Author: Αλέξανδρος Ζωγραφάκης

Επίδομα 400 ευρώ θα δοθεί σε άνεργους νέους (18-24) για να παρακολουθήσουν το τελευταίο Σταρ Γουόρς.

Happy Friday διαβάζω καθιερώνεται στα δημοτικά. Η τσάντα μένει στο σχολείο μια Παρασκευή το μήνα για να μετριαστεί το άγχος της μελέτης και να καλλιεργήσουν τα παιδιά εξωσχολικά ενδιαφέροντα όπως ινδική κάνναβη, άγριες παπαρούνες, άγριες ορχιδέες, άγριες φράουλες. Μόνη πατρίδα, τα παιδικά μας χρόνια.

Είναι γεγονός. Το χριστουγεννιάτικο δέντρο στην πλατεία Συντάγματος δείχνει πολύ ωραίο. Ίσως να είναι και το πιο ωραίο δέντρο που είχε ποτέ η πρωτεύουσα. Αλλά το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό. Είναι δέντρο. Δεν διαθέτει τσαχπινιά, δε φανερώνει σκέψη έξω από το κουτί, δε θα γεμίσει τα παιδικά (και όχι μόνο) μυαλά με όνειρα. Το σασπένς, η ίντριγκα, ο ρομαντισμός, η συναρμολόγηση και η αποδόμηση μιας ιδέας. Για μένα―πείτε το αδυναμία, εμμονή, κόλλημα―τίποτα δεν θα ξεπεράσει την εμπειρία τής αεικίνητης (παρότι ακίνητης) περσινής ρόδας.

Όλοι το ξέρουν αυτό. Σε σπίτι που κατοικούν δυο ή περισσότεροι, τον καιρό των εορτών, μπαίνει σε ισχύ διαταγή αυστηρής απαγόρευσης κυκλοφορίας (curfew) στους χώρους εστίασης κατά τις μεταμεσονύκτιες ώρες, όπως επίσης και τηρούνται λεπτομερή βιβλία εισροών εκροών στους κωδικούς κουραμπιέδες – μελομακάρονα – δίπλες. Έτσι, αποφεύγουμε διαπληκτισμούς και βίαιες συμπλοκές που διαταράσσουν την εύρυθμη λειτουργία του οίκου.

Ήταν γραφτό, το μουντό αυτό απόγευμα μιας απρόσμενα άκαρδης Δευτέρας, να παρατηρήσω ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο δίπλα στον κάδο απορριμάτων. Δυο μαδημένες γιρλάντες και μερικές σπασμένες μπάλες κρέμονταν από τα χλωρά κλαδιά του. Η εικόνα του, αν και συνηθισμένη για Γενάρη, τώρα, αρχές Δεκέμβρη, με ξένισε. Κάποιος συνάνθρωπός μας, σκέφτηκα, μπήκε στον κόπο να το αγοράσει, να το κουβαλήσει, και να το στολίσει. Μπήκε στο παιχνίδι των συμβάσεων και των συμβιβασμών. Αλλά τελικά, τελευταία στιγμή, άλλαξε γνώμη, και πριν από τις γιορτές αναμετρήθηκε με το κατεστημένο. Έκανε, και όχι από δειλία, τη μεγάλη άρνηση.

Εγώ περνούσα σίγουρα καλύτερα στη δεκαετία του ’60 γιατί δεν είχα γεννηθεί. Και επειδή συχνά το ξεχνάτε: το να μην έχεις γεννηθεί ποτέ, είναι η μεγαλύτερη ευλογία, bar none

Κάπου, στο βιβλίο αυτού του γνωστού συγγραφέα που τώρα μου διαφεύγει το όνομά του, μιλάει ο Ζορμπάς για το πάθος του για τα κεράσια. Μικρός, λέει, δεν τα χόρταινε ποτέ· τα σκεφτόταν συνεχώς μέχρι που έκλεψε μια ασημένια λίρα από τον πατέρα του κι αγόρασε μια τεράστια ποσότητα. Έφαγε τόσο πολλά που αρρώστησε και ξέρασε και λυτρώθηκε από το πάθος του. Από κάτι τέτοια φαίνεται η πονηριά του Ζορμπά καθότι οδηγείται σε συμπεράσματα μιλώντας για κεράσια και όχι για μελομακάρονα.

Η ενθύμηση φρικαλέων και επώδυνων στιγμών του έτους που οδεύει προς το τέλος του: ανασκολόπηση.

Έχουμε καθίσει με τον Νίκο Καζαντζάκη στο καφενείο και προσπαθεί να με πείσει ότι ο ελληνικός καφές δεν είναι ελληνικός αλλά τούρκικος. «Είναι άυλη πολιτιστική κληρονομιά της Τουρκίας», επιμένει. Δεν ασχολήθηκα περαιτέρω. Πήρα εσπρέσο διπλό. Έτσι, για να με λέει φραγκολεβαντίνο.