη συνδιαλλαγή μυθοπλασίας/πραγματικότητας καταρρεύσει, τότε θεωρούμε ότι κάτι έχει διαρραγεί και φοράμε το μανδύα του πολιτικώς ορθού μετασκευάζοντας πλήρως τις εσωτερικές μας συμπάθειες σε εμπάθειες. Υποκρινόμαστε αλλά δεν το παραδεχόμαστε γιατί, κατά βάθος, εξακολουθούμε να μας τρομάζουμε. Και λατρεύουμε να μας τρομάζουμε, και να το παραδεχόμαστε, όσο αυτός ο τρόμος παραμένει σε απόσταση ασφαλείας.

Αν όλοι παίρναμε καλά λεφτά κάνοντας αυτό που αγαπάμε, δε θα υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα αυτοβελτίωσης. Zero, zip, zilch, nada. Αλλά είστε αμβλύνοες και οικτίρετε την ατυχία σας.

Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου μαγειρεμένα από αντισπισιστές.

Σας βλέπω πεσμένους και δεν έχουμε ακόμα γυρίσει τα ρολόγια πίσω. Η μελαγχολία θέλει ρέγουλα για να τη φχαριστιέσαι.