Δεν υπάρχουν επικίνδυνα όπλα, υπάρχουν μόνο επικίνδυνα μυαλά.
Author: Αλέξανδρος Ζωγραφάκης
-
-
Rosebud
Ανάβεις μισή ώρα καλοριφέρ και αισθάνεσαι σαν τον Τσαρλς Φόστερ Κέιν στην έπαυλη Ζάναντου.
-
Θα μπορούσε, εναλλακτικά, να καλέσει όλους τους σημαιοφόρους στο Μαξίμου και σε μια μεγαλοπρεπή τελετή να τους δώσει από μια ωραία ταμπελίτσα με τον διακριτικό τίτλο του σχολείου τους. Με την κίνηση αυτή όχι μόνο θα άφηνε ανέπαφο το σύμβολο της σημαίας και θα απέφευγε τον σκόπελο της εργαλειοποίησης του Αμίρ, αλλά κυρίως, θα έφερνε σαιντ-εξυπερικά τον κόσμο στα μέτρα του παιδιού.
-
Αυτό που έπαθε ο Κέβιν Σπέισι το είχε πάθει και ο Σαρδανάπαλος το 630 π.Χ. στην Ασσυρία. Στο τέλος είχαμε κλάματα.
-
Patricia Highsmith
Πέρασαν σχεδόν 15 χρόνια από την τελευταία φορά που διάβασα Patricia Highsmith, και έτσι, όταν έπιασα στα χέρια μου το A Suspension of Mercy, είχα τις αμφιβολίες μου. Όταν μεσολαβούν τέτοια χρονικά διαστήματα πρέπει να είσαι έτοιμος για όλα. Ακόμα και για καθολική απόρριψη. Γιατί συμβαίνει κάτι περίεργο. Ενώ δεν θυμάσαι τα κείμενα που είχες διαβάσει, θυμάσαι τις αντιδράσεις σου απέναντι στα κείμενα, αλλά οι αντιδράσεις σου είναι οι αντιδράσεις κάποιου με τον οποίο ίσως και να μην έχεις πια και τόσες ομοιότητες. Θυμόμουν, για παράδειγμα, ξεκάθαρα, ότι οι χαρακτήρες τής Highsmith, και δεν μιλάω μόνο για τον Τομ Ρίπλεϊ, μου προκαλούσαν έντονα συναισθήματα συμπάθειας παρότι οι συμπεριφορές τους έβριθαν με παρεκκλίσεις από το γράμμα του νόμου. Με το που άρχισα να διαβάζω πάλι, όλα άρχισαν να μπαίνουν στη θέση τους.Η συνταγή της Highsmith είναι απλή. Ως αντιστάθμισμα στις παρεκκλίνουσες συμπεριφορές των ηρώων της, φροντίζει να ενσταλάζει στις προσωπικότητές τους ισχυρές δόσεις υψηλού γούστου. Οι πρωταγωνιστές της είναι άνθρωποι με βαθιά κουλτούρα: με αγάπη για τη μουσική, τη ζωγραφική, τη λογοτεχνία, την αρχιτεκτονική, το καλό φαγητό. Έτσι πλάθει χαρακτήρες αντιφατικούς για τον μέσο αναγνώστη γιατί το υψηλό γούστο, αν είναι αυθεντικό και όχι πιθηκισμός, είθισται να διαπερνά τις προσωπικότητες των ανθρώπων που το διασκεδάζουν και να τους ωθεί προς το καλό με την καθολική έννοια (προς ένα summum bonum αν θέλετε). Αλλά η Highsmith δεν τα πιστεύει αυτά. Εκμεταλλεύεται τη δική μας αφέλεια να πιστεύουμε στην ύπαρξη τέτοιων μηχανισμών. Και φυσικά το συνεχίζει. Όταν βάζει αυτούς τους