Author: Αλέξανδρος Ζωγραφάκης

Κανένας για όλους, όλοι για κανέναν.

Δεν ξέρω γιατί αλλά μετά τον σεισμό επαναπαύτηκα. Είναι αλήθεια αυτό που λένε: τίποτα δεν συγκρίνεται με αυτές τις στιγμές που όλα είναι στον αέρα. Που η μπάλα μπορεί να κάτσει από τη μια ή από την άλλη. Όποια και αν είναι αυτή η άλλη. Νιώθω ότι τα δευτερόλεπτα του σεισμού ήταν δυο μήνες υπερβατικοί. Δυο μήνες γεμάτοι, με τη ζωή να χτυπάει στα μηνίγγια. Γιατί μέσα από τον σεισμό πλησίασε ο ένας τον άλλο, και βάλαμε για λίγο πίσω τις διχόνοιες, και ζήσαμε τις ζωές μας όπως ήταν εξαρχής σχεδιασμένες να τις ζήσουμε στο μυαλό του δημιουργού μας. Γιατί σίγουρα κανένας μας δεν πιστεύει ότι ήρθε εδώ για να ζήσει μεροδούλι-μεροφάι. Νιώθω ότι μέσα στον σεισμό έζησα σαν τον Γούντι Άλεν. Νιώθω ότι μέσα σε αυτά τα δευτερόλεπτα πρόλαβα και αποπλάνησα την κόρη της γυναίκας μου και μετά την παντρεύτηκα στη Βενετία. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έγραψα και σκηνοθέτησα δυο ταινίες και οι ηθοποιοί μου μετά δώρισαν τις αμοιβές τους στο χαμόγελο του παιδιού για να εξιλεωθούν που βρέθηκαν για λίγο στη δούλεψή μου. Δεν μου προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι τώρα αισθάνομαι εξουθενωμένος, αλλά και πλήρης εμπειριών. Νιώθω, αυτό το ράθυμο μετασεισμικό απόγευμα, σα να πέρασε ο χειμώνας. Νιώθω σα να έχει φτάσει ο Απρίλιος και είμαι μια ανάσα από το καλοκαίρι. Και ξέρω, με βεβαιότητα πια, ότι αν κάνει άλλους δυο σεισμούς σαν τον χθεσινοβραδινό, όχι μόνο θα τον φάμε τον χειμώνα, αλλά θα φάμε και το καλοκαίρι, και θα έχουμε ζήσει και δυο ζωές σαν της Κατρίν Ντενέβ, και όχι σαν του μίζερου του Αλέν Ντελόν. Και έτσι θα το φάμε και το ’18 και θα περάσουμε σε ένα χωροχρόνο χωρίς μνημόνια. Σε μια ζωή που όλα πάλι θα απέχουν από το είναι μας μόνον ένα σεισμό.

Όπου το αμέσως καλύτερο από το να μη δουλεύεις, είναι να μη δουλεύεις από το σπίτι.

Βγάζεις τον σκύλο στο μπαλκόνι γιατί σου έχει φάει τ’ αυτιά με την κλάψα του για να βγει. Μετά από δυο λεπτά αρχίζει η κλάψα για να μπει πάλι μέσα. The grass is always greener on the other side, του λες και σε κοιτάζει σα ζώο.

Αυτό που κάθε εβδομάδα είναι Παρασκευή δεν παλεύεται με τίποτα. Θα ήταν τόσο όμορφο να είχαμε Παρασκευή κάθε δίσεκτη εβδομάδα, δηλαδή κάθε τέσσερις εβδομάδες. Δηλαδή η δισεκτότητα να μπορούσε να αναχθεί και σε μια μικρότερη, πιο χαριτωμένη, πιο φιλική προς τον χρήστη, φόρμα.

Αυτές οι μέρες με το Σκοπιανό με έκαναν να συνειδητοποιήσω πόσο όμορφες ήταν οι μέρες που αφιερώσατε στις σακούλες. Κι εγώ τότε, ο μαλάκας, δεν έδωσα την πρέπουσα σημασία. Αλλά έτσι συμβαίνει πάντα. Ξέρεις ότι είχες κάτι καλό μόνο όταν αυτό χαθεί οριστικά. Bummer.

Σήμερα φαίνεται η διαφορά, φίλοι μου. Ανάμεσα στον νοικοκύρη που δεν στόλισε, και τώρα απολαμβάνει τους καρπούς της μη προσπάθειάς του καθώς ανώδυνα αφομοιώνεται στη ροή της καθημερινότητας, και σε αυτόν που ήθελε να τηρήσει τις παραδόσεις, και τώρα πληρώνει το άχθος της φυγοπονίας του παριστάνοντας ότι δεν βλέπει το παράταιρο δέντρο που, ως άλλος ελέφαντας στο δωμάτιο, μαραζώνει και αποζητά τη λύτρωση της αποκαθήλωσης.