χαρακτήρες να διαπράττουν τα πλέον ειδεχθή εγκλήματα, εισάγει ελλειπτικά κάτι απροσδόκητο. Γιατί οι άνθρωποι με υψηλό γούστο, για τα μάτια του μέσου ανθρώπου, δεν έχουν τα κότσια να υποπέσουν στα εγκλήματα που γλιστράνε με χαρακτηριστική ευκολία οι ήρωές της. Έτσι καταφέρνει να μας κάνει να ζηλεύουμε αυτό το αμάλγαμα ανθρώπου που ενέχει το καλύτερο και από τους δυο κόσμους. Τον κόσμο του εγκλήματος, και τον κόσμο μιας, ας την πω, μεστής ηθικής της καλοπέρασης. Στα βιβλία της στεκόμαστε απέναντι σε χαρακτήρες που ξέρουν να απολαμβάνουν, με όλη τη σημασία της λέξης, τις ζωές τους, αλλά ταυτοχρόνως, όταν βρεθούν απέναντι στον κίνδυνο ή τις δυσκολίες δεν έχουν τον παραμικρό ενδοιασμό να σκεφτούν και να πράξουν έξω από τον κύκλο, είτε αυτός είναι ο ηθικός, είτε ο νομικός. Και πράττουν έξω από τον κύκλο, αναλαμβάνοντας ρίσκα, που εμείς, στη σκέψη τους και μόνο, θα χάναμε τον ύπνο μας. Και γινόμαστε έτσι λαθρακουστές και ηδονοβλεψίες αυτής της σαγηνευτικής φυλής που δεν γνωρίζει όρια. Και από ανθρώπινη αδυναμία, εμείς οι ταπεινοί αναγνώστες με τις τετριμμένες ζωές, τις μουσκεμένες πέρα ως πέρα με φοβίες, γινόμαστε συνένοχοί τους με τον πιο μύχιο τρόπο. Παρακαλάμε να γλιτώσουν από τους διώκτες τους, που συνήθως είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας σαν κι εμάς. Παρακαλάμε να μην υποστούν τις συνέπειες των πράξεών τους. Μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσουμε, στο τέλος, ότι τίποτα δεν πρόκειται να συμβεί. Κανένα κακό δε θα βρει αυτούς που προξένησαν κακό.Η Highsmith συνιστά έναν από τους σκαπανείς της χειραφέτησης της λογοτεχνίας από τα στενά όρια της χριστιανικής ηθικής. Ο κακός θα μείνει ατιμώρητος, και αντί να βασανίζεται από τύψεις, θα ζήσει τη ζωή του μακαρίως, απολαμβάνοντας τις αποδόσεις του ρίσκου που επέλεξε να αναλάβει. Η Highsmith μάς κλείνει το μάτι. Αν μέσα σε όλα αυτά, κάποιος, επιμένει να βλέπει μόνο μυθοπλασία, αναλαμβάνει το ρίσκο να το πράξει. -
Ο Ευγένιος Μ. κατηγόρησε σήμερα τη μητέρα του, Ευρυδίκη Σ., ότι τον παρενοχλούσε σεξουαλικά όταν πριν από 43 χρόνια τον ανάγκαζε να θηλάζει δημοσίως. «Ενώ δεν πεινούσα, μου έβαζε στο στόμα τη θηλή της. Ντρεπόμουν αφάνταστα, δεν μπορούσα να αναπνεύσω, και επιπλέον το γάλα ήταν πολύ γλυκό για τα γούστα μου». Η Ευρυδίκη Σ. αρνήθηκε να σχολιάσει. «Θα μιλήσει η δικαιοσύνη», είπε με δάκρυα στα μάτια.
-
Ουρά ή Βαρβαρότητα
Πέρα από τους αστεϊσμούς, πέρα από τα παράπονα, πέρα από όλα όσα έχουμε ακούσει τις τελευταίες ημέρες για τις ουρές στα εκδοτήρια της πολυπόθητης κάρτας ΜΜΜ, ας δεχτούμε, έστω μερικώς, ότι η ουρά είναι το σήμα κατατεθέν του πολιτισμού μας. Αφ’ ης στιγμής ο άνθρωπος κατάφερε να τιθασεύσει τα ζωώδη ένστικτά του, η ουρά, καθησυχαστικά απειλητική, έκανε την εμφάνισή της. Ουρές στις τράπεζες, ουρές στις δημόσιες υπηρεσίες, ουρές στον άρτο, ουρές στα θεάματα. Μόνο τα τελευταία χρόνια, με την αλματώδη διείσδυση του διαδικτύου και των ηλεκτρονικών μέσων πληρωμών έχει κάπως μειωθεί το φαινόμενο της γραμμικής και γραφικής αυτής συνάθροισης έλλογων όντων με σκοπό την ικανοποίηση αναγκών και επιθυμιών. Ο άνθρωπος, μόνο τώρα, δύναται με τις κατάλληλες κινήσεις να ανασάνει, απαλλαγμένος από τον βραχνά αυτής της περιττής συγκέντρωσης. Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: και πολιτισμός, και μείωση του φαινομένου της ουράς. Αλλά η μείωση του μισητού πια φαινομένου έχει ένα τίμημα που ίσως δεν είναι ορατό με γυμνό οφθαλμό.Αν δεχτούμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ουρών, σήμερα, έχει να κάνει με χρηματικές συναλλαγές, τότε αυτομάτως κάνει την εμφάνισή του το πρόβλημα. Οι ηλεκτρονικές πληρωμές συνεπάγονται πιστωτικές ή χρεωστικές κάρτες άρα και μεγαλύτερο έλεγχο από το κράτος, ή από όποιον άλλο οργανισμό δύναται να παρακολουθεί και να καταγράφει τις συνήθειές μας προς όφελός του. Από τη μια μεριά τιθασεύσαμε τις ζωώδεις ορμές μας, και απολαμβάνουμε τον ιδιοσυγκρασιακό πολιτισμό της ουράς, αλλά από την άλλη, εφόσον τώρα διατεινόμεθα ότι μας ενοχλεί, και θεωρούμε ότι μπορούμε με ηλεκτρονικά μέσα να την υποκαταστήσουμε (και να κερδίσουμε επιπλέον πολιτισμό), ας γνωρίζουμε ότι έτσι παραδίδουμε σταδιακά ένα σεβαστό κομμάτι της ελευθερίας μας, που, και εδώ είναι η ειρωνεία, νομίζουμε ότι η ουρά μάς το στερεί. Η τεχνολογία τελικά κάνει πλήρη κύκλο και μας δείχνει τα δόντια της. Με την ουρά αφήσαμε πίσω το νόμο της ζούγκλας, το might makes right, αλλά αν θέλουμε να αφήσουμε πίσω και την ίδια την ουρά, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι μαζί αφήνουμε και πάλι την ελευθερία μας, και αυτή τη φορά την αφήνουμε στα χέρια και τα ζωώδη ένστικτα, όχι ορατών και άμεσων εχθρών, αλλά αόρατων κρατικών, παρακρατικών, και υπερκρατικών δυνάμεων. Παραδόξως το σύνθημα παραμένει ίδιο: ουρά ή βαρβαρότητα. -
Βίκυ Σταμάτα.
-
Αν δεν βγει η Εύα Μπράουν να δηλώσει ότι ο Φύρερ την έσυρε με το ζόρι στον αγώνα του, δεν πρόκειται να τελειώσει αυτό το καλαμπουράκι.
-
Psycho Killer
https://www.youtube.com/watch?v=gLNs69VcIPc
Δεύτερο επεισόδιο Mindhunter, στο τέλος, εκεί που κατεβαίνουν στο υπόγειο για να στήσουν το γραφείο, ακούμε Psycho Killer, Qu’est-ce que c’est. Εξαιρετικό δέσιμο ποπ φόρμας – περιεχομένου, απ’ αυτά που φτιάχνουν οι Αμερικάνοι φίλοι μας και μετά δεν μπορούμε να τους ξεχάσουμε.